เมื่อมีประสบการณ์ในการถูกล้อมรอบด้วยพี่ชายสามคน เอเลน่าเข้าใจอย่างถี่ถ้วนว่ามนุษย์เพศชายก็เท่ากับแมลงสาบรางน้ำ

ไม่จริง ๆ มีมนุษย์เพศชายสองประเภทประเภทแรกเป็นพวกนิสัยเสียที่มีนิสัยเฉกเช่นหลินเสี่ยว อีกประเภทคือพวกนิสัยเสียยิ่งกว่า

ไม่ว่าคนบล็อกจะเป็นผู้ชายประเภทใด สิ่งที่เธอรู้ก็คือเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

เอเลน่ารู้สึกเสียใจ

เพราะเธอกำลังคิดจะซื้อเนื้อสัตว์ตลอดเวลาเธอจึงผ่อนคลายเรดาร์ตรวจจับเวทย์มนตร์ของเธอดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นนักรบระดับห้าซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอย

แน่นอนว่านั่นหมายความว่าเธอไม่เคยสังเกตเห็นผมสีดำ “ไอ้ลามก” ที่ติดตามเธอตลอดเวลา

ดูเหมือนว่าเธอพึ่งพึ่งตัวเองเท่านั้นที่จะหลบหนีจากอันตราย

เอเลน่าไม่ได้ใช้เวลาสักครู่แล้วโยนตะกร้าใส่มือเธอแล้วหันกลับมาแล้ววิ่งไป เธอดึงคอด้วยมือเดียวและเตรียมพร้อมที่จะวิ่งไปหาตลาดพร้อมกับขอความช่วยเหลือ

ตามที่หลินเสี่ยวสอนเธอตราบใดที่คนในตลาดได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอคนเลวก็ไม่กล้าทำอะไรเลย!

อย่างไรก็ตามเอเลน่าคาดคะเนประเมินความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายผิด

“ เขา…เอ๊ะ?”

ก่อนที่เอเลน่าจะตะโกนขอความช่วยเหลือเธอสังเกตเห็นว่าเขาหลบเลี่ยง“ การโจมตีด้วยตระกร้า” จากนั้นก็ปรากฏตัวถัดจากเธอในทันทีและบล็อกเส้นทางของเธออีกครั้ง!

เร็ว!

ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ห่างกันอย่างน้อยสิบเมตรแต่เขาปิดระยะทางนั้นในทันทีเหมือนพายุที่พุ่งเข้ามา ปัจจุบันพวกเขาอยู่ห่างแค่แขนเดียวเขาก็สามารถบีบคอเธอได้โดยแค่ยื่นแขนออกมา

จากสิ่งที่เธอจำได้มีเพียงเชนไตหยินเท่านั้นที่เร็วขนาดนี้แต่ชายข้างหน้าเธอก็มีความเร็วเท่ากันกับเธอ

เอเลน่าไม่มีทางออก!

เธอควรทำอย่างไร

เธอตื่นตระหนก เธอวิ่งไม่ออกเธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ไอ้ลามกหลินเสี่ยวนั้นไม่ยอมมาช่วยเธอนี่ไม่ใช่ว่าเธอเกมโอเวอร์ฦ

ไม่ เธอไม่สามารถทำเช่นนี้ได้!

“เขา! …”

เอเลน่ากัดฟันเธอไม่ต้องกังวลว่าเขาจะบีบคอเธอหรือไม่เธอเตรียมพร้อมที่จะส่งเสียงดังและต่อสู้กับความตาย!

น่าเสียดายที่การขอความช่วยเหลือของเธอหยุดชะงักอีกครั้ง

“เฮ้! แม่บ้านของหลินเสี่ยว เจ้าจะกรีดร้องหาอะไร? เจ้านอตหลวมหรือไง?” เขาบ่นด้วยน้ำเสียงอู้อี้“ แปลกข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยแต่เธออยากวิ่งทันทีที่เธอเห็นข้า…มีอะไรผิดปกติกับหัวเธอ?”

ใบหน้าของเด็กผิวคล้ำที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเขาไม่ได้ทำอะไรกับเอเลน่าเขาเพียงแต่จ้องมองเธออย่างเงียบๆราวกับว่าเขาได้รับความอัปยศอดสูที่สุด

“ เอ๊ะ?” เอเลน่าเงยหัวเธอไม่เข้าใจสถานการณ์

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนไม่ดีรังควานหญิงสาวทำไมเขาจึงกลับมาดูถูกเธอ?

