การโจมตีของแจ็คคาลเวอร์ในค่ายไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

แต่ในแง่หนึ่งมันอาจนับได้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ

หนึ่งวันก่อน

Black Lake Forest

เอโลน่ายังคงหลบหนี

เธออาจนับได้ว่าเป็นคนตายหลังจากถูกล้อมรอบไปด้วยพวกผู้คุมไม้กางเขนแม้แต่เอโลน่าเองก็ลืมไปว่าเธอสามารถหลบหนีเมื่อวานนี้ได้อย่างไร

แม้ว่าเธอจะรอดชีวิตมาได้และหนีเข้าไปในBlack Lake Forest แต่สุนัขของโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ติดตามเธออีกต่อไป แต่เธอก็ยังห่างไกลจากความปลอดภัย

เมื่อวานนี้“ แม่มดสโนว์” ส่งคนมาตั้งกองซุ่มและพยายามผนึกเธอด้วยเขตแดนและจับเธอไว้ เอโลน่าล้มลงในกับดักโดยไม่มีการป้องกันใด ๆ โดยคิดว่าเธอมาถึงจุดจบแล้ว ในนาทีสุดท้ายทันใดนั้นเธอก็พบช่องว่างในขอบเขตดังนั้นเธอจึงรีบออกไป!

ผู้ศรัทธาทั้ง 20 คนได้จัดเตรียมขอบเขตการผนึกปีศาจซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวงจรที่ดูเหมือนว่าจะถูกเขียนด้วยภาษาของเทพเจ้าโบราณพลังของมันนั้นมหาศาล เอโลน่าไม่เข้าใจว่าทำไมมีจุดอ่อนในขอบเขตแม้แต่ผู้ฝึกหัดเวทย์มนตร์ชั้นหนึ่งก็ไม่ได้มีความผิดพลาดในระดับต่ำ มันเป็นไปไม่ได้!

“ แม่มดสโนว์” ทำอะไรบางอย่างใช่ไหม เธอปฏิบัติตามคำสัญญาของเธอทำลายขอบเขตอย่างลับๆและปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่?

มันเป็นไปไม่ได้ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไร พวกเขาเป็นศัตรูและมันก็ไม่ใช่สัญญาที่รับประกันได้เธอไม่มีเหตุผลที่จะทำ เอโลน่าไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะปล่อยเธออย่างจงใจ

แม้ว่าชีวิตน้อยของเอโลน่าจะปลอดภัยแต่เธอก็ไม่สามารถหลบหนีจากเอฟเฟกต์ของขอบเขตเวทย์มนตร์ได้ เอโลน่าสูญเสียพลังทั้งหมดของการเป็นปีศาจเธอไม่สามารถคืนร่างเดิมของเธอได้เธอไม่มีทางเปลี่ยนร่างเป็นแมวดำตาสีแดงและวิ่งไปข้างหน้าด้วยสองขาของเธอในร่างมนุษย์

รูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของเธอทำให้เผ่าพันธุ์อัปยศ แต่เธอไม่สามารถล้มลงได้เธอยังคงยอมแพ้ไม่ได้เธอต้องมาถึงเมือง วินเทอร์เรสและพบราชาปีศาจที่หายไป!

ถ้าเธอทำไม่ได้ การแข่งขันปีศาจทั้งหมดจะต้องเผชิญกับภัยพิบัติอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน!

“ ทำไม…ทำศีรษะของข้า…เวียนหัว…” เมื่อเธอวิ่งเอโลน่ารู้สึกเหมือนโลกหมุนรอบตัวเธอและมันรู้สึกเหมือนเหล็กก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งถูกยัดเข้าไปในหัวของเธอเธอจะเอียงไปครู่หนึ่งแล้วเอียงขวา.

เธอเห็นทะเลสาบแปลก ๆ อยู่ไม่ไกลจากเธอทะเลสาบเป็นสีดำเข้มซึ่งปรากฏขึ้นแปลกมากในกลางป่า

เธอจำได้ว่ามันเป็น Black Lake ตราบใดที่เธอมาถึง Black Lake เธอจะปลอดภัย!

