มีบางอย่างไม่ถูกต้องมีแมวดำตาสีแดงในป่าได้ยังไง แม้ว่าจะมีอยู่ก็ตามเอเลน่าสามารถแยกแยะเอกลักษณ์ของอีกฝ่ายผ่านออร่าของพวกเขาแต่เธอก็ไม่สามารถแยกแยะออร่านั้นได้

มันอาจเป็นความผิดพลาด

ความรู้สึกแปลก ๆ ส่งประกาย เธอส่ายหัวแล้วขับความคิดที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปและเดินทางต่อไปบนถนน

ในตอนเย็นของวันเดียวกันในที่สุดพวกเขาก็มาถึง Black Lake ดังที่มีข่าวลือออกมาว่าทะเลสาบนั้นมืดมิดจริงๆทะเลสาบนั้นมืดมิดและน่ากลัวมากมันเป็นเหมือนหลุมดำที่ลึกที่สุดในตอนกลางคืน

“ ตามแผนที่เราอยู่ทางด้านเหนือของทะเลสาบและผู้นำกำลังซ่อนตัวอยู่ในค่ายด้านทิศใต้…” หลินเสี่ยวทำท่าจะชี้ไปที่แผนที่ แต่แอบมองเอเลน่าอย่างลับ ๆ เธอพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์เพื่อแสดงความเห็นชอบจากนั้นหลินเสี่ยวจึงมั่นใจ “ กลางคืนเป็นข้อเสียสำหรับเรา เราควรรอจนถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยลงมือ ดังนั้นมาพักที่นี่กันเถอะคืนนี้”

“ คะ กัปตันหลินเสี่ยว!” โรซี่คำนับอย่างมีความสุขหันไปหาซีซาร์และพูดว่า“ นายทหารคนสนิทซีซาร์ช่วยข้าหาหญ้าแห้ง ข้าอยากนอนอย่างสบาย!”

“ …โอเค” ซีซาร์ไม่สามารถปฏิเสธคำขอสาวโรซี่น่ารักและไปหาหญ้าแห้ง

ทีมล่าสัตว์หลินเข้าสู่ช่วงเวลาเตรียมการ พรุ่งนี้พวกเขาจะเริ่มโจมตีผู้นำของแจ็คคาลเวอร์!

ตามแผนที่ แจ็คคาลเวอร์ส่วนใหญ่ถูกส่งไปยังค่ายอื่น ๆ โดยหัวหน้านอกเหนือจากการบาดเจ็บล้มตายหนักสองสามวันที่ผ่านมาหากไม่มีสิ่งใดที่ไม่คาดคิดก็ไม่ควรมีผู้นำจำนวนไม่มาก ตราบใดที่พวกเขารอจนถึงพรุ่งนี้และทั้งสามคนทำงานร่วมกัน หากพวกเขาใช้ความคิดริเริ่มในการโจมตีก่อนโดยไม่คำนึงว่าผู้นำแข็งแกร่งแค่ไหนพวกเขาจะมีโอกาสประสบความสำเร็จสูง!

ทีมของท่านอาจารย์แม่ยังอยู่ในป่าแต่พวกเขาก็ได้พบที่ซ่อนของผู้นำแล้ว การประเมินระดับ S อยู่ใกล้แค่เอื้อม!

ตราบใดที่พวกเขาผ่านคืนนี้ตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนี้!

ในที่สุด ซีซาร์ก็พบหญ้าแห้งเพียงพอที่จะสร้าง “เตียงเล็ก” ให้กับะคุณหนูโรซี่ โรซี่เพิ่งผุบลงและผล็อยหลับไป

หลังจากเรียนรู้บทเรียนจากการโจมตีครั้งก่อนกัปตันหลินเสี่ยวตัดสินใจให้พวกเขาผลัดกันคอยเฝ้าดูตลอดทั้งคืนในกรณีที่สัตว์ร้ายถูกโจมตี

