พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเอเลน่าถูกลักพาไปโดยไม่มีร่องรอยของการต่อต้านได้ยังไง มีแต่เธอเท่านั้นที่ร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือปลุกหลินเสี่ยวให้ตื่น หากคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สถานการณ์นี้แปลกมาก

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเกี่ยวกับมัน!

แปะ แปะ แปะ … หลายคนค้นหาเสียงและตามทัน พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นและเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ชัดเจนขึ้น กลุ่ม แจ็คคาลเวอร์อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม!

“ มีแจ็คคาลเวอร์ทั้งหมด 13 คนและตัวที่ใหญ่มาก…” ซีซาร์วิ่งขึ้นไปสองก้าวซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ยักษ์และมองออกไป “ นั่นคือผู้นำ!”

“ ผู้นำ?” โรซี่ได้ยินและขยับเข้าใกล้

สัดส่วนของผู้นำมีขนาดใหญ่กว่าคนอื่นเกือบสองเท่า ร่างใหญ่ของมันถูกปกคลุมไปด้วยชิ้นส่วนเกราะที่หลากหลายสะท้อนแสงจันทร์และถือดาบยักษ์ที่หักอยู่ในมือ พื้นดินสั่นสะเทือนทุกย่างก้าว

หัวหน้ามีดาบอยู่ทางขวามือและทางซ้ายมีห่อสีเทาคลุมบ่า เนื่องจากวิสัยทัศน์ของพวกเขาถูกจำกัดในเวลากลางคืนพวกเขาไม่สามารถเห็นได้ว่ามันคืออะไร แต่โรซี่สังเกตเห็นบางสิ่ง ——

เธอสังเกตเห็นว่ามีสีเงินสีขาวแปลก ๆ ในชุดสีเทานั้นเช่นดวงจันทร์สว่างในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นผมสีเงินของเอเลน่า! ผู้นำ แจ็คคาลเวอร์เป็นคนลักพาเธอ!

“ นั่นคือเอเลน่า!” ดวงตาของโรซี่คมและเธออดไม่ได้ที่จะอุทาน

ราวกับว่าเธอกำลังพยายามพิสูจน์ตัวตนของเธอนั่นคือ“ สิ่ง” ที่เปล่งเสียงของเธออีกครั้ง

“ ปล่อยข้าไปปล่อยให้ข้าไปไอ้สัตว์ประหลาด ช่วย…ช่วย…” เสียงนั้นชัดเจนและไม่มีตัวตนถ้าไม่ใช่เอเลน่าแล้วใครจะเป็นคนอื่นอีกล่ะ?

หลินเสี่ยวยื่นริมฝีปากของเขาแล้วมองไปที่ปฏิกิริยาของซีซาร์และโรซี่

เขาไม่รู้ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรหลังจากได้ยินเสียงร้องดังกล่าวเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สำหรับหลินเสี่ยวมันช่างน่าอึดอัดเหมือนนรก เอเลนาร้องให้ดีกว่านี้ไม่ได้? เจ้าไม่ควรมีอารมณ์บางอย่างบ้างหรือนี้เจ้าอ่านสคริปท์หรือไง? เธอถูกพรากไปอย่างชัดเจนแต่เธอพยายามร้องด้วยเสียงโทนเดียว?

แต่โชคดีที่โรซี่และซีซาร์ไม่ได้สังเกตดังนั้นลองทำต่อไป

“ มันเกิดขึ้นได้ยังไง…” หลังจากยืนยันตัวตนของอีกฝ่ายแล้วโรซี่ก็ก้มหัวลง

เช่นเดียวกับเธอซีซาร์ก็เงียบและหดหู่

“ เกิดอะไรขึ้น การแสดงออกของพวกเจ้าคืออะไร ดึงสติตัวเองไว้!” หลินเสี่ยวขมวดคิ้วและทำเสียงที่หนักแน่น “ แจ็คคาลเวอร์ชอบผู้หญิงมากที่สุด ข้าจะไม่ยอมให้เอเลน่าถูกทำลายโดยสัตว์ประหลาดเหล่านี้ !!”

“แต่……”

“ ข้าจะช่วยเธอ!” หลินเสี่ยวพูดขณะที่เขารีบไป

“ เดี๋ยวก่อน!” ซีซาร์ดึงเขากลับมา “ หลินเสี่ยวสงบสติก่อน!”

