ตอนที่ 33: เฉียวหลงผู้หยิ่งผยองและดุร้าย (ตอนที่ 1)

“เหอ ยู่ หาน นายแน่ใจหรือว่าต้องการทำสิ่งนี้” 1 ใน 2 นักเรียนที่รอดชีวิต ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในอาคารถามออกมา

“ซูเฟ็ง เรามีทางเลือกอื่นอีกไหม?” เหอ ยู่ หาน ชายหนุ่มร่างสูงอายุ 20 ปีตอบอย่างช่วยไม่ได้ “เกือบ 72 ชั่วโมงแล้วที่ฉันได้ลิ้มรสอาหารครั้งสุดท้ายและท้องของฉันก็คำรามราวกับมีสัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่ข้างใน หากเราไม่เสี่ยงตอนนี้เพื่อหาอาหาร เมื่อพลังงานของเราหมดมันจะยาก แม้แต่ขยับกล้ามเนื้อเดียว”

ใบหน้าของซู่เฟ็งเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เมื่อใดที่เขาต้องประสบความทุกข์ยากเช่นนี้? การหิวเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเขา ในอดีตถ้าเขาอยากกินอะไร ให้โทรไปร้านอาหารหรือไปศูนย์อาหารเพื่อปรนเปรอตัวเองก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ ทั้งหมดนี้หายไปอย่างกะทันหันจนยากที่จะแยกแยะได้ทั้งหมด

“ฉันรู้แล้ว ถ้าพวกเราอยู่กับกลุ่มนั้น ก็ไม่มีอะไร—”

“อย่าพูดอีก!”

ซูเฟ็งพึมพำคำประณาม เมื่อเสียงของ เหอ ยู่ หาน หยุดเขาด้วยเสียงตะโกนที่ทำให้เขาตกใจ ดูเหมือนเหอ ยู่ หานไม่สนใจว่าซอมบี้หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ได้ยินเสียงกรีดร้องของเขาหรือไม่ ขณะที่เขามองดูเพื่อนผู้รอดชีวิตด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ขณะที่เขาคำราม “พวกเธอต้องการกลับไปยังที่นั่นหรือเพื่ออะไร? อยากเป็นเมียของเฉียวหลงเหรอ ห้ะ?!”

ใบหน้าของซูเฟ็งหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วง เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้และหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจหลังจากจำทุกสิ่งที่เฉียวหลงทำในช่วง 3 วันที่พวกเธอได้อยู่ในกลุ่มของเขา

“ให้ตายเหอะ…” เหอ ยู่ หานถ่มน้ำลายลงบนพื้น ขณะที่เขาสาปแช่ง “ฉันยอมอดตายหรือถูกซอมบี้กิน ดีกว่าอยู่กับสุนัขป่าตัวนั้นที่ชื่อเฉียว! นี่เพิ่งจะ 3 วันเอง แต่ความเป็นมนุษย์ของเขานั้นไม่มีอยู่แล้ว เขาถูกสัตว์ร้ายเขมือบจิตใจไปแล้ว!”

“นี่ ดูสิ ดูโน่นสิ!” ซูเฟ็งขัดจังหวะเพื่อนของเขาอย่างรวดเร็วและดึงเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อกระตุ้นให้เขามองออกไปนอกหน้าต่าง

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความเศร้าโศก และการหมดหนทาง เหอ ยู่ หาน บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจอย่างมากและเขาไม่สามารถสูดอากาศเย็นได้

“ใคร… คนพวกนี้เป็นใคร พวกเขายังเป็นมนุษย์หรือเป็นผี?”

* * *

กลุ่มผู้รอดชีวิตมากกว่า 20 คน นำโดยซ่างกวน ปิง เสว่ เฉินเหอ เหลียงเผิง และไป่เซหมิน ในที่สุดก็มาถึงถนนใกล้ๆ ซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านอาหารที่พวกเขาตั้งเป้าไว้ในเวลานี้ การเดินเป็นไปอย่างเชื่องช้าเนื่องจากความกลัวของผู้รอดชีวิต ดังนั้นหลังจากนั้นอีก 10 นาทีพวกเขาก็ได้ออกจากสถานที่ที่ซากศพของด้วงไฟลำดับที่ 1 ได้นอนอยู่ก่อนหน้านี้

“เราจะทำได้อย่างไร” ไป่เซหมินถามอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่มองดูซอมบี้อีก 200 ตัวที่อยู่รายรอบ

“เป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกมัน” เฉินเหอสำรวจบริเวณโดยรอบก่อนจะชี้ “ฉันคิดว่าความคิดที่ดีที่สุดคือให้ฉันล่อพวกมันออกมาช้าๆ ด้วยวิธีนี้ เราจะสามารถทำลายพวกมันทั้งหมดได้ง่ายขึ้นหลังจากแยกพวกมันออกเป็นกลุ่มเล็กๆ”

