ตอนที่ 23: สายตาที่ต่างกัน ทัศนคติที่ต่างกัน

บรรยากาศภายในอาคารมืดมนมาก

เสียงสะอื้นสะอื้นพร้อมกับเสียงกระซิบที่มีคำพูดของความกลัวและความกังวลสามารถได้ยินได้เกือบทุกที่

ผู้ชายบางคนปลอบโยนผู้หญิงสวย ๆ และให้คำมั่นว่าจะปกป้องพวกเขาด้วยชีวิต จึงได้รับความโปรดปรานจากผู้หญิงที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งไม่มีใครให้ความไว้วางใจ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นไม่มีความกล้าที่จะหยิบอาวุธขึ้นมาต่อสู้ แล้วแบบนั้นพวกเขาจะปกป้องพวกเธอได้อย่างไร? แต่ด้วยสภาพที่โลกกำลังเผชิญอยู่ บางครั้งถึงแม้ความหวังจอมปลอมก็ได้รับการต้อนรับด้วยอาวุธที่เปิดกว้าง

ในบรรดาคนเหล่านี้คือเหลียงเผิง

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้ชายไม่กี่คนในกลุ่มนี้ที่ไม่เพียงแต่มีความกล้าที่จะต่อสู้เท่านั้น แต่ยังมีความสามารถในการปกป้องผู้อื่นด้วย เหลียงเผิง ซึ่งมีตัณหาในธรรมชาติ ถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มนักศึกษาหญิง 5 คน

รูปลักษณ์ของเหลียงเผิงไม่ได้สวยหรู และที่จริงแล้วเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผู้หญิงที่อ่อนแอกว่าโดยธรรมชาติต้องการคือการเอาชีวิตรอดในโลกใหม่นี้ นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาตระหนัก หลังจากได้เห็นเพื่อนตายต่อหน้าต่อตาเหมือนแมลงวัน

เฉินเหออาจถูกห้อมล้อมไปด้วยความงาม หากเขาต้องการ เขาจะมีผู้หญิงรายล้อมมากกว่าเหลียงเผิงเสียอีก อย่างไรก็ตาม เขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงมุมหนึ่ง ขณะที่เขามองเหลียงเผิงด้วยการชำเลืองมองอย่างไม่เป็นทางการ

ปัง

จู่ๆ ประตูก็เปิดออกด้วยเสียงปัง นั่นจึงดึงดูดสายตาของทุกคน แต่ละคนสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าหรือนักบุญที่ไม่มีศัตรูปรากฏขึ้นอีก

ในตอนแรก เมื่อพวกเขาเห็นซ่างกวน ปิง แสว่ และ ไป่ เซหมิน พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นเธอสนับสนุนเขาและเห็นฝีเท้าที่ส่ายของเขา การแสดงออกของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ โดยเฉพาะคนเหล่านั้นที่ได้รับการปกป้องจากเขา

“เขา… เขาได้รับบาดเจ็บ?”

“สิ่งมีชีวิตอะไรที่สามารถทำร้ายเขาได้จนถึงขั้นสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวด้วยตัวเขาเอง”

“เป็นไปได้ยังไง…”

กลุ่มนักเรียนและครูที่รอดชีวิตเริ่มบ่น สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความหวาดหวั่น

หากมีตัวตนที่สามารถทำให้ไป่เซหมิน ที่เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้ และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่กล้าหาญและมีความสามารถในการต่อสู้จริงๆ ให้อยู่ในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้แล้วล่ะก็ พวกเขาจะไปหาของพวกนั้นด้วยตัวเองแล้วกลับมาแบบอยู่รอดปลอดภัยได้อย่างไร? ความกลัวและความกังวลเกี่ยวกับอนาคตครอบงำจิตใจที่อ่อนแอของพวกเขาอีกครั้ง

เหลียงเผิงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกที่ยิ้มแย้มก่อนหน้านี้และครู่หนึ่งก็ลืมไปว่าเขากำลังใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

สำหรับเฉินเหอ เขาตกตะลึงด้วยเหตุผลต่างๆ เมื่อเห็นซ่างกวนปิงเสว่สนับสนุนไป่เซหมิน เฉินเหอก็แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น และครู่หนึ่งถึงกับสงสัยว่าดวงตาของเขาทำงานปกติหรือไม่

“ปิงเสว่เจ้า… เจ้าสบายดีไหม?” เขาเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ

“ฉันสบายดี” คำตอบของซ่างกวนปิงเสว่นั้นสั้นและเย็นชาเช่นเคย

สำหรับ ไป่เซหมิน เขาอดไม่ได้ที่จะมองเฉินเหอ ราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่า ผู้บาดเจ็บที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างถูกต้องคือเขา ไม่ใช่เธอ เมื่อกี้เขาถามใคร? อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้สนใจมากเกินไป และในวินาทีถัดมาเขาก็ลืมมันไป

