เห้อหลินเสี่ยว หลินเสี่ยวเอาชนะตัวเอง

หลังจากการช็อกครั้งก่อนหลินเสี่ยวเข้าใจว่าเขาไร้เดียงสาเกินไป

เมื่อพูดถึงสิ่งนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงชอบเชนไตหยิน

เป็นเพราะขาเรียวที่มีเสน่ห์ของเธอห่อด้วยผ้าไหมสีดำ? บางที.

เป็นเพราะดวงตาที่รักใคร่ของเธอเมื่อเธอยิ้ม? อาจจะ

ถ้าเขาอยากรู้ว่าทำไมถึงแม้ว่าหลินเสี่ยวจะไม่มีหลักฐานแต่เขาก็เชื่ออย่างดื้อดึงว่าเชนไตหยินไม่ใช่เจ้าหญิงเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่น่าสงสารและอ่อนแอและเขาควรปกป้องเธอ

เมื่อเขาดูที่ ชนไตหยิน หลินเสี่ยวก็ไม่รู้สึกมีเสน่ห์หัวใจของเขาแค่เจ็บปวด…เธอต้องหลั่งน้ำตามากมายใช่ไหม?

นั่นคือสิ่งที่เขาอดไม่ได้ที่จะคิด แต่ทุกครั้งที่เขามองดวงตาที่ปิดสนิทครึ่งนึง

เชนไตหยินเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์อย่างชัดเจนและเธอแข็งแกร่งมากทำไมเธอถึงร้องไห้? หรือทำไมเธอต้องการความคุ้มครองจากคนอื่น?

หลินเสี่ยวไม่รู้ความจริงแต่เขาเต็มใจใช้ความจริงใจเพื่อให้ได้มา

หลังจากไล่ล่าสามพี่น้องเอเลน่าพักสักครู่เธอก็ดีขึ้นหลังจากวิญญาณฟื้นตัว เชนไตหยินกลัวว่าทั้งสามคนจะกลับมาดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะส่งหลินเสี่ยวกลับบ้านอย่างปลอดภัยและทั้งสามก็เริ่มเดินช้าๆ

พวกเขาเข้าใจกันโดยปริยาย เชนไตหยินหรือหลินเสี่ยวไม่ได้พูดถึงคำสารภาพของเมื่อวานนี้ราวกับว่าคำสารภาพเป็นความฝัน

แต่ถ้าพวกเขาไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พวกเขาควรจะพูดถึงเรื่องอะไร? เชนไตหยินคิดไม่ออก

เป็นผู้ชายที่คุยกับเธออยู่เสมอเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มการสนทนาอย่างไร

พูดอย่างนั้นทำไมเธอถึงต้องรู้สึกอบอุ่นกับหลินเสี่ยว?

หลินเสี่ยวไม่ใช่คู่หมั้นของเธอซีซาร์เป็น

เชนไตหยินสับสน

“อืม … พี่สาวหยิน ท่านและซีซาร์เป็นยังไงบ้าง?” หลินเสี่ยวไม่สามารถช่วยได้แต่เป็นผู้นำและทำลายความเงียบ

น่าเสียดายที่มันเป็นเรื่องแปลกที่เขาเปิดปาก …

“ เขา?” เชนไตหยินจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้“ ไม่ดี…เขาพูดกับข้าเป็นครั้งแรกในวันนี้”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? ซีซาร์ต้องพอใจกับคู่หมั้นอย่างท่านใช่ไหม?” แม้ว่าหลินเสี่ยวจะรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกแทง แต่เขาก็ยังต้องบังคับตัวเองให้ยิ้ม

“ยินดี? ไม่เลยตรงกันข้ามต่างหากแน่นอนว่าซีซาร์ชอบโรซี่มากกว่าข้า” เชนไตหยินเย้ยหยันและพูดอย่างไม่มีความสุข“ ดูเหมือนว่าโรซี่จะเกลียดข้า เห้อ…แม้ว่าข้าจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาวของข้า!”

