ตอนที่ 42: คําขอ

ในตึกนั้นมีผู้รอดชีวิต 20 คนหรือมากกว่านั้นที่ไปเซหมิน และผู้นําอีก 3 คนได้นําออกจากโรงยิมเพื่อช่วยแก้ปัญหาเรื่องอาหารได้เข้าร่วมกลุ่มที่ก่อนหน้านี้เฉียวหลงนําผู้ตายไปแล้ว

เนื่องจากเฉียวหลงได้ช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงที่อยู่ในหอพักหญิง เมื่อเกิดความสับสนวุ่นวาย สมาชิกในกลุ่มส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง จํานวนผู้รอดชีวิตทั้งหมดประมาณ 160 คนโดยประมาณ 70% เป็นผู้หญิง

ปัจจุบัน ไปเซหมิน กําลังนั่งอยู่ที่โต๊ะบนชั้น 4 พร้อมกับคนหลายๆคน เช่น ซ่างกวนปิงเสว่ เฉินเหอ เหลียงเผิง ไคจึงยี่ และคนอื่นๆ พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสําคัญบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทําต่อไป ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ตลอดไป แต่ละคนมีเป้าหมายของตัวเอง แต่ส่วนใหญ่หวังว่าจะได้กลับมารวมตัวกับครอบครัว

ผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่กลัวไปเซหมิน หลังจากได้เห็นสิ่งที่เขาทํา ดังนั้นไม่มีใครกล้าที่จะดูหมิ่น เขาและในความเป็นจริง คําพูดของเขาเริ่มหนักกว่าคําพูดของซ่างกวนปิงเสว่ เฉินเหอและเหลียงเผิงเล็กน้อย

” ขอโทษ…”

ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันว่าจะกลับไปที่ร้านอาหารเพื่อซื้ออาหารที่ไม่เน่าเปื่อยมาก ในขณะ นี้เนื่องจากจํานวนคนเพิ่มขึ้น เสียงที่สั่นเล็กน้อยดังมาจากประตูและขัดจังหวะการประชุม

เฉินเหอเห็นว่าคนๆ นั้นเป็นหญิงสาวที่กลัว ดังนั้นเขาจึงยิ้มอย่างใจดีและพูดด้วยน้ําเสียงที่นุ่มนวลว่า “ไม่ต้องกลัวไป ไม่มีใครในที่นี้เหมือนเฉียวหลงเธอชื่ออะไร”

ที่ประตูมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆหน้าตาดีร้องลั่นด้วยความกลัวเมื่อทุกคนหันไปทางเธอ โชคดีที่รูป ร่างหน้าตาและเสียงของเฉินเหอจริง ๆ แล้วช่วยสงบสติอารมณ์ของเธอได้เล็กน้อยในขณะที่หญิง สาวพยักหน้าและพูดอย่างลังเล “ฉะ ฉันชื่อหมิงซุยซุย นี่ ถ้าเป็นไปได้คุณช่วยไปที่หอพักหญิงหน่อยได้ไหม? มีคนอยู่ในนั้นและพวกเขาอาจจะหิวโหยในตอนนี้”

“เฉียวหลงควรจะเคลียร์พื้นที่นั้นแล้วไม่ใช่หรือ?” ซ่างกวน ปิงเสว่ ถาม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ถ้าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเป็นความจริง คนเหล่านั้นคงจะรู้สึกหิวมากในตอนนี้ เป็นเวลากว่า 6 วันแล้วที่โลกเปลี่ยนไป และเมื่อพิจารณาแล้ว คนส่วนใหญ่ไม่มีใครเก็บอาหารไว้ในหอพักมากขนาดนั้น พวกเขาน่าจะกินจนหมดทุกอย่างแล้วอย่างน้อยเมื่อ 4 วันก่อน

