ตอนที่ 12: การประชุมและแผน

เมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก ไป่ เซหมิน และลิลิธยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่ประตูและเปิดประตูโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เขาเห็นนักเรียนหญิงยืนอยู่อีกฝั่งเป็นนักเรียนที่แม้จะดูไม่สวยนักแต่ก็ถือว่าค่อนข้างสวยทีเดียว อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเธอในตอนนี้ค่อนข้างซีดเซียวและความกลัวในดวงตาของเธอทำให้เธอดูน่าสังเวช

นักเรียนดูประหลาดใจที่จู่ๆ ไป่เซหมินก็ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งเปิดประตูด้วยเสียงดัง เธอมองเข้าไปในห้องโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเห็นความยุ่งเหยิงภายในห้องก็ตกใจ สถานที่นั้นรกไปด้วยเศษไม้ทุกที่ราวกับว่าพายุเฮอริเคนเข้าโจมตีที่นั่น

“คุณต้องการอะไรไหม” ไป่เซหมินถาม ขณะมองดูเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเขา 1 หรือ 2 ปี

“อ๊ะ! ขอโทษ!” หญิงสาวขอโทษสำหรับบางสิ่งที่ไปเซหมินไม่เข้าใจและพูดต่ออย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่ไป่ ครูบางคน พี่ใหญ่ซ่างกวน พี่ใหญ่เฉิน และคนอื่นๆ กำลังจะประชุมกันเพื่อตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไป ดังนั้น พวกเขาอยากให้คุณมีส่วนร่วมด้วย”

นักเรียนคนนี้ชื่อ ไค จิงยี่ และก่อนที่โลกจะเปลี่ยนไป เธอเป็นนักเรียนของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เธอฉลาดมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์และอารมณ์ของมนุษย์ เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไป ไค จิงยี่ ก็ชัดเจนเช่นกันว่าเธอมีแนวโน้มที่จะอยู่รอดได้โดยการติดตามผู้มีอำนาจ ในเวลาเดียวกัน มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องระวังไม่ให้ใครขุ่นเคือง เพราะกฎจะไม่จำเป็นต้องเหมือนเดิมเสมอไป

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ไป่เซหมินก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “เอาล่ะ ขอบคุณที่แจ้งให้ฉันทราบ… ฉันจะไปที่นั่นในอีกสักครู่”

เขาไม่แปลกใจเลยที่เด็กสาวตรงหน้ารู้จักชื่อของเขา ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เคยเจอกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีใครบางคนเริ่มเผยแพร่ชื่อของเขาไปทั่ว โดยเฉพาะผู้ที่เขาได้ช่วยชีวิตไว้

ไค จิงยี่รีบขอโทษเขาและจากไป เธอสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่ค่อยดีนัก เธอจึงกังวลว่าจะพูดคำที่ทำให้ผิดใจได้

ก่อนที่ไป่ เซหมินจะพูดอะไรก็ตาม ลิลิธได้แนะนำเขาว่า “ไป่เซหมิน จำไว้ว่าโลกที่นายอาศัยอยู่ได้เปลี่ยนไปและจะไม่เป็นอย่างที่เคยเป็นมาอีกต่อไป แม้ว่าตอนนี้มันอาจจะไม่ชัดเจนนัก เพราะมันเป็นเพียงการเริ่มต้นใหม่ ยุคสมัยต่างๆ ผู้คนจะค่อยๆ เปลี่ยนไป… ระวังคนรอบข้าง มิฉะนั้น การตายของนายอาจไม่ได้เกิดจากสัตว์ประหลาดหรือพืชกลายพันธุ์”

ไป่เซหมินมองดูเธอเงียบๆ เขาได้ไตร่ตรองคำพูดของเธอ และเมื่อเวลาผ่านไปหลายวินาที เขาก็พยักหน้าช้าๆ และขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเธอนะลิลิธ ฉันจะจำไว้”

ลิลิธส่งจูบลอยๆ ให้เขาและยิ้มตอบเขาอย่างมีเสน่ห์

ไป่เซหมินไม่กล้ามองเธอนานเกินไปและรีบปิดประตูข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาเดินไปทางสนามบาสเก็ตบอล

เมื่อเธอเห็นปฏิกิริยาของเขา ลิลิธหัวเราะคิกคักเบาๆ ทำให้หน้าอกที่ใหญ่โตของเธอแกว่งไปมาอย่างเชิญชวน… โชคดีหรือโชคร้ายที่ไม่มีชายคนใดได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็เกิดปรากฏการณ์อันตราย

