ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปหลินเสี่ยวไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา

ตอนนี้แมวดำตาสีแดงที่มีออร่าที่โหดร้ายเอาแต่ใจเธอกลายเป็นลูกแมวที่ร้องไห้บนพื้นในพริบตาได้ยังไง

เธอกำลังแสดงอยู่รึเปล่า? แกล้งทำเป็นว่าเธอไม่มีอำนาจหลอกให้เขาปล่อยเอเลน่าแล้วก็จู่โจมเขา?

มันไม่น่าเป็นไปได้ไม่ว่าหลินเสี่ยวจะมองอย่างไรลูกแมวผู้บริสุทธิ์คนนี้ไม่รู้สึกเหมือนใครบางคนที่มีสมอง

“ อ่าาาา!” น้ำตาหยดใหญ่ไหลลงมาเ อโลนานั่งอยู่บนพื้นและตะโกนดูไม่เหมือนเธอกำลังจะลุกขึ้น

ถ้านี่เป็นกับดักเธอจะไม่แสดงเหมือนจริงไป? แม้แต่หลินเสี่ยวซึ่งเป็นนักแสดงก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้ ความเศร้าและความสิ้นหวังนั้นจากด้านล่างของหัวใจไม่สามารถแกล้งทำ

ขณะที่หลินเสี่ยวลังเลอยู่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าสายตาเย็นชามองเขา

เอเลน่าจ้องมองเขา ดวงตาพวกนั้นดูเหมือนจะพูดว่า“ เจ้าจะกอดข้าอีกนานแค่ไหน ไอ้ลามก ออกไปซะ…” เมื่อเห็นเอโลน่าร้องไห้และเสียงของเธอก็ยิ่งทรมานมากขึ้นเขาทนไม่ไหวที่จะทำต่อไป ดังนั้นเขาปล่อยมือของเขาและปลดปล่อยเอเลน่า

เอเลน่าหนีออกมาอย่างรวดเร็ววิ่งไปหาเอโลน่าและจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอเบา ๆ

“ นานะ อย่าร้องไห้เลย” เอเลน่าปลอบโยนเอโลน่าอย่างนุ่มนวล ความเฉยเมยและความเย่อหยิ่งในอดีตของเธอก็หายไปในเวลานี้

“ ท่านหญิงเอเลน่า!? ข้า ข้า…โอ้…ข้าเกือยจะไม่สามารถพบท่านได้!” เมื่อเห็นเธอออกไป เอโลน่าดีใจและหัวเราะแล้วร้องไห้ ความโศกเศร้าและความปิติยินดีของเธอปะปนมาและเสียงร้องของเธอก็ดังขึ้น

“ นานะ อย่าร้องไห้บอกข้าช้า…เกิดอะไรขึ้น” เอเลน่ายิ้มอย่างขมขื่นจับเธอไว้และตบเบา ๆ

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเอเลน่าก็รู้สึกแปลก ๆ ที่หน้าอกของเธอ

“ เอโลน่า มือของเจ้าแตะอยู่ที่ไหน?” เสียงของเอเลน่าค่อนข้างแปลกประหลาด

“ มือของข้าแตะหน้าอกของท่านหญิงเอเลน่า…” เอโลน่าพึมพำในอ้อมแขนของเอเลน่า “ โอ้…นุ่มและสบายมาก…วู…ข้าคิดว่าข้าจะไม่สามารถสัมผัสมันได้ในชีวิตนี้…”

“…”

“…”

หลินเสี่ยวและเอเลน่ามองหน้ากันและแก้มของพวกเขาก็ร้อนเล็กน้อย

“ โลกที่หนาวเย็นและโหดเหี้ยมมีเพียงใน ** ถึงมีความอบอุ่น” หลินเสี่ยวถอนหายใจอย่างลึกซึ้ง

