ผมสั้นสีขาวเงินสะอาดและโปร่งใสโดยใช้นิ้วมือของหลินเสี่ยวมีอาการคันลื่นลื่นถูกับผิวหนัง ความรู้สึกที่อ่อนนุ่มไหลผ่านเส้นประสาทของเขาทำให้หนึ่งอิทธิพลและลังเลที่จะมีส่วนร่วม

ปัจจุบันหลินเสี่ยวยิ่งมองเอเลน่ายิ่งสวยงามยิ่งกว่าที่เธอเคยเป็น

นั่นไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่สวยงามแต่จากก้นบึ้งของหัวใจไม่ใช่เพราะเธอมีหน้าอกใหญ่และไม่ใช่เพราะดวงตาสีแดงปนเลือดของเธอ แต่เพราะเธอเป็นเอเลน่าราชาผู้ล่วงลับหญิงสาวผู้น่าเวทนาผู้ไม่ทราบวิธีแสดงความรู้สึกของเธอ

หลินเสี่ยวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในวันนี้ ความรู้สึกซาบซึ้งนั้นร้ายแรงเป็นพิเศษ เด็กที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเติบโตขึ้นมา เป็นเรื่องที่ดีที่จะบอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าจุดเริ่มต้นของความรักและเป็นการยากที่จะได้ยินว่านี่อาจเรียกว่าอบอุ่นและมีความปรารถนา

หลินเสี่ยวไม่ได้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ แต่เขาก็ยังต้องดำเนินการต่อ

นิ้วของหลินเสี่ยวแตะที่แก้มอันอบอุ่นของเอเลน่าเบาๆ

ในที่สุดเหมือนเธอถูกฟ้าผ่าฟัด เอเลน่าก็ถอยกลับทันที!

“ เจ้าทำอะไร?”

เธอหนีไปอย่างรวดเร็วเหมือนกระต่ายตกใจตกใจจ้องมองหลินเสี่ยวด้วยดวงตาสีแดงเลือดโต

ลามกนี้กำลังพยายามใช้ประโยชน์จากเธอเมื่อเธออยู่ในความงุนงงก่อนหน้านี้! เธอไม่คิดแม้แต่ว่าหลินเสี่ยวจะกล้าแตะต้อง … แตะหน้าเธอเหรอ? ในตอนกลางวันแสกๆไอ้ลามกนี้ยิ่งเลวร้ายลง!

เอเลน่าอดไม่ได้ที่จะจับหน้าอกด้วยแขนทั้งสองพร้อมที่จะต่อต้านได้ตลอดเวลา!

“ โอ้…ข้าข้า…จริง ๆ ……” ใบหน้าของหลินเสี่ยวเป็นสีแดงและฝีปากของเขาในอดีตก็หายไปทันทีการพูดติดอ่างและเลอะเทอะเขาอาจเกาหัวเพื่อปกปิดความงุ่มง่ามของเขา

เอเลน่าสูญเสียปฏิกิริยาของหลินเสี่ยวด้วยเช่นกัน

ในอดีตหลังจากที่เขาแกล้งเธอหลินเสี่ยวมักจะหัวเราะและไม่สนใจแล้วทำต่อไปโดยไม่มีความอับอายเลย แต่วันนี้หลินเสี่ยวผู้ซึ่งมักจะหน้าด้านอายจริง ๆ !

หากหลินเสี่ยวทำตัวผิด ๆ เธอก็ยังสามารถสบประมาทเขาได้ แต่ถ้าหลินเสี่ยวแสดงสีหน้าเหมือนเด็กบริสุทธิ์และไร้เดียงสาและเขินอายด้วยความละอายเธอควรทำอย่างไร

เอเลน่าตะลึง

เช่นนี้พวกเขาโง่เขลายืนอยู่ตรงกลางถนนไม่มีใครนิ่งเฉยไม่มีใครพูดแม้แต่กับผู้คนที่เดินผ่านพวกเขาที่จอแจบรรยากาศก็เริ่มอึดอัดมาก

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็พบวิธีที่จะทำลายความอึดอัดใจ

“ แค่ก…ข้าข้าเพิ่งเห็นแมลงบนใบหน้าของเจ้าดังนั้นข้าจึงช่วยแปรงมันออกไป” เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์ในระยะไกลหลินเสี่ยวบังคับให้ตัวเองเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ไม่แยแส “ อย่าเข้าใจผิดข้าไม่ได้คิดจะทำอะไร”

“แมลง? อ๋อ” การได้รับคำตอบเอเลน่าพยักหน้าและความตึงเครียดก็หายไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็รู้สึกผิดหวังอย่างไม่อาจอธิบายได้

นั่นเป็นคำตอบที่คาดหวังใช่มั้ย เธอคิดว่าคำตอบนั้นจะแปลก?