“ใจเย็น ๆ? ข้าจะสงบลงได้ยังไง? อย่าพูดแบบนั้นไม่ใช่แม่บ้านของเจ้าที่ถูกพรากไปซะหน่อย!” หลินเสี่ยวพูดอย่างเมามัน

“ แค่ใจเย็น ๆ ก่อน!” โรซี่รีบมาไกล่เกลี่ย“ หลินเสี่ยวข้ารู้ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับเอเลน่านั้นดีมากแต่เราต้องคิดแผนก่อนมันอันตรายเกินไปที่จะรีบ”

“วางแผน? แผนอะไร รอให้แจ็คคาลพาเธอไปใช่ไหม?”“ หลินเสี่ยวเป็นคนมีบุคลิกที่สมบูรณ์แบบเขาจึงเริ่มพูดอย่างมีอารมณ์

ซีซาร์และโรซี่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และไม่เถียงกับเขา

“ หลินเสี่ยวเจ้าควรรู้ว่าแจ็คคาลเวอร์มีข้อได้เปรียบในเวลากลางคืน เรามีวิสัยทัศน์ที่จำกัดแต่พวกมันสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ” ซีซาร์วิเคราะห์อย่างมีเหตุผล“ และที่นี่คือทะเลสาบสีดำเราไม่ทราบว่ามีการซุ่มโจมตีอยู่รอบตัวเราถ้าเราคิดโดยตรงเราจะกลายเป็นคนถูกล่า!”

“ ซีซาร์ถูกต้อง! หลินเสี่ยวไม่ต้องกังวลเกินไป” โรซี่ก็ช่วยเขาพูดเช่นกัน “ มีแจ็คคาลเวอร์ธรรมดา 13 คนและยังมีผู้นำที่ทรงพลังอีกด้วย ไม่ว่าเราจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่…จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีการซุ่มโจมตีในบริเวณใกล้เคียง หากเราถูกรายล้อมไปด้วย แจ็คคาลเวอร์เหมือนครั้งที่แล้วเราจะต้องตาย!”

โรซี่ไม่ได้พูดโดยไม่คิด! มีเพียงสามคนที่นี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่พวกเขาจะไว้ใจอาจารย์เพื่อช่วยพวกเขา หากพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยศัตรูอีกครั้งจะไม่มีใครมาช่วยพวกเขาได้!

หลังจากได้ยินพวกเขาหลินเสี่ยวก็ก้มหน้าลงอย่างเบามือและน้ำเสียงของเขาก็ดูหดหู่เล็กน้อย“ นั่น…พวกเจ้ากลัวเหรอ?”

“ นี่ไม่ใช่เรื่องของการกลัวหรือไม่! เราไม่สามารถละทิ้งชีวิตของเราไปโดยไร้ความหมายเพียงพยายามและช่วยเธอใช่ไหม?” โรซี่ถอนหายใจและโต้กลับ “ เราควรคิดแผน! ทำไมเราไม่รอจนถึงวันพรุ่งนี้ตราบใดที่มีแสงสว่างเพียงพอเราก็สามารถ……”

“ โอ้รอจนถึงรุ่งสาง” หลินเสี่ยวขัดจังหวะอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “ คุณหนู เจ้าลืมไปแล้วว่าแจ็คคาลปฏิบัติต่อเจ้ายังไง?”

“?

“ ด้วย ไอ้****แจ็คคาลเวอร์ การจับสาวงามที่ยิ่งใหญ่อย่างเอเลน่าเจ้ายังคาดหวังให้พวกเขาสามารถอดทนจนกว่าจะถึงวันถัดไป?” หลินเสี่ยวพูดคำต่อคำและคร่ำครวญระหว่างแต่ละคน“ เจ้าพูดจริง ๆ ว่า ข้าควรรอจนถึงรุ่งเช้า ช่างไร้สาระมาก … เจ้ารู้ไหมว่าเธอจะต้องทรมานอะไรในคืนนี้? เธอบริสุทธิ์และไร้เดียงสาแค่ไหนถ้าหากเธอพบสิ่งนั้นมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย! เจ้าเข้าใจไหม!?”

