แดนีลรู้สึกว่ากระเพาะของเขากำลังไหม้ ราวกับสิ่งที่เขาดื่มเข้าไปไม่ใช่น้ำแต่เป็นกรด

หลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็รู้สึกผ่อนคลายลง ราวกับมีบางอย่างแพร่กระจายจากท้องของเขาไปทั่วทั้งร่าง

โดยเริ่มจากบาดแผลบนศีรษะของเขา บาดแผลแต่ละแห่งเริ่มที่จะชาและไม่รู้สึกเจ็บ ราวกับว่าเขาเพิ่งจะถูกฉีดด้วยยาชา ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็รู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม ก็ยังคงมีอีกหลายส่วนในร่างของเขาที่ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่

มันดูเหมือนว่า การฟื้นคืนจะพุ่งเป้าไปที่อวัยวะที่เสียหายมากที่สุดก่อน เพื่อนำเขากลับออกมาจากประตูแห่งความตาย ในขณะที่อวัยวะต่างๆของเขาเริ่มฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติ แดนีลก็ได้สูดลมหายใจเข้าอย่างสบายใจเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่เขามายังโลกแห่งนี้

หลังจากชั้นชั่วครู่ อาการชาก็ค่อยๆจางหายไป ซึ่งมันทำให้เขารู้ว่า นอกเหนือจากอาการคันเล็กน้อยแล้ว อวัยวะภายในของเขาดีขึ้นอย่างมาก และสภาพของเขาก็ดีกว่าเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขายืนขึ้นและหยิกตัวเอง เพื่อทดสอบว่ามันไม่ใช่ความฝัน เพราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและเกือบที่จะตายอยู่แล้ว

[การฟื้นคืนเสร็จสิ้น อีเธอร์เบาบางลง อัพเดทสถานะโฮส]

[ระดับโฮสต์ : ระดับมนุษย์ขั้น 0]

[ศักยภาพโฮสต์ : F]

[สภาพโฮสต์ : ปกติ]

[ระดับความก้าวหน้า : 10%]

[โบนัสเสร็จภารกิจ : แต้มประสบการณ์​ 10 แต้ม]

[แต้มถูกใช้สำหรับการจ่ายคืนที่กู้มา]

แดนีลคิดว่า เจ้าระบบบ้านี่ จะต้องเป็นนายธนาคารใจดำในชาติก่อนอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น แดนีลก็ยืดแข้งยืดขาและยืนขึ้น ตรวจสอบบาดแผลทั้งร่างของตัวเองอย่างระมัดระวัง

นอกเหนือจากรอยขีดข่วนแล้ว ไม่มีบาดแผลหรืออาการบาดเจ็บใดๆอีกเลย

เห็นน้ำพุอีกแห่งที่ไม่ได้อยู่ในตลาด แดนีลเดินไปที่มัน และเริ่มทำความสะอาดร่างของตัวเอง เพื่อลบร่องรอยบาดแผลภายนอกทั้งหมด

มองไปยังภาพสะท้อนเงาในน้ำ เขามองเห็นใบหน้าของตัวเองแล้ว เขามีผมสั้นสีน้ำตาล จมูกโด่งสง่างาม คางแหลม และกรามเข้ารูป ซึ่งมันทำให้ใบหน้าของเขาถูกพิจารณาได้ว่าเป็นคนหล่อเหลา ดวงตาสีเขียวของเขาทำให้เขาดูจะเอนเอียงไปทางน่ารัก โดยเฉพาะเมื่อพิจารณาร่างที่อายุเพียง 12 ปีของเขาแล้ว

ความทรงจำเกี่ยวกับใบหน้าที่แท้จริงของเขาบนโลกเดิม ยังคงสลักอยู่ภายในหัวใจของเขา ขณะที่เขาอยู่ในภวังค์อยู่นั้น ใบหน้าทั้งสองก็ค่อยๆซ้อนทับกัน หลังจากนั้นชั่วครู่ พวกมันก็ผสานเข้ากันอย่างสมบูรณ์​ ซึ่งมันทำให้แดนีลรู้สึกราวกับว่าบางสิ่งเสร็จสิ้นแล้ว

นี่คือโลกของเขาในตอนนี้ มันราวกับว่า ความทรงจำของเขาถูกรวมเข้าด้วยกัน และถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ โดยความทรงจำของชีวิตในแลนธานอร์อยู่ที่ด้านหน้า ในตอนนี้ เขาสามารถจำรายละเอียดเกี่ยวกับเด็กหนุ่มและพ่อแม่ของเขาได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นแล้ว

[การซิงค์จิตใจเสร็จสิ้น ระบบของแสดงความยินดีกับโฮสต์ สำหรับการผสานเข้ากับร่างใหม่อย่างสมบูรณ์ ได้รับรางวัล  แต้มประสบการณ์​ 10 แต้ม]

[ติ๊ง! ส่วนที่กู้ยืมได้รับการชำระคืนทั้งหมดแล้ว ขอบคุณสำหรับการใช้บริการธนาคารระบบ!]

