ตอนที่ 34: เฉียวหลงที่หยิ่งผยองและดุร้าย (ตอนที่ 2)

หลังจากผ่านไปประมาณ 5 นาที ซอมบี้ทั้งหมด แม้แต่ตัวที่อยู่ไกลที่สุดในสายตาก็ถูกกำจัดโดยกลุ่มซอมบี้ทั้งหมด

ไป่เซหมินมองอย่างเฉยเมย ขณะที่เลือดของซอมบี้กว่า 200 ตัวสะสมเป็นกองเลือดขนาดใหญ่ แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะธรรมดา แต่ความคิดหลายอย่างก็แวบเข้ามาในหัว ขณะที่เขามองดูหน้าต่างสถานะของตัวเอง

การต่อสู้ดำเนินไปเพียงไม่กี่นาที แต่ ไป่เซหมิน ใช้คะแนนความคล่องตัวไป 5 แต้ม แม้ว่าจะเป็นความจริงที่ 5คะแนนไม่มาก เมื่อเทียบกับคะแนนรวม 180 ของเขา แต่ความจริงก็คือการต่อสู้เล็กๆ กับซอมบี้ทำให้ไป่เซหมินตระหนักมากขึ้นว่าถึงแม้เขาจะแข็งแกร่ง เขาก็ยังไม่ถึงจุดที่สามารถยึดกองทัพของสิ่งมีชีวิตที่ไม่สิ้นสุดนี้ได้ เพราะพวกมันไม่รู้ความหมายของคำว่าความกลัวหรือความหมายของคำว่าความเจ็บปวด

ซอมบี้ 200-300 ตัวก็ใช้ได้ แต่ถ้ามีพวกมันหลายพันตัว แม้แต่ตัวของไป่เซหมินเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยก่อนที่ความแข็งแกร่งของเขาจะถูกกินหมด มิฉะนั้นเขาจะกลายเป็นอาหารซอมบี้

เหลียงเผิงหอบเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าค่าความคล่องตัวของเขาไม่สูงนักและเขาอาจจะมีน้ำหนักที่มากกว่าไป่เซหมิน ซึ่งร่างกายของไป่เซหมินได้พัฒนาอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอมากขึ้น

เฉินเหอหยิบลูกธนูขึ้นมา ขณะที่ถูนิ้วเบาๆ ดูเหมือนชา นอกจากนี้ หน้าอกของเขายังยกขึ้นและลงอย่างราบรื่น แม้ว่าเขาจะไม่ต้องวิ่งไปทุกที่ ความเข้มข้นที่เหมาะสมที่สุดที่เขาต้องใช้เพื่อยิงธนู 3 ดอกพร้อมกันด้วยความแม่นยำทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และความกดดันก็มหาศาลสำหรับเขา

สำหรับซ่างกวน ปิง เสว่ เธอไม่แยแสเหมือนเคย และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของเธอ

ไม่นานนักกลุ่มผู้รอดชีวิตก็เดินเข้าไปในร้านอาหารและเริ่มตรวจสอบสิ่งที่พวกเขาทำได้และไม่ได้ เมื่อพวกเขาเดินผ่านซากศพที่เต็มไปด้วยเลือด กลิ่นเหล็กก็เข้าโจมตีจมูกของพวกเขา และหลายคนก็ต้องได้รับการสนับสนุนจากคนอื่นๆ เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่ขาของพวกเขาอ่อนลงจนถึงจุดที่พวกเขาสามารถล้มลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ

* * *

“พวกเราควรทำอะไร?” ซูเฟ็งกระซิบอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างของอาคารขนาดเล็ก

เหอ ยู่ หานเงียบไปนานกว่า 1 นาที ก่อนที่จะพูดอย่างลังเลเล็กน้อย “ฉันคิดว่าเราควรพยายามติดต่อพวกเขา…”