“ หลินเสี่ยว…” โรซี่ไม่สามารถปฏิเสธได้

สิ่งที่หลินเสี่ยวพูดก็ไม่ได้พูดเกินจริงเพราะนั่นคือสิ่งที่โรซี่เองมีประสบการณ์

ถูกเลีย ถูกทำให้ขายหน้าและละเมิด … สำหรับเด็กผู้หญิงที่มีความรักพวกนี้มันเป็นฝันร้ายที่เลวร้ายยิ่งกว่าถูกสับไปเป็นพันชิ้น!

“ แต่…” ซีซาร์ต้องการพูดบางคำแต่เขาถูกขัดจังหวะโดยหลินเสี่ยว

“ ข้าไม่สนใจ! ข้าไม่สนใจว่ามีแจ็คคาลเวอร์อยู่กี่คน ข้าต้องช่วยเอเลน่า!” หลินเสี่ยวกำมือหมัดและจ้องมองพวกเขาเผยให้เห็นการแสดงออกที่ดุร้ายที่เขาไม่เคยแสดงออกมาก่อน “ ข้าจะเป็นคนแบบไหนถ้าข้าไม่สามารถปกป้องคนใช้ของข้าได้?”

“ …” เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายนั่นก็เหมือนกับว่าซีซาร์ถูกฟ้าผ่าและมีบางอย่างที่กระทบกับจุดที่ไวต่อแสงของซีซาร์

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเพราะความประมาทของเขาโรซี่ก็ถูกพาตัวไปโดยแจ็คคาลเวอร์ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินเสี่ยวบังเอิญช่วยเธอไว้ผลที่ตามมาก็จะหายนะ

ในเวลานั้นความรู้สึกไร้พลังอย่างลึกซึ้งและความรู้สึกอับอายที่เต็มไปด้วยสมองของซีซาร์ ทำไมทำไมเขาถึงอ่อนแออย่างนั้น? เขาเป็นผู้ชายที่ต้องการเป็นฮีโร่ทำไมเขาถึงไม่สามารถปกป้องผู้หญิงได้? ซีซาร์ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับโรซี่ในวันนั้นเขาคงเสียใจไปตลอดชีวิต ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความคลั่งไคล้และความตั้งใจของหลินเสี่ยวอย่างครบถ้วน หัวใจของหลินเสี่ยวเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและความโกรธ เขารู้สึกแบบเดียวกัน

เขาควรทำอย่างไร เขาควรจะดูโศกนาฏกรรมครั้งนี้ซ้ำกับหลินเสี่ยว? เขาคือซีซาร์อเล็กซ์คนที่จะกลายเป็นวีรบุรุษจะมาถอยตรงนี้?

ครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่คนเดียวเขาสามารถคุกเข่าบนพื้นอย่างหนอนได้อธิษฐานขอปาฏิหาริย์เมื่อเขาเผชิญหน้ากับความจริงที่โหดร้ายที่ถูกแจ็คคาลเวอร์ยึดครอง

แต่คราวนี้แตกต่างกัน! ครั้งนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปเขามีสหายและเพื่อนร่วมทีม!

เขาซีซาร์อเล็กซ์เขาเป็นเพื่อนของหลินเสี่ยวและหลินเสี่ยวก็เป็นเพื่อนร่วมทีมของเขาด้วย! ทั้งคู่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้แน่นอน!

“ หลินเสี่ยวข้าจะไปกับเจ้าเพื่อช่วยชีวิตเธอ” เขาไม่ได้พูดอย่างตื่นเต้นไม่มีการพูดเกินจริงซีซาร์ก็พูดอะไรบางอย่าง

“ โอเค” หลินเสี่ยวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ในขณะนี้เยาวชนทั้งสองอยู่ตรงข้ามกันและพวกเขาเห็นความหลงใหลแบบเดียวกันในสายตาของกันและกัน

คนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นฮีโร่? ไม่ ควรมีการปกป้อง! —— ใส่ชีวิตของเจ้าในเส้นด้ายและใช้ชีวิตเพื่อปกป้องสิ่งที่เจ้ายึดมั่น หากเจ้าสามารถทำได้ทุกคนเป็นฮีโร่!

และเอเลน่าเธอคือสมบัติที่หลินเสี่ยวให้คำมั่นชีวิตของเขาไว้เพื่อปกป้อง? ซีซาร์คิด

หากเป็นเช่นนั้นเขาไม่สนใจที่จะไปตกนรกกับหลินเสี่ยวและกลับไป!