“ฉันจะไม่พูดขอบคุณ เพราะตอนนี้คำนั้นมีค่าน้อยกว่าที่เคยเป็นมา” ไป่เซหมินมองดูหญิงสาวสวยที่อยู่ข้างๆ เขาซึ่งกลับเปียกโชกเพราะเขาอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “วันนี้อาจกล่าวได้ว่าเจ้าพาข้าออกจากปัญหาที่อาจถึงชีวิตข้าได้ ในอนาคตฉันจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน จนกว่าฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

โดยไม่รอคำตอบ เขากัดฟันและดึงแขนที่เธอช่วยพยุงออก ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใต้ฝ่าเท้า ความเจ็บปวดที่แม้แต่น้ำเย็นจัดก็ไม่สามารถบรรเทาได้ เขาจึงเริ่มเดินออกจากทุกคนไปยังที่ของเขา

ทุกย่างก้าวของเขาหนักหน่วงและเม็ดเหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเขาแม้ว่าร่างกายของเขาจะเย็นชา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ มันไม่สำคัญว่าจะเป็นซ่างกวนปิงเสว่ เฉินเหอ เหลียงเผิง หรือผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดตระหนักดีถึงความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้ ในขณะนั้นว่ามันมากเกินกว่าจะบรรยายได้

“เขา…” เฉินเหอดูเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเขามองไปที่ซ่างกวน ปิงเสว่ เขาเลือกที่จะเงียบ

สำหรับซ่างกวน ปิง เสว่ เธอมองดูแผ่นหลังของเขาค่อยๆ หายไปที่ปลายทางเดิน และแม้ว่าเธอจะไม่ชอบไป่เซหมิน จริงๆ แล้ว เธอยอมรับว่าอย่างน้อย เขาเป็นคนที่กล้าหาญและไม่เหมือนคนอื่น

เธอมองไปที่เหลียงเผิงและดวงตาของเธอฉายแววรังเกียจ เกลียดชัง และดูถูก ขณะที่เธอกระซิบอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเศษขยะ”

อันที่จริง เหตุผลที่ซ่างกวนปิงเสว่อยู่คนเดียว เมื่อเธอไปหาไป่เซหมินก็เพราะเฉินเหอต้องอยู่ข้างหลังเพื่อดูว่าเหลียงเผิงไม่ได้ทำอะไรโง่ๆ ตั้งแต่ที่เธอเชิญทั้ง 2 คนให้ไปหา เขาเห็นเหลียงเผิงเป็นคนแรกที่ปฏิเสธทันทีที่จะไม่ไปตามหาเขา เพราะไป่เซหมินต้องการออกไปคนเดียวด้วยตัวเขาเอง

ในขณะที่คำพูดของเหลียงเผิงเป็นความจริง ซ่างกวน ปิง เสว่ได้รับการศึกษาสูงสุดในสังคม นอกจากความสามารถส่วนตัวแล้ว เธอทำงานอย่างหนักเพื่อให้เป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เธอที่ฉลาดเฉลียวสามารถเห็นภาพที่ใหญ่ขึ้นและรู้ว่าจะต้องได้รับความช่วยเหลือจาก ไป่เซหมิน ในระยะยาว เพราะไม่ว่าด้านลบของเขาจะเป็นอย่างไร เขาก็เป็นนักสู้ที่ดี

ดังนั้น เมื่อเหลียงเผิงปฏิเสธและค้นพบความต้องการทางเพศที่เกือบจะเปลือยเปล่าในดวงตาของเขา ซางกวนปิงเสว่ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทิ้งเฉินเหอไว้ที่นี่เพื่อดูแลเขาและป้องกันไม่ให้เขาทำอะไรโง่ๆ เหตุผลที่เธอไม่อยู่และปล่อยให้เฉินเหอไปหาไป่เซหมิน เป็นเพราะแม้เธอจะควบคุมตัวเองได้ เธอก็ไม่มีความมั่นใจที่จะทนกับความโง่เขลาของชายฉกรรจ์และอาจทำให้เขากลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งได้

“ปิงเสว่ เจ้าไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ?” ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากคนอื่นๆ เพียงเล็กน้อย เฉินเหอมองดูเธออย่างกังวลและถาม

“…”

ซ่างกวน ปิง เสว่ไม่ตอบและหลับตาลง ในขณะที่เธอนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง ชุดสีขาวของเธอเปียกโชก เธอกอดร่างของตน มันจึงทำให้ร่างกายและส่วนโค้งของร่างกายทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากกว่าที่เธอเป็นอยู่แล้ว

แม้แต่สุภาพบุรุษและใจดีอย่างเฉินเหอ ก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้ดวงตาของเขาพร่ามัวและแอบขโมยมาหนึ่งหรือสองข้าง ก่อนที่จะหลับตาเพื่อหลีกเลี่ยงการมองอีกต่อไป

