หลังจากสองสามวัน

วิทยาลัยลอรัน

สำนักงานของอาจารย์

ชายชราที่มีผมสีขาวกำลังเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผมบลอนด์ที่หล่อเหลาและแสดงออกอย่างสง่างาม

“ เธอมาถึงบ่ายนี้ โอ้ เธอเป็นเจ้าหญิงของเจ้าสินะ เธอชื่ออะไรนะ…”

เมื่อ วูพูดว่า“ เจ้าหญิงของเจ้า” คิ้วของซีซ่าร์กระตุก

“ มันเป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิฉินผู้ยิ่งใหญ่ ลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลเชนไต เชนไตหยิน” เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ

“ ใช่เธอนั้นละ!” วูบีบนิ้วที่ไม่ยืดหยุ่นและดูเหมือนจะคำนวณอะไรบางอย่าง “ โรงเรียนจะเริ่มในอีกไม่กี่วัน จากนั้นเธอจะย้ายไปที่ วิทยาลัยลอรันอย่างเป็นทางการ… แต่เธอบอกว่าเธออยู่ในอารมณ์ไม่ดีและต้องการมาเยี่ยมโรงเรียนในวันนี้ เธอมาถึงเมืองวินเทอร์เรสเมื่อคืนที่ผ่านมาและจะมาโรงเรียนในบ่ายวันนี้”

“ โอ้” ซีซาร์ยืนนิ่งเงียบถัดจากวูไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ ดังนั้นซีซ่าร์ เจ้าต้องการทำอะไร……” วูถาม

“ ต้องการอะไร?”

“ ซีซาร์ เธอเป็นคู่หมั้นของเจ้า เจ้าควรจะต้อนรับเธอกับข้าใช่ไหม”

“ต้อนรับ? ไม่ข้าจะไม่ไป” น้ำเสียงของซีซาร์สงบมากแต่มันก็รู้สึกเหมือนอย่างอื่นกับวู “ พ่อของข้าบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อวานนี้เธอไม่เรื่องากและไม่สนใจมารยาท”

พ่อของซีซาร์ซึ่งเป็นกษัตริย์ ซีซาร์ถึงกับให้ชายชราของเขามายุ่งคนแม้แต่วูแปลกใจ

“ ไม่ชอบการแต่งงาน?” วูถอนหายใจและพยายามปลอบใจเขา“ ซีซาร์เจ้าต้องคิดถึงผลบวก ข้าได้ยินมาว่าเจ้าหญิงนั้นงดงามดังนั้นเจ้าจะชอบเธออย่างแน่นอน”

“งดงาม”

“ แค่ก…นั่นมันไม่…สิ่งที่ข้าหมายถึงคือเจ้าหญิงเชนไต นั้นโดดเด่นมากเธอเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมที่คู่ควรกับเจ้า”

“ ยอดเยี่ยมเหรอ?” ซีซ่าร์บิดริมฝีปากอย่างขมขื่นเสียงไม่ดี“ เธอโดดเด่นเพราะเธอเป็นเจ้าหญิง? แต่ข้าไม่ได้มาจากเผ่าตะวันออกจะทำอย่างไรถ้าข้าไม่เห็นความเป็นเลิศของเธอ?”

“ไร้สาระ! สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับว่าเจ้ามาจากเผ่าตะวันออกหรือไม่…แค่กๆ” วูรู้สึกอึดอัดและต้องเปลี่ยนหัวข้อ “ พูดถึงชนเผ่าตะวันออก…หลินเสี่ยวก็ใช่ข้าสงสัยว่าเขารู้จักเจ้าหญิงหรือเปล่า”

“ หลินเสี่ยว? ฮี่ฮี่ “ได้ยินสิ่งนี้ซีซาร์ดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งที่น่าสนใจและมีรอยยิ้มบนใบหน้าที่เท่ห์ของเขา” อาจารย์วูถ้าเจ้าหญิงเชนไตหยินโดดเด่นมากข้าเชื่อว่าหลินเสี่ยวเป็นหนึ่งในเผ่าตะวันออกเดียวกันจะชอบเจ้าหญิงอย่างแน่นอน”

“ อะไรนะ?” วูรู้สึกตกใจกับคำพูดของเขา “ซีซาร์! เธอเป็นคู่หมั้นของเจ้า! เจ้าไม่สามารถพูดสิ่งเหล่านั้นได้!”