“ แปลก…ทำไมข้าเดิน…ไม่ตรง…”

เอโลน่ารู้สึกว่าขาของเธอเบาและกระพือราวกับว่าเธอสามารถบินขึ้นไปบนฟ้าได้ทุกเวลา เธอพยายามขยับร่างกายของเธอไปข้างหน้าแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะพลิ้วไหวไปทั่วและไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้หลายต่อหลายครั้งเธอเกือบกระแทกกับต้นไม้

“ โอ้…ทำไมมันมืดมนทันที…”

มันยังคงสว่างอย่างชัดเจน แต่ฉากที่อยู่ตรงหน้าเธอเริ่มมืดและเข้มขึ้นและเบลอมากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่เธอจะสูญเสียการมองเห็นเธอเห็นสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งวางอยู่บนพื้น

ในขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็สังเกตเห็นเธอ

“แจ็คคาลเวอร์?”

รูปร่างของแจ็คคาลเวอร์นั้นใหญ่เป็นสองเท่าของรูปร่างธรรมดา มันถือดาบหักและสวมชุดเกราะที่สมบูรณ์มันดูน่าประทับใจ ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้นำของแจ็คคาลเวอร์

หลังจากสังเกตว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ผู้นำก็ลุกขึ้นและร้องไห้ออกมาอย่างประหลาด ในไม่ช้าแจ็คคาลเวอร์หลายคนก็ปรากฏตัวออกมาจากทั้งสี่ทิศทาง

การได้เห็นแจ็คคาลเวอร์sกลุ่มนี้ไม่เพียงแต่เอโลน่าจะไม่กลัวเท่านั้น แต่เธอยังแสดงความยินดีด้วย

“ แจ็คคาลเวอร์ตัวน้อยน่ารักรีบช่วยข้า…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เอน่าก็ขึ้นไปบนอากาศเสียความสมดุลและล้มลงกับพื้นสติที่เหลืออยู่ของเธอก็กระจัดกระจาย

ผู้นำของแจ็คคาลเวอร์และคนอื่น ๆ เดินไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับมนุษย์คนนี้

หัวหน้าก้มตัวและสูดดมจมูกของเอโลน่าด้วยจมูกสีดำของมันจากนั้นก็แข็งตัวทันที มันรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่มนุษย์!

“ วูฟฟี่น่อยน้อยช่วยข้า……” เอโลน่าหลับตาแล้วบีบคำพูดเหล่านั้นออกไปจากนั้นก็หมดสติ

ผู้นำร้องโหยหวนและจับเอโลน่าด้วยมือข้างหนึ่งแล้วอุ้มเธอไว้บนไหล่ของมันแล้วเดินลึกเข้าไปในป่า

……

……

ในเวลาเดียวกัน

Black Lake Forestตอนใต้

เสื้อคลุมที่งดงามไม้กางเขนสีเงินสีขาวบริสุทธิ์ม้วนกระดาษหนาที่ทำพันธสัญญาทุกสิ่งที่เข้ามาดูไม่เข้ากับโทนมืดของBlack Lake Forest ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นแสงสว่างแห่งความหวังจากท้องฟ้า แนวรบที่สิ้นหวังที่สร้างขึ้นในป่าที่หมดหวังขอบเขตที่ชัดเจนระหว่างความมืดกับความชั่วร้าย

ผู้ศรัทธาหลายสิบคนจากคริสตจักรแสงศักดิ์สิทธิ์ยืนเงียบ ๆ และดูเหมือนกำลังรออะไรอยู่ ด้านหน้าของพวกเขามีกลุ่มคนที่แสดงออกอย่างเคร่งขรึม พวกเขาถืออาวุธต่าง ๆ และคุกเข่าที่หัวเข่าข้างหนึ่ง

ต่างจากกลุ่มผู้ศรัทธาเสื้อคลุมของกลุ่มไม่ได้ตกแต่งอย่างงดงาม พวกมันขาวและบริสุทธิ์มาก มีเพียงรูปกากบาทขนาดใหญ่ที่ถูกวาดไว้บนหลังราวกับว่าเป็นภารกิจและความรับผิดชอบที่พวกเขาต้องแบกรับในช่วงชีวิตของพวกเขา

พลังสูงสุดของคริสตจักรผู้คุมไม้กางเขน – นั่นคือชื่อของพวกเขา

พวกเขาลึกลับมากในสายตาของคนทั่วไป มีข่าวลือว่าผู้คุมไม้กางเขนได้รับการปกป้องจากเทพธิดาด้วยเวทมนตร์ไม่จำกัดและความพยาบาทไม่รู้จบ แม้แต่ราชาผู้มีอำนาจมากที่สุดในการแข่งขันปีศาจก็ยังต้องล่าถอยต่อหน้าผู้คุมกางเขน!

