แม้ว่าทุกคนจะแออัดไปรอบสโนว์ พวกเขาสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วถึงการมาถึงของบาทหลวงจัสมินดังนั้นพวกเขาจึงเปิดเส้นทางสำหรับบาทหลวงจัสมินและสโนว์อย่างเคารพ

จัสมินรีบเดินเข้าไปในฝูงชนและหยิบมือเล็ก ๆ ของสโนว์เหมือนพวกเขาอยู่คนเดียวแล้วพาเธอเข้าไปในโบสถ์

จัสมินเป็นบิชอปและสโนว์เป็นนักบุญแห่งเมืองเชอร์รีลแม้จะไม่กล่าวถึงตำแหน่งของพวกเขาทั้งสองก็สนิทสนมกันมากและเป็นเหมือนภาพคายของแม่ที่รักใคร่-คู่ลูกสาว

พวกเขาพบกันอีกครั้งหลังจากที่แยกจากกันเป็นเวลานานดังนั้นความรักระหว่างคนทั้งสองจึงไม่สามารถช่วยได้จัสมินเกลียดที่เธอไม่สามารถค้นหาทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้อย่างสมบูรณ์ สโนว์ไม่ได้ซ่อนอะไรเลยเธอพูดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเธอได้พบกับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เบลโก้

แต่เมื่อเธอมาถึงจุดสิ้นสุดเธอหยุดพูด

“ พี่สาวจัสมินมีบางอย่างที่ข้าต้องบอกท่าน” ทันใดนั้นสโนว์หยุดเดินลดเสียงของเธอลงและพูดอย่างจริงจัง“ ข้าจะไปเมืองวินเทอร์เรสในอีกสองสามวัน”

“ เอ๊ะ?” ได้ยินว่าหัวใจของจัสมินลดลงเสียงเธอสั่น“ ข่าวลือนั้นเป็นจริง? เจ้าย้ายไปเมืองวินเทอร์เรสจริง ๆ?”

“ อ้าวเหตุผลที่ข้าใช้เวลานานก็เพราะเรื่องนั้น”

เธอกำลังดูแลขั้นตอนที่เกี่ยวข้องสำหรับเดือนที่ผ่านมาตอนนี้เสร็จแล้วการโอนจะถูกส่งลงอย่างเป็นทางการในไม่กี่วัน ในเวลานั้นเธอต้องออกจากเมืองเชอร์รีลและกลายเป็นนักบุญแก่งเมืองวินเทอร์เรสดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกจากจัสมิน

“ นั่นเป็นคำสั่งของสมเด็จพระสันตะปาปา? หรือเป็นของเบลโก้ ถ้ามันเป็นของเขาข้าอาจมีหลายทาง ข้า…” จัสมินไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไปและพยายามหยุดสโนว์ไม่ให้จากไปแต่การตอบสนองของสโนว์ทำให้ใจเธอสลาย

“ ไม่นั่นเป็นการตัดสินใจของข้าเอง” สโนว์ก้มหัวลงแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ “ พี่สาวจัสมินมีเหตุผลว่าทำไมข้าต้องไปเมือง วินเทอร์เรส ขอโทษจริงๆ.”

“ เหตุผล … แต่สโนว์, ข้าไม่ต้องการให้เจ้าออกไป!” จัสมินก้มลงและกอดร่างกายเล็ก ๆ ของเธอ ทันใดนั้นน้ำตาก็โบยขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้.

ตลอดเวลานี้เธอได้รับการปฏิบัติสโนว์ในฐานะลูกสาวที่แท้จริงของเธอ แต่ตอนนี้เธอก็บอกว่าเธอต้องการที่จะออกจากเธอจะไม่เจ็บปวดได้ไง?

