ตอนที่ 35: เฉียวหลงผู้หยิ่งผยองและดุร้าย (ตอนที่ 3 ; ตอนสุดท้าย)

ขณะที่เหอ ยู่ หานและซูเฟ็งมองดูผู้คนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้นำ เมื่อสังเกตอย่างระมัดระวังมากขึ้น พวกเขาตระหนักว่าการรวมกลุ่มกันของกลุ่มนี้ไม่ดีเป็นพิเศษ อันที่จริง เหอ ยู่ หาน สังเกตอย่างละเอียดแล้วก่อนหน้านี้ ยกเว้นซ่างกวน ปิง เสว่ และ เฉิน เหอ บุคคลที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย บุรุษผู้ถือดาบ ซึ่งพวกเขาไม่รู้จักชื่อ และ ยามอย่างเหลียงเผิง

ไป่เซหมินไม่ได้กังวลมากนักกับการแนะนำตัวที่ไร้ประโยชน์ ในขณะที่คนเหล่านี้อ้างว่าสามารถทำงานบางอย่างได้โดยไม่มีอันตราย แต่สิ่งที่เขาขาดมากที่สุดในตอนนี้คือนักสู้ สำหรับเรื่องของเฉินเหอ เขาไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยสักนิดก่อนที่จะลืมมันไป

ซ่างกวน ปิงเสว่ เห็นว่าการแสดงออกของเฉินเหอเปลี่ยนไปเล็กน้อย สำหรับการแสดงออกของ ไป่เซหมิน… เขาไม่แยแสมาก จนดูเหมือนว่าเขาอยากจะแข่งขันกับเธอในเรื่องของความเย็นชา เธอไม่อยากให้กลุ่มมีปัญหามากกว่าที่เคย เธอมองดูคนแปลกหน้าทั้ง 2 คนแล้วถามด้วยความสงสัย “คุณ 2 คนช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณรอดมาทั้งสัปดาห์ได้อย่างไร ทั้งเรื่องที่คุณดูอ่อนแอ และไม่มีสถานที่ที่ปลอดภัยเป็นพิเศษสำหรับการพักผ่อนเป็นเวลา 6 วันและอีกเรื่องคือเรื่องที่ไม่มีอาหารให้กินเลยอีก”

หูของไป่เซหมินกระตุกเบา ๆ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และเขาก็มุ่งความสนใจไปที่คน 2 คนอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะจิตใจที่เฉียบแหลมของซ่างกวน ปิง เสว่ เขาคงไม่สนใจเรื่องเล็กๆ ขนาดนั้น แต่ตอนนี้เขาอยากรู้จริงๆ

นอกจากนี้ เขายังคงหวังว่าจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลที่สมคบคิดกับเขาเมื่อ 3 วันก่อน

ขณะที่ไป่เซหมินกำลังฟื้นตัวจากบาดแผลที่ร้ายแรงที่สุดของเขา ลิลิธบอกเขาว่าชายคนหนึ่งที่ไม่อยู่ในกลุ่มที่เขาอยู่ ได้ทำการหลอกล่อซอมบี้จำนวนมากให้มาล้อมเขา หลังจากที่เขาจบการต่อสู้กับด้วงไฟลำดับที่ 1 จนตาย ย้อนกลับไป ถ้าไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ของซ่างกวน ปิงเสว่ ที่ปรากฎมาในเวลาที่เหมาะสม ไป่เซหมิน อาจเสียชีวิตในสถานที่นั้นจริงๆ

ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้ทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอมีความอดทนมากขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่เขารู้ว่าเขาเป็นหนี้อยู่ ไป่เซหมิน เป็นคนที่จำบุญคุณได้เสมอ … แต่เขาก็จำความเป็นศัตรูได้

ในอดีตคนใกล้ตัวเขาทรยศเขาอย่างโหดเหี้ยม เพื่อเป็นการแก้แค้น เมื่อไป่เซหมินฟื้นจากภาวะซึมเศร้า เขาแอบย่องเข้าไปในห้องนอนของบุคคลนั้นและหักขาและแขนของเขาด้วยท่อโลหะในตอนกลางคืน

เขาจะลืมคนที่ตั้งใจจะเปลี่ยนเขาให้เป็นอาหารซอมบี้ได้อย่างไร

แม้ว่าไป่เซหมินไม่ได้คาดหวังว่าจะพบคนเช่นนี้จากปากของคนเหล่านี้ แต่เรื่องน่าประหลาดใจก็ยังเกิดขึ้นแม้ในนรก

