“ เจ้าไม่สามารถปกป้องพี่สาวของเจ้าแบบนั้นได้” เชนไตหยินพูดอย่างเฉยเมย

เธอดึงเหรียญเงินออกมาจากกระเป๋าของเธอและผลักมันเข้าไปในอกของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก

เพราะเธอกรีดนิ้วก่อนหน้าเหรียญเงินในมือของเธอก็เปื้อนเลือดด้วย

“เอ๋ ??”

น้องสาวมองที่เหรียญเงินเปื้อนเลือดในอ้อมแขนของเธออย่างโง่เขลาไม่เข้าใจสถานการณ์

“ ครั้งต่อไปที่เจ้าพบกับคนที่ไม่ดีอย่าลืมวิ่งหนีทันที” หลังจากนั้นเชนไตหยินใช้น้ำเสียงที่รุนแรงเพื่อบรรยายพวกเขา“ ถ้าเจ้าหนีไม่พ้นแล้วก็สู้กลับถ้าเจ้าไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ให้หาอาวุธ ถ้าไม่มีอาวุธเจ้าสามารถใช้กำปั้นของเจ้าเองและขาแขนฟัน…ไม่เพียงแค่ร้องไห้หรือขอเพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นการกระทำที่ไร้ความหมายคนเลวจะไม่ยอมให้เจ้าออกไปด้วยความสงสาร”

“ โอ้ ข้าจะจำคะ…พี่สาวใหญ่ ท่านไม่ได้วางแผนฆ่าพวกเราเหรอ” น้องสาวตัวน้อยพยักหน้าไม่เข้าใจจริงๆแล้วถามอย่างไร้เดียงสา

ในครั้งนี้เชนไตหยินไม่ได้พูดอะไรและแค่ส่ายหัวและจ้องมองน้องสาวอย่างต่อเนื่อง

“ น้องไปกันเถอะ ปล่อยหญิงแปลกนี้ไป!” ในที่สุดพี่สาวกลับมาถึงความรู้สึกของเธอและเสนอแนะ

“ แต่เธอให้เงินกับเรา…บางทีเธออาจจะเป็นคนดี” น้องสาวตัวน้อยดูเหมือนไม่เต็มใจเหมือนเธอยังต้องการพูดอะไรบางอย่างกับ เชนไตหยิน

แม้ว่าพี่สาวใหญ่คนนี้จะดูน่ากลัวถือดาบไม่เหมือนคนดีแต่เธอก็ให้เงินพวกเขาอย่างน้อยเธอก็ควรจะขอบคุณเธอใช่ไหม?

“เหอะ! พวกเขาเป็นคนดีเพียงเพราะพวกเขาให้เงินเจ้า? อย่าโง่ไปไม่เพียงแต่เธอพูดก่อนหน้านี้เช่นกันวิ่งหนีทันทีเมื่อเจ้าพบกับชายเลว…ดังนั้นเรามารีบวิ่งกันเถอะ!” พี่สาวถักคิ้วและโน้มน้าวเธอ

“ ทะท่านถูก…วิ่ง!”

ในที่สุดน้องสาวของเธอก็ถูกลากไปโดยไม่มีความสามารถที่จะพูดขอบคุณทั้งสองก็หายเข้าไปในตรอกซอกทันที

“ เฮ้อ ท่านอยากเป็นคนดีอย่างชัดเจนทำไมท่านแกล้งเป็นคนเลว?” เมื่อดูจนจบหลินเสี่ยวก็ถอนหายใจจึงพูดว่า“ พี่สาวหยิน ท่านยังไม่ได้คำขอบคุณในตอนท้ายเลย”

“ ขอบคุณ?” เชนไตหยินก็ยืนขึ้นและตอบอย่างบ้าคลั่ง“ ข้าไม่ต้องการคำขอบคุณพวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากข้า”

“ พวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของท่าน? แต่ท่านยังให้เงินกับพวกเขามันก็เพียงพอแล้วสำหรับขนมปังครึ่งปี” หลินเสี่ยวพูดพร้อมกับยิ้ม“ ท่านทดสอบความเป็นพี่น้องพวกเขาใช่ไหม? ท่านสังเกตเห็นว่าถึงแม้พี่สาวจะดูกล้าหาญแต่น้องสาวก็เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าแต่เธอก็ปกป้องพี่สาวของเธออย่างเงียบ ๆ ใช่ไหม?”

