เมืองเชอร์รีล

โบสถ์ใหญ่

วันนี้เมืองเชอร์รีลสงบสุขตามปกติ

ไม่มีเก้าอี้ยับยั้งชั่งใจและไม่มีพวกนิสัยเสียที่คลำหน้าอกอย่างแรง ที่นี่มีเพียงกลุ่มคนปกติที่รักการมีชีวิตอยู่

ภายในโบสถ์ ผู้ศรัทธากำลังสวดอ้อนวอนต่อเทพธิดา บนท้องถนนพ่อค้าเร่ขายของราคาถูกและขายสินค้าต่าง ๆ ด้วยเสียงอันดัง แม้ว่าเมืองจะไม่เฟื่องฟูแต่ก็มีความรู้สึกที่เป็นเอกลักษณ์ของเมืองเล็ก ๆ

แต่ใครจะคาดหวังได้ว่ามีบุคคลที่อันตรายที่สุดซ่อนตัวอยู่ในเมืองปกติ และยิ่งกว่านั้นเธออาศัยอยู่ในโบสถ์?

ไม่เธอไม่ใช่มนุษย์เธอเป็นแมวปีศาจระดับสูงแมวดำตาแดง!

“ โอ้เทพแห่งแสงที่ยิ่งใหญ่พวกเรายกย่องท่าน ท่านคือเจ้าแห่งสวรรค์และโลก! พระเจ้าเที่ยงแท้องค์เดียว! …”

ภายในโบสถ์ในขณะที่ทุกคนคุกเข่าต่อหน้ารูปปั้นสูงของเทพธิดาและสวดอ้อนวอนในห้องข้างๆที่ไม่มีใครมองเห็นสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งยื่นหัวของเธอโผล่ออกมาจากประตูและบ่นอย่างไม่พอใจ

“ อ่าาา ช่างน่ารำคาญคนโง่เหล่านี้พ่นสิ่งที่ไร้สาระไปวันๆ! ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าใจว่าถ้าการสวดอ้อนวอนต่อเทพธิดาทำงานจริง ปีศาจจะถูกล้างออกไปนานแล้ว! ในท้ายที่สุดเจ้าสามารถพึ่งพาตัวเองได้เท่านั้น!” หญิงสาวผู้น่ารักกอดเธอหมัดและสาปแช่งอย่างโกรธเคือง

ใช่แล้วเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ซ่อนตัวอยู่ในห้องด้านข้างของโบสถ์คือหลานสาวของเอเลน่าปีศาจระดับสูงแมวดำตาเอโลน่า! เธอสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวและหมวกสีขาวที่ซ่อนทั้งหูแมวและหางของเธอดังนั้นเธอจึงดูเหมือนแม่ชีทั่วไป

หากเอเลน่าเห็นสิ่งนี้เธอจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอนหลานสาวที่น่ารักของเธอปีศาจระดับสูงที่น่าภาคภูมิใจเธอมาเป็นแม่ชีได้อย่างไร?

เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้?

ขณะที่เอโลน่ากำลังบ่นอยู่เรื่อย ๆ พี่สาวสวยคนหนึ่งเดินไป

ไม่พูดอย่างเคร่งครัดเธอเป็นหญิงสาว เธอสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวที่งดงามผมสีน้ำตาลเกลี้ยงของเธอหล่นลงไปที่หน้าอกของเธอ เธอดูอายุประมาณ 30 ปีและทำให้ผู้คนวางใจและพึ่งพาเธอโดยไม่รู้ตัว

“ เอโลน่าสิ่งที่เจ้าพูดนั้นไม่ดี” พี่สาวแสนสวยคนหนึ่งเดินถัดจากเอโลน่าและพูดพร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใส

“ พี่สาวจัสมีน?” เอโลน่ารู้จักเธอมากและทักทายเธอด้วยความประหลาดใจ

“ มันอาจยากสำหรับเจ้าที่จะเข้าใจใช่ไหม มนุษย์เราอ่อนแอมากดังนั้นเราจึงต้องการฮีโร่ดังนั้นเราจึงต้องการศาสนา…ฮีโร่เหล่านั้นอาจเป็นของปลอมและความเชื่อทั้งหมดของเราอาจไร้สาระ แต่ถึงอย่างนั้นมนุษย์ก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างแข็งแรง” กล่าวโดย จัสมินก้มลงและแก้ไขหมวกขนาดเล็กที่เธอใส่เพื่อไม่ให้หูแมวแปลก ๆ เหล่านั้นปรากฏ

ใช่เธอเป็นบิชอปแห่งเมืองเชอร์รีลที่เอโลน่าพบเมื่อเดือนที่แล้วจัสมีน

“ พี่สาวจัสมีน…” เมื่อเห็นความงามเอโลน่าก็ตอบอย่างอ่อน ๆ “ สิ่งที่ท่านพูดมีความซับซ้อนเกินไปข้าไม่เข้าใจเลย”

“ มนุษย์ไม่เลวอย่างที่เจ้าคิดเจ้าจะเข้าใจสักวัน” จัสมินลูบแก้มเบา ๆ แก้มของเธอรู้สึกดีที่สุด

“ แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจ…ใช่แล้ว พี่สาวจัสมีน ที่ท่านพูดมันก็แปลกข้ายังเป็นมนุษย์อย่างชัดเจน!” เอโลน่าปกป้องตัวเองอย่างงุ่มง่าม

“ เฮ้อเด็กน่ารักคนนี้” เธอไม่รู้ว่ามันมีมากี่ครั้งแต่ทุกครั้งที่เธอเห็นรูปลักษณ์ที่จริงจังของเอโลน่า จัสมีนได้สัมผัสถึงความน่ารักของเธออย่างลึกซึ้ง“ เจ้าไม่ได้มีธรรมชาติที่ไม่ดีแต่เจ้าบริสุทธิ์เกินไปและหุนหันพลันแล่นเกินไปจะดีที่สุดก็คือหาคนที่จะควบคุมเจ้า!”

“ แต่พี่สาวจัสมีน ข้าไม่อยากถูกควบคุมโดยใครบางคน…” เอโลน่าส่งเสียงตอบ

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเสียงเงียบยังมีแม่ชีอีกสองสามคนที่มองอย่างสงสัย อย่างไรก็ตามพวกเขาคุ้นเคยกับบิชอปจัสมินและพฤติกรรมของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้แล้ว

คุณถามทำไม? เอ่อสาวแปลก ๆ ชื่อเอโลน่าอาศัยอยู่ในโบสถ์มาเกือบเดือนแล้ว

“ พี่สาวจัสมีนท่านบอกข้าได้ไหมว่าเมื่อไหร่ที่สโนว์จะกลับมา?” ในที่สุดเอโลน่าก็อดใจไม่ไหวและถามความสงสัยของเธอ

ก่อนหน้านี้บิชอปจัสมินบอกเธอว่าสโนว์ไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งคาดิน่าเพื่อพบกับสมเด็จพระสันตะปาปาและจะไม่กลับมาพักหนึ่งเธอจึงอาศัยอยู่ในโบสถ์ชั่วคราว แต่ใครจะรู้ว่าการรอชั่วคราวนี้จะกลายเป็นเดือน

แทนที่จะมารอช่วงเวลานี้มันเป็นเหมือนคุก!

ด้วยเหตุผลบางอย่างบิชอปจัสมินไม่ปล่อยให้เธอออกไปและมาเยี่ยมเธอเป็นครั้งคราวและก็ไม่ปล่อยให้เธอคุยกับคนอื่น เธอปิดตัวเธอภายในห้องด้านข้างของโบสถ์เธอยังต้องทำรายงานเมื่อเธอต้องการไปห้องน้ำ!

เธอเป็นปีศาจระดับสูงตระหง่านและเธอต้องอยู่ในโบสถ์ทุกครั้ง วันและต้องฟังคำอธิษฐานของผู้เชื่อนั่นไม่ใช่แค่การทรมาน!