“ เจ้าไม่ควรตาย! เรายังคงมีการดวลกันอยู่” ซีซาร์พูดอย่างเงียบ ๆ

“ อามั่นใจได้เลยว่าข้าจะไม่ตายต่อหน้าเจ้า ในทางกลับกันแขนเจ้ายังบาดเจ็บเจ้าต้องระวัง”

“ หืมไม่ต้องเป็นห่วงข้า เพียงอย่าถ่วงข้าละกัน!”

“ อย่าพูดอวดหน่อยเลย เจ้าชายสุดที่รัก”

ในที่สุดโรซี่ที่อยู่ด้านข้างก็ทนไม่ไหวแล้ว

“ เฮ้…เจ้าพวกโง่สองคนทำไมเจ้าถึงมีความเข้าใจร่วมกันแบบนี้” เธอดุด่าอย่างโกรธเคือง

“ คุณหนู ไม่ต้องฝืนตัวเองเอาแผนที่ไปและไปพบกับอาจารย์วู” หลินเสี่ยวยิ้มและส่งแผนที่ของหนังหมาป่าให้โรซี่ “ ข้ายังทิ้งแผนที่เดิมไว้สำหรับอาจารย์วูแล้ว เขาอาจจะพบเราในเช้าวันพรุ่งนี้ก็ได้”

“ เจ้าหมายถึงอะไร” โรซี่หยิบแผนที่และมือของเธอสั่นเล็กน้อย

“ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ท่านต้องจำไว้ว่าให้ช่วยรวบรวมศพของเราด้วย” หลินเสี่ยวพูดเบา ๆ

“ อู …ไอ้งี่เง่า! ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าเป็นคนที่กลัวความตาย ” โรซี่โกรธขยำหนังหมาป่าเป็นลูกบอลแล้วโยนลงที่ใบหน้าของหลินเสี่ยว “เหอะ! แค่แจ็คคาลเวอร์ไม่กี่คนใช่ไหม ข้าไม่กลัว!”

“ โรซี่ ท่านไม่ต้องเสี่ยงกับเรา เอเลน่าเป็นแม่บ้านของข้า ชีวิตของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน … ”

“ เจ้าหมายถึงอะไรของเจ้าและของข้า? หืมมข้าก็งี่เง่าพอที่จะเข้าร่วมทีมของเจ้าใช่ไหม?” โรซี่หันหัวของเธอไขว้แขนแล้วไม่มองเขา “ ทีมของเราคือสี่คนไม่ใช่สามคน! น้อยกว่าหนึ่งจะไม่ทำงาน!”

“ โรซี่ ท่าน…”

“ อย่าเข้าใจผิด ข้าแค่บอกว่าข้าจะไปกับเจ้า ข้าจะเป็นคนแรกที่หนีไปเมื่อมันได้รับอันตราย!” โรซี่พูดพร้อมกับยิ้ม

“ เฮ้อ ท่านแค่พูดตรงไปตรงมาไม่ได้เหรอ? คุณหนูสุดที่รัก…” หลินเสี่ยวยิ้มและกระซิบอย่างขมขื่น“ ขอโทษนะข้าทำให้พวกเจ้าลำบากมาก”

” เจ้ากำลังพูดอะไร? เอเลน่าเป็นเพื่อนร่วมทีมของข้าด้วยไม่ใช่เรื่องปกติที่จะช่วยชีวิตเธอหรือ?” โรซี่ตำหนิและส่ายนิ้วไปข้างหน้าหลินเสี่ยว“ หลินเสี่ยวเชื่อมั่น! เราเป็นนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในแผนกเวทย์มนตร์ที่วิทยาลัยลอรัน เราจะสามารถฆ่าผู้นำ แจ็คคาลเวอร์และช่วยเอเลน่าได้!”

“ ถูกต้อง เจ้าพูดถูก! เราทำได้แน่นอน!”

“ แต่มีเพียงการประเมินระดับ S เท่านั้น” ซีซาร์ติดตามเวลาที่ไม่เหมาะสม เขากำดาบและวางแขนขวาไว้บนแขนซ้ายที่บาดเจ็บ “ หลินเสี่ยวข้าจะไม่ยอมแพ้เครดิตสำหรับสิ่งนั้นผู้นำ แจ็คคาลเป็นของข้า!”

“ เฮ่นั่นจะขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า”

ดาวหกแฉกสีแดงเข้มเกิดขึ้นในมือของหลินเสี่ยว

“ไปกันเถอะ!”