เขาไม่กลัวที่จะพูดว่า … หลินเสี่ยวไม่เคยมีความสัมพันธ์มาก่อน!

ในชีวิตก่อนหน้านี้เขามักจะเรียนอย่างโง่เขลาในโรงเรียนมัธยมจนกระทั่งเขาตื่นขึ้นมาสู่ความเป็นจริงในมหาวิทยาลัย แต่มันก็สายเกินไปแล้วเขาจึงกลายเป็นโอตาคุและไม่สามารถหาผู้หญิงได้ คืนที่เดียวดายนับไม่ถ้วนที่เขาอยู่คนเดียวกับเขาและมือของเขา …

สำหรับชีวิตนี้เมื่อเขาย้ายไปอยู่ที่ไอลีนเขายังเป็นเด็กอยู่แล้วเขาได้พบกับสโนว์น้องสาวคนแรกของเขาซึ่งมีอายุน้อยกว่าเขา 5 ปี จากนั้นเขาเข้าร่วมกับวิทยาลัยลอรัน เขาอยู่ที่ไอลีนมาเพียงสองสามปีและไม่มีเวลาสำหรับความรัก

สำหรับเขาที่โสดมา 20 ปีหลินเสี่ยวรู้สึกขมขื่นแต่เขาก็สงบ อย่างที่พวกเขาพูดว่าเราจะแยกจากกันถ้าไม่มีชะตากรรมกันและเราจะพบกันเพราะสิ่งนั้นไม่สามารถบังคับความรู้สึก

ยกตัวอย่างเช่นเขากับเอเลน่า

ไม่ว่าเอเลน่าจะสวยงามเพียงใดแม้ว่าพวกเขาจะมีสัญญาทาส แต่ชะตากรรมนั้นก็ยากที่จะเกิดขึ้น แต่หลังจากผ่านไปหลายเดือนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ยกเว้นเมื่อเร็ว ๆ นี้มีบางสิ่งเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มาก

นี่คือสิ่งที่นิพจน์“ มันไม่ได้เป็นอย่างที่เป็น” หรือไม่?

ถ้ามันขึ้นอยู่กับหลินเสี่ยวเขาก็อยากมีแฟนที่อ่อนโยนและสวยงามเช่นเดียวกับเจ้าหญิงหน้าเขา เชนไตหยิน

“ สวัสดีทุกคนข้า เชนไตหยิน โปรดดูแลข้าต่อจากนี้ไป”

ทั้งห้องเรียนเงียบทันที

แม้ว่ามันจะเป็นการพบกันครั้งแรกของพวกเขาหลินเสี่ยวก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างกระหน่ำกระหน่ำกระหน่ำกระหน่ำ … ทันใดนั้นหลินเสี่ยวก็เริ่มตระหนักเป็นครั้งแรกว่าการเต้นของหัวใจทรงพลังเพียงใด

แต่ความรู้สึกที่รู้สึกเหมือนไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเขาคืออะไร?

การสั่นที่อบอุ่นและนุ่มนวลอะไรที่ทำให้หายใจลำบาก?

เห็นได้ชัดว่าเป็นการพบกันครั้งแรกพวกเขาไม่เคยคุยกันเลย แต่ …

เขาต้องการที่จะเห็นเธอหัวเราะเขาต้องการที่จะอยู่เคียงข้างเธอเขาต้องการที่จะให้ความสุขของเธอและเขาไม่เคยต้องการดวงตาที่รักเหล่านั้นจะหลั่งน้ำตา

นี่เป็นความรู้สึกที่เรียกว่า“ รักแรกพบ” หรือเปล่า?

“ เอเลน่าข้าคิดว่าข้าตกหลุมรัก…”

มันเหมือนกับว่าเขาต้องการยืนยันว่าความรู้สึกของเขาไม่ใช่ของปลอม

มันเหมือนกับว่าเขาต้องการพิสูจน์ว่าความสุขที่มีต่อเขาไม่ใช่ความฝัน

หลินเสี่ยวอยากแบ่งปันความรู้สึกปัจจุบันของเขากับใครบางคน

น่าเสียดายมีเพียงคนเดียวที่เขาสามารถพูดได้คือเอเลน่า

“ ความรัก?” เมื่อเอเลน่าได้ยินคำนั้นกระโดดจากปากของหลินเสี่ยวเธอรู้สึกเหมือนอยู่ในมิติที่แตกต่าง

ใครเป็นคนงี่เง่าที่หลงรักต่อหน้าเธอ? มันเป็นหลินเสี่ยวหรือเปล่า? หรือว่าเป็นคนอื่น?

