ตอนที่ 10: โทรหาที่บ้าน

 

สนามบาสเก็ตบอลค่อนข้างใหญ่และอัฒจันทร์มีที่นั่งเพียงพอสำหรับรองรับคน 2-3พันคนโดยไม่มีปัญหา ขณะนี้นักเรียนและครูคนหนึ่งนั่งคนละที่นั่งกันมองไปในทิศทางของโรงอาหารด้วยสายตาที่กำลังกลัว

 

“พี่ใหญ่ฉี พี่คิดว่ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นหรือเปล่า…” นักเรียนหญิงร่างเล็กถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่เธอคุกเข่าและกอดอกแน่นเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

 

“ซิ่วหลัน ไม่ต้องกังวล เธอยังเห็นความแข็งแกร่งของพี่ใหญ่ปิงเสว่ แม้ว่าซอมบี้บางตัวจะปรากฏขึ้น พวกมันก็ไม่มีปัญหากับเธอ” อู๋ฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พยายามทำเสียงให้มั่นใจที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวเพื่อนของเธอเท่านั้น แต่ยังต้องโน้มน้าวตัวเอง

 

ซี่ ซิ่วหลันกัดริมฝีปากของเธอแน่น ขณะที่ร่างกายของเธอสั่นอย่างต่อเนื่อง ในท้ายที่สุด เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และเริ่มสะอื้นไห้ “พี่ใหญ่ฉี… ฉัน… ฉันกลัวมาก… สงชิ่งกลายเป็นซอมบี้ในทันใด และเจิ้งนาก็ถูกกัดตาย.. . หลายคนเสียชีวิตและฉันจะไม่สามารถพูดคุยกับพวกเขาได้อีกต่อไป … “

 

อู๋ฉีซึ่งแทบจะไม่มีอารมณ์ของตัวเองเลย ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เธอเพิ่งพยายามสื่อสารกับครอบครัวของเธอ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้รับการตอบกลับ เธอกลัวสิ่งเลวร้ายที่สุดแล้ว

 

“ฉันหนาว… ฉันอยากใส่เสื้อผ้าแห้งๆ… ฉันต้องการความอบอุ่น… ฉันอยากได้ยินคำบ่นของแม่ของฉันอีกครั้ง…” อู๋ฉีกระซิบทั้งน้ำตา

 

การสนทนาแบบนี้สามารถได้ยินได้ทุกที่ภายในโรงยิม นักเรียนต่างหวาดกลัวการรอคอยอนาคตที่มืดมนและไม่มีใครรู้

 

ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว พวกเขาทั้งหมดหัวเราะและพูดคุยกันอย่างมีความสุข กังวลว่าควรซื้อเสื้อผ้าแบบไหนให้ดูดีที่สุด อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาต้องการคือเสื้อผ้าแห้งเพื่อบรรเทาความหนาวเย็นที่หนาวเหน็บของกระดูก

 

แม้แต่ครูที่เป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบ ก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ เมื่อพวกเขาเองไม่รู้ว่าในเวลาต่อมา สัตว์ประหลาดจะเดินผ่านประตูและคร่าชีวิตพวกเขาหรือไม่

 

* * *

 

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” เสียงเย็นชาของซ่างกวน ปิงเสว่เป็นเสียงแรกที่ทำลายความเงียบของสถานที่

 

ไป่เซหมินไม่ตอบในทันที แต่เขากลับรวบรวมผ้าปูโต๊ะหลายผืนไว้บนพื้นแล้วมัดไว้จนสุด จึงกลายเป็นผ้าสี่เหลี่ยมผืนใหญ่ จากนั้นเขาก็เริ่มขยับร่างของซอมบี้ที่เคลื่อนที่ไม่ได้บนตารางผ้าอย่างระมัดระวังในขณะที่อธิบายอย่างช้าๆ

 

“ในโรงอาหารนี้มีอาหารเพียงพอสำหรับเลี้ยงคนได้ประมาณ 100 คนเป็นเวลาประมาณ 1 สัปดาห์ นอกจากนี้ ฉันยังรู้สึกไม่สบายใจเมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วย ดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะทำให้ที่นี่เป็นพื้นที่พักผ่อนชั่วคราวของฉัน… ดังนั้น ฉันจะดูซอมบี้พวกนี้เอง”

 

“นายจะดูซอมบี้พวกนี้เหรอ…?” ซ่างกวน ปิงเสว่ พึมพำด้วยเสียงแปลก ๆ ขณะที่เธอมองดูไป่เซหมิน ทำงาน

 

เว้นแต่เพียงแวบแรก เขาไม่ได้มองกลับมาที่พวกเขาอีกเลยและยังคงทำงานต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ความคิดมากมายผุดขึ้นในหัวของซ่างกวน ปิงเสว่ ทำให้เธอไม่เข้าใจยากอย่างยิ่ง

 

เฉินเหอไม่ได้คิดอะไรมากมายเหมือนที่เธอคิด เขาเพียงแค่มองไปที่หลังของไป่เซหมินแล้วถามว่า “ฉันขอถามได้ไหมว่า… อืม เรายังไม่รู้ชื่อนายเลย นายคือ…?”