“ …” เชนไตหยินเหลือบมองมาที่เขาและนิ่งเงียบแต่นิ้วที่ได้รับบาดเจ็บของเธอเริ่มสั่นเทาเล็กน้อยมันหักหลังความวุ่นวายภายในของเธอ

หลินเสี่ยวรู้ว่าเขาพูดถูกและเริ่มเจาะลึกลงไป

“ แต่ทำไมท่านถึงช่วยเธอ มีขอทานที่คล้ายกันอีกมากมายในเมืองวินเทอร์เรส ท่านไม่สามารถช่วยพวกเขาทั้งหมดได้ท่านรู้ตัวเองดี” หลินเสี่ยวจ้องมองที่หมั่นโถวสกปรกบนพื้นดิน“ ท่านช่วยเธอเพราะท่านเห็นเงาของตัวเองในตัวเธอ ?”

“…”

เชนไตหยินยังคงนิ่งเงียบแต่ม่านตาของเธอหดตัวลงทันทีและหมอกควันปกคลุมดวงตาที่ไร้วิญญาณของเธออีกครั้ง

เขารู้ว่าเชนไตหยินผิดปกติอย่างมากในวันนี้เขาไม่ควรพยายามทำสิ่งต่าง ๆ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้ว่าถ้าเขาไม่ได้พูดอะไรบางอย่างตอนนี้เขาอาจไม่เคยได้รับโอกาสอีกเลย

“ พี่สาว…ข้าเดาว่าท่านควรมีพี่สาวที่อ่อนโยนและกล้าหาญใช่ไหม? และท่านเป็นน้องสาวคนนั้นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนก่อนหน้านี้เป็นน้องสาวที่อ่อนแอแต่เข้มแข็ง…ข้าถูกไหม?”

หลินเสี่ยวเดาคำสุดท้ายคำพูดอันอ่อนนุ่มของเขากัดกร่อนหน้ากากสุดท้ายของเธอและยึดหัวใจน้ำแข็งของเธอ

แต่คำตอบที่เขาคาดหวังไม่ได้มา

“ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าต้องกังวลเกี่ยวกับธุรกิจของข้า !!” ทันใดนั้นเชนไตหยินยกระดับน้ำเสียงของเธอขึ้นมาพร้อมกับแสดงความโกรธเล็กน้อย

“ พี่สาว?ข้า…”

หลินเสี่ยวงงไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงโกรธในทันใดแต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงตะโกนอันละเอียดอ่อนของเชนไตหยิน

“ หลินเสี่ยว !!!” เชนไตหยินเหล่และจ้องไปที่ดวงตาของเขาราวกับว่าเธอกำลังจะฆ่าใครบางคน“ เจ้ารู้หรือไม่? บางครั้งการช่วยเหลือใครบางคนก่อนหน้านี้จริง ๆ ก็เป็นอันตรายต่อพวกเขา พวกเขาไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากข้าดังนั้นการกุศลและความสงสารใด ๆ ที่ไม่จำเป็นจะทำให้พวกเขารู้สึกความรังเกียจ เจ้าเข้าใจไหม?“

“ พี่สาวหยิน…” หลินเสี่ยวไม่กลัวท่าทีที่สง่างามของเธอ แต่ก็แปลกใจกับสิ่งที่เธอพูด

กำลังทำร้ายพวกเขา …

เขาเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

แม้ว่าบนพื้นผิวมันฟังดูเหมือนว่าเธอกำลังอธิบายน้องสาวขอทานแต่จริงๆแล้วเธอกำลังวิจารณ์ความน่าเกรงขามของผู้ชายคนหนึ่ง

เชนไตหยินไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการการกุศลหรือความสงสาร

“การกุศล? ไม่ข้าไม่คิดว่านี่คือการกุศลข้าคิดว่ามันเป็นความอ่อนโยน” หลินเสี่ยวมองกลับไปที่ดวงตาของเชนไตหยินที่ไม่ยอมแพ้

“อ่อนโยน? ข้าไม่เข้าใจ”

“ ถูกต้อง ความอ่อนโยน” หลินเสี่ยวพยักหน้าและอธิบาย“ ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนที่ท่านชอบ ตามธรรมชาติท่านไม่ช่วยแต่อ่อนโยนต่อเธอนั่นคือความรู้สึกจริงใจที่มาจากใจมันไม่น่าสงสารจริง ๆ และไม่ใช่การกุศลอย่างน้อยนั่นก็เป็นความรู้สึกของข้า”

มีคนที่เจ้าชอบ…ตอนแรกพวกเขากำลังคุยกันเรื่องน้องสาวขอทาน แต่ตอนนี้หัวข้อดังกล่าวกลายเป็นเรื่องลึกลับ

เป็นเรื่องดีที่พวกเขาเข้าใจความหมายของสิ่งอื่น ๆ ดังนั้นการสนทนาจึงสามารถดำเนินต่อไปได้

“ หลินเสี่ยวเจ้ายังไม่เข้าใจ…วิธีคิดของเจ้าเปรียบเหมือนรู้ไปหมด” เชนไตหยินกล่าวสรุป

“ บางทีท่านพูดถูกแต่ก็ผิดด้วย”

“ไม่ถูกต้อง? ข้าผิด?”