ดวงตาของเหอ ยู่ หานเปล่งประกายด้วยความโกรธ การตำหนิ ความเศร้า และอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมาย เมื่อเขาได้ยินคำถามของ ซ่างกวน ปิงเสว่ ด้วยเสียงต่ำ เขาเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เขาและซู เฟ็ง ได้เห็นในช่วง 2-3 วันแรกที่โลกเปลี่ยนไป

ก่อนที่ทุกอย่างจะวุ่นวาย เหอ ยู่ หานกำลังพาแฟนสาวของเขากลับไปที่หอพักสตรี หลังจากที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน เมื่อเกิดพายุโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ไม่นานหลังจากนั้น เหอ ยู่ หานรู้สึกราวกับว่าเขาถูกต่อยเข้าที่ท้อง และมันก็บังคับให้เขาต้องหยุดฝีเท้า ในขณะที่เขาคุกเข่าลงกับพื้น

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาที แต่เมื่อมองไปด้านข้าง เขาก็ตกใจและสะดุ้งเมื่อรู้ว่าแฟนสาวแสนสวยของเขายืนอยู่ใต้สายฝนด้วยความงุนงง เหอ ยู่ หาน พยายามเรียกเธอ แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาสีขาวที่กำลังจะตายของเธอ เขาตกใจมากจนไม่สามารถช่วยอะไรได้ นอกจากเบือนหน้าหนี… ทันใดนั้นความวุ่นวายก็ปะทุขึ้น

ที่นี่เป็นอาคารที่ใกล้ที่สุด เหอ ยู่ หานวิ่งไปที่หอพักหญิงและขังตัวเองไว้ในห้อง ก่อนที่จะปิดผนึกทางเข้าด้วยสิ่งที่มีประโยชน์ วันต่อมา ประตูถูกพังโดยชายกล้ามเนื้อแข็งแรงหน้าตาดีชื่อเฉียวหลง

เฉียวหลงเป็นคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างหนักตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเขาจึงสามารถฆ่าซอมบี้ได้หลายตัว ดูดซับพลังวิญญาณ และวิวัฒนาการ อย่างไรก็ตาม โชคดีที่เขาได้พัก เมื่อเขาได้พบกับสุนัขกลายพันธุ์ระดับสูง 2 ตัวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากต่อสู้กันเอง เขาใช้โอกาสนี้นั่นคือการที่เฉียวหลงฆ่าสุนัขกลายพันธุ์ทั้ง 2 ตัวและพัฒนาทันทีเป็นระดับ 15

-อ่านได้ที่ www.thai-novel.com-

อย่างไรก็ตาม เฉียวหลงเป็นงูที่โหดร้ายที่ซ่อนเขี้ยวของเขาไว้ข้างหลังชายรูปงามของเขา หลังจากได้รับอำนาจ เขาเข้าใจและยอมรับอย่างรวดเร็วว่าโลกและกฎเกณฑ์ในอดีตใช้ไม่ได้อีกต่อไป กฎข้อเดียวในโลกใหม่นี้คือกฎทั้งหมดเขียนขึ้นโดยใครก็ตามที่มีหมัดที่แข็งแกร่งที่สุด

เมื่อเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว เฉียวหลงก็แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการปรับตัวที่โดดเด่น อย่างไรก็ตาม เขายังปลดปล่อยความปรารถนาที่มืดมนที่สุดทั้งหมดของเขาโดยไม่สนใจอะไรนอกจากสนุกกับชีวิตใหม่

ภายในกลุ่มของเขา เฉียวหลงได้บังคับให้ทุกคนเรียกเขาว่า ‘ราชา’ ในฐานะ ‘ราชา เฉียวหลงมีฮาเร็มของตัวเองโดยธรรมชาติ ซึ่งประกอบด้วยนักเรียนหญิงสวย 8 คนและครูหญิงที่สวยมากๆอีก 2 คน ในบรรดาสตรี 10 คนนี้ มีเพียง 4 คนเท่านั้นที่มีความสุข เพราะได้กินอาหารที่ดีที่สุดและได้รับการสนับสนุนจากคนที่เข้มแข็ง แต่อีก 6 คนไม่เต็มใจ