ความรักหมายถึงอะไร? เขาหลงรักใคร?

ขณะที่เธอไตร่ตรองเธอมองไปที่เจ้าหญิงบนเวที

ผมสีดำที่คลุมไหล่ของเธอดวงตาครึ่งเปิดและครึ่งปิดและไฝรูปทรงฉีกใต้ตาขวาของเธอ …

เสื้อกันลมที่เหมาะสมกางเกงเซ็กซี่เหล่านั้นที่มีเสน่ห์ของถุงน่องผ้าไหมสีดำและรองเท้าส้นสูงสีแดงที่น่าทึ่ง …

“ ยังมีอีกหลายสิ่งที่ข้าอาจไม่เข้าใจเกี่ยวกับราชอาณาจักรลอมบาร์ดหากข้าทำอะไรผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจโปรดอย่าโกรธ!”เชนไตหยินแนะนำตัวเองอย่างใจกว้าง

ในขั้นต้นเมื่อเอเลน่ามาเรียนเป็นครั้งแรกถึงแม้ว่าทุกคนจะประทับใจกับความงามของเธอเธอก็ไม่เคยสร้างความวุ่นวายขนาดใหญ่ เป็นเพราะเธอสวยเกินไปงามเกินห้ามใจ ทุกคนสะดุ้งจากบุคลิกที่เยือกเย็นและเฉยเมยซึ่งทำให้ผู้คนห่างเหินไปหลายพันไมล์

แต่เชนไตหยินนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงสำหรับรูปร่างหน้าตาเธอด้อยกว่าเอเลน่าเช่นเดียวกับความดึงดูดใจทางเพศเธอไม่มีหน้าอกขนาดใหญ่ของเอเลน่า สำหรับยีนเธออยู่ด้านหลังผมสีเงินและดวงตาสีแดงของเอเลน่าแต่ด้วยดวงตาสีดำและผมสีดำของเธอทำให้พวกเด็ก ๆ คลั่งไคล้เธอมากกว่าเอเลน่า!

มันไม่ใช่แค่ดวงตาที่น่ารักของเธอไม่ใช่แค่เรียวขาของเธอจุดสำคัญคือระยะทาง เอเลน่านั้นสวยงามมากเป็นความงามที่น่าพิศวงแต่เชนไตหยินนั้นเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่สามารถร้องไห้และหัวเราะกับพวกเขาได้

ความงามของเชนไตหยินนั้นมีเป็นมนุษย์มากกว่า

“ เฮ้ เจ้าเห็นไหม? เธอสวยจริงๆ” หลินเสี่ยวยังคงจับกระโปรงของเอเลน่าไม่ได้ยินคำตอบของเธอเขาดึงมันสองสามครั้งเกือบจะดึงมันออกมา

“ ปล่อยมือสกปรกของเจ้าไป!” เอเลน่าตบมือแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“ เธอสวยหรือไม่เจ้าจะถามข้าทำไม”

“ ข้าแค่ขอ…”

“ หืม เจ้าชอบเธอเหรอ?” เอเลน่าถาม

“ใช่.”

“ เหอะ ผู้ชายมนุษย์คิดแค่ครึ่งล่างของพวกเขาเป็นไปตามคาดเจ้าอาจชอบขาที่เซ็กซี่และเรียวของเธอที่ห่อด้วยผ้าไหมสีดำใช่ไหม?” เอเลน่าเย้ยหยันอย่างเยือกเย็น

มันน่าเสียดาย แต่การตอบโต้ที่คาดหวังไม่ได้เกิดขึ้น

“ เจ้าพูดถูกข้าชอบผ้าไหมสีดำนั่น!” หลินเสี่ยวพยักหน้าอย่างสงบ

“ …” เอเลน่ารู้สึกว่าหมัดนั้นไร้ประโยชน์ดังนั้นเธอจึงยังคงล้อเลียนเขา“ เธอเป็นเจ้าหญิงไม่มีโอกาสสำหรับคนธรรมดาสามัญอย่างเจ้า “

“ บางทีข้าจะทำมันช้า…” หลินเสี่ยวพึมพำโดยไม่สนใจ

หลินเสี่ยวยังไม่รับมันดังนั้นเอเลน่าสามารถทำต่อไปได้

“ เห็นได้ชัดว่าครั้งแรกที่เจ้าพบเธอแต่เจ้าบอกว่าเจ้าชอบเธอ? มนุษย์ทุกคนไม่รับผิดชอบต่อความรู้สึกหรือเปล่า?”