“ นี้ เจ้าไม่รู้จักข้าเหรอ?” สังเกตความสับสนของเอเลน่าเขาขมวดคิ้วของเขาและอธิบายอย่างกระวนกระวายว่า“ ข้าแซม! นักเรียนวิชานักรบจากวิทยาลัยลอรัน พูดตามตรงนะ…ข้าแค่ดำไปหน่อยแล้วก็ดูดุร้ายเล้กน้อยแต่ข้าน่ากลัว? แม่บ้านของหลินเสี่ยวอย่าถือว่านักเรียนนักรบของเราทุกคนเป็นคนร้าย!”

แซมชายที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดานักเรียนใหม่ในแผนกนักรบเรียกว่า “นักดาบพายุ” แม้ว่าเขาจะไม่มีอะไรพิเศษที่จะมองและผิวของเขาก็ดำคล้ำเหมือนถ่านนักเรียนใหม่ทุกคนยังคงนับถือเขาในฐานะ“ พี่ชาย” ของพวกเขา

มันน่าเสียดาย แต่ “พี่ชาย” คนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ราชาปีศาจชอบ

“แซม? ไม่ข้าไม่รู้จักเจ้า” เอเลน่าสนใจน้อยลงและทำให้ปากของเธอกระตุกเธอกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งอื่นและถามอย่างจริงจังว่า“ งั้นเจ้าไม่ใช่คนร้ายใช่ไหม”

“ ไม่แน่นอน! ข้าไม่เคยทำร้ายผู้หยิ่งแม้แต่แม่บ้านคนเดียว! ข้า…” แซมต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขา แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาสีแดงเลือดอันงดงามของเอเลน่าเขาก็ผูกลิ้น

แม้ว่าเขาจะได้ยินมานานแล้วว่าสาวใช้ของหลินเสี่ยวเป็นคนที่สวยงามแต่เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ตอนนี้เมื่อเห็นมือแรกของเธอในระยะใกล้เขาก็งงงวย

แน่นอนว่าเธอสมควรได้รับชื่อเสียงในฐานะเทพธิดาน้ำแข็งเอเลน่า!

ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะแตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิงในวันนี้และไม่ได้สวมชุดเซ็กซี่แต่เป็นเสื้อคลุมยาวธรรมดาปกปิดรูปร่างอันน่าประทับใจของเธอแต่แซมที่ใกล้ชิดก็รู้ถึงรูปร่างของเธอโดยเฉพาะอาวุธขนาดใหญ่ที่ปกปิดอยู่!

ไม่ใหญ่เกินไปหน้าอกของเธอบวมทั้งตัวแซมสงสัยว่าเสื้อโค้ทนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษพื้นที่หน้าอกต้องกว้างพิเศษไม่งั้นมันจะระเบิด

“ ชอ แค่นักเรียนคนหนึ่งเท่านั้น” หลังจากตื่นตระหนกเอเลน่าก็กลับมาแสดงสีหน้าเยือกเย็นและเย็นชาของเธออย่างรวดเร็ว

เธอไม่ต้องการที่จะเสียคำพูดอีกต่อไปแล้วเธอจ้องมองเขาจากนั้นหยิบตะกร้าเปล่าที่เธอโยนไปก่อนหน้านี้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นและพร้อมที่จะออกไป

ในขณะที่ไหล่ของเธอปัดผ่านเขาในที่สุดแซมก็หักออกจากมันและหยุดเธออย่างรวดเร็ว

“ อย่าไป!”