“ โรซี่?” เมื่อเห็นปัญหาของเชนไตหยิน หลินเสี่ยวก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว“ พี่สาวหยินมีอะไรที่ข้าสามารถทำได้เพื่อช่วยไหม”

“ช่วย? …มันไม่ใช่เรื่องใหญ่จริง ๆ ” เชนไตหยินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า“ หลินเสี่ยว เจ้าช่วยบอกข้าได้ไหมว่าข้าจะเข้าใกล้ซีซาร์มากขึ้นได้อย่างไร? ดูเหมือนว่าเขาจะกันข้าอย่างยิ่ง”

เธอเพิ่งรู้ว่าคำถามจะอึดอัดสำหรับหลินเสี่ยวหลังจากที่เธอถาม หลินเสี่ยวชอบเธอแต่เธอก็ขอความช่วยเหลือจากหลินเสี่ยวเพื่อเข้าหาชายอีกคนหนึ่ง…เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงเลวเหรอ

เชนไตหยินรู้สึกเสียใจกับความโง่เขลาของเธอ

จากสิ่งที่เธอจำได้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่ง

“ เข้าใกล้ซีซาร์มากขึ้น? นั่น…” หลินเสี่ยวพูดค้างด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

สำหรับปัญหาเขามีวิธีที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! แต่เขาไม่รู้ว่าควรบอกเธอหรือไม่

ถ้าเขาพูดมันก็คล้าย ๆ กับการผลักคนที่เขาชอบไปที่ซีซาร์จากนั้นเมื่อพวกเขาสนิทกัน เขาจะไม่สูญเสียอะไรมาก?

แต่ถ้าเขาไม่พูดอะไรเขาจะเสียโอกาสช่วยเหลือเธอและเขาก็ไม่สามารถเพิ่มความประทับใจให้เขาได้!

เขาควรทำอย่างไร

ประทับใจมากหรือความสงบของจิตใจ

เหอะ! แน่นอนมันเป็นความประทับใจที่ดี!

แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับซีซาร์เขาก็ยังคงมีโอกาส!

ตราบใดที่มาตรวัดความดึงดูดเต็ม ไม่มีผู้หญิงใดที่เจ้าไม่สามารถหาได้! นั่นคือแก่นแท้ของความรักที่แท้จริง! (TN: หมายถึงเกมจีบหญิงญี่ปุ่น)

หลินเสี่ยวกัดฟันแน่นและตัดสินใจ

“ ถ้าท่านต้องการใกล้ชิดกับซีซาร์จริงๆแล้วมันง่ายมาก!” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นแม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเขาก็มีเลือดไหลออกมาจากด้านใน!

แต่สำหรับมิเตอร์วัดแรงดึงดูดเขาต้องพูดให้จบแม้ว่าเขาจะตายนั่นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด!

“ การแข่งขันการคัดเลือกภายในวันถัดไปจะเริ่มวันพรุ่งนี้” เขาวิเคราะห์อย่างจริงจัง“ ซีซาร์มีการแข่งขันอย่างเต็มที่แน่นอนตราบใดที่ท่านบอกเขาว่าท่านจะช่วยเขาฝึกฝนทักษะดาบของเขาแล้วลากเขาไปฝึก ในฐานะหุ้นส่วนการฝึกอบรมเขาจะฟังท่านอย่างเชื่อฟัง!”

ซีซาร์สนใจอย่างมากในเรื่องต่าง ๆ เช่นทักษะดาบและเพิ่มความสามารถของเขาโดยบังเอิญ เชนไตหยินแข็งแกร่งในเรื่องด้านนั้น ถ้าหล่อนแนะนำในการฝึกอบรมกับเขาแน่นอนเขาจะไม่ปฏิเสธ

หุ้นส่วนการฝึกอบรมนี่เป็นสิ่งเดียวที่เชนไตหยินทำได้และโรซี่ทำไม่ได้

นั่นคือจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของโรซี่! และเป็นที่ที่เชนไตหยินได้เปรียบกว่า!

“โอ้! เป็นความคิดที่ดีมาก! ขอบคุณหลินเสี่ยว!”

ดูเหมือนว่าหลินเสี่ยวจะไม่สนใจคำถามหยาบคายที่เธอถามก่อนหน้านี้ดังนั้นเชนไตหยินจึงหายใจออกด้วยความโล่งอก

“ …ไม่ต้องกังวล” หลินเสี่ยวยิ้มแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าความเจ็บปวดในใจเขา

ในที่สุดพร้อมกับการทรมานที่เจ็บปวดและมีความสุขพวกเขาหยุดอยู่หน้าบ้านเก่าและทรุดโทรม

“ นี่คือบ้านของเจ้า?” หลังจากมาถึง เชนไตหยินยิ่งยิ้มอย่างมีความสุข“ งั้นข้าไปละนะ!”