“ เมื่อท่านเจอคนที่ไม่ดีมีวิธีอื่นที่ดีกว่าเพียงแค่หลบหนีหรือต่อสู้กลับ” หลินเสี่ยวแกล้งทำตัวลึกซึ้งและหัวเราะ

“ มีวิธีอื่นอีก? มันคืออะไร?” เชนไตหยินไม่เข้าใจและถาม

“ ขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ ของท่าน!” หลินเสี่ยวให้คำตอบว่า“ ถ้าท่านพบใครสักคนที่ควรค่าแก่การพึ่งพาดังนั้นการขอความช่วยเหลือจากบุคคลนั้นเป็นวิธีการที่ดีใช่ไหม”

“ขอความช่วยเหลือ? เหอะ” เชนไตหยินเย้ยหยันอย่างเยือกเย็น

เธอจะไม่รู้อะไรเช่นนั้นได้อย่างไร? แต่ …

เพื่อนของเธอคือใคร

บุคคลนั้นมีค่าที่ต้องพึ่งพา ใครที่สามารถยื่นมือช่วยเหลือเธอได้?

มันเป็นถังขยะต่อหน้าเธอที่รู้วิธีขี้เกียจแค่ไหน?

ตลกแบบไหนกันเนี่ย!?

“ หลินเสี่ยวข้าไม่ต้องการความอ่อนโยนของเจ้า!” ในที่สุด เชนไตหยินก็ไม่ได้ตกรอบไปรอบ ๆ พุ่มไม้และก็ตอบอย่างตรงไปตรงมา

คำตอบสุดท้ายของเธอ

“ เอ๊ะ…พี่สาวหยิน อย่าปฏิเสธข้าเร็วขนาดนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ” หลินเสี่ยวสามารถเกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้า

“ครั้งที่สอง? ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูด” เชนไตหยินไม่ต้องการทำเรื่องยุ่ง ๆ ต่อไปและถามว่า“ หลินเสี่ยวทำไมเจ้าถึงมาที่นี่”

“ ข้าเหรอ?” ทันใดนั้นถูกถามหลินเสี่ยวเกาหัวแล้วพูดติดอ่าง“ จริง ๆ แล้วข้ามาหาเอเลน่า”

“ แม่บ้านของเจ้าเหรอ?”

“ ใช่เพื่อนคนนั้นออกไปเมือเช้าวันนี้และยังไม่ได้กลับบ้าน ข้ากังวลว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นดังนั้นข้าจึงตามหาเธอ” การพูดของเอเลน่าหลินเสี่ยวตบริมฝีปากของเขาและเริ่มบ่นว่า“ อารมณ์ของเธอแย่มาก เธอทำให้ข้าเดือดร้อนอยู่เสมอ ข้าต้องจับตาดูเธอตลอด!”

เหตุผลที่แท้จริงคือเพราะเขาให้คริสตัลเวทของเอเลน่าซึ่งสามารถทำได้เพียง 12 ชั่วโมงเท่านั้นมันจบลงหากเกินเวลาที่กำหนด! เขาไม่ต้องการให้เอเลน่าตายเขาจึงตามหาเธอ

“ โอ้เป็นอย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าเจ้าทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดี” เสียงเงียบสงบของเชนไตหยินไม่มีเสียงขึ้นหรือลงไม่ทราบว่าเธอขี้หึงหรือถอนหายใจ

“? ไม่ไม่ไม่เรา…” เช่นเดียวกับทีหลินเสี่ยวกำลังจะอธิบายเชนไตหยินไม่ได้ยุ่งกับเขาอีกต่อไปแล้วหันหลังและเดินจากไป

“ หลินเสี่ยวถ้าเจ้าต้องการช่วยข้าแล้วเอาชนะข้าในการแข่งขันในวันพรุ่งนี้”

เชนไตหยินเหยียบย่ำไปกับรองเท้าส้นสูงของเธอ,.