“ว่าอะไรนะ! และถ้าพวกเขาจบลงด้วยการเป็นเหมือนเฉียวหลงและใช้พลังของพวกเขาในทางที่ผิดล่ะ?” ซูเฟ็งดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจ แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยถามว่าต้องทำอะไร แต่จริงๆ แล้วเขาหวังว่าจะไม่ต้องออกจากที่นี่

ความกลัวและสิ่งที่เขาเห็นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาทำให้ซูเฟ็งกลายเป็นคนที่หวาดกลัวและยอมอดตายดีกว่าเสี่ยงน้อยที่สุด

เหอ ยู่ หานยังลังเลเล็กน้อย เมื่อได้ยินเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เขาส่ายหัวและพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ไม่ ฉันไม่คิดว่าพวกคนพวกนั้นเหมือนผู้หญิงเลวที่มีนามสกุลว่าเฉียว! ประธานสมาคมนักศึกษาซ่างกวน ปิง เสว่ อยู่กับพวกเขา และเธอเป็นที่รู้จักในเรื่องความเป็นกลาง นอกจากนี้ในฐานะผู้หญิง เธอจะไม่ยอมให้การกระทำที่เลวร้ายเช่น เฉียวหลงเกิดขึ้นต่อหน้าเธออย่างแน่นอน”

ซูเฟ็งไม่สามารถห้ามอะไรต่อไปได้แล้ว เขาทำได้แต่เพียงพยักหน้า เขารู้จักซ่างกวน ปิงเสว่ ในหมู่ผู้รอดชีวิต เธอเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งและมีความสามารถอย่างยิ่ง เธอมีความสามารถในการสร้างน้ำแข็งตามใจชอบและควบคุมมันราวกับว่าเป็นสิ่งที่เธอทำมาตลอดชีวิต

เมื่อพิจารณาว่าซ่างกวน ปิง เสว่ เธอเป็นที่รู้จักว่าเป็นคนชอบธรรมอย่างยิ่งในการตัดสินใจของเธอในอดีต ซูเฟ็งเชื่อว่าเธอจะไม่กลายเป็นสัตว์ร้ายที่มีผิวเหมือนมนุษย์ในไม่ช้า

“นอกจากนี้ ถ้าเราไม่ไปกับพวกเขา เราจะตายเหมือนสุนัขหิวโหยที่นี่… แต่ที่แย่กว่านั้น ซอมบี้อาจปรากฏตัวในเวลากลางคืนและกินเราโดยที่เราไม่ทันสังเกต!” เหอ ยู่ หานส่ายหัวและค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเพื่อต่อสู้กับอาการวิงเวียนศีรษะที่กระทบกระเทือนเขาจากการไม่กินอะไรเลยเป็นเวลา 3 วันเต็มๆ

เมื่อเห็นเขาเดินไปที่ประตู ซู เฟ็งกัดฟันของเขาก่อนที่จะยืนขึ้นและเดินตามหลังไปอย่างใกล้ชิด

* * *

กลุ่มผู้รอดชีวิตกว่า 20 คนพบอาหารมากมายในร้านอาหาร สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคืออาหารส่วนใหญ่ไม่คงทนเนื่องจากอาหารกระป๋องไม่เป็นที่นิยมโดยเฉพาะที่นี่

อย่างไรก็ตาม พบว่าที่นี่มีข้าว ก๋วยเตี๋ยว แป้ง และสิ่งของเบ็ดเตล็ดอื่นๆ กว่า 30 กิโลกรัมที่ไม่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ เว้นแต่เก็บให้ห่างจากความชื้น อาหารประเภทนี้สามารถอยู่ได้นานโดยไม่ต้องดูแลเป็นพิเศษมากเกินไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี

นอกจากอาหารธรรมดาแล้ว พวกเขายังพบเนื้อขาวและเนื้อแดงด้วย แต่เนื่องจากตู้เย็นของโรงยิมมีขนาดไม่ใหญ่นัก พวกเขาจึงรับน้ำหนักได้เพียงไม่กี่กิโลกรัม ก่อนที่พวกเขาจะต้องทิ้งอาหารที่เหลือไว้ที่นั่น เนื่องจากเนื้อที่ละลายน้ำแข็งจะคงอยู่ได้ไม่นานก่อนที่จะเสีย