“ โอ้…” หลินเสี่ยวตอบด้วยความงุนงง

ถ้าเป็นไปได้เขาต้องการที่จะเดินเคียงข้างเธอไปชั่วนิรันดร์แต่ความสุขนั้นสั้น

ก่อนที่เธอจะจากไปเธอหันกลับมาและโบกมือไปทางหลินเสี่ยวและดวงตาครึ่งหนึ่งของเธอก็งอโค้งเป็นรูปโค้งที่สวยงาม

“ ขอบคุณสำหรับวิธีการของเจ้าข้าจะลองดู!” เธอสวมรองเท้าส้นสูงแต่ก้าวของเธอก็เร็วขึ้นอย่างผิดปกติและเธอก็หายไปในพริบตา

“ หลินเสี่ยว?”

“ เรียกข้า นายท่าน…”

“คะ นายท่าน” เอเลน่ายอมแพ้ง่าย ๆ โดยไม่คาดคิดและเธอก็ใช้น้ำเสียงแสดงความเคารพ“ นายท่าน ข้าอยากจะถามท่าน”

“ อ่า…คำถามอะไร”

“ นายท่าน ท่านจะเข้าร่วมงานแต่งงานของซีซ่าร์และเชนไตหยินในปีหน้าหรือไม่” เสียงที่ชัดเจนของเอเลน่าเป็นที่น่าพอใจ

ฉึก … มีดแทงหัวใจของหลินเสี่ยว

คำถามของเอเลน่าคือมีดแทงหัวใจของหลินเสี่ยว!

“ การแต่งงานของพวกเขาคือการตัดสินใจของกษัตริย์แห่งราชอาณาจักรลอมบาร์ดและราชินีแห่งจักรวรรดิฉินที่ยิ่งใหญ่การตัดสินใจของผู้นำของทั้งสองประเทศจะไม่เปลี่ยนแปลงเพราะความหลงผิดของเจ้า” น้ำเสียงเย็นของเอเลน่าทำให้รู้สึกสิ้นหวัง“ ดังนั้นพวกเขาจะแต่งงานแน่นอน”

ฉึก … มีดอีกอัน

“ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้หมั้น เชนไตหยินก็ยังคงเลือกซีซาร์ เจ้าชายที่โดดเด่นและหล่อเหลาเป็นสามีของเธอสำหรับเจ้าละ? เจ้าเป็นเพียงเด็กในสายตาของเธอ” เอเลน่ายังคงทำร้ายหลินเสี่ยวต่อไป

“ ดะเด็ก?” หลินเสี่ยวเบิกตา

“ โอ้ ไม่ไม่ใช่เด็ก…”

เอเลน่าไม่สามารถรักษาการแสดงออกที่ไม่แยแสของเธอได้ เธอเงยหัวขึ้นและมุมปากของเธอเงยขึ้นเช่นเดียวกับการละลายของภูเขาน้ำแข็งพันปี

“ ฮิฮิ หลินเสี่ยว จ้ายังไม่เข้าใจเหรอ? ในสายตาของเธอ เจ้าเป็นแค่น้องชายตัวเล็ก”

“ น้องชายตัวเล็กเหรอ?”

ฉึก … นั่นคือมีดเล่มสุดท้าย

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ล้มลง

ถูกต้องบางทีเชนไตหยินเห็นแค่เขาในฐานะน้องชายคนเล็กเธออาจไม่ได้สารภาพจริงจังเลย

หลินเสี่ยวทรุดตัวลงกับพื้นไม่เคลื่อนไหวเลย

“ฮ่าฮ่า! …ฮิฮิ…แค่ก……”

ในตอนแรกเอเลน่าตั้งใจพูดเกินจริงเพื่อหัวเราะเยาะหลินเสี่ยว แต่เธอก็รู้ตัวว่าเขาอกหักอยู่แล้วและเธอก็ไม่จำเป็นต้องตีคนที่ล้มลงดังนั้นเสียงหัวเราะของเธอจึงกลายเป็นเสียงหัวเราะแห้งซึ่งกลายเป็นความเงียบ

เธอหัวเราะอะไร

ข้าเดาว่านี่คือคำพูดที่ว่าทุกคนมีความอ่อนแอ ในฐานะราชาปีศาจเธอมีความสามารถสูงสุดแต่ไม่สามารถรับมือกับการบิดเบือนในทางนี้ได้

เธอไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่คำสองสามคำเท่านั้นที่ทำให้หลินเสี่ยวลอยอยู่ระหว่างชีวิตกับความตาย ตามที่คาดหวังจากเจ้าหญิงเธอรู้วิธีจัดการกับผู้ชายจริงๆ!