เนื่องจากมีอาคารไม่กี่หลังในบริเวณใกล้เคียง ซอมบี้จึงค่อนข้างกระจัดกระจายหากเทียบกับที่อื่น และโอกาสที่จะถูกซุ่มโจมตีโดยสิ่งมีชีวิตก็ต่ำกว่าเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ข้อเสียคือเนื่องจากไม่มีอาคารใดเลย เมื่อซอมบี้ตัวหนึ่งได้รับการแจ้งเตือนจากพวกมันเอง พวกมันก็จะสังเกตเห็นพลังชีวิตที่อยู่ใกล้เคียงและพวกมันก็จะเริ่มเคลื่อนที่ไปในทิศทางนั้น

“ฉันเข้าใจความคิดของนายนะ… มันจะไม่ง่ายกว่าหรือ ถ้าเราแค่ก้าวไปข้างหน้าและบดขยี้พวกมันให้หมด?” เหลียงเผิงอดไม่ได้ที่จะชี้ให้เห็นแนวทางของเขา

ซ่างกวน ปิง เสว่ มองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่า แต่เธอพยักหน้าเพื่อแสดงข้อตกลงของเธอ “การประเมินซอมบี้ต่ำไปไม่ดี แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันจะง่ายกว่า ถ้าจะเข้าโจมตีและจบพวกมันภายในครั้งเดียว การจู่โจมนี้ทำเพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจนานเกินไป อย่างไรก็ตาม ด้วยความแข็งแกร่งของกลุ่มเรา ซอมบี้ 200-300 ตัวไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

แม้ว่าซ่างกวน ปิงเสว่ จะไม่เห็นด้วยกับทัศนคติของเหลียงเผิง ในการดูถูกศัตรู แต่เธอก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับพวกเขา เมื่อพวกเขาไม่สมควรได้รับมัน ด้วยเหตุผลนี้เองที่เธอยอมรับข้อเสนอของชายผู้ถือค้อน

“แล้วเรามาจบเรื่องกันเถอะ” ไป่เซหมินไม่รอคนอื่นและพุ่งไปข้างหน้าราวกับลมหมุน ในเวลาน้อยกว่า 3 วินาที เขาได้ปิดระยะหลายเมตรแล้ว และพบว่าตัวเองอยู่หน้าซอมบี้ตัวแรก

มือขวาของเขาสั่นเบา ๆ และดาบซวนหยวนส่องประกายด้วยแสงที่คมชัดในเสี้ยววินาที ในชั่วพริบตาต่อมา หัวของซอมบี้ก็ลอยขึ้นไปและสร้างส่วนโค้งที่สวยงามบนท้องฟ้า ขณะที่เลือดสีแดงพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ

อย่างไรก็ตาม ไป่เซหมินได้ออกจากสถานที่นั้นไปนานแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กลิ่นแม้แต่กลิ่นเลือด นับประสาจะได้เห็นมัน

[คุณได้รับพลังวิญญาณซอมบี้ปกติเลเวล 4]

[คุณได้รับพลังวิญญาณซอมบี้ปกติเลเวล 3]

[คุณได้รับพลังวิญญาณซอมบี้ปกติเลเวล 4]

…

แม้หลังจากสูญเสีย รองเท้าบู๊ทความเร็วระหว่างการต่อสู้กับ ด้วงไฟอันดับ 1 ความว่องไวของ ไป่เซหมิน ก็ยังเหนือกว่าคนปกติและคนที่มีวิวัฒนาการมากที่สุด ด้วย 76 แต้มของ ความคล่องตัว และเร็วกว่าคนปกติเกือบ 8 เท่า ความเร็วปัจจุบันของ ไป่เซหมิน มาถึงจุดที่เขาสามารถเคลื่อนที่ได้ประมาณ 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ต่างจากรถยนต์ส่วนใหญ่ที่ต้องใช้เวลาสักระยะในตอนแรกเพื่อเร่งความเร็ว โดยใช้แต้ม 85 แต้มเพื่อช่วยให้ขาของตัวเองไปไวได้เท่าเขา ไป่เซหมินสามารถไปถึงความเร็ว 0-100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงในเวลาเพียง 1 วินาที!

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านผ่านฝูงซอมบี้ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ ขณะที่มีการระเบิดเล็กๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่ขาข้างหนึ่งของเขาเหยียบพื้นเพื่อขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหน้า

ในเวลาไม่ถึง 5 วินาที ซอมบี้ 10 ตัวล้มลงกับพื้นอย่างขาดเลือด และเลือดของพวกมันก็เริ่มสะสมอย่างช้าๆ

“ไม่ว่าฉันจะเห็นกี่ครั้ง ความเร็วนั้นก็บ้าไปแล้ว…” เฉินเหอ เขาอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้ม ขณะที่มองดูการสังหารหมู่ที่ดำเนินอยู่ ความช่วยเหลือจากทั้ง 3 คนยังคงจำเป็นต้องเริ่มต้นที่นี่หรือไม่?

