“ เจ้าหมายถึง…เจ้าต้องการให้ข้าพาเธอไป? ไม่ไม่ไม่ไม่มีทาง!” หลินเสี่ยวจับมือเขาอย่างรวดเร็วและปฏิเสธ

เขาไม่ใช่คนงี่เง่าที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองเมื่อได้เห็นผู้หญิงสวย! อย่าดูถูกลูกแมวตัวนี้ที่สูญเสียพลังของเธอเพราะเขตแดนผนึกปีศาจและตอนนี้ร้องไห้เป็นคนที่ไม่เป็นอันตรายเธอเป็นคนอันตรายแน่นอน! ตอนนี้เธอตะโกนเรื่องฆ่าเขาเนื่องจากเธอไม่ได้ทำสัญญาทาสกับหลินเสี่ยวทำให้เธอกลายเป็นหายนะ!

“ เธอ เธอไม่ต้องการฆ่าเจ้าจริงๆเธอแค่ต้องการปกป้องข้า!” จากความคิดของหลินเสี่ยวเอเลน่าอธิบายอย่างรวดเร็วในลักษณะรวบรัด“ ในความเป็นจริงเอโลน่าเป็นเด็กที่ใจดีมากเธอไม่มีอคติกับมนุษย์เธอจะไม่ทำอันตรายเจ้า!”

เอเลน่าคิดในใจและต้องส่งเอโลน่าไปที่บ้านของหลินเสี่ยว!

“ ไม่ไม่มีทาง…” หลินเสี่ยวยังส่ายหัว

เมื่อเห็นอย่างนี้เอเลน่าก็กัดริมฝีปากของเธอและคิดขึ้นมา

เธอสามารถใช้สิ่งนั้นได้!

เธอเอียงหูของหลินเสี่ยวด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลและอ่อนโยนซึ่งมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ได้ยินและพูดว่า:“ นายท่าน…ไม่ได้หรือตะ”

“ เอ๊ะ ??” ทั้งร่างของหลินเสี่ยวเดินกะโผลกกะเผลกราวกับลอยอยู่บนก้อนเมฆ

เสียงของเอเลน่าเย็นชาตามปกติของเธอจนผลักผู้คนออกไปไกลแต่คราวนี้มันมีน้ำเสียงหวาน เมื่อได้ยินเธอเรียกเขาว่า“นายท่าน” หลินเสี่ยวรู้สึกเหมือนมีขนมก้อนโตก้อนหนึ่งยัดเข้าไปในหูของเขาและหวานพอที่จะทำให้เขาหูหนวก

“ นายท่าน ไม่ได้จริงเหรอ?” เอเลน่ายังทำงานหนักอยู่ สำหรับหลานสาวของเธอเธอสามารถทนต่อความอัปยศในระดับนี้ได้ “ ตราบใดที่ท่าสนเต็มใจที่จะรับเอโลน่าเข้ามาข้าข้าจะไม่เพียงแต่เป็นสาวใช้ที่เชื่อฟังเท่านั้นข้ายังยินดีที่จะบอกความลับทั้งหมดของข้า!”

“ ความลับ?” เมื่อเขาได้ยินประโยคสุดท้ายหลินเสี่ยวก็ตื่นขึ้นจากภาพลวงตาที่แสนหวาน

ความลับของเผ่ามาร? แม้ว่าเอเลน่าไม่ได้บอกอะไรเขาด้วยสติปัญญาของเขาเขาก็เดาได้มากมันเป็นเพราะเขารู้นั่นคือเหตุผลที่เขาลังเลที่จะพูดถึงมันและแสร้งทำเป็นไม่รู้อยู่เสมอ

ราชาปีศาจถูกยัดลงในพัสดุแล้วส่งไปยังบ้านมนุษย์ ความลับอื่น ๆ ที่อาจจะมี? ต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!

ความฝันของเขาคือการกลายเป็นฮีโร่สำรองที่ไม่ธรรมดาและจากนั้นผ่อนคลายจนกว่าความตายดังนั้นยิ่งเขารู้น้อยเกี่ยวกับปีศาจมากเท่าไร … สิ่งที่หายนะของเผ่าพันธุ์ปีศาจการตายของโลกอนาคตของมนุษยชาติเป็นต้น เขาไม่ได้ไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น! ไม่มีใครเกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย!