“ อู …ใช่ อบอุ่นมาก… อู …” เอโลน่าเห็นด้วย

“ พอ เข้าเรื่องได้แล้ว!” เอเลน่าดุด่าอย่างโกรธเคือง

จริง ๆ แล้วเป็นเรื่องที่ง่ายมากแต่หลักสูตรของเหตุการณ์ค่อนข้างซับซ้อน เอโลน่ารู้มาว่าราชาปีศาจเอเลน่าถูกขังอยู่ในเมืองวินเทอร์เรส ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจแอบเข้ามาเธอจบลงด้วยการฆ่าทหารในเมืองเวสต์วินด์และก่อให้เกิดปัญหามากมาย โบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ส่งนักบุญและผู้คุมไม้กางเขนลึกลับเพื่อตามล่าเธอพวกเขายังตั้งเขตแดนผนึกปีศาจเป็นกับดัก

“เขตแดนผนึกปีศาจ?” “เขตแดนผนึกปีศาจ?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินเสี่ยวและเอเลน่าก็มองหน้ากันโดยปริยาย

ทำไมถึงมีเขตแดนผนึกปีศาจอีกครั้ง? ความลุ่มหลงที่หลินเสี่ยวแอบซ่อนอยู่ในห้องของเขาคือขอบเขตการผนึกปีศาจ มันเป็นสิ่งนี้ที่ปิดผนึกพลังทั้งหมดของเอเลน่า

“ ใช่แล้วเขตแดนผนึกปีศาจ! นักบุญเจ้าเล่ห์นั้นอยากจะจับข้าแบบมีชีวิตอยู่!” เอโลน่าโบกมือให้ด้วยความโกรธ

“ เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”

“ ข้าหนีมาได้! แม้ว่าข้าจะหนีมาได้แต่พลังของข้าถูกผนึกไว้…”

พลังปีศาจของเธอถูกผนึกเหมือนเอเลน่าและเธอไม่สามารถกลายเป็นแมวดำตาสีแดงได้ ในเวลาเดียวกันรัศมีปีศาจของเธอก็ถูกปกปิดด้วยเช่นกันซึ่งเป็นเหตุผลที่เรดาร์ตรวจจับเวทมนต์ของเอเลน่าไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเอโลน่าและทำไมเธอถึงรู้สึกถึงออร่าสีดำเท่านั้น

“ เจ้าเพิ่งพูดว่าเจ้ารอดจากเขตแดนผนึกปีศาจ?” เอเลน่าพบประเด็นหลักของเรื่อง

เขตแดนผนึกปีศาจนั้นได้ขจัดพลังทั้งหมดออกไปแม้แต่ปีศาจระดับสูงก็หนีไม่พ้น แม้แต่ราชาปีศาจเอเลน่าก็ถูกลดฐานะเป็นแม่บ้าน gอโลน่าหนีไปได้อย่างไร

“ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน ในท้ายที่สุดมีช่องว่างในขอบเขตข้ารีบออกไปโดยไม่คิด “เอโลน่าตอบ

“ช่องว่าง”

เขตแดนผนึกปีศาจที่จัดโดยผู้ศรัทธาของโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ควรระมัดระวังอย่างสมบูรณ์แบบไม่ควรมีข้อผิดพลาด ตราบใดที่มีการตั้งค่าล่วงหน้าและจากนั้นวงจรก็จะเสร็จสมบูรณ์ในนาทีสุดท้ายจะไม่มีช่องว่างจนกว่าจะมีผู้เชื่อที่ไม่ได้สร้างวงจรให้ตรงเวลา

—— ไม่มีเวลาให้เสร็จ? เป็นไปไม่ได้แม้แต่ผู้ฝึกเวทย์จะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้!

“ วูวู…ท่านหญิงเอเลน่า นักบุญนั้นน่ากลัวมาก! เธอบอกว่าเธอจะปล่อยให้ข้าไปและหลอกให้ข้าบอกเธอถึงปลายทางของข้า!” เอโลน่าพูดอย่างอ่อนแอ

“ เอ๊ะ?” เอเลน่าเกือบหายใจไม่ออก “ เธอบอกว่าเธอจะปล่อยเจ้าไป? เจ้าไม่ได้ฟังผิด?”