น่าเสียดายที่ผู้หญิงเหล่านี้อ่อนแอและเฉียวหลงก็บังคับคนพวกนั้นได้สำเร็จ

เฉียวหลงไม่เพียงแต่บังคับผู้หญิงให้รับใช้เขา แต่ยังกินอาหารที่ดีที่สุดและเพลิดเพลินกับการรักษาที่ดีที่สุดที่มีอยู่ในกลุ่มผู้รอดชีวิตที่เขาได้รับการช่วยเหลือ สิ่งนี้ได้กระตุ้นความไม่พอใจของคนจำนวนมากโดยธรรมชาติซึ่งกลุ่มที่ประกอบด้วยนักเรียนเลือดร้อน 5 คนยืนขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับเขา

น่าเสียดายนักเรียนเลือดร้อนเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดา มนุษย์ธรรมดา 5 คนสามารถเปรียบเทียบได้อย่างไรกับเฉียวหลงที่ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ แต่ยังดูดซับพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลที่สูงกว่าของเขาเองด้วย? เฉียวหลงหักขานักเรียนชายทั้ง 5 คนและโยนพวกเขาเข้าไปในกลุ่มซอมบี้ ในขณะที่หัวเราะดัง ๆ ขณะที่เขาดูพวกเขาคลานด้วยมือของพวกเขาและซอมบี้ที่ช้าก็ไล่ตามพวกเขาด้วยความเร็วใกล้เคียงกัน

ในท้ายที่สุด เนื่องจากความแข็งแกร่งที่ไม่มีที่สิ้นสุดของซอมบี้ นักเรียนทั้ง 5 คนจึงถูกกินทั้งเป็น เมื่อพวกเขาหมดแรง หลังจากเหตุการณ์นี้ไม่มีใครกล้าต่อต้านเฉียวหลงอีกต่อไปและเขาใช้ชีวิตอย่างมึนเมาและควบคุมไม่ได้ ในขณะที่คนอื่น ๆ ใช้ชีวิตเหมือนแมวและสุนัข

หลังจากเล่าเรื่องจบ เหอ ยู่ หานอธิบายว่าเหตุผลที่เขาและซูเฟ็งสามารถหลบหนีได้ก็เพราะเมื่อ 3 วันก่อน เฉียวหลงกลับมาด้วยความหวาดกลัวด้วยเหตุผลบางอย่างและระบายความกลัวทั้งหมดที่มีความสัมพันธ์ทางกายภาพกับ ‘นางสนมของจักรพรรดิ’ หลายคน ทั้ง 2 ใช้โอกาสนี้หนีไปในตอนกลางคืน

เมื่อกลุ่มผู้รอดชีวิตได้ยินเกี่ยวกับการกระทำของเฉียวหลง พวกเขาส่วนใหญ่อดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเย็น พวกผู้หญิงสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เมื่อคิดว่าจะต้องดำเนินชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย และดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากความทุกข์ทรมานที่ผู้คนเหล่านั้นกำลังประสบอยู่

คำพูดของเหอ ยู่ หานทำให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขาโชคดีแค่ไหน ในขณะที่กลุ่มมีปัญหาของตัวเอง อย่างน้อยทุกคนก็ค่อนข้างดี และผู้นำที่แข็งแกร่งที่สุด 4 คนยังคงมีสติสัมปชัญญะเหมือนเดิม แม้แต่เหลียงเผิงขี้เรื้อนก็ไม่ได้บังคับใครให้ทำอะไรลามกอนาจาร

ทันใดนั้นอุณหภูมิของสถานที่นั้นดูเหมือนจะลดลงหลายองศาพร้อมกัน และผู้รอดชีวิตอดไม่ได้ที่จะถอยกลับ เมื่อพวกเขามองไปที่ซ่างกวน ปิง เสว่ ที่สวยสง่ายิ่งนัก และไม่แยแสด้วยความประหลาดใจและกังวลใจ

แม้แต่ไป่เซหมิน เฉินเหอ และเหลียงเผิงยังต้องถอยห่างออกไปหลายก้าว ขณะที่พวกเขามองดูเธอด้วยปฏิกิริยาที่ต่างกัน

ส่วนหนึ่งของพื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเธอกลายเป็นน้ำแข็งอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่ดวงตาของเธอดูเหมือนจะไหม้ด้วยไฟ ขณะที่เธอมองไปที่เหอ ยู่ หาน เธอพูดช้าๆ ทีละคำ “คุณ… พาฉันไปยังที่ที่เฉียวหลงอยู่ได้หรือไม่”

เสียงของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งพันปีที่ถูกตัดขาดจากความอบอุ่นและดูเหมือนจะลืมอารมณ์ก่อนหน้านี้ที่เธอคงอยู่มานานไปหมดแล้ว