ในตอนแรกหลินเสี่ยวยังไม่คุ้นเคยกับการดำรงอยู่ของราชาปีศาจผู้โดดเดี่ยวคนนี้ ไลฟ์สไตล์ของเขาถูกรบกวนโดยเอเลน่าอย่างสมบูรณ์ เขาโกรธและโกรธมากเช่นกัน ในเวลานั้นสิ่งเดียวที่เขาต้องการทำคือส่งเธอกลับบ้านโดยเร็วที่สุดแต่ความรู้สึกด้านความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งของเจ้านายและคนรับใช้ค่อยๆเกิดขึ้น

มันเป็นความรู้สึกที่แม้แต่หลินเสี่ยวเองก็ยังไม่เข้าใจ มันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิตทั้งสอง ท้ายที่สุดเขาเป็นคนโสดเสมอและไม่เคยมีความสัมพันธ์

โดยไม่คำนึงถึงอนาคตตอนนี้เขาไม่ต้องการให้เอเลน่าจากไปความไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในปัจจุบันของเขาก็ไม่ใช่ของปลอมเช่นกัน

อย่างไรก็ตามมันเป็นแม่บ้านฟรีเขาไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเดือนดังนั้นทำไมไม่ใช้มัน! ยิ่งกว่านั้นเอเลน่ายังไม่พบวิธีที่จะกลับไปยังป่าแห่งจุดจบและใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับปีศาจ สำหรับหลินเสี่ยวเขาต้องการที่จะลากมันให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อเขาไม่สามารถลากมันได้อีกต่อไปมันจะไม่สายเกินไปที่จะคิดวิธี

บางทีวันหนึ่งเอเลน่าอาจรู้สึกว่ามันไม่เลวนักที่จะอยู่กับหลินเสี่ยวและตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ

เหอะ นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนหลินเสี่ยวเยาะเย้ยตัวเองในใจ

แต่แล้วอีกครั้งเอเลน่าไม่ใช่สาวใช้ที่สมบูรณ์แบบมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้หลินเสี่ยวปวดหัวได้เอเลน่าไม่มีความสามารถในการทำอาหาร!

ทักษะการทำอาหารของเธอนั้นเป็นศูนย์ เธอเป็นคนเดียวที่สามารถกินข้าวของที่เธอปรุงไม่สามารถช่วยได้เพราะเธอเป็นปีศาจมีร่างกายและท้องแข็งแรงไม่อนุญาตให้เป็นหวัดและพิษแต่ถ้ามีคนกินอาหารที่เธอทำพวกเขาจะแน่นอนถูกวางยาพิษจนถึงจุดตาย!

ในตอนแรกหลินเสี่ยวสงสัยว่าเธอขี้เกียจและเพื่อหลีกเลี่ยงการทำอาหารเธอจึงตั้งใจทำแย่ๆ หลังจากทำการสอนหลินเสี่ยวต้องยอมรับว่ามีบางสิ่งที่แม้แต่ราชาปีศาจก็ไม่เก่ง

เอเลน่าทำอาหารไม่ได้จริงๆ!

“ เฮ้อข้าควรไปหาพ่อครัวที่ไหน”

บนถนนหลินเสี่ยวกำลังไตร่ตรองด้วยใบหน้าเศร้าขณะที่เอเลน่ากำลังติดตามเขาและมองเขาด้วยความระมัดระวัง

“ นี้ เราจะไปไหนวันนี้” เอเลน่ากำลังระวังตัวอยู่ เมื่อเธอพูดเธอก็โอบแขนของเธอลงที่หน้าท้องและพร้อมที่จะวางมือบนหน้าอกของเธอเมื่อใดก็ได้ เธอขู่ด้วยเสียงที่ดุร้ายพร้อม ๆ กัน“ หลินเสี่ยวถ้าเจ้าต้องการพาข้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าอีกครั้งและทำให้ข้าใส่เสื้อผ้าที่เร้าอารมณ์และเปิดเผย ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เมื่อเขาได้ยินเธอ หลินเสี่ยวก็จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองวันก่อนและใบหน้าของเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

“ เอ่อ อย่าพูดอีกเลย…แค่กๆ เจ้าไม่ชอบเสื้อผ้าพวกนั้น? บิกินี่ เสื้อผ้าหญิงโสเภณี ผูกเชือก…พวกเขาไม่สวยเหรอ?” หลินเสี่ยวถาม

“ ข้าไม่ชอบมัน! มันไม่ได้สวยงามเลย! เจ้าคนต่ำต้อย ความสุนทรีย์ของเจ้าช่างเลวทรามและสกปรกราวกับบุคลิกของเจ้า!” เอเลน่าเขินอายขณะที่คิดถึงเสื้อผ้าที่น่าอับอายและเปิดเผยว่าเธอถูกบังคับให้สวมเสื้อผ้าเมื่อสองสามวันก่อน เธอยังคิดจะตายเพื่อจบทุกอย่าง!