ซีซ่าร์เป็นคนแรกหลินเสี่ยวที่สองและแม้ว่าเอเลน่าจะไม่รู้จักเวทมนตร์ แต่เธอก็ยังมีดวงตาและปากเพื่อให้เธอมีประโยชน์และเป็นที่สาม โรซี่ผู้ซึ่งหลับไปแล้วเป็นคนสุดท้าย

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อซีซาร์คอยเฝ้าดูหลังจากที่ทำเสร็จเขาปลุกหลินเสี่ยวและไปนอนด้วยความสบายใจ

หลังจากหลินเสี่ยวตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาทำคือปลุกเอเลน่า

“ เฮ้เอเลน่าหยุดแกล้งรีบลุกขึ้นเร็ว”

“ ชิ…น่ารำคาญ” เอเลน่าลืมตาเธออย่างไม่เต็มใจ

“ เอเลน่า…ไม่สิ ราชาปีศาจได้โปรด! ข้าจะซื้อขาไก่ย่างให้เจ้าหลังจากเรากลับไป!” หลินเสี่ยวขอร้อง

“ …อย่าทำให้ข้าเป็นสัตว์กินเนื้อโลภมาก”

“ ท่านเป็นสัตว์ได้ยังไง ท่านเป็นเทพธิดา! ท่านเป็นเทพธิดาของข้าเทพธิดาเอเลน่า!”

“ หากเทพแห่งแสงสว่างของเจ้าได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด ผู้ศรัทธาอาจฆ่าเจ้าได้นะ”

“ ข้าไม่เชื่อในเทพี…เอเลน่าเพียงทำตามแผนและทำให้เป็นธรรมชาติ!” หลินเสี่ยวแสดงออกอย่างจริงจังโดยไม่คาดคิด“ ถ้าเจ้าทำแผนของข้าเหมือนครั้งที่แล้ว”

“ ข้าเกลียดการถูกคุกคาม” เอเลน่าจ้องมองหลินเสี่ยวอย่างเย็นชาแม้เสียงของเธอจะทรุดหนัก แต่แขนของเธอก็ปกป้องหน้าอกของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ ฮี่ฮี่ อย่าโกรธสิ…ข้ารอการแสดงของท่านอยู่ ราชาปีศาจ!”

“ เฮ้อ…” ถึงแม้เอเลน่าจะไม่เต็มใจเพราะทุกอย่างมาถึงขั้นนี้แล้วเธอก็สามารถร่วมมืออย่างเชื่อฟังได้เท่านั้น

เธอสะบัดฝุ่นบนร่างกายของเธอและทิ้งประโยคที่น่ากลัวพร้อมที่จะจากไป

“ …เจ้าไม่ควรตาย”

“ โอ้ ท่านเป็นห่วงข้าจริงเหรอ? หายากเหลือเกิน” หลินเสี่ยวค่อนข้างเคลื่อนไหวและกำลังจะหลงรักเอเลน่า แต่คำพูดของเธอต่อไปนี้ทำให้เขาตบหน้าเขาอย่างรุนแรง

“ จำไว้ว่าเจ้าจะตายด้วยมือของข้าเท่านั้น” หลังจากนั้นเอเลน่าสวมเสื้อคลุมของเธอและเดินเข้าไปในป่าโดยไม่หันกลับมามอง

“ …ทำไมท่านต้องสร้างศัตรูเช่นคำพูด? จริง ๆ แล้วมันไม่เหมือนกับข้า OOXX เจ้ามาก่อนนะ … ” เมื่อมองกลับไปที่เธอหายตัวไปในความมืดหลินเสี่ยวมีความรู้สึกที่ซับซ้อน

แผนAเริ่มต้นอย่างเป็นทางการ!

…

…

ซีซาร์ เจ้ายังเด็กอยู่มีบางสิ่งที่เจ้าไม่ควรรู้!

แต่ท่านพ่อ ท่านไม่เหลือความรู้สึกกับแม่เลย? เธอเป็นผู้หญิงแค่ที่ไม่ใช่จำเป็นกับท่าน?

ซีซ่าร์ เจ้ากล้าพูดอย่างนั้นกับข้าได้อย่างไร ออกไปซะ!

ท่านพ่อ!

