ในเมืองวินเทอร์เลสที่คึกคัก หลินเซียวกำลังลากสาวใช้ของเขาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่และอีกด้านหนึ่งในเมืองศักดิ์สิทธิ์คาดิน่า คนอ้วนที่ดื้อรั้นคนหนึ่งกำลังได้รับการสอบสวนอย่างโหดร้ายจากโลลิ

“ ถุย…แม่มด! ไร้ประโยชน์! ข้าจะไม่เปิดปากใดๆ รีบฆ่าข้าซะ!” แอนเดอร์สันพ่นเลือดออกมาเต็มปากและกรีดร้องขณะที่เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่กำลังยิ้มอยู่ตรงหน้าเขาอย่างดุร้าย

“ แอนเดอร์สัน เจ้ารีบอะไร ข้าไม่เคยบอกว่าจะไม่ฆ่าเจ้า เจ้าได้ทำบาปร้ายแรงต่อคริสตจักรแสงศักดิ์สิทธิ์และจะต้องถูกลงโทษจากเทพธิดา ความตายเป็นชะตากรรมของเจ้า” สโนว์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่เสียงหวาน ๆ ของเธอฟังดูน่ารักมาก

อย่างไรก็ตามแอนเดอร์สันไม่พบว่าเธอน่ารักเลยเพียงแค่ชั่วร้าย

“ มันตลกดี…ข้าอุทิศชีวิตของข้าให้กับเทพธิดาผู้ภักดีจนถึงที่สุดและยังถูกแม่มดที่รู้มนต์ดำทรมาน เห้” ดูเหมือนว่าแอนเดอร์สันเบื่อกับการกรีดร้องและคำสาปแช่งและในที่สุดเขาก็หยุดคุยกับสโนว์และก้มหน้าลงอย่างหดหู่

แขนขาทั้งหมดของเขาถูกล่ามโซ่ เขาถูกขังในสถานที่ที่แสงสว่างส่องมาไม่ถึง ไขมันส่วนเกินทั้งหมดของเขาหายไปเกือบหมดและเขาก็ถูกสโนว์ทรมานด้วยมนต์ดำ…เขาไม่รู้ว่าไอ้สารเลวคนนี้เรียนรู้เทคนิคชั่วร้ายพวกนั้นมาจากไหนใยเรียวเหล่านั้นรัดร่างของเขาแต่ไม่ถึงตาย แถมยังมีความเจ็บปวดมหาศาลอีกด้วย หลังจากวันแห่งความทรมาน สโนว์จะมาในวันรุ่งขึ้นเพื่อ ‘รักษาเขาอย่างสมเพช’ จากนั้นหลังจากอาการบาดเจ็บของเขาหายดีแล้วเธอจะกลับมาเล่นเกมพิมพ์หมูอ้วนอีกครั้งด้วย

“ ฮิฮิ ถ้าข้ารู้มนต์ดำล่ะ? แอนเดอร์สัน นี่คือชั้นใต้ดินสูงสุดของโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเจ้าเข้ามาแล้วอย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป มันโอเคที่จะทนทุกข์สักหน่อย…เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะสนุกกับความเจ็บปวด”

สโนว์ใช้ใยสีม่วงเป็นดวงตาเพื่อตรวจจับอุณหภูมิและมุมของโลกที่มืดมิด

“ บอกข้ามา แอนเดอร์สัน มีใครอีกบ้างในสมาคมวีนัส เจ้ารู้อะไรบ้างเกี่ยวกับบาปดั้งเดิม นอกจากนี้…ใครคือหัวหน้าของเจ้า!? ตราบใดที่เจ้าบอกข้าข้าจะไม่ทรมานเจ้าและข้าจะให้เจ้ากินสเต็กจานโปรดของเจ้าด้วย เป็นยังไงล่ะ?”

“ฮ่าฮ่า.”

แอนเดอร์สันถอนหายใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของสโนว์แล้วยิ้ม

แครอทและไม้เท้าสโนว์เป็นสิ่งที่คำนวณได้จริงๆ ใช้ใยเพื่อทำลายร่างกายของเขาอย่างโหดร้ายจากนั้นใช้อาหารอร่อย ๆ เพื่อล่อลวงสภาพจิตใจที่อ่อนแอของเขา

แอนเดอร์สันคิดไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้อายุ 11 จริงๆหรือ? เธอต้องเจอกับสิ่งที่น่ากลัวแบบไหนถึงได้กลายเป็นแม่มดที่ร้ายกาจเช่นนี้

บางทีมันอาจจะเป็นโชคชะตา

โชคชะตาทำให้แม่มดที่ร้ายกาจที่สุดกลายเป็นนักบุญที่อายุน้อยที่สุดในโบสถ์ เมื่อบาปและความดีรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว เมื่อแสงและความมืดถูกมัดด้วยใยแห่งความมืด…ลักษณะที่บิดเบี้ยวและพิลึกเช่นนี้ไม่เพียงแต่ยืนยันจุดเริ่มต้นของบาปดั้งเดิม?

“ สโนว์ บางทีเจ้าอาจจะเป็นคนที่ถูกเลือก”

“ หืมข้าไม่ต้องการให้เจ้าบอกข้า เห็นได้ชัดว่าเป็นข้า! กรีนตันงี่เง่าคนนั้นไม่เชื่อมันช่างงี่เง่าเสียจริง!”