ด้วยวิธีนี้ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่ในครั้งต่อไปที่พวกเขาสามารถพบกัน

“ สโนว์ เมืองวินเทอร์เรสมีอะไรดี? การอยู่ที่นี่กับข้าดีกว่าไหม ข้าจะดูแลเจ้าไปตลอดชีวิต!” เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่วิธีที่จัสมินพูดเป็นเหมือนเด็กที่ขว้างปาด้วยความโกรธเคือง

“ ไม่ ข้าต้องไปหาพี่ชายของข้าและข้าต้องช่วยเขา” สโนว์ตบจัสมินเบาๆและพูดคำที่ไร้หัวใจอย่างต่อเนื่อง

“ พี่ชายของเจ้าเหรอ?” จัสมินคว้าไหล่สโนว์และจ้องมองเธออย่างสงสัย มันเหมือนว่าเธอต้องการหาเบาะแสบางอย่างจากการแสดงออกของเธอโชคไม่ดีที่เธอตาบอดดังนั้น หน้าต่างสู่วิญญาณของเธอถูกปิดและจัสมินไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เธอคิด

แม้ว่าจัสมินรู้อยู่แล้วว่าสโนว์มีพี่ชายและเขาเป็นนักเวทที่กำลังศึกษาอยู่ที่วิทยาลัยลอรันตอนนี้แต่เธอไม่ค่อยพูดถึงเขา จัสมิรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของพี่ชายแต่เธอไม่รู้ชื่อของเขาหรือเขาเป็นคนแบบไหน

ตอนนี้สำหรับๆไอ้พี่ชายนั้นทำให้สโนว์ทิ้งเธอโดยไม่ลังเลและตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังเมืองวินเทอร์เรสเพียงอย่างเดียว

จัสมินรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง

ความรักที่เธอมีต่อสโนว์ไม่สามารถเปรียบเทียบกับพี่ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าเขาและมีอยู่ในความทรงจำของเธอเท่านั้น?

ไม่อาจจะไม่ บางทีอาจเป็นเพราะรักข้างเดียวบางทีสโนว์ไม่เคยสนใจเธอเลย

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้จัสมินไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไปความโศกเศร้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นน้ำตาหยดใหญ่และพุ่งออกมาจากดวงตาของเธอและเธอก็เกาะติดกับสโนว์และร้องไห้อย่างเจ็บปวด

หยดน้ำหยด …

รู้สึกว่าน้ำตาที่ร้อนอบอ้าวหยดลงมาที่แก้มของเธอสโนว์หัวเราะทันที

“ฮิฮิ.”

ถ้าคนดูได้ยินเสียงหัวเราะเยือกเย็นพวกเขาอาจจะฆ่าตัวเอง จัสมินกอดเธอขณะร้องไห้ แต่เธอก็หัวเราะอย่างมีความสุข?

เธอเป็นปีศาจ? หัวใจของเธอไม่เจ็บหรือเปล่า?

ในที่สุดจัสมินก็สังเกตเห็นความผิดปกติของสโนว์เธอเบิกตากว้างและจ้องที่รอยยิ้มของสโนว์ด้วยความไม่เชื่อและกลายเป็นไร้ชีวิต

เหตุใดสโนว์จึงยิ้ม

“ ตามที่คาดไว้…สโนว์จริงๆแล้วเจ้าเกลียดข้าใช่ไหม”

ในที่สุดเมื่อรู้ความจริงจัสมินก็พึมพำกับตัวเองอย่างโง่เขลา

“ เจ้าโกหกข้าตลอดเลยจริง ๆ แล้วเจ้าแค่ต้องการใช้ข้า…ข้าโง่มากข้าวิ่งเป็นวงกลมเพราะคำโกหกของเจ้า”

แทนที่จะพูดว่าเธอกำลังดุหรือบ่นมันก็เหมือนว่าเธออกหักและกลับใจ

“ ใช่แล้ว เจ้าโดดเด่นมากคนสุดท้องอายุน้อยที่สุดในรอบหลายร้อยปีและข้าก็เป็นหญิงชราที่ทรุดโทรมอย่างค่อยเป็นค่อยไปข้าจะอยู่กับเจ้าได้อย่างไร…ข้าต้องน่ารำคาญจริง ๆ เหรอ?”

