ตอนที่ 21: การบาดเจ็บสาหัสและศัตรูใหม่

 

ลิลิธมองดูใบหน้าที่ไม่หล่อเหลาที่วางอยู่บนอกของเธออย่างไร้ยางอาย และรอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ ขณะที่เธอระลึกถึงกระบวนการทั้งหมดของการต่อสู้ครั้งก่อน

 

การโจมตีเพียงครั้งเดียวจากด้วงช้างมอนสเตอร์ขั้น 1 ก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าไป่เซหมิน หรืออย่างน้อยที่สุดก็ทำให้เขาล้มลงและทำให้เขาหมดหนทางเหมือนปลาที่ออกจากมหาสมุทร อย่างไรก็ตาม ไป่เซหมินสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีที่อันตรายที่สุดได้และโจมตีกลับไปทันที

 

เมื่อใดก็ตามที่ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย ลิลิธทำได้เพียงกำหมัดและมองไปอย่างช่วยไม่ได้ โดยหวังว่าเส้นทางของเขาจะไม่สิ้นสุดที่นี่ แต่ลิลิธรู้ดีว่าศัตรูของไป่เซหมินในครั้งนี้แข็งแกร่งเกินไป แม้ว่าสถานะของเขาจะสูงกว่าระดับปกติของคนที่อยู่ในระดับ 15 เนื่องจากการดูดซับพลังวิญญาณจากศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าอย่างต่อเนื่อง ความแตกต่างระหว่างการวิวัฒนาการปกติและมอนสเตอร์ลำดับที่ 1 นั้นก็ยังถือว่ามันยากเกินกว่าจะเอาชนะได้

 

ไม่เหมือนกับมนุษย์ที่ได้รับคะแนนสถิติเพื่อแจกจ่าย หลังจากเลื่อนระดับได้ สัตว์ประหลาดไม่ได้รับสิ่งนั้น อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน พวกเขาได้รับค่าสถานะโดยรวมเพิ่มขึ้นอย่างทรงพลัง หลังจากเลื่อนขั้นสำเร็จ

 

เธอพาเขาไปที่ตึกร้านขายยา ซึ่งบังเอิญอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร ศพของด้วงไฟลำดับที่ 1 นอนตายห้อมล้อมด้วยเศษซากของมอนสเตอร์ตัวเล็กๆทุกประเภท โดยมีหัวขนาดใหญ่เกือบทั้งส่วนแยกออกจากส่วนอื่นๆ ของร่างกาย

 

ลิลิธชี้ไปที่ร่างของสัตว์ประหลาดและบางสิ่งก็ลอยเข้าหาเธอ หลังจากเหลือบมองเธอก็เก็บมันไว้

 

“อย่างน้อยฉันก็ยังทำอะไรให้นายได้บ้าง”

 

* * *

 

ไป่เซหมินไม่สามารถพักผ่อนได้นาน

 

แม้ว่าความเหนื่อยล้าทางจิตใจของเขาจะมาก แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดและมีอาการคันคล้ายกับมดแดงนับพันที่คลานไปทั่วร่างกายของเขา

 

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะแสร้งทำเป็นสยดสยองกับสภาพปัจจุบันของเขาในตอนนี้

 

ต้องขอบคุณน้ำฝนที่ชะล้างเลือดบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นได้จากตาซ้ายของเขา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความเหนื่อยล้าทางจิตใจ สายตาของเขาจึงไม่จดจ่อเหมือนที่เคยเป็น เลือดที่หยดจากบาดแผลของเขา หลังจากถูกบล็อกซีเมนต์ขนาดใหญ่กระแทกบนศีรษะของเขาก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์ และเขารู้สึกได้ว่าส่วนนั้นของศีรษะของเขาถูกต่อยอย่างน่ากลัว

 

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามีเลือดออก เมื่อเห็นว่าบู๊ทของเขาที่ได้มาก่อนหน้านี้ได้ละลายไปจนไม่หวนกลับ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงสมบัติธรรมดา แต่คะแนนความว่องไวของมันก็เพิ่มขึ้นถึง +10 คะแนน นั่นคือช่วยพัฒนาให้เขาเคลื่อนที่ได้ไวขึ้นมาก

 

ยิ่งกว่านั้น เมื่อมองดูข้อมือที่เกือบจะถูกทำลาย ไป่เซหมิน ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

 

เขามีความสุขเพราะเขา ‘โชคดี’ ที่มือหักไม่ใช่ขาหัก ซึ่งนั่นอาจจะทำให้เขาพิการในโลกนี้ หรือเป็นคนทุพพลภาพในโลกที่มีอันตรายแฝงตัวอยู่ทุกมุม ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากการตาย

 

“ในที่สุดนายก็ตื่นแล้ว ไอ้คนขี้เซา”

 

เสียงหวานหวานนำเขาออกจากความคิดของเขา เมื่อมองไปข้างหน้า เขาเห็นลิลิธคนสวยกำลังมองลงมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่ดูสมจริงและไม่เสแสร้ง

 

“อรุณสวัสดิ์… ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! ฉันหลับไปนานแค่ไหน?” จู่ๆ ไป่เซหมินก็กังวลเกี่ยวกับบางสิ่งและถามขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาพยายามลุกขึ้น น่าเสียดายที่เขาล้มเหลวอย่างน่าสังเวช ในขณะที่เขารู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่เท้า

 

ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกไฟลวกในระดับต่างๆ ยิ่งกว่านั้น ความรู้สึกแสบร้อนในบริเวณนั้นน่ารำคาญเป็นพิเศษ!