* * *

หลังจากที่ประสาทของไป่เซหมิน สงบลงและความตึงเครียดที่เขารู้สึกในร่างกายของเขา เนื่องจากอันตรายที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและการต่อสู้ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุดเขาก็ให้ความสนใจกับผู้คนรอบตัวเขามากขึ้น และสังเกตเห็นสิ่งต่างๆ มากมายระหว่างทางไปสนามบาสเก็ตบอลได้อย่างง่ายดาย

คนส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ครูหรือนักเรียน สายตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและมองไปรอบ ๆ ด้วยความระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา บางคนมีอาการวิกลจริต มัดผมไว้แน่นและพึมพำสิ่งที่ไม่สัมพันธ์กัน ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มหัวเราะออกมาดัง ๆ ราวกับว่ามีเรื่องตลกเกิดขึ้น

เมื่อเห็นทั้งหมดนั้น ไป่เซหมินก็อดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับคำแนะนำที่ลิลิธ มอบให้เขาก่อนหน้านี้ เขายกการ์ดป้องกันของเขาให้สูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว โดยที่ป้องกันไม่ต้องการให้คนเหล่านี้แทงเขาที่ด้านหลัง

ไป่เซหมินไม่มีความตั้งใจที่จะตาย นับประสาอะไรกับการตายด้วยน้ำมือของมนุษย์อีกคนหนึ่ง

ขณะที่เขาเดินไปถึงมุมที่ห่างไกลจากที่อื่น ไป่ เซหมิน ก็เห็นซ่างกวน ปิงเสว่ เฉินเหอ เหลียงเผิง และครู 4 คน ผู้ชาย 3 คนและผู้หญิง 1 คน

ผู้หญิงคนนั้นคือ เจีย เจียว ซึ่งไป่เซหมินได้ช่วยชีวิตไว้ก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา กลุ่มคนทั้ง 7 คนก็หยุดการสนทนาและมองมาที่เขาด้วยอารมณ์ต่างๆ ความกตัญญู ความอยากรู้ ความเฉยเมย ความเมตตา ความไม่ไว้วางใจ และอารมณ์อื่น ๆ อีกมากมายที่มาจากผู้คนที่แตกต่างกัน

เมื่อเขาเข้าร่วมกลุ่มในที่สุด เหลียงเผิงก็ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง “โย่ ไป่ เซหมิน”

“เฮ้” ไป่เซหมินทักทายเขากลับด้วยการพยักหน้าสั้นๆ แม้ว่าเหลียงเผิงจะมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัว แต่ความคิดของเขาดูเรียบง่ายเกินไป

“ตอนนี้ครูที่มีความสามารถในการคิด โดยไม่ได้รับผลกระทบจากความกลัวและคนที่สามารถต่อสู้ได้ ได้อยู่ที่นี่แล้ว เรามาเริ่มการประชุมกันเถอะ” ซ่างกวน ปิงเสว่ ไม่อืดอาดและไปที่ประเด็นทันที เธอไม่ได้เหลือบมองไป่ เซหมินอีกและไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาโดยจัดที่ว่างสำหรับตัวเอง

ปัจจุบันมีคนนอนที่เดียวกันเป็นจำนวนมากและถึงแม้ว่าคนจะไม่พลุกพล่าน แต่ก็ไม่สะดวกสบายเท่าการมีที่ส่วนตัว แม้แต่ซ่างกวนปิงเสว่และคนอื่นๆ ก็อยากมีพื้นที่เป็นของตนเอง

หลายคนรู้สึกไม่พอใจโดยธรรมชาติที่ไป่เซหมินนั้นได้รับพื้นที่ขนาดใหญ่สำหรับเขาคนเดียว เพียงแต่ไม่มีใครกล้าแสดงออก หลังจากที่ได้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเขาหรือได้ยินเรื่องนี้

สำหรับซ่างกวน ปิง เสว่ เธอไม่สนใจ

“รอสักครู่.” ไป่เซหมินหยุดเธอก่อนจะพูดต่อ

ซ่างกวนปิงเสว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรและมองเขาอย่างเงียบ ๆ รอคำพูดต่อไป

“ถ้าคุณต้องการรวบรวมคนที่กล้าต่อสู้และมีความสามารถ รองประธานเหลียนซุนก็ควรมาที่นี่ด้วย” ไป่เซหมินชี้ให้เห็น

“โอ้?” ดวงตาสีฟ้าที่สวยงามของซ่างกวน ปิงเสว่มีแววตาแปลก ๆ ในตัวพวกเขา เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา เธอมองไปในทิศทางที่เหลียนซุนที่กำลังยืนอยู่และเห็นเขายิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้กับเธอ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็น” ซ่างกวนปิงเสว่กล่าวอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูถูก ขณะที่เธอพูดต่อ “เขาซ่อนตัวหลบอยู่ที่หลังของฉัน เขาไม่สามารถต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้ ซึ่งหมายความว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด แทนที่จะช่วยเหลือคนเช่นนี้ มันจะกลายเป็นภาระในยามจำเป็นเท่านั้นนั่นแหละ “