“ อืมไม่ว่าอะไรก็ตาม” ซีซาร์ตอบอย่างย่ำแย่จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างสุภาพและไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตอบเขาหันและจากไปแล้ว“ ลาก่อนอาจารย์วู”

“เฮ้อ ……”

เมื่อมองดูเขาจากไป วูถอนหายใจ

แม้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานทางการเมืองแต่จะได้รับภรรยาและเจ้าหญิงที่สวยงามซึ่งซีซาร์ไม่ต้องการมันจริง มันแปลกจริงๆ ถ้ามันเป็นเด็กเหลือขอผมสีดำคนอื่นเขาคงจะดีใจมาก

น่าเสียดายที่หลินเสี่ยวเป็นเพียงแค่คนธรรมดาและไม่มีโชคดีแบบนี้

“ แต่…ดูเหมือนว่าแม้จะมีการตกแต่งภายในของจักรวรรดิฉินที่ยิ่งใหญ่ก็ตามแต่ก็ไม่ใกล้เคียงกัน…มันไม่ใช่ตระกูลฉินแต่เป็นการแต่งงานของตระกูลเชนไต …เห้อ…”

วูถอนหายใจแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้โดยคิดว่าใครจะรู้

…

…

บ่ายวันนั้น

วิทยาลัยลอรัน

วูเดินกลับไปกลับมาที่ทางเข้าโรงเรียน หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาเห็นหญิงสาวสวยที่มีขาเรียวปลายถนน

เด็กผู้หญิงหลายคนตามมา เธอเห็นวูจากระยะไกลและบอกให้ผู้คนออกไปจากนั้นเดินไปตามลำพัง

“ อาจารย์วู! ~~” เธอยิ้มและโบกมือที่วู

นั้นคือเจ้าหญิง เชนไตหยิน

“ ยินดีต้อนรับ ฝ่าบาท” วูโบกมืออย่างสุภาพและสังเกตลักษณะภายนอกของเธออย่างระมัดระวัง

มีเสื้อผ้าสองประเภทหลักสำหรับราชวงศ์ในราชวงศ์ฉินที่ยิ่งใหญ่หนึ่งคือเสื้อผ้าฮั่นเครื่องแต่งกายมาตรฐานที่ราชวงศ์สวมเพื่อเข้าร่วมในโอกาสสาธารณะและอีกชุดเป็นกิโมโนซึ่งสวมใส่สำหรับการชุมนุมส่วนตัว

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เจ้าหญิงสวมในวันนี้ไม่ใช่ของเหล่านั้น

เธอสวมเสื้อสีเบจที่เน้นรูปร่างที่ได้รับการพัฒนามาอย่างดีของเธอพร้อมกับเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวพอเหมาะเพื่อปกปิดก้นที่กระปรี้กระเปร่าของเธอ มีดาบสองใบที่สวยงามยาวหนึ่งอันและสั้นหนึ่งแขวนที่เอวของเธอ

อย่างไรก็ตามส่วนที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดคือครึ่งล่างของร่างกายเธอ

เขาได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าหญิง เชนไตหยินมีขาเย้ายวนใจ เมื่อเห็นแล้วมันก็คุ้มค่ากับชื่อเสียง

วูเห็นว่าตัวเองอยู่กึ่งกลางพื้นดินแล้วชายชราที่กำลังจะตาย เขาไม่ควรรู้สึกอะไรเลยสำหรับเด็กผู้หญิงเหล่านี้ที่เป็นรุ่นหลานของเขาแต่เมื่อเขาเห็นขาเธอก็กลายเป็นคนโง่

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องตลกที่หลินเสี่ยวเคยพูดว่าขาทุกข้างใต้คอ

นั่นเหมาะอย่างยิ่งสำหรับเธอไม่เพียงแต่เธอมีเรียวขาเรียวสวย แต่ยังรวมถึงรองเท้าของเธอด้วยเธอสวมรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง!

เธอสวมกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้มพิเศษสุดและขายาวเรียวของเธอถูกห่อด้วยถุงน่องผ้าไหมสีดำอย่างแน่นหนามันดูเรียบเนียนมากภายใต้แสงแดด รองเท้าส้นกริชสีแดงคู่หนึ่งที่ผลิตการคลิกที่คมชัด, รองเท้าส้นสูง, ถุงน่องผ้าไหมสีดำ, กางเกงเซ็กซี่ทั้งสามช่วยเสริมซึ่งกันและกันแสดงให้เห็นเสน่ห์ของขายาว

“ อาจารย์ผู้สอนขออภัยที่รบกวนท่าน” ในไม่ช้า เชนไตหยินก็เดินไป

เธอยิ้มเบา ๆ ผมยาวของเธอคลุมไหล่ของเธอดวงตาสีดำครึ่งเปิดและครึ่งปิดของเธอหลงใหลราวกับน้ำมุมของดวงตาของเธอเอียงลงเล็กน้อยและไฝใต้ตาขวาของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกมีเสน่ห์ที่แข็งแกร่ง .