เอเลน่าล้อเลียนตัวเองและรอยยิ้มของเธอก็หายไปในไม่ช้า

“ พวกเรายังไม่ไปอีก? หรือยังมีข้อผิดพลาดบนใบหน้าของข้า?” เธอพูดด้วยเสียงที่ชัดเจนและเสียงที่ห่างไกล

“ อืมไม่มีแมลงละ…ไปกันเถอะ”

บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจแตกสลายและความสัมพันธ์ระหว่างผู้รับใช้ก็กลับมาตามปกติ

นี่คือความสัมพันธ์ปกติ

หลินเสี่ยวจ้องตรงไปข้างหน้าและนำเอเลน่าไปโรงเรียนลอรันบีบเข้าห้องสมุดแล้วพบบริเวณตำราโบราณ

มันเป็นประตูไม้เก่าตรงมุมห้องสมุด มันดูพังทลายราวกับว่ามันสามารถถูกทุบด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว แต่จริงๆแล้วมันเป็นไม้โบราณและยากที่จะทำลายโดยใช้กำลังดุร้าย

อย่าถามว่าหลินเสี่ยวรู้ได้อย่างไรเขาแค่สวมรองเท้าสองคู่เมื่อไม่มีใครมอง(เคยมาเมื่อไม่มีคน) …

แม้ว่าประตูจะมีความแข็งแรงมาก แต่ตัวล็อคนั้นเป็นล็อคโลหะธรรมดาอยู่เสมอไม่งั้นก็ไม่มีทางที่หลินเสี่ยวจะแอบเข้ามาก่อน แต่คราวนี้เขาไม่ต้องแอบเข้ามา

เขาหยิบกุญแจในมือของเขาเพื่อเปิดประตูและในเวลาเดียวกันเขาก็ทำตามสัญญาของเขา สัญญาที่จะพาเอเลน่าไปกับเขาในพื้นที่ตำราโบราณ

พื้นที่ตำราโบราณไม่เหมือนห้องสมุดด้านนอก มันเป็นเหมือนห้องอ่านหนังสือในบ้านของชนชั้นสูง หนังสือโบราณถูกจัดแสดงอย่างประณีตบนชั้นหนังสือและห้องที่ไม่กว้างขวางก็เต็มไปด้วยแถวของชั้นหนังสือ มีแค่โต๊ะไม้ที่ทางเข้าเพื่อให้เป็นสถานที่สำหรับให้คนอ่าน

หลินเสี่ยวอยู่ที่นี่หลายครั้งดังนั้นจึงไม่มีอะไรใหม่เขาเตือนเอเลน่าซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อไม่ให้หนังสือเสียหายและจากนั้นเขาก็ออกไปหาหนังสือบางเล่ม

“ เวทมนตร์…ประวัติศาสตร์…มาอ่านเกี่ยวกับประวัติศาสตร์กันบ้าง”

แทบจะไม่เห็น แต่หลินเสี่ยวรับหนังสือประวัติศาสตร์ที่น่ารังเกียจครั้งหนึ่งหลายเล่มจากชั้นวางหนังสือ

แม้ว่าเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมันทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าเขาไม่เข้าใจเอลน่าและเผ่าพันธุ์ปีศาจ

นั่นไม่ดีเลย!

เนื่องจากเขามีความคิดอยากให้เอเลน่าอยู่ในฐานะสาวใช้ของตัวเองแม้ว่าจะเป็นความหวังสูงก็ตามอย่างน้อยเขาก็ต้องเข้าใจเอเลน่าอย่างเต็มที่

ก่อนหน้านั้นสิ่งแรกที่เขาต้องทำคือเข้าใจเผ่าพันธุ์ปีศาจ

หลินเสี่ยวพลิกเอกสารเก่าและหวังว่าจะได้ความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ

ปีศาจคืออะไร?