“ไปกันเถอะ” ซ่างกวน ปิงเสว่ กล่าวอย่างเฉยเมย ขณะที่เธอก้าวไปข้างหน้า ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวราวกับผีเสื้อน้ำแข็ง และถึงแม้ว่าความเร็วของเธอจะไม่สูงเท่ากับของ ไป่เซหมิน แต่เธอก็ไม่ได้ช้าอย่างแน่นอน แม้แต่ เฉินเหอ และ เหลียงเผิง ก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว

ด้วยการโบกมือที่นุ่มนวลของเธอ กระสุนน้ำแข็งขนาดเล็กๆ 10 นัดก็ได้ปรากฏขึ้นมาจากไหนไม่รู้ และด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นอีกครั้ง กระสุนน้ำแข็งทั้ง 10 นัดก็เจาะหัวซอมบี้ 10 ตัวเกือบจะพร้อมกันอย่างเงียบๆ

แม้ว่า ซ่างกวน ปิงเสว่ อาจไม่เร็วหรือแข็งแกร่งเท่ากับ ไป่เซหมิน เนื่องจากสถานะทั้งสองของเธอต่ำกว่าของเขา แต่ความสามารถในการต่อสู้ของฝูงชนของเธอนั้นมีประสิทธิภาพมากกว่ามาก

แม้ว่าจะเป็นความจริงที่ไป่เซหมินไม่ได้ใช้ทักษะการควบคุมเลือด แต่ความจริงก็คือความสามารถในการเจาะกระสุนน้ำแข็งของซ่างกวนปิงเสว่นั้นสูงกว่ามาก นอกจากนี้ การควบคุมมานาของเธอนั้นน่าทึ่งมาก ดังนั้นเมื่อเธอเข้าร่วมการต่อสู้ ในไม่ช้าเธอก็ได้อันดับ 1 ในการนับการสังหารโดยที่ ไป่เซหมิน ตามมาติดๆ

เฉินเหอถอนหายใจก่อนจะดึงลูกธนูสามดอกจากลูกธนูที่ด้านหลังและวางไว้ในคันธนูของเขา ด้วยการดึงและปล่อยสายธนูอย่างง่ายดาย ลูกธนูทั้ง 3 พุ่งทะยานผ่านท้องฟ้าราวกับมังกร และพบว่าตัวเองพุ่งเข้าใส่เป้าหมายที่แตกต่างกัน 3 ตัวในเวลาเดียวกัน ทันใดนั้น ลูกธนูอีก 3 ลูกก็พุ่งออกไป และซอมบี้อีก 3 ตัวก็ตายอย่างไร้ชีวิตชีวาโดยมีลูกศรติดอยู่ตรงกลางหน้าผากของพวกมัน

แม้ว่าความเร็วในการฆ่าของเขาจะไม่สูงเท่ากับซ่างกวนปิงเสว่ แต่ก็ต่ำกว่าความเร็วที่ไป่เซหมินเพียงเล็กน้อยโดยไม่ต้องใช้ทักษะใดๆ ในการเคลียร์ศัตรู

ทักษะของเฉินเหอคือมือปืนมืออาชีพ และตราบใดที่เขามีอาวุธที่จำเป็น แม้แต่การบินที่อยู่ห่างออกไป 2 กิโลเมตรก็ไม่สามารถหลบหนีจากการยิงของเขาได้

เหลียงเผิงพ่นลมหายใจและดูเหมือนจะใช้การกวาดล้างซอมบี้เป็นการแข่งขัน ด้วยเสียงคำรามรุนแรง ร่างกายของเขาก็พองตัวขึ้นทันที และเสื้อผ้าหลายส่วนที่เขาสวมก็แตก

ปัง

ด้วยการกระทืบอันยิ่งใหญ่ที่ทิ้งรอยร้าวบนพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขา เหลียงเผิงใช้ความแข็งแกร่งอันมหึมาของเขาเพื่อผลักดันตัวเองไปข้างหน้าและด้วยการโจมตีที่รุนแรง ซอมบี้ถูกทุบเป็นชิ้น ๆ ขณะที่เนื้อและเลือดกระเซ็นไปทั่วทุกที่ ด้วยการกระทืบหนักอีกครั้ง ร่างกายของเขาเคลื่อนเป็นเส้นตรงไปยังเป้าหมายถัดไป

ผู้รอดชีวิตที่ยืนอยู่ข้างเฉินเหออย่างเงียบ ๆ ซึ่งยิงธนูอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ ฟู เชี่ย เฟิง หยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่ฉากที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาพวกเขาด้วยความร้อนรนและความหวัง

การเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีวิวัฒนาการที่ทรงพลังเช่นนั้นกับทั้ง 4 คนและกับกลุ่มอื่นๆ ที่เพิ่มขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ โอกาสในการเอาชีวิตรอดนั้นสูงขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย และวิถีชีวิตที่พวกเขาสามารถทำได้จะดีกว่ากลุ่มที่ไม่มีอำนาจอย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนด้วยกฎใหม่ที่มีอยู่ในปัจจุบัน พวกเขาทุกคนรู้ว่าพวกเขาต้องทำงานหนักเพื่อมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ตราบใดที่พวกเขาไม่ต้องต่อสู้กับซอมบี้หรือสิ่งมีชีวิตอื่นใด พวกเขาก็ไม่สนใจสำหรับพวกเขานั่นคือเหตุผลที่ผู้รอดชีวิตเหล่านี้มีความกล้าที่จะออกไปขนอาหาร