 

“เพิ่งจะ 30 นาทีเอง ไม่ต้องห่วง” คำพูดของลิลิธทำให้เขาสงบลงอีกครั้ง

 

ไป่เซหมินกัดฟันและขมวดคิ้วด้วยเหงื่อที่หน้าผากตอนนี้ “เกิดอะไรขึ้น… ทำไมฉันรู้สึกคันมากเป็นพิเศษ?”

 

“นายได้รับบาดเจ็บหลายอย่างระหว่างการต่อสู้กับมอนสเตอร์อันดับ 1 ตัวนั้น” ลิลิธอธิบายอย่างช้าๆ “ถ้านายเป็นคนธรรมดา นายอาจตายได้ อย่างไรก็ตาม หลังจากดูดซับพลังวิญญาณบริสุทธิ์มากๆไปแล้ว ค่าสถานะทั้งหมดของนายก็เปลี่ยนไปอย่างมาก สถานะของคุณสมบัติต่างๆของนายยังส่งผลต่อความเร็วที่ร่างกายของนายสามารถฟื้นตัวได้อีก รวมถึงอาการบาดเจ็บต่างๆอีก… สาเหตุของอาการคันที่นายรู้สึกอยู่ตอนนี้ ก็เพราะว่าแต้มคะแนนของสุขภาพที่สูงของนายกำลังรักษาบาดแผลของร่างกายนายในอัตราที่สูงกว่าที่นายเคยประสบมา”

 

ไป่เซหมิน อยากรู้อยากเห็น เขาอดไม่ได้ที่จะเรียกหน้าต่างสถานะของเขา เพื่อดูว่าค่าสถานะของเขาตอนนี้สูงแค่ไหน เพื่อที่เขาจะได้สรุปผลด้วยตัวของเขาเอง

 

[ไป่เซหมิน –

 

คะแนนสถานะ: 22

 

ระดับ: 20

 

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

 

งาน: ไม่มี

 

ฉายา: ไม่มี

 

ความแข็งแกร่ง: 55 (+30) / ความว่องไว: 71 (+5) / สุขภาพ: 85 (+5) / ความอึด(พละกำลัง): 75 (+5) / มานา: 199 (+5) / เวทย์มนตร์: 179 (+5) ]

 

“สถิติเหล่านี้เป็นของฉันหรือ ระดับ 20เลยงั้นเหรอ?!” เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจจนถามคำถามที่ไร้ความหมาย

 

ก่อนหน้านี้ เพราะเขาหมดสติไป ไป่เซหมินไม่รู้ว่าเขาได้รับค่าสถานะกี่สเตตัส หลังจากการฆ่าและดูดซับพลังวิญญาณของด้วงช้างเพลิงตัวนั้น ค่าสถานะปัจจุบันของเขาต่างจากค่าสถานะของเขาก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ซึ่งมันทำให้แม้แต่ระดับของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก!

 

“ฮี่ฮี่… ค่าสถานะของนายตอนนี้น่ากลัวจริงๆ สำหรับคนที่อยู่ในระดับเดียวกับนายน่ะนะ” ลิลิธหัวเราะคิกคักเบาๆ และมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย “ฉันมีความคาดหวังสูงและหวังในตัวนายไว้มากๆ “

 

ไป่ เซหมิน มองดูเธออย่างลึกซึ้ง ก่อนที่จะหลับตาลงและพูดอย่างสบายๆ “เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนความช่วยเหลือที่เธอให้ฉันมาจนถึงตอนนี้”

 

เขารู้มาก่อนแล้วว่าไม่มีทางที่สิ่งมีชีวิตอย่างลิลิธจะช่วยเขาด้วยความดีแห่งหัวใจของเธอเพียงอย่างเดียว สิ่งมีชีวิตที่ฉลาดมักกระทำโดยมีเป้าหมายในใจ และเธอมีชีวิตอยู่เพื่อใคร สิ่งนั้นใครจะรู้ว่าจนถึงตอนนี้นั้นเธอรอสิ่งนั้นมานานกี่ปีแล้ว นี่จึงเป็นธรรมดาที่เขาไม่ควรทำตัวสบายๆ และเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

 