มนุษย์เป็นคนสกปรกจริงๆพวกเขายังออกแบบเสื้อผ้าที่หยาบคายและไร้ยางอาย จุดที่ละเอียดอ่อนทั้งสามจุดนั้นถูกคลุมไว้อย่างชัดเจน แต่ก็รู้สึกอึดอัดมากขึ้น!

แน่นอนว่ามนุษย์โดยเฉพาะมนุษย์เพศชายเป็นขยะมูลฝอยที่คิดแต่กับร่างกายส่วนล่าง!

ถ้าสิ่งนี้ยังคงเกิดขึ้นต่อไปเอเลน่ากังวลว่าวันหนึ่งความบริสุทธิ์ของเธอจะตกอยู่ในมือของไอ้ลามกหลินเสี่ยวนี้!

ระวังตัวและตื่นตัว! อย่าปล่อยให้การบิดเบือนในทางที่ผิดนี้สำเร็จ!

เอเลน่าเตือนตัวเองอย่างเงียบ ๆ

“ เฮ้อ…เจ้าโกรธอะไร เจ้าไม่สามารถตำหนิข้าได้ในสิ่งที่เกิดขึ้น” หลินเสี่ยวรีบตะโกน

วันนั้นเขาพาเอเลน่าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง วินเทอร์เรส“ Good Clothes Wares” เพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ เขาต้องการเปลี่ยนมันเล็กน้อยและขอให้พนักงานแนะนำเสื้อผ้าที่มีคุณสมบัติพิเศษแต่พนักงานต้องเข้าใจผิดบางอย่าง บางทีเห็นชุดแม่บ้านของเอเลน่าและหน้าตาน่าละอายและท้าทายบนใบหน้าของเธอ พนักงานคิดว่าเอเลน่าเป็นทาสของเขาดังนั้นเสื้อผ้าที่แนะนำทั้งหมดจึงถูกเปิดเผยและชุดที่เร้าอารมณ์

มันช่วยไม่ได้ไม่ว่าใครจะเห็นเธอว่า “Oppai’s Oppai” พวกเขาต่างก็ช่วยไม่ได้ แต่อยากให้เธอสวมใส่เสื้อผ้ากาม

แม้ว่าชุดเหล่านั้นได้รับการออกแบบอย่างประณีตแม้ว่าพวกเขาจะเปิดเผยอย่างถูกต้อง หลินเสี่ยวชื่นชอบมันมาก แต่ราชาปีศาจไม่สามารถทนต่อความอัปยศอดสูได้และเกือบจะทำลายร้านค้า

หลินเสี่ยวทำได้เพียงแค่ไม่ยอมให้เอเลน่ายังคงสวมชุดสาวใช้ดั้งเดิมต่อไป แต่มันก็เหมาะสมมากดังนั้นเขาจึงซื้อชุดที่มีสไตล์คล้ายกันเพิ่มขึ้นสำหรับการสวมใส่ของเธอ

“ เฮ้ เจ้ายังไม่ได้พูดว่าเจ้าจะพาข้าที่ไหน” คำถามของเธอยังไม่ได้รับคำตอบและการแสดงออกของเอเลน่าเริ่มเย็นลงและเย็นลง

“ วันนี้เรากำลังจะไปที่วิทยาลัยลอรัน!”

“ วิทยาลัย? แต่วิทยาลัยอยู่ในช่วงปิดเทอมทำไมเราไปที่นั่นล่ะ”

“ เฮ้อเจ้าลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอ?” บอกว่าหลินเสี่ยวหยิบกุญแจเรียวเล็กแล้วส่ายไปรอบ ๆ หน้าเอเลน่า

กุญแจทองแดงเรียบลื่นเมื่อเวลาผ่านไปและจุดสนิมเพิ่มน้ำหนักในอดีต นี่คือกุญแจสำคัญในพื้นที่ตำราโบราณของห้องสมุดของ วิทยาลัยลอรันด้วยเหตุนี้หลินเสี่ยวสามารถเข้าถึงหนังสือและเอกสารโบราณในพื้นที่ตำราโบราณได้อย่างอิสระ