“ ชิ …น่ารำคาญน่าขยะแขยง!” ความเย่อหยิ่งของเอเลน่าซึ่งถูกฝังอยู่ในตัวเธอถูกเปิดเผย เธอเป็นแค่สาวอ่อนแอแต่เธอกล้าที่จะปราบนักรบระดับห้า“เจ้าขวางทางของข้าทำไม”

“เพราะ! นี่…นั่น…”

ในขั้นต้นแซมเต็มไปด้วยความกระตือรือล้นแต่หลังจากถูกกล่าวด้วยความรังเกียจเขาก็อ่อนแอ

ข่าวลือนั้นถูกต้องถึงแม้ว่าเอเลน่าจะเป็นแม่บ้านแต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอนั้นมีรัศมีที่สง่างามของราชินี แม้แต่อาจารย์ประจำฝ่ายนักรบมัมก็ยังถูกข่มขู่โดยออร่าที่สง่างามของเธอและไม่ต้องพูดถึงนักศึกษาปีแรกอย่างเขา

“ ออกไป! ข้ายังต้องกลับบ้านและทำอาหาร” เมื่อเห็นอีกด้านหนึ่งก็เงียบไปเอเลน่าสั่งอีกครั้ง

“ทำอาหาร? แค่กๆ…แย่จริงนายของเจ้าอาจจะไม่สามารถกินได้อีกเลย” ในที่สุดแซมก็จำได้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไรพยายามใช้ท่าทางที่หยาบคายและเริ่มการกระทำของเขา กลับไปบอกเจ้านายของเจ้าว่าข้าจะล้างแค้นให้พี่น้องทั้งสามคน!”

ราวกับว่าเขาต้องการสื่อความตั้งใจของเขาแซมทุบกำแพงอิฐและสร้างรอยแตกหลายแห่ง

“ พี่ชายสามคน” เอเลน่าไม่กลัวหลังจากเธอตอบบางสิ่งบางอย่าง“ เจ้าพูดถึงคนงี่เง่าที่มั่นใจตนเองสามคน?”

“ ใช่พวกเขา…ไม่พวกเขาไม่ใช่คนงี่เง่า!” แซมรู้สึกโกรธจนถึงจุดที่เขาเกือบทำลายกำแพง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถตำหนิใครได้แต่ได้รับบาดเจ็บในฐานะหัวหน้าของพวกเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนเสียหน้า

มันน่าโกรธเกินไป!

การทดสอบเวทมนต์ครั้งล่าสุดเผยให้เห็นว่าหลินเสี่ยวเป็นนักเวทระดับที่สี่ทุกคนรู้ว่าดังนั้นเขาจะทำร้ายนักรบระดับที่สามได้อย่างไร?

นักรบมีข้อได้เปรียบต่อนักเวทย์มนตร์อยู่แล้วนอกจากนี้พวกเขายังมีคนมากกว่ามันเป็นชัยชนะที่แน่นอนแต่ผลลัพธ์คืออะไร

ผลก็คือพวกเขาแพ้! พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะซักเสื้อผ้าของหลินเสี่ยว ถ้ามันหลุดออกไปแล้วนักศึกษาแผนกนักรบจะเป็นเรื่องตลก!

ไม่มีทางเลือกแซมต้องฟื้นฟูเกียรติ

ไม่ว่าหลินเสี่ยวจะแข็งแกร่งขนาดไหนจริง ๆ เขาจะต้องเอาชนะเขาให้ได้!

“ บอกเจ้านายของเจ้าให้ระวังในระหว่างการแข่งขันวันมะรืนนี้ข้าจะไม่หยุดยั้งแน่นอน!” แซมทำตามคำปฏิญาณอย่างจริงจัง“ ข้าจะเอาชนะเขาอย่างยุติธรรมในแท่นสี่เหลี่ยมในระหว่างการแข่งขัน! การบาดเจ็บนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าเขาจะแขนหรือขาหัก ข้าไม่สามารถรับประกันได้”

“การแข่งขัน? เอาชนะเหรอ?” เอเลน่าสับสนอย่างสิ้นเชิงเธอก้มหัวลงและจำได้ในที่สุดจากนั้นก็ชี้ไปที่จมูกของแซมด้วยความประหลาดใจ“ โอ้! เจ้าคือแซมที่ฉายา นักดาบพายุ หัวหน้าของแผนกนักรบและคู่ต่อสู้ของหลินเสี่ยวในการแข่งขันรอบต่อไป!”

เอเลน่าได้ยินหลินเสี่ยวพูดถึงแซมเมื่อสองสามวันก่อน

การแข่งขันกลุ่มจบลงอย่างสมบูรณ์หลินเสี่ยวได้ชัยชนะทั้งหมดผ่านเข้ารอบที่สองซึ่งเป็นการแข่งขันแบบน๊อคเอาท์!