หมิงซุยซุย ส่ายหัวและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ จริงๆ แล้ว ราชา… ที่จริงแล้ว เฉียวหลงสา มารถไปถึงชั้น 3 ได้ก่อนที่เขาจะถูกบังคับให้ล่าถอยก่อนที่เราจะจากไป บังเอิญฉัน เหลือบเจอ ซอมบี้ประหลาดที่มีผิวสีฟ้าและดวงตาสีเขียวเรืองแสง…”

เมื่อได้ยินคําอธิบายของหญิงสาว ใบหน้าของ ไปเซหมิน ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาอดคิดไม่ ได้ว่ามันช่างคล้ายกับด้วงไฟยักษ์อันดับ 1 หากซอมบี้ตัวนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการอย่างเป็นทางการด้วย มันคงลําบากมากที่จะต่อสู้กับมัน และไปเซมินก็ไม่มั่นใจ 100% ว่าจะเอาชนะมันได้

ซ่างกวน ปิงเสว่ มีดวงตาที่เฉียบคมเป็นพิเศษและสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงอ อกของเขาเธอหรี่ตาและถาม “ไปเซหมิน นายคิดว่าซอมบี้ตัวนั้นมันแปลก ๆ ใช่ไหม มันยังเป็นสัตว์ประหลาดในระดับเดียวกับด้วงที่นายเคยฆ่าในตอนนั้นหรือ

เมื่อได้ยินคําถามของ ซ่างกวน ปิงเสว่ เหลียงเผิง และ เฉินเหอ ก็จ้องมองที่ ไปเซหมินทันที

“รอเดี๋ยว รอสักครู่!” เหลียงเผิงกระแทกโต๊ะและกระโดดลุกขึ้นยืน ขณะที่เขามองดูซ่า งกวนปิงเสว่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง “เธอกําลังพูดว่าแมลงปีกแข็งยักษ์ที่น่ากลัวก่อนหน้านี้ถูกไปเซหมินสังหารงั้นเหรอ?”

เหลียงเผิงไม่เชื่อหูของตัว เขาเองรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของด้วงยักษ์ที่ตายไปแล้ว จากนั้นเขาก็นึกไม่ออกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน! อย่างไรก็ตาม ไปเซหมินเอาชนะมันเพียงลําพัง? เหลียงเผิงไม่เชื่อสิ่งนั้น

“ปิงเสา เธอแน่ใจแล้วหรือ..?” เฉินเหอยังลังเลก่อนที่จะถามว่า “ฉันหมายถึง เธอเห็นเขาเอาชนะด้วงด้วยตัวเองเหรอ?”

คําพูดของเฉินเหอที่ถามออกไปนั้นก็เพื่อต้องการให้เธอแน่ใจว่าไปเซหมินได้ฆ่ามันไปเองจริงๆ ไม่ได้โกหก? จากมุมมองหนึ่ง ความสงสัยของเฉินเหอก็มากใช้ได้พอๆ กับเหลียงเผิง อย่างไรก็ ตาม ซ่างกวน ปิงเสว่ ไม่มีเวลาตอบเพราะสถานการณ์ปัจจุบันเลวร้ายเกินไปและเธอหวังว่า ไปเซหมิน จะส่ายหัวกับคําถามก่อนหน้านี้ของเธอ

โชคไม่ดีสําหรับเธอ ความปรารถนาไม่เคยได้รับเสมอและแม้แต่น้อยในโลกที่วุ่นวาย

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ไปเซหมิน ก็พยักหน้าและพูดด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่นว่า “ฉันมั่นใจอย่างน้อย 80% ว่าซอมบี้ตัวนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตอันดับ 1 ”

“อันดับ 1 งั้นเหรอ?” ซ่างกวน ปิง เสวี ถามอย่างรวดเร็ว เมื่อสังเกตเห็นคําศัพท์ใหม่

จากนั้นไปเซหมิน เริ่มอธิบายชื่อของด้วงที่ปรากฏในสายตาของเขาอย่างช้าๆ เมื่อเขาเอาชนะมันและระดับของมัน จากนั้นเขาก็ใช้ทฤษฎีที่น่าสนใจบางอย่างเพื่อแสดงความคิดเกี่ยวกับวิวัฒนาการ ในลักษณะที่ไม่เปิดเผยมากเกินไปหรือทําให้เกิดข้อสงสัยจากผู้อื่น

