ตอนที่ 13: ทักษะใหม่ หัวใจหิน

 

จนถึงตอนนี้ คำพูดและคำอธิบายของซ่างกวนปิงเสว่นั้นสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง ด้วยเหตุนี้เองจึงไม่มีใครขัดจังหวะเธอได้จนถึงตอนนี้ และแม้แต่ครูที่ดูเหตุการณ์จากข้างสนามก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

เธอมีค่าควรแก่การเป็นประธานสมาคมนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็คือเสียงหนึ่งจะขัดจังหวะอย่างกะทันหัน

 

“รอสักครู่ ฉันอยากย้ายไปอยู่คนเดียว”

 

สายตาของทุกคนหันไปหาคนที่เพิ่งพูดด้วยท่าทางที่แตกต่างกันโดยอัตโนมัติ

 

เฉินเหอมีสีหน้าที่ไม่แน่ใจว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ เหลียงเผิงดูมึนงงเกินกว่าจะโต้ตอบ และครูแต่ละคนก็มีความคิดที่แตกต่างกันออกไป

 

ในทางกลับกันซ่างกวนปิงเสว่ทำให้ไป่เซหมินดูเหนื่อยล้าเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายอยากไปคนเดียวหรือ? นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า?”

 

ไป่เซหมินยังคงนิ่งเฉยและไม่สนใจเกี่ยวกับการแสดงออกของหญิงสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาค่อยๆ พูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่ว่าฉันจะบ้าหรือไม่ก็ตาม คุณไม่ต้องกังวลเรื่องสุขภาพจิตของฉันหรอก คุณซ่างกวน”

เจีย เจียวอาจารย์ของไป่ เซหมินอดไม่ได้ที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมเขา “นักเรียน ไป่ ทำไมคุณไม่ลองพิจารณาอีกหน่อยด้วยความแข็งแกร่งของคุณทั้ง 4 คน คุณน่าจะทำอะไรดีๆได้มากและโอกาสของ การอยู่รอดจะสูงขึ้นอย่างแน่นอน”

 

ไป่เซหมินส่ายหัวและไม่พูดอะไรอีก เห็นได้ชัดว่าเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว น่าเสียดายที่ไม่มีคนเหล่านี้รู้จักเขา ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะรู้ว่าเมื่อไป่เซหมินตัดสินใจแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีอะไรมาทำให้เขาเปลี่ยนใจ

 

“นาย… นายแค่ทำตัวเห็นแก่ตัวและเสี่ยงชีวิตของนายอย่างไร้เหตุผล และก็เอาแต่ทำตามที่นายพอใจงั้นเหรอ” ซ่างกวนปิงเสว่ มองเขาอย่างเย็นชา อันที่จริง สายตาของเธอเย็นชาจนดูเหมือนว่าจะสามารถเจาะเข้าไปในจิตวิญญาณของผู้คนและแช่แข็งพวกมันได้อย่างสมบูรณ์

 

“แล้วฉันจะทำอย่างนั้น” ไป่เซหมิน พยักหน้าอย่างสงบและหันหลังเดินออกไปในขณะที่เขาพูด “เมื่อพิจารณาจากเวลาปัจจุบัน ฉันเดาว่าภารกิจนี้คงถูกทิ้งไว้อีกครั้ง พรุ่งนี้คุณสามารถบอกฉันได้ว่างานของฉันคืออะไร ราตรีสวัสดิ์ทุกคน”

 

ไป่เซหมินจากไปและหายตัวไปจนสุดทางเดินโดยไม่เหลียวหลังอีกครั้ง

 

“เขาดูเป็นคนเย็นชามากเลยใช่ไหม” เฉินเหอเกาศีรษะและพูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าภายนอกจะดูสบายๆ แต่ภายในเขากลับรู้สึกประหลาดใจอย่างไม่น่าเชื่อ

 