แน่นอนว่าเวทย์มนตร์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดและความพยาบาทอันไม่มีที่สิ้นสุดนั้นเป็นการโกหกต่อคนโง่เพียงแต่พวกเขาที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่เป็นจริง

สิ่งที่แปลกคือตอนนี้กองทหารผู้คุมไม้กางเขนอันทรงพลังก็พร้อมที่จะยอมแพ้ ทำไมพวกเขาจึงรอฟังข่าวประเสริฐของพระเจ้า

ไม่การยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่น่ารักและสั้นมากที่มีผมสีฟ้ายาว

“ พวกเจ้าทำงานหนักมาก” เด็กหญิงตัวเล็กหลับตาและยืนเงียบ ๆ ต่อหน้าฝูงบิน เธอยิ้มเล็กน้อยรอยยิ้มนั้นศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับเทพธิดามาดูเหมือนว่าตราบใดที่คุณดูรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอความชั่วร้ายและความมืดมิดในใจของคุณจะถูกขับออกไป

ทุกคนในปัจจุบันรู้ว่าดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็กตาบอดและเธอมองไม่เห็นอะไรเลยดังนั้นเธอจึงปิดตาเสมอ แต่ถึงกระนั้นแม้ว่าเธอจะสูญเสียสิทธิ์ในการรับแสงเธอก็สามารถอุทิศแสงที่ไร้ขีดจำกัด ภายในหัวใจให้กับโลก–

แม้ว่าเธอจะมีชื่อของตัวเองทุกคนมักจะเรียกเธอว่า “นักบุญ” โดยตรง เหตุผลอาจเป็นเพราะเธอเป็นนักบุญที่อายุน้อยที่สุดในโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ภายใน 100 ปีที่ผ่านมา

“ ท่านนักบุญเราเสียใจมาก เราทำให้ท่านและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เบลโก้ผิดหวังและทำให้ภารกิจล้มเหลว” ชายวัยกลางคนก้าวไปข้างหน้าคุกเข่าเข่าข้างหนึ่งแล้วพูดกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง“ ในฐานะหัวหน้าทีมในแผนกที่หกของผู้คุมไม้กางเขน ข้าขอรับผิดชอบอย่างเต็มที่!”

ที่ถูกกล่าวว่ามีอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์นี้

ภายใต้คำสั่งของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เบลโก้ แผนกที่หกของไม้กางเขนทหารองครักษ์ได้รับคำสั่งจับกุมฆาตกรของคดีฆาตกรรมเมืองลมตะวันตกเมืองซึ่งเป็นปีศาจระดับสูงแมวดำตาสีแดง

การจับกุมดำเนินไปอย่างราบรื่น เมื่อวานนี้พวกเขาทำการซุ่มโจมตีทางตอนใต้ของ Black Lake Forest ภายใต้คำสั่งของนักบุญ ผู้ศรัทธาทั้ง 20 คนตั้งเขตแดนผนึกปีศาจล่วงหน้าและผู้คุมไม้กางเขนขับแมวดำตาสีแดงเข้าไปในเขตแดน เป้าหมายคือการจับมันแบบเป็นๆ!

เขตแดนผนึกปีศาจเป็นเขตแดนที่เก่าแก่และมีพลังมาก ผู้ศรัทธาไม่รู้จักการก่อตัวของวงจรแต่ต้องขอบคุณคำแนะนำและการสอนของนักบุญผู้รอบรู้ ผู้ศรัทธาสามารถประสบความสำเร็จในการจัดเขตแดนผนึกปีศาจ

อย่างไรก็ตามแผนล้มเหลว!

ปีศาจนั้นพบช่องทะลุผ่านเขตแดนและหนีไปทางเหนือสู่ Black Lake Forest ใน Black Lake Forest แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจับแมวตาดำ

“ กัปตันโปรดอย่าพูดอย่างนั้น ท่านทำดีที่สุดแล้ว สำหรับภารกิจล้มเหลว…นั่นอาจเป็นการจัดเรียงของเทพธิดา” หญิงสาวยิ้มเบา ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิพวกเขา

“ ครับ ท่านนักบุญ… แต่เราควรทำอย่างไรต่อไป”

“ อืมให้ข้าคิดเกี่ยวกับมัน…ทำไมเราไม่กลับไปก่อนละ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เบลโก้อาจมีอาการวิตกกังวล” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ครับ! นักบุญหญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์เราจะกลับไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์!”