อย่างไรก็ตาม มันก็ดีกว่าสำหรับเขาเช่นกัน ด้วยวิธีนี้ ไป่เซหมิน ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเป็นหนี้เธอเช่นกัน

 

“รู้ไหม ผู้ชายที่ฉลาดเกินน่ะ ฉันไม่ค่อยชอบใจนักหรอกนะ!” ลิลิธขมวดคิ้วอย่างมีเสน่ห์ ทำตัวเหมือนสาวน้อย อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มอย่างนุ่มนวลและให้ความมั่นใจกับเขาว่า “นายไม่ต้องกังวล ท้ายที่สุด เป้าหมายของฉันและเป้าหมายสูงสุดของนายจะสอดคล้องอย่างสมบูรณ์แบบ นายจะเห็น~”

 

“ถ้าเธอว่างั้น ก็ตามนั้น” เขาตอบพลางกลอกตาไปมา เป้าหมายปัจจุบันของเขามีเพียง 2 ข้อคือการเอาชีวิตรอดและค้นหาครอบครัว ส่วนเป้าหมายที่เหลือ เป็นเพียงเป้าหมายรองเท่านั้น

 

ทันใดนั้น ซอมบี้หลายตัวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าของอาคาร พวกมันเดินโซเซไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีขาวของพวกมันไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิต ต้องขอบคุณพายุที่โหมกระหน่ำ เลือดบนร่างกายของพวกมันส่วนใหญ่ถูกชะล้างออกไป และตอนนี้พวกมันก็ไม่ได้ดูน่ากลัวเท่าเมื่อก่อน

 

ไป่เซหมินพยายามยืนขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกที่เท้าได้มาถึงจุดที่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาใช้มานาบางส่วนและเปิดใช้งานทักษะการจัดการเลือดลำดับที่ 1

 

ปัง

 

ปัง

 

ปัง

 

ลูกตาของซอมบี้มากกว่า 10 ตัวระเบิดและเลือดเริ่มไหลออกจากเบ้าอย่างควบคุมไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เลือดนั้นกลับกลายเป็นหนามยาว 20 เซนติเมตร และแทงสมองของซอมบี้ทั้ง 10 ตัวอย่างดุเดือด

 

ก่อนที่ไป่เซหมินจะถอนหายใจออกมา ซอมบี้อีก 5 ตัวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าและเริ่มค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าหาเขา

 

เหมือนเมื่อก่อน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้มานาบางส่วนเพื่อยุติชีวิตของซอมบี้ที่เข้ามา แม้ว่าการระบายน้ำจะลดลง เนื่องจากเลือดของซอมบี้ที่เขาฆ่าไปก่อนหน้านี้ แต่ด้วยอัตรานี้มานาทั้งหมดของเขาจะหมดลง และด้วยสภาพปัจจุบันของเขา เขาอาจจะต้องตายอย่างอนาถ

 

ภายใต้สภาวะปกติ แม้แต่กลุ่มซอมบี้ 200 ตัวก็ไม่มีประโยชน์ในสายตาของเขา อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และถ้าซอมบี้ระดับ 3-4 ที่อ่อนแอเหล่านั้นข่วนเขาหรือกัดผิวของเขา ไม่ว่าระดับและสถานะของเขาจะสูงแค่ไหน เขาก็จะไม่สามารถอยู่รอดได้ในวันอื่นอย่างแน่นอน

 

ลิลิธสังเกตเห็นปัญหาในปัจจุบันและขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ เหตุผลที่เธอสามารถช่วยไป่เซหมินได้ ในขณะที่เขากำลังจะล้มตัวลงพื้นก็เพราะการต่อสู้ได้สิ้นสุดลงแล้วและไม่นับเป็นการแทรกแซงของเธอ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ปัจจุบันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง และเธอไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงในทางใดทางหนึ่ง มิฉะนั้นเธอจะถูกลงโทษ

 

แต่มีบางอย่างที่รบกวนลิลิธ เธอแน่ใจว่าไม่มีทางที่ซอมบี้พวกนี้จะมาที่นี่ได้เร็วขนาดนี้ ท้ายที่สุด พวกมันส่วนใหญ่สูญเสียขาหรือไร้ความสามารถหลังจากถูกทับด้วยเศษซากของอาคารที่ถล่มระหว่างการต่อสู้ระหว่างไป่เซหมินกับแมลงอันดับ 1 ตัวนั้น

 

ทันใดนั้น เธอมองไปที่สถานที่แห่งหนึ่ง และเห็นคนวิ่งอยู่ใต้พายุในทิศทางตรงกันข้ามกับโรงยิม

 

เห็นได้ชัดว่าบุคคลนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้รอดชีวิตที่ไป่ เซหมิน และคนอื่นๆ ช่วย ถ้าเป็นย่างนั้น ลิลิธจะจำมันได้ อย่างไรก็ตาม เธอเข้าใจว่าบุคคลนี้เป็นศัตรู