“ ข้าไม่ได้ เธอพูดว่าตราบใดที่ข้าสามารถอยู่รอดได้จากผู้คุมไม้กางเขนเธอจะให้ข้าไป … หืมมมข้าไม่ได้ทำลายความลุ่มหลงนั้นในท้ายที่สุด? มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย!” เอโลน่ายังไร้เดียงสาและคิดว่าเธอรอดชีวิตเพราะเธอโชคดี เธอรู้น้อยว่าอีกฝ่ายจงใจปล่อยเธอไป

โบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์และเผ่าพันธุ์ปีศาจไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ภารกิจของนักบุญเป็นตัวแทนของเทพธิดาแห่งแสงเพื่อทำลายปีศาจที่“ ชั่วร้าย” เหล่านี้ ไม่เพียงแต่เอโลน่าเท่านั้นแต่ถึงแม้เป็นเอเลน่าก็ไม่อยากเชื่อว่านักบุญกล้าพูดอะไรบางอย่างเช่น“ ปล่อยเจ้าไป” คำพูดนี้ถือว่าเป็นกบฏ

ทำไม? ในฐานะนักบุญทำไมเธอถึงปล่อยให้เอโลน่าไป? แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตามมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน!

ด้วยเหตุผลบางอย่างเอเลน่าก็จำบางคนได้ทันที หลินเสี่ยว จากคำอธิบายของเอโลน่า เธอรู้สึกว่ามีความคล้ายคลึงกันระหว่างอารมณ์ของนักบุญและหลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวเป็นเหมือนนักบุญผู้มีไหวพริบไร้เดียงสาน่ารังเกียจและลามก!

พวกมันเหมือนถั่วสองเม็ดในฝัก!

“ นานะ นานะ นักบุญที่เจ้าพูดถึงตอนนี้ชื่ออะไร?” เอเลน่าถาม

“ ข้าไม่รู้ชื่อเธอ ข้ารู้แค่ว่าเธอยังเด็กมาก เธอมีอายุเพียงประมาณ 10 ปีเท่านั้น ผมยาวสีฟ้าของเธอนั้นสวยมากและเธอตาบอด” เอโลน่าตอบ

“ เธอตาบอด? อืม…เธอมีคุณสมบัติพิเศษอื่น ๆ อีกไหม?”

“ อู…ใช่! เพื่อนคนนั้นแม้ว่าเธอจะดูเหมือนเด็กสาวเงียบ ๆ แต่เธอเป็นคนสติไม่ดีแต่เธอก็บอกว่าเธอต้องการฆ่าผู้ศรัทธา! มีคนด้านหลังเธอเรียกเธอว่า “แม่มดหิมะ”!!

“ แม่มดหิมะ?” เอเลน่าเงยหน้าขึ้นแต่คิดไม่ออกว่าจะเป็นใคร

ไม่ว่าเจ้าจะวางไว้อย่างไรนักบุญของโบสถ์ก็ไม่ควรถูกเรียกแบบนี้นี้ใช่ไหม? เธอทำอะไรที่แย่มากจนถูกเรียกว่า“ แม่มด”?

“ เด็กหญิงตัวเล็กอายุประมาณ 10 ขวบไม่เป็นมิตรตาบอดผมสีฟ้ายาว เฮ้ย! มันไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญใช่มั้ย? เป็นไปได้ไหมที่เธอจะเป็น … ” หลังจากได้ยินคำอธิบายของเอโลน่า ดวงตาของหลินเสี่ยวก็ไร้วิญญาณและพูดพึมพำกับตัวเองไม่หยุดราวกับว่าเขาถูกครอบงำ

ในบรรดาโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์หลินเสี่ยวก็รู้จักหญิงสาวตาบอดคนเดียวกัน

ใช่เธอหรือเปล่า เป็นไปไม่ได้ไม่ควรเป็นเธอ แต่คำอธิบายของเอโลน่าเหมือนเธอมากเกินไป คิดถึงเธอหลินเสี่ยวตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

อย่าบอกข้าว่าเหตุผลที่เอโลน่าหนีไปที่นี่ได้เพราะเธอตั้งใจจัดไว้ให้?