“ อืม…ไปกันเถอะ” เด็กหญิงตัวน้อยเล่นซอผมยาวสีน้ำเงินของเธอแล้วค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้นช้า ๆ ลอยไปในอากาศ

ตั้งแต่นักบุญตาบอดเธอต้องการใครสักคนที่จะนำทาง

กัปตันเข้าใจทันที เขาก้าวไปข้างหน้าและจับฝ่ามือของเธอเบา ๆ และนำทางให้นักบุญ

ทุกคนต่างก็หนีไปทางอื่นและเปิดทางเดินกลางจัตุรัสราวกับว่าราชินีเพิ่งมาถึงมันช่างน่าเกรงขามมากและเหมือนปูพรมแดงลงไปกลางถนน

ในเวลานี้มีเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างฉับพลันในฝูงชน

“ ดูเธอเธอเป็นแค่เด็กเหลือขอที่ยังไม่ถึงวัยกระเตาะเธอคิดว่าเธอเป็นใครทำตัวเองให้สำคัญแบบนั้น…”

“ เจ้าไม่รู้หรอ ผู้คนเรียกเธอว่า…แม่มดสโนว์…”

ผู้ศรัทธาหลายคนแอบพูดสิ่งที่ไม่ดีของนักบุญ ผู้คนมักพูดว่าคนตาบอดมีการได้ยินที่ดี นักบุญสูญเสียการมองเห็นดังนั้นการได้ยินของเธอจึงแข็งแกร่งมากตามธรรมชาติดังนั้นเธอจึงสามารถได้ยินการสนทนาของพวกเขาจากที่ห่างไกล

ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่เสียงคนที่ไม่เกี่ยวข้องหลีกเลี่ยงเธออย่างรวดเร็วและกลัวที่จะมีส่วนร่วม

ในไม่ช้าผู้ศรัทธาที่ชอบนินทาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอพูดเบา ๆ ขณะที่หลับตา:“ เจ้า เจ้าพูดว่าอะไร?”

ผู้ศรัทธาที่ชื่อเทนนีสัน เขาพูดบางสิ่งที่เป็นกบฏกับ “แม่มดสโนว์” อย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากถูกจับได้เพื่อนของเขารีบดึงเขาออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะมีส่วนร่วม

“ ท่านนักบุญ ข้า…” เทนนีสันเหงื่อออกเยอะและไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับวิธีการที่โหดเหี้ยมของเธอไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่ได้รับฉายาที่น่ากลัวของ“ แม่มดสโนว์” ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเทนนีสัน แม้ว่าเธอจะเป็นแค่เด็กหญิงอายุ 10 ขวบที่ตาบอดแต่ออร่าที่น่าหวั่นเกรงของเธอก็ทำให้เทนนีสันหายใจไม่ออก

“ คำตอบของเจ้าคืออะไร ข้าถามเจ้า เจ้าพูดอะไร?” เด็กหญิงตัวเล็กพูดคำอย่างเย็นชา“ ข้าไม่ต้องการพูดซ้ำสามครั้ง!”

“ ครับ ท่านนักบุญ!” เทนนีสันกระโดดขึ้นมาแล้วคุกเข่าลงกับพื้น “ ข้าข้าแค่บอกว่าท่านเป็นแม่มดสโนว์…ข้าขอโทษ ข้ามีความผิด! โปรดยกโทษให้ข้า!”

“ ฮี่ ใครก็รู้ชื่อเล่นของข้าก็จะแพร่กระจายไปถึงจุดนี้” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อ้าปากพูดเล็กน้อยและเรียกคนอื่นอย่าง“ กัปตัน”

“ ครับ ท่านนักบุญ ท่านมีคำสั่งอะไร?” กัปตันที่ยืนอยู่ข้างเธอในฐานะคนที่พาเธอโค้งคำนับอย่างเคารพ

เด็กหญิงคนนั้นพูดกับกัปตันเบา ๆ ว่า:

“ ฆ่าเขา”

ในขณะนั้นทุกคนหยุดหายใจและทุกอย่างก็สงบลงอย่างเงียบ