 

“ไป่เซหมิน” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ ไป่เซหมินไม่ได้พยายามทำตัวให้เท่ห์ นี่คือบุคลิกที่แท้จริงของเขา ก่อนที่โลกจะวุ่นวาย เขาไม่เก่งในการพูดคุยกับคนจำนวนมาก เนื่องจากเหตุการณ์บางอย่างในอดีต

 

“เข้าใจแล้ว ไป่เซหมิน ยินดีที่ได้รู้จัก” เฉินเหอกล่าวอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้ม

 

เฉินเหอหล่อมาก ทักษะการยิงธนูของเขาทำให้เขากลายเป็นคนเก่งที่สุดในสโมสร และคะแนนของเขาอยู่ใน 10 อันดับแรกทุกภาคการศึกษา คุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมทั้งหมดนี้ร่วมกับครอบครัวที่ไม่รู้จักแต่ทรงพลังของเขาทำให้เขาเป็นเจ้าชายที่มีเสน่ห์ของสาวสวยนับไม่ถ้วน แม้แต่ในหมู่เด็กผู้ชาย เขาก็ได้รับความนิยมเพราะความใจดีของเขา

 

“เหมือนกันครับ” ไป่เซหมินตอบโดยไม่สนใจอะไรมาก

 

สิ่งสำคัญที่สุดของเขาในตอนนี้คือต้องมั่นใจในความปลอดภัยอย่างเต็มที่ จากนั้นเขาจะโทรกลับบ้านเพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของครอบครัว และในที่สุดก็เข้าใจกฎของโลกใหม่มากขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจคบใครเหมือนเมื่อก่อน

 

การแสดงออกของเฉินเหอ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ความเย็นชาของไป่เซหมิน และรอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

 

“นายจัดการกับพวกเขาอย่างไร” ซ่างกวนปิงเสว่ถาม

 

เธอมองเห็นคราบเลือดบนพื้น อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเลือดนั้นมาจากยุงขนาดใหญ่ 4 ตัวที่ตายและถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ บนพื้นดิน จากนั้นซ่างกวน ปิงเสว่ อยากรู้ว่าเป็นไปได้อย่างไรที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอ ได้ฆ่าซอมบี้โดยไม่ทำร้ายพวกมัน

 

“พวกมันยังไม่ตาย พวกมันยังมีชีวิตอยู่” ไป่เซหมินตอบ ในที่สุดเขาก็ลากศพ 15 ศพเสร็จ

 

“อะไร?” การแสดงออกที่เย็นชาและไม่แยแสของซ่างกวน ปิงเสว่ แตกสลายไปครู่หนึ่งเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา

 

ไป่เซหมินเริ่มลากผ้าสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ไปทางทางออกด้วยความยากลำบากเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงก้าวอย่างมั่นคง แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะมีทั้งหมด 55 แต้ม แต่เขาก็ยังไม่ถึงระดับที่เขาสามารถลากคนที่เป็นผู้ใหญ่ 15 คนได้โดยไม่โฟกัสกับมัน

 

ขณะที่เขาเดิน เขาตอบว่า “ซอมบี้เหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่ แค่ฉันทำลายกระดูกที่เชื่อมต่อทั้งหมดของร่างกาย ดังนั้นแม้ว่าสมองจะไม่เสียหาย พวกมันก็ไม่ต่างจากซอมบี้ที่ตายแล้ว เพราะพวกมันไม่สามารถทำอะไรได้ .. ฉันไม่ต้องการเปื้อนเลือด และฉันไม่อยากจะนอนบนกองเลือดด้วย “

 

ดวงตาของซ่างกวน ปิง เสว่เป็นประกาย และในที่สุดเธอก็เข้าใจเหตุผลที่ร่างกายของซอมบี้อยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้… ก่อนหน้านี้ เธอสันนิษฐานว่าไป่เซ หมิน เป็นเพียงคนป่าเถื่อนและรุนแรง แต่หลังจากฟังคำอธิบายของเขาแล้ว เธอก็เข้าใจ ว่าเธอคิดผิด

 

แม้ว่าเธอจะค่อนข้างชื่นชมความแข็งแกร่งของเขา แต่นั่นก็เท่านั้น จากมุมมองของเธอ ไม่มีบุคคลที่น่าเชื่อถือในสถานที่นี้ สำหรับซ่างกวน ปิงเสว่ คนเดียวที่เธอไว้ใจได้คือเฉินเหอเพื่อนสมัยเด็กของเธอ ส่วนที่เหลือทั้งหมดนั้นไร้ประโยชน์