แต่ … วิธีคิดของเขาดีหรือไม่? เพียง? มีเหตุผล? หลินเสี่ยวไม่รู้

หากโลกถูกทำลายลงและประเทศอยู่ในภาวะสงครามวันสันติภาพของเขาจะคงอยู่ได้นานแค่ไหน? หลินเสี่ยวไม่รู้

ในอดีตมีน้องสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งที่มีบุคลิกชั่วช้าที่เรียกว่าพี่ชายของเขาเสมอและวิพากษ์วิจารณ์มุมมองชีวิตของเขาในการกินและไม่ทำอะไรเลยจนกระทั่งตายในหลายครั้ง น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เปลี่ยนเพราะเรื่องนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาขี้เกียจมากขึ้น

ใครถูกและผิดใครมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะถกเถียงกันเฉพาะเวลาเท่านั้นที่สามารถบอกได้

หลินเสี่ยวไม่ทราบว่าทางเลือกในวันนี้ดูเหมือนจะไม่สำคัญ แต่สำหรับเขามันเป็นจุดเริ่มต้นของอีกเรื่อง …

“บ้าเอ้ย…”

เอเลน่ารู้สึกเบื่อหน่ายกับตัวเอง เธอไม่เหมาะกับการแสดงสีสันดังนั้นเธอจึงใส่โทนเย็นชาที่มีประโยชน์ของเธอ

“ ไอ้ลามก เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?” เธอพลิกทันทีและตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ

ถ้าการเป็นคนดีไม่ได้ผลข้าจะต้องมีพลัง!

“ ไม่ไม่…” หลินเสี่ยวยังไม่เห็นด้วย

“ เจ้าไม่ต้องการ? ดีมาก!” เอเลน่าเหลียวหลังและขู่เข็ญ“ เมื่อนายท่านแสวงหามาข้าจะบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้น!”

“ อะไรนะ” หลินเสี่ยวตกใจ

“ ใช่แล้วข้าอาจจะไปโบสถ์แสงเพื่อยอมแพ้และบอกว่าข้าเป็นราชาปีศาจและเจ้าเป็นนายของข้าตายไปด้วยกัน!” เอเลน่าพูดอย่างน่ากลัวอย่างนี้อย่างสงบ

“ เฮ้ย ข้าไม่อยากตายกับเจ้า!”

“ ไม่ต้องการ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็สามารถฆ่าข้าได้” เอเลน่าพูดอย่างไม่กลัว“ ถ้าเจ้าไม่ฆ่าข้า เจ้าต้องสัญญาว่าจะพาเอโลน่าไปด้วย!”

“ นั่น…” เธอไปถึงจุดที่เจ็บปวดของหลินเสี่ยว

ใช่หลินเสี่ยวลังเลที่จะฆ่าเธอ ถ้าคุณต้องการถามว่าทำไมหลินเสี่ยวจะมีข้อแก้ตัว 10,000 ข้อให้ตีรอบ ๆ พุ่มไม้ แต่เหตุผลที่แท้จริงบางทีเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

เป็นเพราะเขาชอบเธอ? ไม่ไม่เสี่ยวเสี่ยวปฏิเสธอย่างแน่วแน่ว่าเขาจะชอบราชาปีศาจที่ชั่วร้ายและหยิ่งผยองคนนี้ หลินเสี่ยวเตือนตัวเองมากกว่าหนึ่งครั้ง

การโกหกจะกลายเป็นความจริงได้ไหมถ้าพูดซ้ำหลายพันครั้ง?

“ ข้าเตือนเจ้าแล้วอย่าทำให้ข้าโกรธ ครั้งต่อไปที่ข้าโกรธข้าจะกลายเป็นศัตรูจริง ๆ !”

หลินเสี่ยวถูกคุกคามโดยไม่มั่นใจ แต่เอเลน่าตีความความหมายที่แท้จริงของประโยคนี้ได้สำเร็จและการแสดงออกที่ไม่แยแสของเธอก็ละลายไปทันที

“ ครั้งต่อไป” หมายความว่าคราวนี้ใช้ได้!

หมายความว่า เจ้าเห็นด้วย?”