ไป่เซหมินเพียงแค่ยักไหล่และไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ เพิ่มเติม

“ถ้าอย่างนั้น เราคุยกันต่อเถอะ” ซ่างกวน ปิงเสว่ขมวดคิ้วและอธิบายความกังวลของเธอ “ขณะนี้ พายุค่อนข้างรุนแรง ขณะที่เราแต่ละคนมุ่งหน้าไปในทิศทางนี้ และช่วยชีวิตคนอื่นๆ ในการทำแบบนั้น เราและคนอื่นๆ จะต้องโดนพายุนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

แท้จริงแล้ว ขณะนี้ทุกคนหนาวสั่นและหลายคนจามด้วยอาการหวัด ด้วยเสื้อผ้าที่เปียกชื้นและอากาศที่หนาวเย็น อุณหภูมิของร่างกายจึงลดลงพร้อมกันและการเจ็บป่วยก็เกิดขึ้นได้ในเวลาไม่นาน

แม้แต่ชุดสีขาวของซ่างกวน ปิงเสว่ก็ยังเปียกโชกและเกาะติดกับร่างกายที่เย้ายวนของเธออย่างแน่นหนา สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของคนในท้องที่นี้ ไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียนก็ตาม แม้แต่เฉินเหอที่หล่อเหลาและใจดีก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองเธออย่างลับๆ

ซ่างกวน ปิงเสว่กล่าวต่อ “ในอัตรานี้ การมาถึงของโรคเช่นไข้หวัดใหญ่และไข้เป็นเพียงเรื่องของเวลา ในขณะนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานการณ์ของโลกภายนอกมหาวิทยาลัยเป็นอย่างไร ฉันพยายามสื่อสารกับครอบครัว แต่เห็นได้ชัดว่ามีปัญหาบางอย่างกับสัญญาณ”

เฉินเหอพยักหน้า “ฉันก็พยายามสื่อสารกับครอบครัวของฉันเหมือนกันแต่ก็ไม่เป็นผล”

เมื่อได้ยินคำพูดของพวกเขา ตาของไป่เซหมินก็สว่างไสว เนื่องจากพวกเขามีปัญหาเดียวกัน คำพูดของลิลิธจึงอาจเป็นเรื่องจริง และถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าครอบครัวของเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ความหวังก็ร้อนรุ่มในใจ

“จากนั้น ฉันต้องการจัดตั้งทีมต่างๆ เพื่อทำงานที่แตกต่างกัน” ในที่สุดซ่างกวนปิงเสว่ก็ชี้ให้เห็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ “ทีมหนึ่งจะรับผิดชอบการค้นหาเสื้อผ้าจากหอพักชายและหอพักหญิง ช่วยชีวิตผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ในขั้นตอนนี้ อีกทีมหนึ่งจะรับผิดชอบในการไป ร้านขายยาของมหาวิทยาลัยเพื่อค้นหายาเพื่อรักษาไข้ และอะไรก็ตามที่เป็นไปได้”

เฉิน เหอกล่าวเสริมว่า “ในโรงอาหาร ไป่ เซหมิน พบอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงคนได้มากกว่า 100 คนใน 1 สัปดาห์ แม้ว่าเราจะเพิ่มคนเข้ามาอีก แต่การปันส่วนก็น่าจะอยู่ได้ประมาณ 3 วัน… นั่นก็เกินเวลาเพียงพอแล้ว เพื่อให้กองทัพและตำรวจได้เคลื่อนไหว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เกือบทุกคนก็ถอนหายใจเล็กน้อย แม้ว่าซอมบี้จะมีจำนวนมาก หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่กลายพันธุ์แปลกๆ เหล่านั้นจะทรงพลัง แต่เมื่อเผชิญกับพลังของอาวุธปืนสมัยใหม่ พวกเขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

มีเพียงไป่ เซหมิน และ ซ่างกวน ปิงเสว่ เท่านั้นที่มีการแสดงออกที่ไม่แยแสและเก็บความคิดของตัวเองไว้กับตน

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครต่อต้านคำพูดของเธอ ซ่างกวน ปิง เสว่ก็พยักหน้าและพูดต่อ “ตอนนี้เราควรจัดตั้งทีมและแบ่งงานกัน ทีมควรได้รับการจัดตั้งขึ้นอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียที่ไม่จำเป็น”

“รอสักครู่ ฉันอยากย้ายไปอยู่คนเดียว”