ขณะที่เธอพูดเธอค่อย ๆ วิ่งออกไปจากมือของเธอและมันก็เหมือนการจับสโนว์และไม่ปล่อยเธอไปกลายเป็นเรื่องยากมาก

น้ำตาของเธอยังคงไหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในที่สุดจัสมินปล่อยมือของเธอและทิ้งอาการหลงผิดที่ไม่สมจริง

เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้สโนว์ไป

เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขอให้เธออยู่ต่อ

“ ฮิฮิ พี่สาวจัสมิน ท่านโง่จริง ๆ ” สโนว์ยังคงยิ้มแต่ตอนนี้รอยยิ้มของเธอมีความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์“ ถ้าท่านไม่โง่มากท่านจะเป็นพี่สาวคนโปรดของข้าได้อย่างไร”

“?” ได้ยินว่าจัสมินกะพริบช้า ๆ ด้วยความงุนงงและสงสัยหู

“ ไม่ต้องกังวล พี่สาวจัสมินถึงแม้ว่าข้าต้องไปแต่ข้าจะไม่ละทิ้งท่านที่นี่” สโนว์เป็นเหมือนผู้ใหญ่เธอตบไหล่ของจัสมินด้วยรอยยิ้มและปลอบโยนเธอด้วยคำพูดที่สุภาพ

ไม่เธอไม่ปลอบโยนเธอคำพูดที่แน่วแน่ฟังเหมือนคำสัญญา …

“ พี่สาวจัสมินเชื่อข้า ข้าจะพาท่านไปที่เมืองวินเทอร์เรสในไม่ช้าและทำให้ท่านเป็นอาร์คบิชอป!”

“ อะไรนะ?” จัสมินตกใจขาของเธอสั่นเทาจนเกือบก้มตัวลง

อะไรคือสิ่งที่อยู่ในหัวของผู้หญิงคนนี้?

เธอเป็นเพียงเด็กแต่คำพูดของเธอทำให้ผู้ใหญ่สั่น “ข้าจะทำให้ท่านเป็นอาร์คบิชอปแห่งเมืองวินเทอร์เรส” เธอจะพูดอะไรบางอย่างที่ไม่สุภาพได้อย่างไร

เธอไม่ใช่สมเด็จพระสันตะปาปาไม่ใช่เธอเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เธอเป็นเพียงนักบุญซึ่งเธอจะมีพลังในการถ่ายโอนบิชอปแห่งเมืองเชอร์รีลเพื่อทำหน้าที่เป็นอาร์คบิชอปแห่งเมืองวินเทอร์เรสได้ยังไง

มันเป็นเพียงแค่จินตนาการ

แต่มันก็แปลกตราบใดที่มีสโนว์กล่าวว่าจัสมินจะเชื่อมัน 100%!

ไม่ว่าจะเป็นการโกหกที่ไร้สาระหรือตลก ๆ เธอจะเชื่อทุกอย่าง!

“จริงๆ? ข้าสามารถไปกับเจ้าที่เมืองวินเทอร์เรสได้? เยี่ยมมาก! สโนว์ข้า…”

“ ดังนั้นพี่สาวจัสมินหยุดร้องไห้มันน่าละอาย” สโนว์มองไม่เห็นดังนั้นเธอสามารถยื่นมือเล็ก ๆ และลูบไปรอบ ๆ ในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงใบหน้าของจัสมินดังนั้นเธอจึงยิ้มและพยายามเช็ดน้ำตา

“ อ๊ะไม่…”

ในที่สุดเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่อบอุ่นจัสมินยิ้มแย้มแจ่มใสเธอสูดหายใจลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ของเธอ

“ ถูกต้องสโนว์ข้ามีบางอย่างที่จะบอกเจ้า!”

“นั่นอะไร?”

“ เมื่อไม่นานมานี้…โอ้หลังจากเจ้าไปคาดิน่าหญิงสาวชื่อเอโลน่ามาตามหาเจ้า เธอนำเหรียญทองครึ่งหนึ่งมาและบอกว่ามันเป็นของที่ระลึกที่หลินเสี่ยวมอบให้เจ้า เจ้าบอกให้ข้าจับตาดูผู้หญิงคนหนึ่งแบบนั้น…มันควรจะเป็นเธอใช่ไหม?”

“ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอ?”

“ เจ้าไม่ได้กลับมาดังนั้นข้าสามารถดูแลเธอได้ชั่วคราว…โอ้นี่คือของที่ระลึกของเธอ” จัสมินหยิบเหรียญออกมาแล้วส่งมอบให้สโนว์

สโนว์รับเหรียญทองและรู้สึกอย่างระมัดระวังจากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า:“ นี่เป็นของที่ระลึกของพี่ชายจริงๆขอบคุณพี่สาวจัสมินมาพบกันเถอะ!”