“ ฮ่าฮ่า ไม่สามารถตำหนิเขาได้ฮีโร่ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงพยายามขอความช่วยเหลือ”

“ …แอนเดอร์สันเจ้าหมายถึงอะไร กรีนตันคือเป้าหมายต่อไปของเจ้า?”

“ สโนว์ มันไร้ประโยชน์ เจ้าไม่ต้องถามต่อไป แม้แต่ฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถหยุดบาปดั้งเดิมได้มีเพียงเราเท่านั้นสมาคมวีนัสสามารถหยุดการทำลายล้างของทวีปได้เราต้องเชื่อ ‘อัครสาวก’ เราต้องติดตาม ‘อัครสาวก’ …”

ราวกับว่าเขาถูกเวท ขณะที่เสียงของแอนเดอร์สันว่างเปล่า สโนว์ได้ยินยังงั้นเริ่มร้อนรน

“ ใครคืออัครสาวก!?”

“สโนว์ เจ้าโดดเด่นและสดใสมากแต่คำทำนายของสมเด็จพระสันตะปาปาผิดแม้ว่าเจ้าจะพบผู้ถูกเลือก เจ้าก็ไม่สามารถช่วยโลกได้ เจ้าไม่สามารถเดิมพันชะตากรรมหรือบาปดั้งเดิมได้มีเพียง ‘อัครสาวก’ สามารถนำเราไปสู่แสงสว่าง…”

“ เฮ้ เจ้าถูกล้างสมองจริงเหรอ? เจ้าอ้างว่าซื่อสัตย์ต่อเทพธิดางั้นบอกข้ามา!”

“ เจ้าไม่ต้องถามอีกต่อไปข้าจะไม่พูดไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร…แม้ว่าข้าจะตายมันก็เป็นการตายที่สมควร”

“ ไอ้ … ไอ้เลว!”

แอนเดอร์สันทำให้สโนว์สั่นสะท้านด้วยความโกรธเธอบีบใยรอบตัวเขาด้วยความโกรธและแทบจะแหลกเป็นชิ้น

เอโลน่าสังเกตเห็นว่าเธอสูญเสียการควบคุมและเกลี้ยกล่อมให้เธอสงบสติอารมณ์ในขณะที่กอดเธอไว้เพื่อกำจัดความคิดและออกจากคุกสีดำสนิทอย่างรวดเร็ว

ยังมีอีกหลายวันก่อนการพิจารณาคดีดังนั้นจึงไม่เร่งรีบ สโนว์สามารถกลับมาทรมานเขาได้เธอไม่เชื่อว่าเขาจะไม่บอกความจริง

“ สโนว์!”

“ เ****อะไร ไอ้หมูอ้วน? หากเจ้าต้องการสาปแช่ง ก็เงียบไปซะ”

แอนเดอร์สันหยุดเธอเมื่อเธอก้าวออกไปเพียงไม่กี่ก้าวเธอรู้สึกประหลาดใจที่เขายังคงมีพลังที่จะตะโกนใส่เธอ

“ ฮ่าๆ…สโนว์เป็นเกียรติอย่างยิ่งในชีวิตของข้าที่ได้ร่วมงานกับเจ้า เด็กสาวที่ฉลาดอย่างเจ้าเป็นสิ่งที่หายากในรอบร้อยปี!”

“ อืมข้ารู้และข้าไม่ต้องการให้เจ้าประจบข้า” สโนว์ฟังดูเย็นชา แต่ก็มีประโยชน์มากและความโกรธของเธอก็ลดน้อยลง

หากเป็นคำชมก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่ายิ่งดี

“ ถ้าอย่างนั้นสโนว์ข้าอยากจะถามเจ้า”

“ โอเคข้าอารมณ์ดี ถามออกมา”

“ คำถามง่ายๆเกี่ยวกับตัวเจ้า” แอนเดอร์สันเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบากดวงตาของเขาแดงก่ำพยายามมองเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในความมืดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“ สโนว์ ทุกคนที่ยอดเยี่ยมต้องการสิ่งยึดมั่นพวกเขา…ของข้าคือ เช่นเดียวกับของเจ้า เทพธิดาแห่งแสงแม้ว่าจะแตกต่างจากที่เจ้าทำเล็กน้อยก็ตาม”

“ โอ้แอนเดอร์สัน เจ้าเข้าใจผิดข้าไม่เชื่อในเทพธิดาจริงๆ”

“อา? ฮ่าฮ่า…ตามคาด อันที่จริงข้าคิดไว้แล้ว” แอนเดอร์สันหัวเราะเมื่อเขาได้รับคำตอบที่ตรงไปตรงมาของสโนว์และเขาก็ถามด้วยท่าทางที่ดูบ้าคลั่งว่า“ สโนว์ เจ้าเชื่ออะไร เจ้าต้องการอะไร? ทรมานข้า เป็นตัวแทนของโบสถ์และทำลายสมคมวีนัส ยอมเสี่ยงทุกอย่างและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปีนขึ้นไป แต่ไม่ใช่เพราะความเชื่อในเทพธิดา…บอกข้าที สโนว์ ทำไมเจ้าทำงานหนักมากเมื่อเจ้าเพิ่งอายุ 11 ปี? …เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”