“ คนที่แพ้ข้าไม่สามารถให้ความอ่อนโยนกับข้าได้”

ทิ้งไว้ข้างหลังเธอก็หายไปในตอนท้ายของตรอก

“เฮ้อ …”

เชนไตหยินไตร่ตรองการสนทนาของพวกเขาเป็นครั้งแรกที่เห็นว่าเชนไตหยินไร้อารมณ์แต่ …

แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเชนไตหยินยังคงหลงใหลอยู่

ในเวลานั้นเสียงที่คุ้นเคยมาจากข้างหลังเขา

“ ให้ความอ่อนโยนกับเธอ? ถุย! น่าขยะแขยง” เขาไม่รู้เมื่อไรแต่เอเลน่ายืนอยู่ข้างหลังเขาด่าเธออย่างเย็นชา

หลินเสี่ยวกระโดดขึ้นมาทันทีรีบไปรอบ ๆ แล้วเห็นสาวตาสีเงินผมสีเงินของเขา

“อา! เอเลน่าเจ้าอยู่ที่นี่! ในที่สุดข้าก็พบเจ้า!” ความผิดหวังของหลินเสี่ยวก็หายไปในทันทีหลังจากเห็นเอเลน่าและโกรธแทนเขาจะสู้กับใครบางคน“ แม่บ้านที่ไม่เชื่อฟัง! ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าจะกล้าหนีไปโดยไม่ได้ทำอาหารเย็น … และที่นี่ข้าก็เชื่อเจ้าอืมข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าจากไปคนเดียวอีกต่อไป!”

บอกว่าหลินเสี่ยววิ่งไปคว้าแขนของเอเลน่าจากนั้นก็ลากเธอกลับไปที่บ้านของพวกเขา

“อะไร? … จะเจ้ามาหาข้าจริงเหรอ?”

เธอซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นเธอจึงได้ยินบทสนทนาทั้งหมดของหลินเสี่ยวและเชนไตหยิน รวมถึงสิ่งที่หลินเสี่ยวพูดเกี่ยวกับความกังวลเกี่ยวกับเอเลน่าและออกมาค้นหาเธอ

“ ไม่ เหอะ! ข้าจะมาหาใครนอกจากเจ้า ถ้าพลังเวทย์มนตร์ในคริสตัลหายไปอย่างสมบูรณ์เจ้าจะต้องตาย!” หลินเสี่ยวพูดเหมือนเจ้านายที่กังวลเกี่ยวกับสาวใช้ของเขา

“ …ข้าไม่ต้องการความกังวลของเจ้า” รับความกังวลของเขาเป็นครั้งแรกเอเลน่าไม่คุ้นเคยกับมันและอารมณ์แห่งความอับอายปรากฏบนใบหน้าของเธอ

เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้หน้าแดงและหลอกตัวเองและเลียนแบบเชนไตหยินใช้ท่าทางเยือกเย็นเหมือนหุ่นยนต์เพื่อสลัดหลินเสี่ยวจากนั้นก็วิ่งหนีด้วยตัวเอง

“ ทำไมเจ้าไม่ไปกังวลกับ ‘พี่สาวหยินของเจ้าละ‘? น่าขยะแขยง.”

“เจ้าพูดอะไร? เอเลน่า ก่อนหน้านี้เจ้าไปที่ไหน? นี้!!” หลินเสี่ยวพยายามตามหาเธอเพื่อหาคำตอบ แต่ยิ่งเขาไล่ล่าเธอเร็วเท่าไรเธอก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นการตามตรอกซอยก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้กลับด้าน

“ บ้า…วันนี้เป็นวันอะไร? พวกเขาทั้งหมดเกลียดข้ามากขนาดนั้นหรือ”

หลินเสี่ยวนั้นขมขื่น

วันนี้เขาถูกปฏิเสธโดยเชนไตหยิน จากนั้นถูกเยาะเย้ยโดยเอเลน่า เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาเป็นความล้มเหลวไม่มีใครที่รักเขา

เพราะเขาได้รับบาดเจ็บมากเกินไปหลินเสี่ยวจึงโหยหาโลลิที่น่ารักซึ่งครั้งหนึ่งเคยกอดแขนของเขาและเรียกเขาว่าพี่ชาย

ถ้ามันเป็นน้องสาวของเขาเขาจะไม่ถูกทำร้ายแบบนี้แน่นอน!

“ สโนว์ เราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่…ข้าคิดถึงเจ้ามาก!”