หลังจากบรรจุอาหารและเครื่องดื่มทุกชนิดลงในเป้ประมาณ 60 ใบแล้ว ตอนนี้อาหารก็มีเพียงพอสำหรับเลี้ยงคน 100 คนเป็นเวลาอย่างน้อยอีก 2 สัปดาห์หลังจากนี้ ต่อมามีคนแปลกหน้า 2 คนเดินเข้ามาหากลุ่มของไป่เซหมิน

“ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆงั้นเหรอ?” เฉินเหอรู้สึกประหลาดใจและก้าวไปข้างหน้า อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะไปไกลเกินไป ซ่างกวน ปิงเสว่ ก็หยุดเขาและชี้ให้เขาอยู่ในที่ของเขา

-อ่านได้ที่ www.thai-novel.com-

เธอมองดูทั้ง 2 คนอย่างระมัดระวังและถามว่า “ฉันชื่อซ่างกวน ปิงเสว่ ขอทราบชื่อคุณได้ไหม”

“ท่านประธานช-ซ่างกวน… ฉะ-ฉันชื่อเหอ ยู่ หาน นักศึกษาปี 3” เหอ ยู่ หานอดไม่ได้ที่จะพูดตะกุกตะกักอย่างประหม่าก่อนจะแนะนำตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งไม่ได้แนะนำตัวเอง แต่กลับจ้องไปที่ซ่างกวนปิงเสว่ ด้วยดวงตาเบิกกว้าง

‘ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยอะไรอย่างนี้!’ ซูเฟ็งไม่เคยมีโอกาสได้เห็น ซ่างกวน ปิงเสว่ อย่างใกล้ชิด และนี่เป็นครั้งแรกที่โอกาสดังกล่าวมาถึงเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าเธอสวยแค่ไหน เขาก็อดไม่ได้ที่จะมึนงงจนถึงขั้นที่สมองของเขาดูเหมือนจะหยุดทำงาน

ใบหน้าที่เย็นชาของเธอราวกับนางฟ้าน้ำแข็ง และส่วนโค้งของร่างกายของเธอนั้นสวยงามมาก จนแม้แต่ชุดของเธอก็ไม่สามารถปกปิดได้เต็มที่ ซูเฟ็งรู้สึกถึงการขาดพลังงานทั้งหมดที่เขารู้สึกก่อนที่จะหายไปเพียงแค่เห็นเธอ

ซ่างกวน ปิงเสว่ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยและดวงตาของเธอแสดงความรังเกียจ แม้ว่าเธอจะเคยชินกับรูปลักษณ์เช่นนั้นแล้ว แต่ความเย่อหยิ่งเช่นนั้นที่จ้องมองเธอโดยไม่ปิดบังก็ยังเป็นสิ่งที่เธอทนไม่ได้อยู่ดี

“เฮ้ ไม่มีใครสอนมารยาทเลยเหรอ?” เสียงเย็นชาทำให้ซูเฟ็งหลุดจากความงุนงงของเขาและเขาก็ตกใจเมื่อเห็นเฉินเหอจ้องมองเขาด้วยความหนาวเย็น

ไป่เซหมินแอบเลิกคิ้ว พลางคิดว่าคนที่หล่อและใจดีคนนี้สามารถพูดด้วยน้ำเสียงและหน้าตาแบบนั้นได้… เขาคิดว่ามันช่างน่าสนใจ

“ฉะ-ฉันขอโทษ!” ซูเฟ็งหน้าแดงอย่างดุเดือดและขอโทษอย่างรวดเร็วก่อนแนะนำตัวเอง

บรรยากาศเริ่มอึดอัดอย่างมาก หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และหลังจากการแนะนำของผู้มาใหม่ทั้งสอง ทุกคนก็เงียบ

“งั้น…” ไป่เซหมินทำลายความเงียบ ขณะมองดูชาย 2 คนที่อายุราวๆ เขาและถามว่า “พวกนายต้องการอะไร เข้าร่วมกลุ่มของเรางั้นเหรอ?”