บรรยากาศเริ่มหนักขึ้นและใบหน้าของทุกคนก็ดูน่าเกลียดมากหลังจากฟังคําอธิบายของไป เซหมินและได้ยินว่าความน่ากลัวของด้วงไฟอันดับ 1 นั้นน่ากลัวเพียงใด

ทุกคนจ้องมองไปที่ ไปเซหมิน และมีสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง พวกเขาเริ่มมีความกลัวเพิ่มมากขึ้นและความเคารพก็เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง ท้ายที่สุด หากทุกสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปนั้นเป็นเรื่องจริงสถานะปัจจุบันของเขาน่าจะสูงกว่าระดับจริงของเขามาก

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคนและใช้ประโยชน์จากความเงียบ ไปเซหมิน ก็พูดด้วยน้ําเสียงจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยคนที่ฉันไม่รู้จัก และใครที่อาจจะไม่ไม่ประโยชน์ เราก็คงต้องปล่อยไปจริงๆ”

“อะไรนะ ทําไมนายถึงเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ที่นั่นอาจมีผู้หญิงหลายสิบหรือหลายร้อยคนอยู่ในนั้น!” เป็นครั้งแรกที่ซ่างกวนปิงเสว่ขึ้นเสียงของเธอ เมื่อได้ยินคําพูดของไปเซหมิน

“แล้วฉันล่ะ?” ไปเซหมินมองดูเธออย่างเฉยเมยและตอบอย่างช้า ๆ “บอกตามตรง เป้าหมายเดียวของฉันในตอนนี้นอกจากการเอาตัวรอดคือการตามหาครอบครัวของฉัน”

ในระหว่างการต่อสู้กับด้วงไฟอันดับ 1 เหตุผลที่ ไปเซหมิน สามารถเอาชนะและเอาชีวิตรอดได้ ก็เนื่องมาจากหลายสาเหตุ ด้วงนั้นแม้ว่ามันจะช้ากว่าเขา ความคล่องตัวของเขาก็ยังคงถูกจํากัด รูปแบบการโจมตีที่คาดเดาได้ และอื่นๆ อย่างไรก็ตาม การต่อสู้กับซอมบี้อันดับ 1 ที่วิวัฒนา การมานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับการต่อสู้กับแมลง

หากการพัฒนาซอมบี้ลําดับที่ 1 นั้นสามารถมีทักษะได้เท่ากับความเร็วของไปเซหมิน ชีวิ ตของไปเซหมิน อาจมีความเสี่ยงอย่างแท้จริง เนื่องจากความประมาทเล็กน้อยหรือความผิดพลาดจะทําให้ซอมบี้สามารถข่วนเขาได้ ต่างจาก ไปเซหมิน ที่ต้องการกําจัดสมองของศัตรูเพื่อเอาชนะซอมบี้ต้องการเพียงแค่การโจมตีเบาๆ เพื่อทําให้ศัตรูตาย

เนื่องจากไปเซหมินไม่มีเหตุผลที่จะเคลื่อนไหว เขาจะไม่ทําเช่นนั้นไม่ว่าจะเห็นแก่ตัวแค่ไหนก็ตาม

ทันใดนั้น ดวงตาของซ่างกวน ปิง เสวก็เปล่งประกาย และเมื่อการรับรู้ที่ดีขึ้นของเธอที่มีต่อไปเซหมินก็หายไป ความคิดก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ เธอหรี่ตาถาม “นายไม่ได้พูดก่อนหน้านี้หรือว่านายเป็นหนี้บุญคุณฉัน และจะพยายามช่วยชีวิตฉันให้ดีที่สุดเพื่อเป็นการตอบแทน แล้วมากับ ฉันหรืออะไรนะ นายเป็นคนต่ําต้อยขนาดนั้น คําสัญญาของนายมันว่างเปล่าเหรอ?”