ไป่เซหมินเป็นชายคนแรกที่เฉินเหอได้พบซึ่งสามารถเขาไม่แยแสกับซ่างกวนปิงเสว่โดยสิ้นเชิง แม้แต่ตัวเฉินเหอเอง ซึ่งถูกมองว่าเป็นผู้ชายที่โดดเด่นจากผู้คนนับไม่ถ้วนไม่ว่าพวกเขาจะเป็นชายหรือหญิง ก็ยังหลงเสน่ห์ของเธอ แม้ว่าเธอไม่เคยมีเจตนาแบบนั้นตั้งแต่แรก

 

ความงามของสวรรค์ ซ่างกวนปิงเสว่ บุคลิกที่เยือกเย็นของเธอและเหมืนอมีออร่าจากโลกอื่น ๆ ควบคู่ไปกับภูมิหลังครอบครัวลึกลับของเธออย่างไม่ต้องสงสัย ทำให้เธอมีความงามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ไม่เพียง แต่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น แม้แต่ในปักกิ่งทั้งหมดก็ยังยากที่จะหาผู้หญิงคนอื่นที่สามารถเปรียบเทียบเธอได้

 

“ลืมมันไปเถอะ ไปคุยเรื่องของเรากันต่อเถอะ” ซ่างกวน ปิงเสว่มองไปที่ไป่เซหมิน ที่ค่อยๆหายไปและพูดอย่างเย็นชาก่อนที่จะถอนสายตาของเธอ

 

เธอมีเจตนาที่ดีและไม่ต้องการให้ใครตายอย่างเปล่าประโยชน์ อย่างไรก็ตาม หากชายผู้นั้นต้องการทำอะไรด้วยตัวคนเดียว เธอไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้ และทำได้เพียงปล่อยให้เขาไปตายตามลำพัง

 

* * *

 

“ทำไมนายทำตัวดูห่างเหินกับคนพวกนั้นจัง” ลิลิธถามเมื่อไป่เซหมินกลับมา แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยก็ตาม การสนทนาของกลุ่มคนพวกนั้นก็ยังสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

 

ไป่เซหมินหยิบเก้าอี้ขึ้นมานั่งตรงข้ามกับเธอ ขณะที่เขามองดูเธอ เขายิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ใครบอกให้ฉันระวังคนรอบข้างให้มากกว่านี้”

 

ลิลิธมีแววตาแปลกๆ เธอหรี่ตามองเขาและพูดช้าๆ “ไม่ ไม่ แม้ว่าที่จริงแล้ว ฉันบอกให้นายระวังตัว เมื่ออยู่ร่วมกับมนุษย์คนอื่น ๆ ต่อจากนี้ไป…. ทัศนคติของนายที่มีต่อกลุ่มนั้นและคนอื่น ๆ นั้นก็จะเริ่มแปลกไปด้วย”

 

ความคิดแวบเข้ามาในหัวของเธอ และลิลิธอดไม่ได้ที่จะชี้ให้เห็น “โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อซ่างกวน ปิงเสว่ ทัศนคติของนายที่มีต่อเธอนั้นเย็นชาและห่างไกล… มันช่างน่าสงสัย”

 

ไป่เซหมินถอนหายใจเบา ๆ และหลับตาลง ในขณะที่ความทรงจำมากมายแวบเข้ามาในความทรงจำของเขาด้วยความเร็วราวสายฟ้า แม้ว่าความทรงจำเหล่านั้นจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป แต่ความเจ็บปวดในอดีตก็ไม่เคยหายไปอย่างสมบูรณ์

 

อดีตของบุคคลเป็นรากฐานของการวางปัจจุบันและอนาคตที่ถูกสร้างขึ้น

 

ไป่เซหมินค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในขณะนั้นเอง ตัวอักษรสีเขียวหลายตัวก็ฉายผ่านสายตาของเขา

 

[ความเจ็บปวดจากอดีต เตือนใจในปัจจุบัน ท้าทายในอนาคต คุณได้รับสกิลติดตัว: หัวใจหิน]

 

ไป่เซหมินตะลึง เมื่ออ่านข้อความที่ปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ เขาได้รับทักษะมาอย่างกะทันหันได้อย่างไร?