เสียงของระบบทำให้เขาได้สติ อย่างน้อย เขาก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการกู้ยืมใดๆในตอนนี้ และเขากำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาจะต้องทำต่อไป

เขาตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ก่อนที่จะค้นหาทุกอย่างเกี่ยวกับระบบ แดนีลดื่มน้ำจำนวนมาก ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินกลับบ้านตามเส้นทางในความทรงจำของเขา เขาหายไปนานเกินไปและพ่อแม่ของเขาอาจจะเป็นกังวล

เขายอมแพ้ในการทำความสะอาดเสื้อผ้าและพยายามซ่อนอาการบาดเจ็บ ขณะที่แดนีลกำลังเดินกลับบ้าน เขาก็มองไปรอบๆและพยายามคิดหาข้อแก้ตัว

แลนธานอร์เป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง มันถูกแบ่งออกเป็นเมืองชั้นในและเมืองชั้นนอก เหล่าพ่อค้าและคนทั่วไปจะอยู่ที่เมืองชั้นนอก

สำหรับเมืองชั้นใน มันเป็นที่พักของเหล่าคนชั้นสูงและขุนนางของราชอาณาจักร มันเป็นพื้นที่จำกัดสำหรับเหล่าคนที่ไม่มีอำนาจสูงมากพอ

ถนนถูกปูด้วยหินนุ่มสีส้มที่ถูกตัดแต่งอย่างประณีต แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่รองเท้า แต่เขาก็สามารถเดินต่อไปได้อย่างสบายเท้า ในช่วงเวลาปกติ ที่น้ำพุต่างๆ จะสามารถมองเห็นเหล่าคนทั่วไปออกมาดื่มกินน้ำที่นั่นได้

ครอบครัวต่างๆส่งเสียงหัวเราะออกมาและเสียงร้องเจี๊ยวจ๊าวของเด็กก็ดังกระจายไปทั่วท้องถนน ให้ความรู้สึกถึงความสุขและความสบายอารมณ์​ มันดูราวกับว่า ประชาชนมีความสุขกับการอยู่ภายใต้ราชอาณาจักรนี้

นี่เป็นเพียงผิวเผินเท่านั้น จากความทรงจำของแดนีล เขารู้ว่าราชา 2 คนที่ผ่านมานี้ ได้เพิ่มภาษีครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่ามันจะยังไม่ถึงขั้นที่ประชาชนต้องขายทรัพย์สินของพวกเขาและใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเพื่อจ่ายภาษี แต่การขึ้นภาษีแต่ละครั้งก็น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก มันจะส่งผลให้เกิดสถานการณ์ที่เลวร้ายต่างๆมากมาย

ประชาชนแสดงความสุขออกมาให้ทุกคนเห็น แต่เมื่อลับหลังเหล่าตำรวจ พวกเขาทำทุกอย่างที่เลวร้ายเพื่อเอาตัวรอด

รอบๆถนนที่เขาเดินผ่าน มีบาร์และร้านค้าขนาดเล็กต่างๆจำนวนมาก ซึ่งมีลูกค้าเดินเข้าออกเกือบจะตลอดเวลา

ในไม่ช้า แดนีลก็เดินมาถึงพื้นที่สลัม ที่นี่ ถนนไม่ได้นุ่มเหมือนก่อนหน้านี้

กระท่อมขนาดเล็กกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป ซึ่งมันแตกต่างจากเมืองที่เขาเพิ่งจะเดินผ่านในก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง มันแทบจะไม่มีกฎระบบและตำรวจอยู่เลย

แดนีลเป็นคนฉลาด เขาจึงรู้ว่า แม้สถานที่แห่งนี้จะไม่ได้มีกฎระเบียบมากนัก แต่มันมีความสุขมากกว่าในตัวเมืองมาก สามีภรรยาวัยชรา กำลังเล่นกับเด็ก 2 คน ขณะที่พ่อแม่ของพวกเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ชายวัยกลางคนเสนอเครื่องดื่มของเขาให้กับทุกคนที่เดินผ่านไปมา และไม่ทันจะสังเกตว่า มันหมดลงโดยที่เขาไม่รู้ตัว ขณะที่เขาเดินผ่านไป ก็มีคน 4-5 คน เข้ามาถามไถ่อาการของเขา พวกเขากระทั่งเสนอที่จะเลี้ยงดูเขาและดูแลเขาหากเขาไม่มีพ่อแม่

แดนีลรู้สึกตกใจกับการต้อนรับเช่นนี้ เขาไม่ได้คาดหวังการกระทำเช่นนี้จากคนที่แทบจะไม่มีอะไรนอกเหนือจากเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่

หลังจากที่ได้รับการปฏิเสธอย่างสุภาพและเชื่อว่าเขามีพ่อแม่แล้ว พวกเขาก็พยักหน้าอย่างมีความสุข รอยยิ้มอันอบอุ่นของพวกเขาตราตรึงในหัวใจของเขา ขณะที่เขายังคงเดินต่อไป

ในที่สุด เขาก็มาถึงกระท่อมที่คุ้นเคย หลังคาทำจากแผ่นคล้ายเหล็กและเต็มไปด้วยสนิม ด้านบนของมันมีสิ่งต่างๆวางทับไว้เพื่อปิดรอยรั่ว ผนังทำจากวัสดุชนิดเดียวกัน ซึ่งมันค่อนข้างจะทนทานแม้ว่าจะดูบางก็ตาม ที่ประตูมีป้ายเขียนว่า ‘บ้านแอนิวรอน’ ซึ่งถูกสลักอย่างหยาบๆเอาไว้

ความรู้สึกอบอุ่นพุ่งออกมาจากหัวใจของเขา ในที่สุด เขาก็กลับมาถึงบ้าน