 

โดยเฉพาะผู้ชาย

 

* * *

 

ปัจจุบันซ่างกวน ปิงเสว่ ถูกล้อมรอบด้วยทั้งชายและหญิงเหลียง เซี่ย รองประธานสมาคมนักเรียน และ เฉินเหอ นักธนูที่มีทักษะ พยายามพูดคุยกับเธอตลอดเวลา

 

เหลียงเผิง ชายผู้แข็งแกร่งด้วยค้อนอันน่าสะพรึงกลัว มองดูร่างของนักเรียนหญิงและครูบางคนแบบไม่มีมารยาทโดยไม่สนใจโลกภายนอกเช่นกัน

 

หลังจากลากซอมบี้ทั้ง 15 ตัวออกจากสถานที่แล้วลากไปยังอาคารใกล้เคียง ไป่ เซหมิน ก็กลับไปที่โรงยิม เขาเพียงเพิกเฉยต่อสายตาของผู้คนที่เขาได้รับและเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับใคร

 

เมื่อมาถึงโรงอาหารไป่เซหมิน ใช้ทักษะการจัดการและควบคุมเลือด เพื่อขจัดเลือดที่เปื้อนพื้น ส่งผ่านหน้าต่างที่แตกออกสู่ภายนอก

 

เนื่องจากกระจกแตก น้ำฝนจึงไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่องและพื้นที่ใกล้หน้าต่างจึงเปียกโชก นอกจากนี้ความหนาวเย็นก็เหลือทนจริงๆ

 

หลังจากพิจารณาอยู่ 2-3 นาที ไป่เซหมินก็ดึงขาโต๊ะหลายตัวออก และใช้ด้านบนของโต๊ะปิดหน้าต่างทีละตัว เพื่อป้องกันไม่ให้ไม้ร่วงหล่น เขาใช้ตู้และตู้เย็นหลายตู้ภายในห้อง ซึ่งกันฝน ลม และลดโอกาสที่แมลงจะเข้ามา

 

จากนั้นไป่เซหมินก็ปิดประตูและล็อคตัวเองในโรงอาหาร

 

เขาเปิดไฟสลัวและนั่งบนเก้าอี้ห่างจากหน้าต่างและประตูเพื่อพักผ่อน 5 นาทีต่อมา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลังและโทรหาแม่ด้วยมือที่สั่นเทา

 

…

 

“หมายเลขที่คุณต้องการติดต่อไม่มีให้บริการหรือแบตเตอรี่หมด โปรดลองอีกครั้งในภายหลัง”

 

ไป่ เซหมิน สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ไม่อยากนึกถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ด้วยความกลัวที่เอ้อระเหย เขาจึงกดหมายเลขของเมิ่งฉี

 

…

 

“หมายเลขที่คุณต้องการติดต่อไม่มีการให้บริการหรือแบตเตอรี่หมด โปรดลองอีกครั้งในภายหลัง”

 

เมื่อได้รับข้อความเดิมอีกครั้ง ไป่เซหมินก็อดไม่ได้ที่จะวางโทรศัพท์มือถือและวางมันไว้บนโต๊ะ เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้เบา ๆ และในขณะที่เขาฟังเสียงฟ้าแลบอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตาเล็กน้อย

 

แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันก็ยังคงชัดเจนสำหรับไป่เซหมิน ว่าโอกาสที่ครอบครัวของเขาจะเสียชีวิตนั้นสูงมากอย่างแน่นอน หลายคนกลายเป็นซอมบี้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ซอมบี้เริ่มโจมตีอย่างไร้ความปราณี แมลงก็มีวิวัฒนาการ และแม้แต่สัตว์เลี้ยงก็กลายเป็นสัตว์ป่า

 

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เต็มใจจริงๆ สิ่งเดียวที่เขามีคือครอบครัวของเขา

 

เขาแทบไม่อยากร้องไห้ ไป่ เซหมินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้งและกดหมายเลขของพ่อ

 

…

 

ลิลิธนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ รู้สึกเศร้าเล็กน้อยสำหรับเขา ขณะมองดูเขาทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่กำลังจะร้องไห้

 

แม้ว่าเขาจะถูกบังคับให้ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด แม้ว่าเขาจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยกดาบและอาบเลือด แม้ว่าทั้งชีวิตของเขาจะพังทลายต่อหน้าเขา ไป่เซหมินก็เด็ดขาดอยู่เสมอและไม่ลังเลใจ เขาต่อสู้เมื่อจำเป็นต้องต่อสู้และใช้สมองเพื่อความสมบูรณ์แบบเพื่อความอยู่รอด

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความตายของครอบครัว ความสงบของเขาก็ได้บินออกไปนอกหน้าต่างแล้ว..