บางคนมาเอาซีซาร์กลับอย่าปล่อยให้เขาออกไปข้างนอกสองสามวัน ให้อาจารย์สองสามคนให้เขา ให้อ่านเพิ่มเติมและให้เขาหยุดคิดถึงบางสิ่งที่ไร้สาระเหมือนเป็นฮีโร่

แต่! ไม่ท่านไม่สามารถทำสิ่งนี้กับข้าได้ ท่านพ่อ!

…

“ เฮ้ซีซาร์? เฮ้หยุดนอนตื่นได้แล้ว!”

ความโกรธความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดในอดีตมักเป็นแรงผลักดันแต่แรงผลักดันนี้เศร้าและเจ็บปวดเกินไป … เมื่อซีซาร์ตื่นขึ้นจากความฝันเขารู้สึกว่าดวงตาของเขาชื้นเล็กน้อย

“ มีอะไรผิดปกติหลินเสี่ยว?” เขาแสร้งทำเป็นว่าเขายังง่วงอยู่และใช้โอกาสเช็ดดวงตาของเขา

หลินเสี่ยวลดระดับเสียงของเขาและกระซิบว่า“ ฟังนะ! ดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อม … “

เมื่อเห็นการแสดงออกอย่างจริงจังของหลินเสี่ยวซีซาร์ก็ตระหนักถึงอันตรายเช่นกัน เขาแนบลงบนพื้นและฟังลมรอบ ๆ ตัวเขาอย่างระมัดระวัง แน่นอนว่ามีทางเดินเท้าที่ต่ำและหนักหลายแห่งทางทิศใต้ เสียงดูเหมือนจะไม่เป็นมนุษย์ แต่เป็นสัตว์อสูรบางชนิด

มันเป็นการจู่โจมอย่างฉับพลัน? ซีซ่าร์หยิบดาบขึ้นอย่างรวดเร็วและสร้างความตระหนัก

“ ชู่ รอสักครู่…ดูเหมือนจะไม่มาหาเรา ข้ารู้สึกว่ารอยเท้านั้นเริ่มไกลและไกลออกไป”

“ ยิ่งไกลและไกลออกไป?” ซีซาร์ก็ตกตะลึง

มันเป็นรอยเท้าของแจ็คคาลเวอร์อย่างแน่นอนแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นพวกเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งตราบใดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆก็ไม่มีอันตรายใด ๆ

ในกรณีนี้ซีซาร์เชื่อว่าจะเป็นการดีกว่าที่จะเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้

“ โรซี่ตื่นนอน…”

“อ่า? อะไร? ข้ายังนอนไม่พอเลยมันไม่ใช่ตาของข้าที่จะเฝ้าดูนิ … อะไรนะ? อู!!!” ก่อนที่โรซี่จะส่งเสียงดัง ซีซาร์เอื้อมมือออกไปก่อนแล้วจึงปิดปากของโรซี่

โรซี่ซึ่งเพิ่งตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเธอคิดว่าเธอถูกแจ็คคาลเวอร์จับตัวไปและกลัวว่าจะตาย เธอเข้าใจว่ามือของซีซาร์เป็นเหมือนลิ้นของแจ็คคาลเวอร์โดยคิดว่าเธอถูกเลียอีกครั้งเธอขัดขืนด้วยความกลัวและกัดมัน!

“ อัก…” เลือดหยดหนึ่งบนฝ่ามือของเขาพุ่งออกมาแต่ซีซาร์กัดฟันของเขาแน่นขัดขืนความเจ็บปวดและไม่พูดอะไรเลย!

“? ซีซาร์เป็นท่าน? ขอโทษแต่ทำไมท่าน…อะไรนะ อู!!!” โรซี่ต้องการพูดเธอก็หยุดซีซาร์อีกครั้ง

หลินเสี่ยวทำท่าเหงื่อแตกเมื่อมองจากด้านข้าง

ตามที่คาดหวังจากซีซาร์ เขาสามารถปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างรุนแรงได้ไหม?