“ เห้อ…นับว่าข้าเป็นคนโชคร้าย” สิ่งต่าง ๆ คืบหน้ามาถึงที่นี่แล้วดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือก

เอเลน่าตัดสินใจแล้วและเขาไม่ต้องการฆ่าเอเลน่า ดังนั้นเขาจึงยอมรับได้เพียงเอโลน่าเท่านั้น

“ อย่างไรก็ตามเราจะส่งเธอไปเมืองวินเทอร์เรสได้ยังไง?” เอเลน่าขมวดคิ้วและเริ่มวางแผน“ มันอยู่ไกลและถ้าเราปล่อยให้เธอไปด้วยตัวเธอเองเธออาจเดือดร้อนอีกครั้ง…”

ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นความบริสุทธิ์ของเลือดหรือไม่ แต่พวกเขาเป็นแมวดำตาสีแดงอย่างชัดเจน แต่รูปร่างมนุษย์ของเอเลน่านั้นสมบูรณ์แบบแต่เอโลน่ายังคงรักษาหูแมวและหางแมวไว้ เธอจะถูกพบทันทีมันอันตรายเกินไปมันจะลำบากสำหรับเธอที่จะไปคนเดียวที่เมืองวินเทอร์เรส

“ หลินเสี่ยว เจ้ามีความคิดเห็นไหม” เอเลน่าอ้อนวอนขอความช่วยเหลืออีกครั้ง

“ เห้อ มันเหมือนกับว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าในชีวิตก่อน…” หลินเสี่ยวล้วงในเสื้อผ้าของเขาอย่างน่าสังเวชและแตกไปมาในที่สุดก็หาเหรียญทองครึ่งแผ่น นี่เป็นสกุลเงินทั่วไปของราชอาณาจักรลอมบาร์ด แต่ก็หักครึ่ง

ภายใต้สายตาที่จับตามองของเอเลน่าเขามอบเหรียญให้เอโลน่า

“ นี่คือเหรียญทอง?” เอโลน่าสงสัย“ เฮ้…มนุษย์ทำไมเจ้าให้เงินข้า”

ตอนนี้เอเลน่าและหลินเสี่ยวกระซิบพูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเอเลน่าก็อธิบายกับเธอว่าเธอต้องไปเมืองวินเทอร์เรสด้วยตัวเอง

เอโลน่าไม่ต้องการถูกแยกออกจากเอเลน่าในตอนแรกและเกือบจะร้องไห้อีกครั้ง แต่หลังจากนั้นทั้งหมดมันเป็นคำสั่งของเอเลน่าเธอไม่กล้าที่จะต่อต้านมัน หลังจากร้องไห้ไปครู่หนึ่งเธอทำได้แค่เชื่อฟัง

หลังจากนำเหรียญทองจากหลินเสี่ยวแล้วเอโลน่ากล่าวว่า“ เหรียญทองครึ่งหนึ่งเพียงพอสำหรับข้าที่จะไปเมืองวินเทอร์เรส?”

“ ชิ เจ้าคิดว่ามันน้อยเกินไปเหรอ? จำไว้ว่านี่ไม่ใช่เงินแต่เป็นของที่ระลึก! ทางเหนือของป่าแบล็กเลคมีที่เล็ก ๆ ชื่อว่าเมืองเชอริล นำเหรียญทองนี้ไปให้เมืองเพื่อค้นหาผู้หญิงชื่อสโนว์ จากนั้นเขาจะพาเธอไปที่เมืองวินเทอร์เรส” หลินเสี่ยวกล่าว

นี่เป็นความคิดของเขาเพื่อให้คนอื่นพาเอโลน่าไปเมืองวินเทอร์เรสปลอดภัยและเชื่อถือได้

“สโนว์? แต่ข้าจะหาผู้หญิงชื่อสโนว์หลังจากเข้าเมืองได้ยังไง” เอโลน่าถามอย่างเกรี้ยวกราด

เธอกลัวว่าเธอจะหลงทางในเมืองเหมือนครั้งที่แล้วจากนั้นก็ทำให้เกิดปัญหาอีกครั้ง

“ อ๋อ…หลังจากเจ้าเข้าเมืองเชอร์รีลไปหาบ้านหลังใหญ่!” หลินเสี่ยวกล่าว

“บ้านหลังใหญ่?”

“ ใช่หลังคาของบ้านหลังใหญ่ชี้ด้วยไม้กางเขนขนาดใหญ่อยู่ด้านบนดังนั้นจึงหาง่ายมาก” หลินเสี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม“ ทุกคนในบ้านหลังนี้เป็นคนดีให้เหรียญนี้แก่ผู้คนข้างในและพวกเขาสามารถหาสโนว์ได้”

“จริงๆ?”

“จริงๆ!”