ดวงตาของเหอ ยู่ หานเป็นประกายและเขาพยักหน้าอย่างเร่งรีบ “ถูกต้อง! เราอยากเข้าร่วมกลุ่มของคุณ! แม้ว่าเราจะสู้ไม่ได้ แต่การทำงานอย่างการถืออาหารน่าจะง่ายสำหรับเรา!”

เหอ ยู่ หานเป็นคนฉลาด ก่อนหน้านี้เขาได้เห็นวิธีที่ผู้รอดชีวิตทำบางอย่างกับอาหาร ในขณะที่นักสู้ทั้ง 4 คนและอีก 3 คนไม่ได้ทำอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงได้ข้อสรุปว่านี่คือกลุ่มที่มีกฎยุทธวิธีบางอย่าง

“ดีแล้ว” ไป่เซหมินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ตราบใดที่คุณไม่ใช่ปลิง พวกเราก็ยินดีต้อนรับ”

“ต่อให้พวกเขาเป็นปลิง เราก็ปล่อยให้พวกเขาตายโดยไม่ตั้งใจไม่ได้หรอก” ซ่างกวน ปิง เสว่ ชี้ให้เห็น

ไป่เซหมินมองเธอสั้น ๆ ก่อนพูดเบา ๆ ว่า “ในกรณีนี้ คุณต้องให้อาหารแก่พวกเขา ส่วนตัวฉันไม่ใช่พ่อของใครที่นี่ กลุ่มนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความอยู่รอดและมีชีวิตที่ดีขึ้นไม่ใช่การหาภาระเพิ่ม”

“คำพูดของนายไม่หยาบคายไปหน่อยเหรอ?” เฉินเหออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว สำหรับเขาแล้ว ซ่างกวน ปิงเสว่ เป็นบุคคลสำคัญที่สุดในโลก มากกว่าครอบครัวของเขาเสียอีก ดังนั้นเขาจึงใส่ใจทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอเสมอ

“ฮี่ฮี่…” ไป่เซหมินหัวเราะคิกคัก ก่อนจะมองเขาด้วยความรู้สึกเห็นใจ ในขณะที่เขาพูด “ให้ฉันดูว่าหน่อยว่านายจะไปได้ไกลแค่ไหน ด้วยจิตใจที่ใจดีของนายนั่น่ะ เมื่อความเมตตาและความลังเลของนายกลายเป็นอุปสรรค ชีวิตนายจะไม่ เป็นสิ่งเดียวที่ตกอยู่ในอันตราย”

เมื่อพูดอย่างนั้น สายตาของไป่เซหมินก็หยุดนิ่งไปชั่วครู่ที่ผู้หญิงผมสีเงิน ก่อนจะหันหลังให้เพื่อนแปลกหน้าคู่นี้

ซ่างกวน ปิงเสว่ มองไปที่เฉินเหอแล้วมองไปที่ ไป่เซหมิน ที่ดูสบายๆ เธอถอนหายใจในหัวใจของเธอ

แม้ว่าคำพูดของ ไป่เซหมิน จะไม่น่าฟังและเฉินเหอที่กำลังช่วยเธอ แต่ความจริงก็คือในโลกใหม่นี้คำพูดของ ไป่เซหมิน มีเหตุผลมากกว่ามาก ยิ่งไปกว่านั้น ในขณะที่บุคลิกของเฉินเหอเกือบจะสมบูรณ์แบบ แต่สิ่งนี้อยู่ในโลกก่อนที่บันทึกวิญญาณจะมายังโลกใบนี้ ในยุคใหม่นี้ บุคลิกภาพเช่นนี้จะดึงดูดแต่ปัญหาเท่านั้น

สำหรับเธอแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะละทิ้งผู้คน เธอถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวรัฐบาลที่มีอำนาจมากและ ซ่างกวน ปิงเสว่ รู้สึกว่ามันเป็นความรับผิดชอบของเธอ ที่จะต้องปกป้องผู้อื่น ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่