เธอดูเหมือนจะเก่งมากในการแสดงเสน่ห์ของเธอยืนอยู่หน้าวู เธอยกส้นเท้าขวาขึ้นเล็กน้อยแล้วเอียงเข่าเข้าด้านในเล็กน้อย เธอยืนนิ่งแต่ขายาวที่ห่อด้วยผ้าไหมสีดำนั้นดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้น

วูเป็นชายชราที่จิตใจดี ถ้าเป็นคนอื่นน้ำลายของพวกเขาก็จะรวมตัวกันบนพื้นดินแล้ว

ผู้หญิงคนนี้เป็นจิ้งจอก!

“ แค่กๆ…ในฐานะเจ้าหญิงที่มาไกลขนาดนี้มารยาทจำนวนนี้ละเลยไปแล้ว” วูพูดพร้อมกับยิ้ม

“ วันนี้ข้ามาเยี่ยมอาจารย์ส่วนตัวโปรดปฏิบัติกับข้าเหมือนนักเรียนของท่าน อย่างไรก็ตามข้าเข้าโรงเรียนในไม่กี่วัน” เชนไตหยินพูดง่ายและไม่ได้ทำตัวเหมือนเจ้าหญิงทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ

“ แต่นั่น…” วูพูดติดอ่างไม่รู้วิธีแสดงออกถึงความลังเลใจของเขาโดยไม่ต้องออกมาหยาบคาย

เชนไตหยินยิ้มและสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าวูกำลังคิดอะไรอยู่

“ ท่านอาจารย์ดูเหมือนว่าท่านจะใส่ใจในการแต่งตัวของข้า…ข้าดูแปลก?” เธอถาม

“ ไม่ไม่ไม่แปลก…มันเป็นแค่…แค่กๆ” ถึงแม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาของเขาก็ยังตกอยู่ในรองเท้าส้นสูงสีแดงสด

แม้ว่ามันจะสวยงามจริงๆ ขอบคุณรองเท้าส้นสูงและทำให้ขาของเชนไตดูเรียวและมีเสน่ห์มากขึ้น แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือทำไมเธอถึงใส่รองเท้าส้นสูง?

นี่ไม่ใช่เวทีสำหรับการเล่นหรือเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มาพร้อมกับบาร์ใต้ดิน ถุงน่องสีดำกับรองเท้าส้นสูงไม่แปลกเกินไปใช่ไหม

“ อ้า ท่านกำลังพูดถึงรองเท้าของข้าอยู่เหรอ?” เธอสังเกตเห็นสายตาของเขายิ้มและพูดอย่างสงบ“ จริง ๆ แล้วสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่รองเท้าส้นสูงธรรมดาพวกเขาไม่ใช่แค่ไว้มอง”

“ ไม่ใช่รองเท้าธรรมดาเหรอ?”

“ ครอบครัวของเรามีวิธีลับที่สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น การฝึกฝนวิธีการลับนี้ต้องใช้ขั้นตอนที่คล่องแคล่วอย่างมากและความสมดุลของร่างกายนั่นคือสาเหตุที่ข้าสวมมัน” เชนไตหยินแตะที่ต้นขาของเธอโดยใช้ปลายนิ้วสัมผัสความรู้สึกที่นุ่มนวลจากผ้าไหมสีดำจากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า ข้าสามารถฝึกขั้นตอนได้ทุกที่ทุกเวลา”

มันสำหรับฝึกจริง?