นอกจากนี้ในรอบแรกของการแข่งขันแบบน๊อคเอาท์ ฝ่ายตรงข้ามของหลินเสี่ยวคือหัวหน้าของวายร้าย นักดาบพายุแซม!

“ ใช่แล้วข้าคือนักดาบพายุ! … แต่การเรียกข้าว่าหัวหน้าวายร้ายนั้นไม่จำเป็น!” แซมจ้องมองและบ่น

“ งั้นหัวหน้าวายร้าย เจ้าวางแผนที่จะสอนบทเรียนหลินเสี่ยวอย่างไร้ความปราณีในระหว่างการแข่งขัน?” ด้วยเหตุผลบางอย่างเอเลน่าก็ให้ความสนใจทันทีทันใดน้ำเสียงของเธอก็อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม

“ถูกต้อง! แม่บ้านของหลินเสี่ยว จำเรื่องนี้ไว้นายของเจ้าทำตัวเอง!” แซมพูดอย่างกระวนกระวายคิดว่าเอเลน่าจะขออภัยให้หลินเสี่ยวเขายังคงสันนิษฐานต่อไปว่า“ มันไร้ประโยชน์ไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไปแม้ว่าเจ้าจะคุกเข่าและขอร้องสำหรับนายของเจ้าก็ไม่มีวัน! วันมะรืนนี้ข้าจะให้หลินเสี่ยวรู้ความสามารถของข้า!”

แซมกำกำปั้นของเขากล้ามเนื้อบนแขนของเขาโป่งเพียงมองเดียวก็พอที่จะให้ผู้คนรู้สึกถึงพลังทำลายล้างของเขา

เขาไม่ได้พูดอะไรใหญ่เพราะหัวหน้าของแผนกนักรบเขามีความสามารถ!

“ ดีมากแซมข้าจะให้เขารู้แน่ ๆ !” โดยไม่คาดคิดเอเลน่าไม่โกรธตรงกันข้ามเธอเห็นด้วยและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะออกเดินทาง

ก่อนที่เธอจะจากไปเธอรู้สึกว่าเธอยังกังวลเกี่ยวกับบางสิ่งดังนั้นเธอจึงทิ้งคำสองสามคำให้แซม

“ หัวหน้าประลองโปรดใช้พลังทั้งหมดของเจ้าแล้วเอาไอ้ลามกให้ตายด้วย!”

“ แม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถฆ่าเขาได้แต่การทำให้พิการก็โอเคหรือการหักขาข้างใดข้างหนึ่งก็ดี!”

“ ถ้าเจ้าทำอย่างนั้นได้… หัวหน้าวายร้าย ข้าจะเชื่อใจเจ้า!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเอเลน่าก็เกินออกไปขณะถือตะกร้า

“ นี้ เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นแซมเกือบสำลักน้ำลายของตัวเอง

เขาได้ยินผิดไหม? สาวใช้ของหลินเสี่ยวขอร้องให้เขาเอานายของเธอจนตาย?

มีบางอย่างผิดปกติในหัวของแม่บ้านคนนี้ แม่บ้านแบบไหนที่ต้องการให้เจ้านายของตัวเองตาย? เธอยังสามารถเรียกแม่บ้านได้หรือไม่?

ไม่ไม่แซมเข้าใจทันที ไม่มีอะไรผิดปกติกับแม่บ้านนี้เธอพูดตรงกันข้าม! เป็นเพราะเธอมั่นใจว่าเจ้านายของเธอจะไม่แพ้ดังนั้นเธอจึงใช้กลยุทธ์ทางจิตวิทยาเพื่อกระตุ้นเขา

“ ฮืมเจ้ากล้าดูถูกข้าได้ยังไง” แซมรู้สึกเหมือนเขาได้รับความอัปยศอดสูอีกครั้ง

แม้ว่าเขาจะโกรธเขาก็ไม่ระบายออกมาได้แต่เอาชนะหลินเสี่ยวจากนั้นก็ก้าวเดินอย่างโหดร้ายต่อหน้าเจ้านายของเอเลน่าและพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเขาในฐานะผู้ชนะ!

“ รอข้าละกัน แม่บ้านจองหอง ข้าจะทำลายความเชื่อมั่นของคเจ้าป็นการส่วนตัวและทำให้นายของเจ้าเชื่อฟังข้าอย่างไม่ลดละ!”