“ เยี่ยมมาก!” เอโลน่ารู้สึกดีใจมากและกระโดดขึ้น“ เจ้าเป็นคนดี ชื่อของเจ้าอะไรนะ!”

“ ข้าชื่อหลินเสี่ยว”

“ พี่ชายหลินเสี่ยว ขอบคุณ!” เอโลน่าซ่อนเหรียญไว้ในอกของเธอราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

เธอไม่ได้คาดหวังว่ามนุษย์คนนี้ชื่อหลินเสี่ยวจะเป็นคนดี! ในขั้นต้นเธอเป็นกังวลว่าเอเลน่าถูกรังแกโดยมนุษย์คนนี้ ตอนนี้เธอไม่กังวลอีกต่อไป!

คนดีจะระรานเอเลน่าได้ยังไง? ถ้าเอเลน่ารู้ว่าหลานสาวของเธอกำลังคิดอะไรอยู่เธออาจจะโกรธด้วย

กลุ่มของวูกำลังจะมาถึงดังนั้นเอโลน่าจึงต้องออกไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าจะไม่เต็มใจมาก แต่เอเลน่ายังคงต้องส่งเอโลน่าไปแล้วรอให้เธอมาถึงที่เมืองวินเทอร์เรสกับสโนว์

เมื่อเห็นเอโลน่าเดินเข้าไปในป่าลึกเอเลน่าก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง

“ หลินเสี่ยว…”

“ เรียกข้านายท่านสิ เจ้าน่ารักมากในตอนนี้!”

“…… นายท่าน.”

“ อืม ดีดี…เจ้าต้องการถามอะไร”

“ เจ้าเพิ่งพูดว่า…บ้านหลังใหญ่หลังคาแหลมและมีกางเขนนั่นคงไม่ใช่โบสถ์แห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ใช่มั้ย” เอเลน่าก็เปล่งเสียงของเธอ

“ ถูกต้องแล้ว” หลินเสี่ยวพยักหน้าอย่างไม่ตั้งใจ

“ เจ้ายอมรับมันด้วย !! เจ้า ทำไมเจ้าถึงปล่อยเธอไปโบสถ์ เจ้าต้องการที่จะฆ่าเธอ?” เอเลน่าอดไม่ได้ที่จะตบเขา

“ ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่ทำอันตรายเธอ” หลินเสี่ยวกางแขนออก“ สโนว์เป็นเด็กดีแม้ว่าบุคลิกของเธอค่อนข้างจะ…ค่อนข้างแปลกเธอเก่งในการจัดการสิ่งต่าง ๆ เจ้าสามารถไว้วางใจเธอได้ ”

“สโนว์? เธอเป็นเด็กผู้หญิงตาบอดที่เจ้าพูดถึงก่อนหน้านี้ซึ่งคล้ายกับนักบุญ?” เอเลน่าถาม

“ ใช่… แต่“ สโนว์” และ“ แม่มดสโนว์” เป็นคนสองคนที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน! หลินเสี่ยวกล่าว

หลินเสี่ยวกล่าวว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ชื่อว่าสโนว์เป็นเพื่อนคนแรกที่เขาทำหลังจากย้ายมายังไอลีน ทั้งสองเป็นนกที่มีขนเหมือนกันและอาศัยอยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน ต่อมาพวกเขาแยกกันเนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันบางอย่าง

เมื่อปีที่แล้วสโนว์ได้เข้าร่วมกับโบสถ์แสงอย่างเป็นทางการและกลายเป็นแม่ชีในเมืองเชอร์รีล เช่นเดียวกับหลินเสี่ยวเธอไม่มีความเป็นปรปักษ์หรือมีอคติต่อปีศาจดังนั้นเธอจึงสามารถพาเอโลน่าไปยังเมืองวินเทอร์เรสได้อย่างปลอดภัย

เอเลน่าแสดงความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากเอโลน่าไปแล้วเธอจึงรอได้

“ เดี๋ยว…เจ้าเพิ่งบอกว่าเจ้าย้ายมาไอลีนหรือเปล่า?” เอเลน่าที่มีความรู้สึกสังเกตเห็นรายละเอียดแปลก ๆ

“ ใช่แล้วย้ายมา” หลินเสี่ยวพยักหน้าและยอมรับ

“ ย้ายมา…มันคืออะไรกันแน่”

“ โอ้…มันเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์! ข้าจะบอกเจ้าเมื่อข้ามีโอกาส”