สายตานับไม่ถ้วนจ้องมาที่เธอและดูเหมือนจะอยากกินเธอด้วยตาของพวกเขา แต่เธอไม่มีความตั้งใจหรือไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสนใจพวกเขา… เธอเคยชินกับสิ่งนี้เมื่อนานมาแล้ว ต่อรูปลักษณ์ของความปรารถนา ตัณหา…

* * *

“ไอ้บ้าเอ้ย!” ไป่เซหมินอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง ในขณะที่เขากัดฟันและทรุดตัวลงกับพื้นราวกับเศษผ้าที่หักโดยไม่สนใจอะไรนอกจากบรรเทาแรงกดบนเท้าของเขา

คน ๆ หนึ่งไม่สามารถจินตนาการได้ว่าความเจ็บปวดจากการรู้สึกว่าผิวของตัวเองหลุดลอกและเนื้อของพวกเขาฉีกขาดหลังจากถูกไฟเผานั้นช่างน่ากลัวเพียงใด ไป่เซหมินไม่เคยประสบกับความเจ็บปวดที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อนในชีวิตของเขา และเขาไม่เคยอยากจะสัมผัสมันอีกถ้าเป็นไปได้

“ฮิฮิ… นั่นคือสิ่งที่นายได้รับจากการแสดงความภาคภูมิใจทั้งหมด!” ลิลิธแกล้งเขาอย่างไร้ความปราณี ถึงกระนั้น เธอเอื้อมมือไปช่วยเขาเอนหลังพิงกำแพงอย่างสบายขึ้นด้วยการเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง

“ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว” ไป่เซหมินกลอกตาและคำราม หน้าอกของเขาลุกขึ้นและผ่อนลง ในขณะที่เขาหายใจเข้าลึก ๆ ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่เขารู้สึก “ฉันเป็นหนี้ผู้หญิงคนนั้นแล้ว และฉันก็รู้สึกขอบคุณจริงๆ สำหรับความช่วยเหลือของเธอ ไม่ว่าเหตุผลของเธอจะเป็นอย่างไร ความจริงก็คือเธอช่วยฉันในช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดของฉัน… แต่ฉันไม่ต้องการเป็นหนี้เธออีกต่อไปแล้ว”

“นายกับผู้หญิงคนนั้นรู้จักกันมาก่อนเหรอ?” ลิลิธถาม ขณะนั่งลงข้างๆ เขา

“ไม่ ก่อนที่โลกจะกลายเป็นขุมนรก เธอกับฉันไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กัน และคงจะไม่มีในชีวิตเราเช่นกัน” ไป่เซหมินหลับตาและตอบอย่างเงียบ ๆ เพราะเขารู้สึกเหนื่อย

“แล้วทำไมนายดูระวังเธอจัง” ลิลิธสังเกตว่า ในขณะที่ไป่เซหมินรักษาระยะห่างจากทุกคน ดูเหมือนเขาจะปกป้องตนเองจากซ่างกวนปิงเสว่มากเป็นพิเศษ

ในขณะที่ผู้ชายทั้งหมดหลงเสน่ห์เธอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไป่เซหมิน พยายามอย่างเต็มที่ที่จะอยู่ห่าง ๆ นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอสับสนจนถึงตอนนี้ เธอจึงตัดสินใจถามออกไป เพื่อทำความรู้จักเขาให้ดีขึ้น เนื่องจากดูเหมือนจะมีเบื้องหลัง นั่นคือเหตุผลที่ลิลิธคิดว่าพวกเขาเคยรู้จักกันมาก่อน

ไป่เซหมินหมดเรี่ยวแรงตอบโดยไม่รู้ตัว “พวกคุณทุกคน… ผู้หญิง…ไม่ใช่สิ่งที่ดี”

“เอ๊ะ?” ลิลิธประหลาดใจกับคำพูดของเขา เธออยากจะถามเขาว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เมื่อเธอมองดูเขา เธอก็รู้ว่าเขาหลับไปแล้ว

ความเจ็บปวดนั้นยิ่งใหญ่มากจนไป่เซหมินผล็อยหลับไปทันทีที่เขาอยู่ในที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย ท้ายที่สุดเขาไม่เพียงเจ็บปวดทางกายเท่านั้น จิตใจของเขาอ่อนล้าเกินกว่าจะพูดออกมาได้ เนื่องจากเขายังไม่ได้พักผ่อน หลังจากต่อสู้ในสมรภูมิที่ชีวิตของเขากำลังจะจบลงหลายครั้ง

อันที่จริงเขาเหนื่อยมากจนไม่ได้สังเกตสิ่งที่เขาพูดในตอนท้ายก่อนที่เขาจะหมดสติไป