“ พื้นที่ตำราโบราณ?” อารมณ์ของเอเลน่าถูกยกขึ้นเมื่อมีการยกหัวข้อหนังสือโบราณขึ้น

แม้ว่าเธอจะมีความเข้าใจสังคมมนุษย์อย่างดี แต่เธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้เข้าไปในห้องสมุดมนุษย์และเรียนรู้ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของมนุษยชาติจากการรวบรวมหนังสือโบราณมากมาย นี่เป็นโอกาสที่หายากสำหรับเธอ

เมื่อพูดไปจงรู้จักตัวเองรู้ศัตรูของคุณ ในฐานะราชาปีศาจมันเป็นประโยชน์สำหรับเธอที่จะเข้าใจรายละเอียดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของมนุษย์

เธอไม่รู้ว่าหลินเสี่ยวยินดีที่จะให้โอกาสเธอนี้หรือไม่เอเลน่าสงสัย

เธอเป็นปีศาจและหลินเสี่ยวก็เป็นมนุษย์ พื้นที่ตำราโบราณของห้องสมุดเป็นวรรณกรรมโบราณที่มีค่าที่สุดของมนุษยชาติ มันเป็นหน่วยสืบราชการลับที่สุดสำหรับปีศาจ! ไม่ว่าหลินเสี่ยวจะปฏิบัติต่อเธออย่างไรและเห็นเธอเป็นสาวใช้จริงๆเขาก็ไม่ยอมให้เธอสอดแนมความลับของมนุษยชาติ

วันนี้เธอเป็นแม่บ้านของหลินเสี่ยวพรุ่งนี้เธออาจกลายเป็นศัตรูของหลินเสี่ยว! เอเลน่าไม่กล้าถามหลินเสี่ยวเพื่อขอสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลและอยู่ข้างใต้เธอเพื่อขอร้องในเรื่องดังกล่าว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เอเลน่าถอนหายใจและชะลอตัวลง

ไม่เป็นไรถ้าข้าไม่เห็นมัน ในเวลานั้นข้าจะรออยู่ข้างนอกห้องสมุด

“ เกิดอะไรขึ้นกับเอเลน่า เจ้าเหนื่อย?”

“ ไม่ไม่…” การแสดงออกของใบหน้าอัมพาตปรากฏบนใบหน้าของเธออีกครั้งความเฉยเมยความเย่อหยิ่งปฏิเสธผู้คนหลายพันไมล์

นี่เป็นเคล็ดลับที่มีประโยชน์สำหรับเธอ ตราบใดที่เธอมีท่าทีที่เยือกเย็นเธอก็จะไม่ถูกมองข้าม นั่นคือวิธีที่เธอจัดการกับลูกน้องวิธีที่เธอจัดการกับปีศาจระดับสูงอื่น ๆ และตอนนี้นี่เป็นวิธีที่เธอจัดการกับหลินเสี่ยว

อย่างไรก็ตามเธอประเมินความเข้าใจซึ่งกันและกันระหว่างเธอกับหลินเสี่ยวซึ่งอยู่ด้วยกันมานานกว่าสองเดือนแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้เข้าใกล้ทางร่างกายมากขึ้น แต่ก็มีการแลกเปลี่ยนทางจิตหลายอย่าง (เช่นทะเลาะวิวาททะเลาะวิวาท ปฏิสัมพันธ์ของการดูถูกซึ่งกันและกันต่อญาติหญิงของพวกเขา)

หลินเสี่ยวเป็นมนุษย์และเอเลน่าเป็นแมวดำตาแดงและราชาปีศาจ แต่โดยไม่คาดคิดพวกเขาทั้งสองมาทำความเข้าใจร่วมกันในบางพื้นที่

ตัวอย่างเช่นเมื่อกลั่นแกล้งเอเลน่า หลินเสี่ยวควบคุมตัวเองอย่างดีอยู่เสมอทำให้เอเลน่ารู้สึกละอาย แต่ไม่ถึงจุดที่จะทำให้เธอระเบิดด้วยความโกรธ ตัวอย่างที่ดีที่สุดคืออาการอกหักที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

ในทำนองเดียวกันเมื่อดูถูกหลินเสี่ยว เอเลน่าจะสามารถค้นพบมุมที่ดีที่สุดในการโจมตีการป้องกันที่อ่อนแอของหลินเสี่ยวและใช้เสียงที่ชัดเจนและน่าพอใจของเธอเพื่อเปิดเผยการเสแสร้งทั้งหมดของหลินเสี่ยว