นี่คือความแตกต่าง

“ แปลก เธอจะทำให้หลินเสี่ยวหลงรักได้อย่างไร”

ยังมีอีกหลายสิ่งในโลกมนุษย์ที่รอให้ราชาปีศาจเรียนรู้การล่อลวงผู้ชายเป็นหนึ่งในนั้น

เอเลน่าไม่เข้าใจเธอก็สวยและแน่นอนจะไม่แพ้เชนไตหยินดังนั้นทำไมเธอถึงไม่ทำให้หลินเสี่ยวหลงรักล่ะ

“ ข้าควรพยายามเลียนแบบเธอหรือไม่?”

หลินเสี่ยวยังคุกเข่าบนพื้นดินแต่ด้านเอเลน่าสนใจธุรกิจของตัวเองและเริ่มเลียนแบบเชนไตหยิน

อย่างแรกคือขาเรียวของเธอเอเลน่าพยายามปิดขาของเธอยืนบนปลายเท้าของเธอและทำท่าเซ็กซี่

ถัดไปคือท่าทางที่สง่างามของเธอ เอเลน่าเงยหน้าอกและยกศีรษะกอดหน้าอกของเธอและแสดงร่างกายที่สวยงามของเธออย่างเต็มที่

สุดท้ายคือดวงตาที่น่ารักของเธอเอเลน่าเปิดครึ่งนึง ดวงตาสีแดงเลือดของเธอหยีตาและพยายามทำรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

“ เพียงพอไหม โอ้เดี๋ยวก่อนยังมีน้ำเสียงการพูดก็สำคัญ … ”

เธอพยายามทำให้น้ำเสียงของเธอไม่เย็นและนุ่มนวลขึ้น

“ อ่าแฮ่ม…สวัสดีข้าเจ้าหญิงเอเลน่าข้าหวังพึ่งพวกท่านทุกคนตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ~~”

เธอเผชิญหน้ากับอากาศและเล่นละครตลก

เมื่อได้ยินเสียงที่ไพเราะ หลินเสี่ยวหันหน้าไปทางอ่อนแออย่างไม่ตั้งใจเอเลน่าก็มองเขาด้วยเช่นกัน

“เอ๊ะ?”

“เอ๊ะ?”

พวกเขาทั้งคู่ต่างจ้องมอง

เอเลน่าตั้งใจมากเกินไปและลืมว่าหลินเสี่ยวก็ยังอยู่ที่นั่น!

หลินเสี่ยวมีใบหน้าที่น่าตกใจราวกับเขาเพิ่งเห็นผี!

“ เจ้าหญิงเอเลน่าเหรอ?”

เขาพูดคำของเอเลน่าซ้ำอย่างงุนงง

“ ไม่…ข้าไม่…ข้าไม่…ข้า”

ใบหน้าของเอเลน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตาเช่นเดียวกับที่เธอต้องการอธิบายตัวเองสิ่งที่หลินเสี่ยวทำต่อไปทำให้เธอโกรธแค้น

“ เจ้าหญิงเอเลน่า? น่าขยะแขยงเหลือเกิน…อึก!” หลินเสี่ยวจับท้องของเขา

เธอเส้นประสาทใบหน้าอัมพาต ทำไมเธอต้องเลียนแบบเสน่ห์ของเจ้าหญิง เชนไตหยินเธอจะมีลักษณะอย่างไร

“ หลินเสี่ยว !!!”

เอเลน่าเดินถัดจากหลินเสี่ยวและยกขาของเธอโดยไม่ถอย เธอไม่สนใจเรื่องสัญญาทาสหรืออะไรก็ตามเธอกำลังคิดเพียงสิ่งเดียว….

“ ตายซะ ไอ้ขยะ”

เธอวางเท้าบนใบหน้าของหลินเสี่ยว

“ วันนี้สีขาว?…”

ก่อนที่เขาจะหมดสติหลินเสี่ยวเห็นแสงสีขาวภายใต้กระโปรงของเอเลน่า