“ ไม่นี่เรียกว่ารักแรกพบ!” หลินเสี่ยวยังคงจ้องมองความงามบนเวทีแม้ว่าเขาจะพูดกับเอเลน่าความคิดของเขาก็หายไปนาน

หลังจากถ่ายภาพเหล่านั้นหายไปทั้งหมดเอเลน่ารู้สึกว่าเธอแพ้การต่อสู้แพ้ใครบางคนความรู้สึกสิ้นหวังที่เกิดขึ้น

เธอไม่ใช่คนเดียวที่หลงทางมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่หลงผิดโรซี่เข้ามาในห้องเรียนอย่างชัดเจนพร้อมกับเชนไตหยินแต่เธอก็ไม่ได้รับความสนใจจากใครเลย

ทันใดนั้นโรซี่ก็สังเกตเห็นว่าเธอที่มักจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจได้รับการปฏิบัติเหมือนอากาศในวันนี้ทุกคนแกล้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นการดำรงอยู่ของเธอจนเธอแทบคลั่ง!

อย่างไรก็ตามเธอทำได้เพียงทน …

เชนไตหยินเป็นเจ้าหญิงและเธอก็เป็นเพียงขุนนาง เชนไตหยินเป็นคู่หมั้นของซีซาร์และเธอก็เป็นแค่คุณหนู เชนไตหยินมีดาบและเธอก็ไม่มีอะไรเลย

“ แค่กๆ เจ้าหญิง…”

“ อาจารย์วู โปรดรียกข้าด้วยชื่อของข้าเถอะ”

“โอเค เชนไตหยินโปรดไปที่ที่นั่งของท่านพวกเรากำลังจะเริ่มเรียน”

“โอเค.”

ภายใต้การจ้องมองอย่างระมัดระวังของทุกคน เชนไตหยินเดินไปที่ที่นั่งว่างที่วูปล่อยให้เธออยู่แถวหลังโดยบังเอิญที่นั่งนั้นอยู่ติดกับหลินเสี่ยว

ขณะที่เธอกำลังนั่งลงเธอมองไปรอบ ๆ เธอหยุดเมื่อจ้องมองไปที่นั้น แม่บ้านหน้าอกใหญ่ สาวใช้คนนั้นมองเธอด้วยลักษณะที่ปรากฏของพวกเขานั้นแตกต่างอย่างมาก

รูปร่างหน้าตาของหญิงสาวยังคงเย็นชาเหมือนกันเหมือนน้ำแข็งอายุ 10,000 ปี แต่รอยยิ้มที่น่ารักของเชนไตหยินนั้นอบอุ่นเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ

เธอผงกหัวเล็กน้อยและเชนไตหยินมองที่ชายหนุ่มผมสีดำคนนั้นอย่างรวดเร็ว

เธอมั่นใจว่าบุคคลนี้เป็นคนที่อยู่ในที่ฝึกฝนดังนั้นเธอจึงยิ้มและทักทายเขา

“ เจ้าหลินเสี่ยวใช่ไหม สวัสดี.”

“? สะสวัสดี …”

หลินเสี่ยวตกใจค้างตอบโต้อย่างแข็งกระด้าง

เกิดอะไรขึ้น? เจ้าหญิงคุยกับเขาเหรอ? ทำไมเจ้าหญิงถึงรู้จักชื่อเขาด้วย? ช่างแปลกเหลือเกิน

“ โอเคมาเริ่มคลาสกันเถอะ…”

วูไม่สนใจว่านักเรียนเหล่านี้กำลังคิดอะไรไม่ว่าใครจะมาเขาก็ยังต้องเรียนต่อ

อย่างไรก็ตามการสอนขึ้นอยู่กับเขา แต่ไม่ว่านักเรียนจะฟังหรือไม่เป็นเรื่องอื่น …

ตั้งแต่ต้นจนจบโรซี่จ้องมองที่เชนไตหยินและต้องการฆ่าเธอด้วยสายตาของเธอ

เอเลน่ายังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เธอสามารถทำใจว่างและไม่แปลกใจถ้าท้องฟ้าเกิดหล่นลงมา หลินเสี่ยวชอบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ เธอแค่อดทนรอให้เอโลน่ามาถึงเมืองวินเทอร์เรส จากนั้นวางแผนจะกลับไปยังป่าแห่งจุดจบ