 

เมื่อเห็นมัน เขาก็ตกตะลึง ลิลิธขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย “มีอะไรผิดปกติหรือ?”

 

ไป่เซหมินรีบสะบัดออกจากความงุนงงทันทีและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาพูด “ลืมมันไปเถอะลิลิธ ทำไมเธอไม่บอกฉันเพิ่มเติมเกี่ยวกับทักษะและเกี่ยวกับบันทึกวิญญาณล่ะ”

 

ลิลิธมองเขาอย่างลึกล้ำก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “เอาล่ะ ในเมื่อนายไม่อยากพูดถึงมันแล้ว… ให้ฉันอธิบายเรื่องบันทึกวิญญาณสักหน่อยก็ได้”

 

ไป่เซหมินลุกขึ้นนั่งตัวตรงและจดจ่ออยู่กับเธอทันที เขาอยากจะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในภายหลัง

 

“บันทึกวิญญาณเป็นสิ่งที่ไม่รู้จัก ซึ่งไม่มีใครเคยเข้าใจอย่างถ่องแท้ ตัวตนที่ดูเหมือนไร้รูปร่างนี้เข้าถึงโลกต่าง ๆ และมันก็ได้ตั้งค่ามานาที่มีอยู่ในโลกเหล่านี้และผลักดันให้เผ่าพันธุ์ต่าง ๆ ไปสู่เส้นทางของการวิวัฒนาการ.” ลิลิธอธิบายอย่างช้าๆ โดยเลือกคำพูดของเธออย่างระมัดระวัง “อย่างที่นายได้เห็นเองแล้ว เมื่อเอาชนะศัตรู ลูกแก้วแห่งแสงจะออกมาจากร่างกายของพวกมันและนายก็ได้ดูดซับมันไว้”

 

ไป่เซหมินพยักหน้า ในความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะฆ่าซอมบี้ ลูกแก้วเหล่านั้นก็ยังมาถึงเขา แม้ว่าพวกมันจะไม่ให้ประโยชน์แก่เขาเลยก็ตาม

 

“ลูกแก้วเหล่านั้นมีพลังวิญญาณอยู่ภายในพวกมันเอง บันทึกวิญญาณรวบรวมส่วนเล็ก ๆ ของพลังวิญญาณของศัตรูที่พ่ายแพ้และมอบให้กับผู้ชนะ ผู้ที่พ่ายแพ้จะกลายเป็นแหล่งของพลังวิวัฒนาการสำหรับผู้ชนะ ผลักดันให้ผู้ชนะไปได้ไกลกว่านั้น

 

นอกจากนี้ ตราบใดที่พลังวิญญาณของศัตรูแข็งแกร่งเพียงพอ ผู้ชนะจะไม่เพียงได้รับพลังบางส่วนในรูปแบบของสถิติเท่านั้น แต่ยังมีความเป็นไปได้ที่จะได้รับลูกแก้วสมบัติหรือม้วนทักษะ… เป็นบทสรุปทั่วไปและเรียบง่ายของหน้าที่ของ สถิติวิญญาณไม่มีใครรู้ว่าเจตนาหรือจุดประสงค์ที่แท้จริงของมันว่ามันคืออะไร” ลิลิธหยุดและมองไป่เซหมินอย่างเงียบ ๆ

 

หากเธอยังคงพูดเรื่องนี้ต่อไป แม้ 1 หรือ 2 ปีก็ไม่เพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่าง

 

ไป่เซหมินใช้เวลาสักครู่เพื่อซึมซับข้อมูลก่อนที่จะถามอย่างช้าๆ “มีวิธีอื่นในการรับทักษะอื่นนอกเหนือจากการเลื่อนทักษะที่ได้รับจากศัตรูที่แตกต่างกันหรือไม่?”