มันรู้สึกเหมือนว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาแม้ว่าเธอจะไม่พอใจ แต่เธอก็ควรทำภารกิจสำคัญและไม่ต้องไปเสียเปล่าที่นี่!

เธอต้องการหนีจากสถานที่ที่ถูกสาปหลายครั้ง แต่เธอก็ทำไม่ได้ในที่สุด

ในมือข้างหนึ่งเธอต้องรอสโนว์และมอบเหรียญทองครึ่งหนึ่งของหลินเสี่ยวให้เธอ ในทางกลับกันจัสมีนเป็นคนดีมากสำหรับเธอและเธอก็ไม่ต้องการแยกเธอ

เมื่อพูดถึงจัสมีนมีบางอย่างที่เธอไม่อาจเข้าใจได้

ในฐานะที่เป็นบิชอปแห่งเมืองเชอร์รีลเธออาจมองเห็นตัวตนของเธอในฐานะปีศาจระดับสูงแม้ว่าเธอจะไม่เคยพูดอย่างนั้นเอโลน่าก็รู้

จัสมินก็เห็นหูแมวของเธอมานานแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอไม่สงสัย

แต่คำถามก็คือนักบวชทั้งหมดของโบสถ์เป็นศัตรูกับปีศาจดังนั้นเอโลน่าจึงไม่เข้าใจว่าทำไมบิชอปจัสมีนไม่ฆ่าเธอทันทีหลังจากสังเกตเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ ในทางตรงกันข้ามเธอดูแลเธอและแม้กระทั่งพูดคุยกับเธอเป็นครั้งคราวและปฏิบัติจเธอเป็นลูกของเธอเอง

ทำไมจัสมินถึงเป็นคนดีต่อเธอ?

เอโลน่าไม่เข้าใจดังนั้นในขณะที่เธอปฏิบัติต่อเธอในฐานะ“ บิชอปที่ดี”

“ สโนว์ เธอ…เดี๋ยวก่อน ไม้ข้างนอกนั่นคืออะไร” เช่นเดียวกับที่จัสมีนวางแผนที่จะใช้ข้อแก้ตัวบางอย่างที่ทำให้ยุ่งเหยิงเธอก็ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอกโบสถ์

“ เอโลน่ารอข้าแปป ข้าจะกลับมาดังนั้นอย่าวิ่งไปไหนละ”

“โอ้.”

จัสมีนเตือนเธออย่างเงียบ ๆ และเดินออกจากโบสถ์ภายใต้สายตาของเอโลน่าแต่เธอสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่าเธอไม่สามารถแม้แต่จะเดินออกไปได้เพราะทางเข้าหลักถูกบล็อกโดยผู้คนจำนวนมาก

“ ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์! ในที่สุดท่านก็กลับมา!”

“ ท่านประสบความสำเร็จในการพบกับสมเด็จพระสันตะปาปาหรือไม่? ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์ ทำไมท่านใช้เวลานานมาก?”

“ ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์!”

กลุ่มผู้ศรัทธาและแม่ชีแออัดไปทั่วหญิงสาวผมสีฟ้าและเรียกอย่างศรัทธา แม้ว่าพวกเขาต้องการที่จะเข้าใกล้พวกเขากลัวว่าจะเป็นคนหยาบคายเกินไปดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ห่าง ๆ และเดินไปรอบ ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ

จัสมินก็คุ้นเคยกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้น

“สโนว์? ในที่สุดท่านก็กลับมา!” เธอตะโกนชื่อของเธอเบา ๆ

ชื่อที่ทุกคนลืมไปแล้ว

“ พี่จัสมีน? ฮิฮิ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆส่งเสียงของเธอออกมาจากฝูงชนจากนั้นก็หันหลังกลับและทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

เพียงแค่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ได้ปิดตาตลอดเวลา เมื่อเธอเดินมีแม่ชีคนหนึ่งจูงมือเธอ

ใช่แล้วเด็กผู้หญิงที่ตาบอดตัวนี้คือ นักบุญของเมืองเชอร์รีล ชื่อของเธอ สโนว์