และครั้งนี้เป็นผู้นำในบทบาทเจ้าชายซีซาร์ค่อนข้างสงบไม่มีเขาเป็นคนที่สะสมมากที่สุดในนักเรียนทุกคน เขาไม่มีความสุขไม่มีความเศร้าใจเกี่ยวกับการมาถึงของเชนไตหยินไม่มีการรับรู้ในฐานะคู่หมั้น ใครจะรู้ว่าเป็นเพราะการสนับสนุนของเขาหรืออย่างอื่น …

สำหรับหลินเสี่ยวเขาก็เหมือนกับนักเรียนคนอื่น ๆ ที่ยังไม่รู้เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมระหว่าง เชนไตหยินและซีซาร์ เป็นความผิดของฟู่ที่ขี้ลืม

หลินเสี่ยวใช้เวลาทั้งชั้นคิดว่าทำไมเจ้าหญิงถึงทักทายเขาก่อนหน้านี้?

หลินเสี่ยวที่ไม่เคยมีแฟนหรือเคยมีความสัมพันธ์ก็เริ่มทำการวิเคราะห์ที่ไม่น่าเชื่อถือ!

ความคิดแรกของเขาคือธรรมชาติ…เพราะเขามาจากเผ่าตะวันออกเช่นเธอ!

ไม่เมื่อเธอทักทายเขาเธอยิ้มอย่างชัดเจนและมีความรักในรอยยิ้มนั้น! แน่นอนว่าเธอจะไม่ยิ้มถ้าเขาเป็นแค่ชนเผ่าของเธอ!

ดังนั้นจะต้องมีเหตุผลอื่น! แม้ว่าการวิเคราะห์ของเขาจะค่อนข้างถูกต้อง แต่ก็เริ่มเบี่ยงเบนไป

เขาเชื่อว่ามีเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้เชนไตหยินตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นเช่นกัน!

ไม่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ … ผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นและตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นไม่มีอะไรดีที่จะเกิดขึ้น

ถึงแม้ว่าหลินเสี่ยวจะเสียใจกับเจ้าหญิง แต่ก็ไม่สามารถคิดอะไรได้อย่างน้อยเขาก็ยังมีสติปัญญาอยู่บ้าง

แต่…ทำไม

หลินเสี่ยวไม่สามารถเดาได้ แต่เหตุผลที่เธอทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นนั้นเป็นเพราะโรซี่ติดกับเธอ

“ มัลติแคส…เป็นทักษะที่มีประโยชน์อย่างยิ่ง…มีเพียงนักเวทลระดับหกหรือเจ็ดคนเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้…โอเคนั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้เลย!”

วูได้สอนอย่างมีความรับผิดชอบและขยันขันแข็งในชั้นเรียนทื่อทฤษฎีในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุดหลังจากที่เขาจบชั้นเรียน เขาจ้องมองที่เชนไตหยินที่แถวสีดำจากนั้นหยิบหนังสือของเขาแล้วออกไป

ในที่สุดชั้นเรียนก็จบลงและหลินเสี่ยวก็ยังหมกมุ่นอยู่กับความเพ้อฝันของเขา ในเวลานี้มีเสียงที่ไพเราะมา

“ หลินเสี่ยว!”

มันเป็นเหมือนความฝัน เชนไตหยินเดินมาหาเขาจริง ๆ !

“? มีอะไรหรอครัย?” เมื่อเห็นเจ้าหญิงที่สวยงามเดินมาหาเขาเขาตื่นตระหนกและตอบได้อย่างรวดเร็ว

“ ฮิฮิ” ดูเธอหัวเราะเบา ๆ ก้มลงลดเสียงของเธอและเดินมาข้างเขาเหมือนเธอกำลังบอกความลับกับเขาและพูดเบา ๆ ว่า“ นี้ เจ้ามีเวลาในภายหลังไหม? ข้าต้องการให้เจ้าพาข้าไปรอบ ๆ โรงเรียน?”

“ อ้า?” ได้ยินอย่างนี้หลินเสี่ยวก็งงงวย

เกิดอะไรขึ้น? เธอมาหาเขาก่อนที่เขาจะทำอะไร? เธอกำลังตกลงไปบนตักของเขา!

สำหรับคำเชิญของเธอหลินเสี่ยวไม่ได้คิดมากและเห็นด้วยมากเกินไป

“ ข้า ข้ามีเวลาแน่นอน! …ไม่มีปัญหาข้าจะพาท่านไปดูเอง”

“ อ่า ดีเลย”

หลังจากได้รับคำตอบยืนยันเธอยิ้มมากยิ่งขึ้น