ในสังคมปีศาจตาม “เลือด” และ “สติปัญญา” พวกเขาสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทคือ “สัตว์ปีศาจ” และ “ปีศาจระดับสูง”

ตามที่ชื่อแนะนำ“ สัตว์” ถูกเน้นสำหรับสัตว์ปีศาจ พวกมันคล้ายกับสัตว์ธรรมดา พวกเขาอาศัยอยู่ในป่าและในภูเขา นิสัยการใช้ชีวิตและการใช้ชีวิตของพวกเขาเหมือนกับสัตว์ป่าธรรมชาติและดั้งเดิม

ตามความแข็งแกร่งของพวกเขามนุษย์ได้รับมอบหมายให้จัดอันดับสัตว์ร้ายที่รู้จักกัน จากระดับหนึ่งถึงเก้ายิ่งระดับสูงเท่าไหร่พวกเขาก็แข็งแกร่งขึ้น แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนพวกเขายังเป็น“ สัตว์ปีศาจ” พวกเขาไม่มีปัญญาไม่มีสติปัญญา พวกเขาถูกกำหนดให้เป็น “สัตว์ร้าย” ตั้งแต่แรกเกิดและพวกเขาไม่สามารถกลายเป็น “ปีศาจระดับสูง” ได้

แม้ว่าสัตว์อสูรนั้นดุร้ายโดยธรรมชาติชอบต่อสู้และฆ่า แต่เพราะพวกมันไม่มีสติปัญญาพวกเขาไม่สามารถรวมตัวกันเพื่อโจมตีหมู่บ้านขนาดใหญ่และเมืองมนุษย์ได้พวกเขาไม่เคยคิดที่จะทำลายโลกหรือทำลายล้างมนุษย์ พวกเขาเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของธรรมชาติ เกิดจากสวรรค์และโลกทำซ้ำเฟื่องฟูและใกล้จะตาย ตราบใดที่ไม่มีมนุษย์ที่มีปัญหาเข้ามาบุกเข้าไปในถิ่นที่อยู่ของพวกเขาพวกเขาไม่ได้รบกวนมนุษย์

ด้วยเหตุนี้“ สัตว์อสูร” จึงไม่ใช่ศัตรูที่แท้จริงของมนุษยชาติ สิ่งที่มนุษย์เกลียดชังคือ“ ปีศาจระดับสูง”

เลือดกำเนิดเผ่าพันธุ์สิ่งเหล่านี้เป็นตัวกำหนดสถานะและความแข็งแกร่งของ “ปีศาจระดับสูง” พวกเขามีสติปัญญาที่สำคัญและเปรียบได้กับมนุษย์พวกเขายังเข้าใจ“ ภาษา”“ คณิตศาสตร์”“ กฎหมาย” และสิ่งอื่น ๆ ที่แสดงถึงความฉลาดและอารยธรรมเช่นสัตว์ปีศาจพวกเขามีความแข็งแกร่งและความสามารถที่แปลกประหลาด แม้แต่“ ขุนนาง” ของ“ ปีศาจระดับสูง” บางคนก็สามารถเปลี่ยนร่างสัตว์ปีศาจกลายเป็นมนุษย์ได้!

ตัวอย่างเช่นแมวดำตาแดงรูปร่างที่แท้จริงของพวกเขาคือแมวดำขนาดใหญ่ที่มีตาสีแดง พลังการทำลายล้างของพวกเขานั้นน่าทึ่งความต้านทานเวทย์มนตร์ของพวกเขาก็สูงมากและพวกเขาสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่คุณลักษณะบางอย่างเช่นหูแมวและหางของพวกเขายังคงได้รับการเก็บรักษาไว้และพวกเขาไม่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างสมบูรณ์

แน่นอนว่าเอเลน่าเป็นกรณีพิเศษ รูปร่างมนุษย์ของเธอสมบูรณ์แบบสวยงามยิ่งกว่ามนุษย์มันช่างน่ากลัว …

แต่นี่ไม่ใช่ความสามารถอันทรงพลังที่สุดของ“ ปีศาจระดับสูง” สิ่งที่ทำให้มนุษย์กลัวพวกเขาคือพรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดของพวกเขาในการควบคุมสัตว์อสูร

ปีศาจระดับสูงมีความสามารถในการควบคุมและสั่งการ “สัตว์ปีศาจ” ความสามารถนี้ถูกขนานนามว่าเป็น “ออร่าแห่งราชา” โดยหลินเสี่ยว พลังแบบนี้มีผลในการควบคุมสัตว์ปีศาจที่สามัญมากและดีกว่ากองทัพมนุษย์มาก!

ปีศาจระดับสูงไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ทักษะของผู้บังคับบัญชาและไม่จำเป็นต้องรักษาขวัญกำลังใจของทหาร “ ออร่าแห่งราชา” เป็นเครื่องมือที่ดีที่สุด ปีศาจระดับสูงหลายสิบคนแต่ละคนใช้ “ออร่าแห่งราชา” เพื่อควบคุมสัตว์อสูรนับสิบตัวพร้อม ๆ กันนั่นคือกองทัพที่มีสัตว์อสูรหลายร้อยตัว! พลังนี้น่ากลัวจริงๆ

ทหารมนุษย์มีสมาชิกในครอบครัวและเพื่อน ๆ หลายคนมาที่สนามรบเพื่อรับเงินเดือน แต่กองทัพปีศาจล่ะ? ภายใต้คำสั่งของปีศาจระดับสูงสัตว์ปีศาจทรงพลังไม่กลัวความตายและผลักไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ตราบใดที่มีปีศาจระดับสูงอยู่ด้านหลังพวกเขาจะยังคงเสียสละตัวเองในฐานะสัตว์ปืนใหญ่ ตราบใดที่พวกเขายังหายใจได้พวกเขาจะสู้ต่อไป!

กองทัพของสัตว์อสูรที่ได้รับคำสั่งจากเหล่าปีศาจระดับสูงนี่คือสาเหตุที่เผ่าพันธุ์ปีศาจน่ากลัวมาก!

ศัตรูที่โบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์เกลียดจริง ๆ ไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดา แต่เป็น “ปีศาจระดับสูง” เหล่านี้!

นับตั้งแต่มีการกล่าวถึงปีศาจระดับสูงคุณต้องพูดถึงบุคคลหนึ่งผู้นำเผ่าปีศาจราชาสูงสุดหัวหน้าแมวดำตาแดงเจ้าราชาแห่ง 89 ปีศาจแห่ง เอเลน่า ซันเต้มิรอน!

เช่นเดียวกับหลินเสี่ยว เอเลน่าก็หยิบหนังสือโบราณมาหลายเล่มและนั่งอ่านหน้าหลินเสี่ยว ใบหน้าที่สวยงามการแสดงออกอย่างสงบท่าทีที่สง่างามจนเขาอดไม่ได้ที่จะมองโดยไม่เหนื่อย

“ ใครจะคิดว่าราชาแห่งปีศาจทั้งหมดกลายเป็นสาวใช้ของข้าไปแล้ว” หลินเสี่ยวกระซิบกับตัวเอง

มีความเกลียดชังการแบ่งแยกหลายร้อยปีระหว่างมนุษย์และปีศาจ หลักคำสอนสูงสุดของโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์คือการทำลายเผ่าพันธุ์ปีศาจ หลินเสี่ยวเป็นผู้โยกย้าย เขาไม่มีความเกลียดชังสำหรับเผ่าพันธุ์ปีศาจ ถ้ามันขึ้นอยู่กับเขาเขาคงอยากอยู่อย่างสงบกับเผ่าปีศาจ

แน่นอนนอกเหนือจากนี้เขามีเหตุผลที่ลึกกว่า ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้หลินเสี่ยวยอมแพ้การเป็นปรปักษ์กับเผ่าพันธุ์ปีศาจอย่างสมบูรณ์

เผ่าพันธุ์ปีศาจนั้นมีอยู่ชั่วร้ายศัตรูของมนุษยชาติซึ่งเป็นสิ่งโสโครกที่ต้องกำจัดให้สิ้นซากดังที่คนในโบสถ์แสงบอกแต่ทำไมละ?

ไม่มีใครเคยคิดเกี่ยวกับมันและไม่มีใครรู้ว่าไอลีนจะกลายเป็นเช่นไรหากปีศาจหายไปในวันเดียว

หลินเสี่ยวไม่รู้คำตอบแต่เขารู้ว่าเป็นเพราะปีศาจไอลีนจึงได้รับฮีโร่มาต่อสู้กับราชาปีศาจ ความหวังที่จะเผชิญหน้ากับความมืดโยสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ซึ่งตรงกันข้ามกับความกล้าหาญ สี่ราชอาณาจักร

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าหากสิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้มีความโดดเด่นในการใช้เพียงขาวดำดีและไม่ดีแม้ว่าจะตรงไปตรงมา แต่มันก็มีอคติ

ปีศาจเป็นศัตรูของมนุษยชาติจริง ๆ หรือ?

ไม่จำเป็น.