“อู”.

ดังนั้นชื่อพี่ชายของสโนว์ก็คือหลินเสี่ยวซึ่งจัสมินแอบจดบันทึกสิ่งนั้นไว้

“ ใช่แล้วสโนว์มีบางอย่างที่ข้าต้องบอกเจ้า” จัสมินดึงมือของเธอแล้วลดเสียงของเธอลงแล้วก็กระซิบข้างหูเธอ“ จากการสังเกตของข้าเด็กผู้หญิงที่ชื่อเอโลน่าอาจเป็นปีศาจ! ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นแมวดำตาสีแดง!”

“ ใช่แล้วเธอเป็นปีศาจ” สโนว์ตอบอย่างสงบ

“ใช่มั้ย? เธอเป็นปีศาจจริง? ไม่เป็นไรใช่มั้ย” จัสมินถามอย่างสับสน

“ ไม่เป็นไรมันไม่สำคัญ” การตอบสนองของสโนว์ก็ไม่ถูกรบกวนเหมือนเมื่อก่อน

“ เอ๊ะ?” แม้ว่ามันจะเป็นคำตอบที่เธอคาดไว้จัสมินก็ยังคงวิตกกังวล

เพราะสโนว์บอกเธอเป็นพิเศษและเนื่องจากความไว้วางใจที่เธอมีต่อสโนว์ดังนั้นแม้ว่าเธอจะสังเกตเห็นว่าเอโลน่าเป็นปีศาจเธอก็ยังพาเธอเข้า

แต่จัสมินไม่เข้าใจในฐานะที่เป็นนักบุญของโบสถ์แห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ทำไมเธอถึงมีความสัมพันธ์กับปีศาจ?

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จัสมินรู้สึกว่าเธอมีความกล้ามากจริง ๆ แล้วเธอรับปีศาจเข้าโบสถ์เพราะสิ่งที่สโนว์พูด ถ้ามันหลุดออกมาเธอจะต้องถูกฆ่าพันครั้ง!

“ เห้อ ข้าจะพาเจ้าไปหาเธอ…” เธอนำสโนว์ด้วยมือแล้วรีบไปหาเอโลน่า

จัสมินอธิบายว่าเอโลน่าอยากไปเมืองวินเทอร์เรสและเธอมาที่สโนว์เพื่อเรื่องนั้นสโนว์ก็พยักหน้าเหมือนที่เธอรู้

จัสมินรู้สึกงุนงงมากขึ้นเมื่อเธอไม่สนใจ

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงห้องด้านข้างที่เอโลน่าซ่อนตัวอยู่

ในเวลานี้ เอโลน่ากำลังยืนพิงรอยร้าวของประตูในขณะที่มองออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวังและบ่นเกี่ยวกับผู้ศรัทธาที่โง่เขลาที่ได้รับการยกย่องอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อเห็นพี่สาวจัสมินกลับมาเธอเพิ่งจะโบกมือแต่ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นหญิงสาวตาบอดที่อยู่ถัดจากเธอ

เด็กหญิงตัวน้อยน่ารักมากผมยาวสีน้ำเงินและยิ้มหวาน เธอยังมีลักษณะอ่อนนุ่มและอ่อนซึ่งทำให้ผู้คนมีความประทับใจที่ดีของเธอ

แต่เอโลน่ารู้สึกว่าเธอดูคุ้นเคยเหมือนอย่างที่เคยพบมาก่อน

แปลกเธอจะมีคนรู้จักในโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร?

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้เอโลน่าไม่เพียงแต่จะทำให้เธอเห็นชัดเธอยังได้ยินเสียงที่ไพเราะของเธอด้วย

ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ เอโลน่าก็บอกไม่ได้ทันทีแต่หลังจากได้ยินเสียงของเธอ

“ ขอให้โชคดีเจ้าแมวน้อย เจ้าต้องเอาชีวิตรอดข้าจะสวดอวยพรให้เจ้า”

เวลานั้นที่ชานเมืองเวสต์วินด์ทาวน์แม่มดตาบอดผู้มุ่งร้ายบางคนใช้เสียงหวานดังกล่าวและทำให้เธอตายขณะยิ้ม!

ไอ้แม่มดสโนว์!