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ความจริงว่ามันเป็นอย่างไรแต่ฟังดูสมเหตุสมผล วูจึงไม่ได้เจาะลึกไปกว่านี้

“ ปรากฎว่า…ท่านขยันจริง ๆ ”

“ ฮิฮิ โปรดอย่าพูดอย่างนั้น”

“ ฝ่าบาท วิทยาลัยลอรันยังอยู่ในช่วงปิดภาคเรียนดังนั้นจึงไม่มีผู้คนมากมายในโรงเรียนหากท่านสนใจข้าสามารถแสดงให้ท่านเห็นรอบๆได้”

“ ไม่จำเป็นต้องสุภาพมากคะ ท่านอาจารย์ ข้าสมารถเดินดูตัวเอง ”

“ ถ้าอย่างนั้น…ฝ่าบาท ข้าจะออกไปก่อนละกัน”

นี่คือจุดสิ้นสุดของการต้อนรับ วูกล่าวคำอำลาและออกไปอย่างสุภาพและเชนไตหยินก็ไม่ได้หยุดยั้งหลังจากที่ได้กล่าวคำอำลากับวู เธอเริ่มเดินเล่นรอบวิทยาลัยลอรัน

แน่นอนในช่วงวันหยุด วิทยาลัยลอรันนั้นว่างเปล่าและในทุ่งกว้างมีเพียงเสียงของลมที่รกร้างและเสียงของรองเท้าส้นสูง

แต่เดิมเธอวางแผนที่จะคลายความเบื่อหน่ายแต่ยิ่งเธอยิ่งเดินยิ่งแย่ เธอยังคงรู้สึกว่าใจของเธอว่างเปล่าและรู้สึกรังเกียจ

“ เห้อ ข้ามาแต่ข้าไม่รู้ว่าจะกลับไปได้เมื่อไหร่…”

คราวนี้เธอเดินทางไปไกลถึงวิทยาลัยลอรัน ไม่ใช่เพื่อความสนุกแต่เธอก็ต้องแบกรับภารกิจสำคัญ แม้ว่าเธอจะเข้าร่วม วิทยาลัยลอรัน แต่เธอก็ไม่สามารถใช้ชีวิตที่เงียบสงบในการไปโรงเรียนเหมือนคนธรรมดา …

“ ข้ากำลังคิดอะไรอยู่ ช่างน่าเบื่อ … ”

อย่างไรก็ตามวทยาลัยจะเริ่มในอีกไม่กี่วันและเธอต้องเผชิญหน้ากับเขาไม่ช้าก็เร็ว แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเจ้าชายซีซาร์เป็นคนแบบไหนเธอก็ค่อนข้างมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองและจะสามารถรับมือกับมันได้

“ กลับกันเร็ว ๆ นี้”

เธอต้องการเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองในสถาบันการศึกษา แต่ไม่ได้คาดหวังว่าอารมณ์ของเธอจะแย่ลง เชนไตฉินหัวเราะเยาะตัวเองและตัดสินใจออกจากโรงเรียน

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอผ่านที่การฝึกฝนวิทยาลัยลอรัน เธอก็หยุดลงทันที

ที่ฝึกเป็นสถานที่สำหรับนักเรียนในการฝึกทักษะการต่อสู้ มันเป็นอาคารที่คล้ายกับโรงยิมในร่มขนาดใหญ่ หากใช้ความรู้ของไอลีนเพื่อเปรียบเทียบมันควรจะคล้ายกับเวทีขนาดใหญ่ที่มีหลังคา

เชนไตหยินไม่ได้ตั้งใจฝึกเธอก็หยุดเพราะเธอเห็นคนสองคนที่เพิ่งเข้ามาในสนามซ้อม

“นักเรียน?”

อาจารย์ผู้สอนกล่าวอย่างชัดเจนว่ามันยังคงเป็นช่วงวันหยุดทำไมถึงมีนักเรียนอยู่ที่ฝึก?

เนื่องจากเป็นเพียงเหลือบมองเธอไม่เห็นลักษณะของบุคคลอื่น แต่เธอสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กน้อย

มันเป็นชายหนุ่มที่มีหญิงสาวแต่งตัวเป็นสาวใช้และผมของเด็กชายก็ดำ

ผมสีดำหมายความว่าเขามาจากเผ่าตะวันออก

“ ข้าไม่คิดว่าข้าจะเห็นคนในครอบครัวเดียวกันที่นี่”

เมื่อเสียงพูดดังขึ้น เพื่อนชาวบ้านเห็นชาวบ้าน – สายตาพวกเขาต้องพบกันและเชนไตหยินรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้น

เธอออกไปเดินเล่นแล้วดังนั้นเมื่อเธอเห็นใครบางคนจากเผ่าเดียวกันมันน่าเสียดายที่ไม่ได้ดู

เมื่อตัดสินใจแล้วเธอก็เดินตามทั้งสองไปอย่างเงียบ ๆ