 

“มีสิ” ลิลิธพยักหน้าและอธิบายว่า “นอกเหนือจากการเอาชนะศัตรูแล้ว นายยังสามารถได้รับทักษะทั้งแบบแอคทีฟและพาสซีฟที่แตกต่างกันไปตามประสบการณ์หรือคุณสมบัติที่นายมี”

 

เมื่อเห็นเขามองมาที่เธอด้วยความสับสนอย่างชัดเจน ลิลิธจึงอธิบายให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น “ตัวอย่างเช่น คนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่อายุยังน้อย จะปลุกทักษะระยะประชิดและระดับของทักษะจะขึ้นอยู่กับเทคนิคของบุคคลนั้น… ฮิฮิ~.. ในทางกลับกัน ถ้าผู้ชายมีปัญหากับรสนิยมทางเพศของเขา เขาจะปลุกทักษะติดตัวที่ทำให้เขามีภูมิคุ้มกันต่อเสน่ห์ของผู้หญิง” เธอยิ้มอย่างสนุกสนานให้เขาและชี้ให้เห็น “ฉันรู้จักคนแบบนั้น ดังนั้นถ้าเกิดกับนายก็อย่ากังวล ฉันจะไม่เลือกปฏิบัติกับนายหรอก~”

 

ในที่สุดไป่เซหมินก็เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ชัดเจนมาก่อน แม้ว่าจะมีคำถามมากมายอยู่ในหัว แต่ไม่มีทางที่เขาจะถามทั้งหมดพร้อมกันและประมวลผลข้อมูลทั้งหมดได้ในคราวเดียว ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไปทีละขั้นตอนเพื่อไม่ให้ผิดพลาดหรือสับสนในภายหลัง

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายของลิลิธ เขาเกือบจะล้มลงกับพื้น

 

“เรื่องเพศของฉันไม่มีปัญหา ไม่ต้องห่วง!” เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

 

“แน่ใจนะว่าเป็นแบบนั้น~” ลิลิธลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาเขา เธอโค้งคำนับเล็กน้อย โดยแทบไม่เห็นส่วนเล็กๆ ของคอเสื้อและแทบไม่สังเกตด้วยตา

 

กลิ่นกุหลาบของเธอเข้าไปในรูจมูกของไป่เซหมิน และดวงตาของเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ถูกดึงดูดไปยังผิวขาวเล็กๆ นั้น เขากลืนน้ำลายจนได้ยินเสียงของมันและการหายใจเริ่มกระวนกระวายเล็กน้อย ขณะที่เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

 

“อืม! ดูเหมือนว่านายจะไม่มีปัญหาเรื่องเพศจริงๆ” ลิลิธหยุดเล่นตลกกับเขาและกลับไปที่ที่นั่งของเธอก่อนจะมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ

 

ไป่เซหมินรู้สึกเขินอายและลุกขึ้นยืน เขาถอยห่างจากเธอและนอนพิงกำแพงตรงมุมห้อง

 

เมื่อเห็นเขาทำแบบนั้น ราวกับว่าเขาเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ทำร้าย ลิลิธอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ในขณะที่เธอพูดว่า “โอ้~ อย่าโกรธเลย ฉันแค่ทำให้แน่ใจว่านายไม่ได้โกหก! “

 

แต่ไป่เซหมินไม่ตอบเธอ เขาเพ่งความสนใจไปที่ตัวอักษรสีเขียวที่กระพริบในสายตาของเขา

 

[หัวใจหิน (สกิลพาสซีฟระดับ 3) ระดับ 5: มันยากมากสำหรับคนที่ไม่อยู่ใกล้ชิดคุณ ที่จะทำให้คุณโอนเอียงความตั้งใจของคุณและเขย่าอารมณ์ของคุณได้ เอฟเฟกต์นี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษกับเพศตรงข้าม จากผลข้างเคียง ความรักและความเสน่หาของคุณที่มีต่อคนใกล้ชิดจะเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ]