Black Lake Forest

ค่ายนักเรียน

เมื่อถึงรุ่งสางค่ายก็ยังอยู่ในความเงียบสนิท หลังจากอยู่ในป่ามาหลายวันแล้วล่วงหน้านักเวทรุกกี้วิทยาลัยลอรันได้ก้าวหน้าไปในที่สุด ภายใต้การนำของอาจารย์ มัมพวกเขาฆ่าสัตว์อสูรจำนวนมาก พวกเขาถูกซุ่มโจมตีโดยแจ็คคาลเวอร์ พวกเขาไม่ได้ตื่นตระหนกและให้ความร่วมมือซึ่งกันและกันเพื่อทำการโจมตีด้วยเวทมนตร์เหมือนทีมล่าสัตว์ที่มีความสามารถสูง

เมื่อวานนี้พวกเขาพบที่ซ่อนตัวของผู้นำ แจ็คคาลเวอร์ทันทีที่รุ่งเช้าพวกเขาจะเข้าสู่บริเวณ Black Lake และกำจัด แจ็คคาลเวอร์ที่ไม่สงบเหล่านี้ออกไปให้หมด!

หากปราศจากอัจฉริยะซีซาร์ในที่สุดนักเรียนก็สามารถกำจัดความกลัวที่จะถูกบัญชา … ใครจะเป็นผู้ส่องแสงในการฝึกฝนการต่อสู้ที่แท้จริงนี้? ในท้ายที่สุดใครจะฆ่าผู้นำ แจ็คคาล? ตราบใดที่ซีซาร์ไม่อยู่ที่นั่นพวกเขาก็มีความเป็นไปได้ไม่จำกัด !

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ถึงแม้จะไม่มีซีซาร์พวกเขาก็ไม่สามารถเป็นวีรบุรุษได้ … เพราะผู้นำ แจ็คคาลเวอร์ ผู้น่าสงสารถูกเป่าเป็นเยื่อกระดาษโดยผู้ข้ามมิติที่ผิดปกติมากกว่าเดิม

…

ก่อนที่ท้องฟ้าจะสว่างไสวอย่างสมบูรณ์ค่ายนำกลุ่มฝุ่นปกคลุมโดยไม่คาดคิด

มัมหาวขณะที่เขาเดินออกจากเต็นท์เพื่อรับแขก เมื่อเขารับรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่ายความง่วงของเขาก็หายไป

“วู? มาทำไม?” มัมตกใจมาก

เขาไม่เคยคิดเลยว่า วูจะพาคนสองสามคนมาหาเขาในตอนเช้า การเดินทางตลอดทั้งคืนและเนื่องจากคุณไม่สามารถขี่ม้าได้พวกเขาจึงต้องพึ่งพาขาของพวกเขาตลอดการเดินทาง ดูเหมือนว่าวูจะไม่สามารถรักษาท่าทางของเขาได้และเขาก็เริ่มหายใจหอบเมื่อเห็นมัม

“ ดูท่านสิ ทำไมท่านไม่พักอยู่ในค่าย? ท่านมาที่นี่เพื่ออะไร?” มัมจับหัวโล้นหัวโตของเขาและสงสัย “มัอะไรเกิดขึ้น?”

“ แฮ่ก … แฮ่ก …มีบางอย่างผิดพลาด…มาดูเองเถอะ…” วูโบกมืออย่างไม่หยุดหายใจแล้วหยิบเอาหนังหมาป่าออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปที่มัมโดยไม่อยากพูดอะไรอีก

หลังจากรับหนังหมาป่า มัมก็เหลียวหน้าและหลังเป็นเวลานานและเริ่มหัวเราะทันที

“ หลินเสี่ยวคนเจ้าเล่ห์นั่นจริง ๆ เขาเป็นอะไรบางอย่าง! เขาย่องออกไปหาผู้นำ แจ็คคาลเวอร์ พาเจ้าชายและคุณหนูออกไป มันไม่พอที่จะทำให้เกิดปัญหาแต่เขาก็ต้องการคนอื่นที่จะเช็ดตูดของเขาสำหรับเขา? วู ถ้าข้าเป็นท่านเมื่อข้าจับเขาได้ข้าจะตีตูดของเขา!”

“ เฮ้อ…อย่าพูดถึงการหามันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด มันจะลำบากถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับซีซาร์”

“ ท่านพูดถูก…ไม่เป็นไรพักผ่อนเถอะข้าจะพาคนไปหาพวกเขา!”

มัมเข้าใจทันทีที่เขาพูดจบในขณะที่เขากำลังจะแจ้งให้ทุกคนออกไปเขาก็หยุดโดยวู

“ ไม่ไม่…ข้าข้าไป…ไปกับท่าน”

“ ท่านเหรอ?” มัมยิ้ม “ ดูเหมือนว่าท่านไม่มีแรงแล้วมันจะดีกว่าถ้าท่านอยู่และพักผ่อน”

“ ไม่ไม่!” วูคว้าแขนอันหนาของมัมเพื่อเป็นกำลังใจและพูดกับเขาในขณะที่หยุด“ ท่าน…ลืม…เมื่อเขาถูกจู่โจม…ที่ค่ายในวันนั้น”

“ ข้ายังไม่ลืม แต่สิ่งที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้คืออะไร”

“ งี่เง่า!” วูต้องการใช้ไม้ตีชายกล้ามเนื้อที่เรียบง่ายนี้จริงๆ “ วันนั้นหลินเสี่ยวและเอเลน่าทั้งคู่…เสื้อผ้าของพวกเขา!”

“ เสื้อผ้าของพวกเขาเหรอ? อ่า! ข้าจำได้!”

มัมจำได้ว่ามีสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้ในวันที่มีการโจมตีค่าย หลินเสี่ยวและเอเลน่าสามารถรักษาเสื้อผ้าของพวกเขาให้สะอาดและไม่เสียหายเมื่อพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยแจ็คคาลเวอร์โดยใช้“ ความโชคดี” เนื่องจากคำอธิบายนั้นลึกซึ้งเกินไป

พวกเขาสองคนซ่อนความลับเอาไว้อย่างแน่นอน!

“ คราวนี้หลินเสี่ยวพาซีซาร์และโรซี่และนำเอเลน่าไปด้วย!” วูพูดอย่างช้า ๆ “ เขาซีซาร์และโรซี่ร่วมมือกันเพื่อค้นหาผู้นำ แจ็คคาลเวอร์ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้แต่เอเลน่าเป็นเพียงแม่บ้านธรรมดา การพาเธอไปด้วยจะไม่สะดวกทำไมหลินเสี่ยวต้องเอากระเป๋าไปด้วย”

“ หลินเสี่ยวครั้งหนึ่งเคยกล่าวว่าความสัมพันธ์ของเขากับสาวใช้ของเขานั้นดีมาก ตราบใดที่ทั้งสองแยกจากกันแม่บ้านของเขาก็จะบ้าหายไปจากเขา” แม่ตอบ

“ไร้สาระ! แค่กก…” วูโกรธจนถึงจุดที่เคราของเขาลอยไปมา“ นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่ชัดเจน! มัม ข้าต้องการไปกับท่านและดูด้วยตัวเอง!”

“ เอ…ถ้าท่านยืนกรานก็โอเค” มัมจับหัวโล้นใหญ่และพูดอย่างอาย ๆ “ แต่ข้าแค่คิดว่าเอเลน่าเป็นแม่บ้านที่สวยงามมาก ๆ โดยเฉพาะเธอมีรูปร่างที่ดีมาก …น่าทึ่งมาก!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งในที่สุด มัมก็พบคำคุณศัพท์“ น่าอัศจรรย์” จากนั้นเขาก็วาดวงกลมที่พูดเกินจริงด้วยมือทั้งสองของเขา

วูรู้สึกกดดันเมื่อพบว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่มัมพูดถึงมันหยาบคายเกินไป

“ แค่ก…แม่ในฐานะอาจารย์โปรดดูคำพูดและความประพฤติของท่าน!”

“ขอโทษ …”

…

…

Black Lake Bank

ค่าย แจ็คคาลเวอร์

เอโลน่ายังเล่าเรื่องราวของเธออยู่

ปรากฎว่าเธอนอนอยู่ในค่ายแจ็คคาลเวอร์ เพราะหัวหน้า แจ็คคาลเวอร์ ช่วยชีวิตเธอเธอยังเรียกสิ่งที่น่ารัก ว่า”แจ็คกี้น้อย”

เอเลน่ารู้สึกอึดอัดใจ

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นปีศาจระดับสูงและไม่ได้มีความรักและความรักสัตว์ปีศาจธรรมดามากเกินไปเหมือนสัตว์ต่อมนุษย์ แต่แจ็คกี้น้อยได้ช่วยชีวิตของเอโลน่าไว้ตลอดและโจมตีค่ายมนุษย์เพื่อเอโลน่าด้วย ถ้าเอโลน่ารู้ว่าแจ๊คกี้ตัวน้อยที่น่าสงสารถูกเธอและหลินเสี่ยววางกับดักแล้วถูกเผาเป็นเถ้า เธออาจจะร้องไห้ด้วยความเศร้าใช่ไหม?

เอเลน่าเหลียวมองที่หลินเสี่ยวและตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ เธอสังเกตเห็นว่าเมื่อเธอพูดถึงหญิงตาบอดการแสดงออกของหลินเสี่ยวนั้นผิดธรรมชาติอย่างมาก

เขารู้จักนักบุญ?

“ หลินเสี่ยวนักบุญที่นานะพูดถึงตอนนี้เจ้ารู้จักเธอไหม” เอเลน่าถาม

“? ไม่ไม่ไม่ข้าไม่รู้จักเธอไม่รู้จัก…” ในที่สุดเขาก็ลืมไป แต่เมื่อเธอพูดถึงทันใดนั้นหลินเสี่ยวก็สั่นเทาและลืมที่จะแก้ไขให้เอเลน่าเรียกเขาว่าเป็น“ เจ้านาย” . “ ข้าจะรู้จักนักบุญของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงได้อย่างไร นักบุญที่เรียกว่าแตกต่างจากแม่ชีทั่วไปคือคนที่อยู่ในระดับสูงคนอย่างข้าจะรู้จักนักบุญได้อย่างไร”

เอเลน่าเพิ่งถามแบบสบาย ๆ แต่เธอไม่คาดหวังว่าปฏิกิริยาของหลินเสี่ยวจะแปลกมาก

“ เจ้ากำลังโกหก!” เธอเปิดเผยคำโกหกของหลินเสี่ยวอย่างเยือกเย็น “ ถ้าเจ้าไม่รู้จักเธอเจ้ากังวลเรื่องอะไร”

“เอ่อ…”

หลินเสี่ยวเกาหัวแล้วก็พูดตะกุกตะกักจนในที่สุดเขาก็เต็มใจที่จะพูดความจริง

“ ข้ารู้จักผู้หญิงคนหนึ่งในโบสถ์ เธอเป็นน้องสาวของข้า…ไม่สิ เพื่อนที่ดีของข้า เธอคล้ายกับคำอธิบายของเอโลน่า ตาบอดและมีผมสีฟ้ายาว” หลินเสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“ แต่เธอไม่ใช่นักบุญ! ไม่นานหลังจากที่เธอเข้าร่วมโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์แสง เธอเป็นเพียงแม่ชีอันดับต่ำที่สุด ข้ายังสงสัยว่าเธออาจถูกไล่ออกจากโบสถ์แสงเพราะบุคลิกที่ไม่ดีของเธอ ดังนั้น“ แม่มดหิมะ” ที่พวกเจ้ากำลังพูดถึงไม่ใช่เธอแน่นอน! ไม่แน่นอน! ”

“ โอ้” เอเลน่าไม่วิจารณ์และน้ำเสียงของเธอเงียบสงบเหมือนน้ำ “ ดี ครั้งต่อไปที่ข้าเห็นเธอจะฆ่าเธอเพื่อแก้แค้นให้กับเอโลน่า”

การประกาศอย่างเย็นชาดังกล่าวทำให้หลินเสี่ยวพูดไม่ออก

ในอีกด้านหนึ่งเจ้านายและคนรับใช้กำลังเยาะเย้ยด้วยความรักอย่างเจ้าชู้ในขณะที่อีกด้านหนึ่งดูเหมือนว่าพวกเขาลืมเกี่ยวกับการมีอยู่ของหลานสาว

“ พวกท่านพูดถึงอะไรกัน?” เอโลน่ากำลังดักฟังอยู่พักหนึ่งถามอย่างสงสัย “ ความสัมพันธ์ของท่านกับมนุษย์คนนี้คืออะไร”

“ อ๊ะ?” เอเลน่ารู้สึกไม่มั่นใจ

“ …ข้าพบว่ามันแปลกตั้งแต่ต้น ท่านสองคนกำลังพูดและหัวเราะ ข้าไม่เคยเห็นท่านสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นเลย … มันเกิดอะไรขึ้น? เขาไม่ใช่แฟนของท่านใช่มั้ย!” เอโลน่าเหล่ตาเธอและจ้องมองที่หลินเสี่ยวด้วยความระมัดระวัง

“แฟน?”

“สนิทสนม?”

หลินเสี่ยวและเอเลน่ามองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ

หลินเสี่ยวไม่รู้วิธีตอบ เขากลัวว่าถ้าเขาพูดสิ่งที่ผิด เอโลน่าจะคลั่งเขาอีกครั้ง เอเลน่าพูดไม่ได้เธอไม่รู้จะอธิบายความสัมพันธ์ของเธอกับหลินเสี่ยวได้อย่างไร

เธอควรพูดยังไงดี? เธอควรจะพูดว่าเธอเป็นทาสของหลินเสี่ยวหรือไม่? แม่บ้าน? นักโทษ? หรือเครื่องมือ X เนื้อสัตว์? …ไม่มีอะไรดีเหรอ?

เธอเป็นป้าของเอโลน่า! ถ้าหลานสาวของเธอรู้ว่าเธอตกอยู่ในสภาวะที่น่าสังเวช เอโลน่าจะบ้าคลั่ง!

เอโลน่าและหลินเสี่ยวก็กลายเป็นสหายอย่างลึกลับ เมื่อเผชิญกับการเข้ามาอย่างฉับพลันของ“ วงล้อที่สาม”เอโลน่า พวกเขาจะต้องต่อสู้ด้วยกันและเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันไม่เช่นนั้นหากความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาถูกเปิดเผยพวกเขาทั้งคู่จะต้องทนทุกข์ทรมาน!

เธอควรทำอย่างไร

เอเลน่าขมวดคิ้วอย่างใจจดใจจ่อมองที่เอโลน่าผู้ที่เริ่มรู้สึกหึงมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็สังเกตเห็นบางสิ่ง!

“ เดี๋ยวก่อน…มีคนกำลังมา!” ทันใดนั้นเธอก็ลดระดับเสียงของเธอ

เรดาร์ตรวจจับเวทย์มนตร์นั้นส่งสัญญาณให้เธอด้วยเวลาที่สมบูรณ์แบบและเธอรับรู้กลุ่มคนที่กำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงไปยังพวกเขาจากอีกด้านหนึ่งของ Black Lake

“ ต้องเป็นอาจารย์ของ วูและพวกเขา!” แม้ว่าเขาจะไม่มีเรดาร์ แต่หลินเสี่ยวก็เดาได้ว่าตัวตนของผู้คนที่มาถึงเขาจึงรีบเธอ“ หูแมวและหางแมวของเอโลน่าเด่นชัดเกินไป ถ้าเธอไปกับเราตัวตนของเธอจะถูกเปิดเผยแน่นอนมันเป็นการดีที่สุดที่จะให้เธอออกไป!”

“ออกไป?”

เอเลน่าลังเล

ในที่สุดเธอก็พบกับหลานสาวของเธอเอง เธอไม่มีเวลาถามคำถามเลย เธอจะส่งเธอไปได้อย่างไร สำหรับเธอแล้ว เอโลน่าไม่เพียงแต่เป็นญาติของเธอเท่านั้นแต่เธอยังเป็นเบาะแสเดียวที่ทำให้เธอถูกยัดเข้าไปในพัสดุ เอโลน่าต้องรู้อะไรบางอย่าง! เธอต้องได้รับคำตอบ!

แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลาคุยกลุ่มใหญ่ของ วูเกือบจะอยู่ที่นี้แล้ว เอโลน่าก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เธอจะทำอย่างไร

ทันใดนั้นเอเลน่าคิดหาวิธีที่จะบรรลุสิ่งที่ดีที่สุดของทั้งสองโลกเนื่องจากเอโลน่าไปกับพวกเขาไม่ได้ เธอแค่ปล่อยเธอไปที่เมือง วินเทอร์เรส?

“ หลินเสี่ยวปล่อยเธอไปที่เมือง วินเทอร์เรส!” ในที่สุดเอเลน่าตัดสินใจ