กลอุบายอันชั่วร้ายของหลินเสี่ยวไม่สามารถหนีดวงตาสีแดงอันสวยงามของเอเลน่าได้และหลินเสี่ยวสามารถมองเห็นความคิดของเธอ

“ เอเลน่าเจ้าสนใจหนังสือโบราณไหม” เด็กชายผมสีดำคนนั้นแกล้งทำเป็นถามอย่างไม่เป็นทางการขณะยิ้ม

“ …” เอเลน่าไม่พูดอะไรเลย

เธอไม่ได้คาดหวังว่าหลินเสี่ยวจะมองผ่านความคิดของเธอและต้องหันหลังกลับและแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้ยินเขา

“ เฮ้อ ข้าเข้าใจแล้ว…โอเค เจ้าสามารถมากับข้าได้” หลินเสี่ยวเป็นเหมือนคุณยายที่มีจมูกยาวและเริ่มจู้จี้อย่างเอาจริงเอาจัง“ หนังสือในตำราโบราณมีความเก่าแก่มากพวกเขาส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่ยังมีชีวิตอยู่ดังนั้น เจ้าต้องระวังไม่ให้หนังสือเล่มนี้เสียหาย! ข้าไม่ต้องการให้อาจารย์ วูมาหาข้าอีกครั้ง”

“? โอ้…” เอเลน่ารู้สึกงุนงงและเธอพยักหน้าไม่รู้ตัว

เธอไม่ได้คาดหวังว่าหลินเสี่ยวยินดีที่จะพาเธอไปที่บริเวณตำราโบราณ หลินเสี่ยวไม่กลัวที่เธอจะเรียนรู้ความลับของมนุษยชาติแล้วใช้กับพวกเขา?

เอเลน่าหยุดชั่วขณะ

“ เอเลน่า?” เมื่อเห็นเธอด้วยความงุนงงหลินเสี่ยวก็หยุดเช่นกัน

เขาไม่เคยเห็นเอเลน่าเช่นนี้ความลังเลความวิตกกังวลความสับสนด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนเหล่านั้นทั้งหมดนอกจากนี้ยังมีความสุขที่ยากต่อการตรวจจับ

เป็นเพราะเขาอนุญาตให้เธอเข้าไปในพื้นที่ตำราโบราณ? หลินเสี่ยวไม่รู้ แต่เขาสังเกตเห็นว่าความสุขของเอเลน่านั้นซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจของเธอเหมือนถูกภาระหนักจำนวนหนึ่งตัน

สำหรับเธอดูเหมือนว่าความสุขคือบางสิ่งที่ไม่ได้รับอนุญาต

เป็นเพราะเธอเป็นปีศาจมากกว่ามนุษย์นี่คือสิ่งที่หลินเสี่ยวลืมไปบ่อยครั้ง

เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงธรรมดาหรือเป็นผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่ธรรมดา เธอเป็นผู้นำของปีศาจระดับสูงทั้งหมดเธอเป็นแมวดำตาสีแดงที่แบกภาระทั้งหมดของปีศาจ เธอเป็น“ ราชา”!

ในฐานะแม่บ้านของเขาเป็นเวลาสองเดือนอารมณ์ “ราชา” ของเอเลน่าส่วนใหญ่จะถูกทำให้หาย ความเย่อหยิ่งของเธอก็เกือบจะหายไปเช่นกัน แต่เธอก็ยังคงเป็นราชาปีศาจ

ในฐานะ“ ราชา” เธอไม่สามารถแสดงอารมณ์ของเธอได้อย่างเปิดเผย เธอจะต้องห่างเหินและไม่แยแส เธอไม่สามารถแผดเสียงหัวเราะได้เมื่อเธอมีความสุขและเธอไม่สามารถร้องเสียงดังเมื่อเธอเศร้า การแสดงออกทางอารมณ์เหล่านั้นมีไว้สำหรับคนทั่วไปไม่ใช่สิทธิ์ของ“ ราชา”

เธอคุ้นเคยกับการ“ แสดงคนที่มีความเย็นชา” เธออาจลืมไปนานแล้วว่าจะแสดงออกถึงความสุขของเธอได้อย่างไรเธอยังไม่รู้เลยว่าเธอควรใช้ภาษาอะไรในการแสดงออกและความรู้สึกขอบคุณ

สำหรับช่วงเวลานี้คือเธอหลินเสี่ยวไม่มีความต้านทาน

“ เอเลน่า…” หลินเสี่ยวค่อยๆยื่นมือออกมาอย่างช้าๆและแปรงผมโดยขมับปลายนิ้วของเขา