“ ชู่ มีแจ็คคาลเวอร์อยู่บริเวณใกล้เคียง เงียบไว้…พยักหน้าถ้าเจ้าเข้าใจ” ซีซาร์กล่าว

“ วูวูวู!” โรซี่พยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวโพด

“ หลินเสี่ยวเราควรทำอะไรต่อไปเจ้าต้องการย้ายที่ไหม?” ซีซาร์ถามขณะปล่อยโรซี่ไปเขาพบผ้าผืนเล็ก ๆ ห่อไว้รอบ ๆ บริเวณที่เขาถูกกัด

“ วู…” หลินเสี่ยวดูที่โรซี่ด้วยท่าทางเศร้า ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย

เจ้ามาชอบซีซาร์คนนี้ได้อย่างไร

ในที่สุดเขาก็ปล่อย โรซี่หายใจเข้าลึก ๆ เพราะกลัวว่าจะถูกกลิ่นจากแจ็คคาลเวอร์ เธอรีบเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก การแสดงออกของเธอช่างน่าอายนิดหน่อยเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะขอโทษสำหรับการกัดซีซาร์หรือเธอควรจะตำหนิความรุนแรงของซีซาร์

เธอสังเกตเห็นเสียงในป่าอย่างรวดเร็ว แต่เธอมองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังมองหาบางสิ่ง

“ โรซี่ เจ้ามองอะไร แจ็คคาลเวอร์อยู่ทางทิศใต้” ซีซาร์ถามแปลก

“ ไม่ข้ารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่ขาดหายไป…” โรซี่หาวและคิดว่าเธอเป็นคนง่วงนอน “ เรามีคนสี่คนใช่มั้ย แต่ตอนนี้มีเพียงสามคน … เอเลน่าอยู่ที่ไหน ทำไมข้าไม่เห็นเธอ”

คำที่ไม่สนใจสามารถมีผลกระทบอย่างมาก

“อะไรนะ? เอเลน่า!?” หลินเสี่ยวตกตะลึงเป็นกังวลและมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบอะไรเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะการเตือนโรซี่ เขาและซีซาร์ไม่ได้สังเกตว่าเอเลน่าหายไป!

“ หลินเสี่ยวมันควรจะเป็นของเอเลน่าที่ต้องคอยเฝ้าดูในตอนนี้…” ทันใดนั้นซีซาร์รู้สึกไม่ดี “ เจ้าปลุกข้าขึ้นมา ข้าปลุกโรซี่ขึ้นและเอเลน่าไม่อยู่ที่นี่…ถ้าไม่ใช่เอเลน่าใครจะปลุกเจ้า”

ใช่ ใครปลุกหลินเสี่ยว?

“ นี่…” การแสดงออกของหลินเสี่ยวช่างน่ากลัวและกระซิบ“ ข้า ข้าถูกปลุกตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ”

“ร้องขอความช่วยเหลือ?”

“ร้องขอความช่วยเหลือ?”

ซีซาร์และโรซี่ถามพร้อมกัน

“ ไม่นานหลังจากข้าเข้านอนข้าก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขอความช่วยเหลือ ข้าคิดว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย เป็นไปได้ไหม…บ้าเอ้ย!” หลังจากพูดจบหลินเสี่ยวก็ยืนขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ดูเหมือนจะต้องการพบหนทางแปลก ๆ เพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง

ซีซาร์และโรซี่มองหน้ากันและใจของพวกเขาจมลง

นั่นอาจไม่ใช่ฝันร้ายแต่เป็นเสียงร้องจริงเพื่อขอความช่วยเหลือ! เสียงร้องของเอเลน่าเพื่อขอความช่วยเหลือ!

“ช่วยข้า! ช่วยข้า…”

ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงแหลมคมมาจากป่าเงียบ ถึงแม้ว่าเสียงจะอ่อนแอและไม่ได้ยิน แต่คนสามคนก็ได้ยิน

“ฟัง! นั่นเสียง!” หลินเสี่ยวเริ่มอารมณ์

“ …อย่าบอกข้าเอเลน่าถูกกลุ่มแจ็คคาลเวอร์พาตัวไปหรือเปล่า” โรซี่สะอึกกังวล

มันจบแล้วมีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้น