“ เฮ้ย ตาเฒ่าวู เจ้าทำอะไรกับหลินเสี่ยว?” มัมจับแขนของวูอย่างสงสัย“ บอกความจริงกับข้ามา เจ้าได้ฝึกซ้อมกับเขาเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

“การฝึกอบรมพิเศษ? ข้าก็อยาก … ” วูดึงหัวของเขาอย่างเจ็บปวด“ มันยากเหลือเกินที่เจ้าหนูนั้นจะไม่โดดชั้นเรียนถึงแม้ว่าข้าอยากจะให้เขาฝึกฝนเป็นพิเศษเขาก็ไม่เต็มใจ!”

“ แล้วเขาจะรู้เวทฉับพลันได้ยังไง? อย่าโกหก! ตอนนี้เขาเป็นนักเวทระดับที่สี่ใช่ไหม? เทคนิคการร่ายขั้นสูงนี้แตกต่างจากการผูกมัดด้วยเวทมนตร์ หากเจ้าไม่ได้สอนเขาไม่มีทางที่เขาจะสามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองได้!” มัมถามด้วยความโกรธ

เขาโกรธมากที่หลินเสี่ยวซ่อนความแข็งแกร่งของเขาแล้วววูไม่ประหลาดใจได้ยังไง?

วูคงไม่เคยคิดว่าไม่เพียงแต่หลินเสี่ยวจะใช้โซ่เวทมนตร์แต่ยังใช้เวทฉับพลันได้ด้วย พรสวรรค์และความสามารถที่โดดเด่นเช่นนี้ แต่เขาไม่เคยตระหนักได้ในฐานะอาจารย์ของเขา!

หลายคนเรียกหลินเสี่ยวว่า วายร้ายอันดับS แม้ว่าวูจะไม่เห็นด้วยแต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าหลินเสี่ยวเป็นคนที่มีชั่วโมงที่ความสามารถมาก เขาแค่คิดว่าหลินเสี่ยวเป็นนักเรียนผู้ใหญ่ที่เก่งที่ดูแลเรื่องต่าง ๆเป็นเรื่องเป็นราว และมีความสามารถน้อยกว่าซีซาร์มาก

แต่ตอนนี้ความจริงได้ตบหน้าอย่างหนัก

หลินเสี่ยวไม่ได้เป็นวายร้ายอันดับS เขาเป็นนักเวทอัจฉริยะที่สามารถใช้โซ่เวทมนตร์และเวทฉับพลันได้!

ทุกคนถูกหลอกโดยรูปร่างหน้าตาที่เลอะเทอะของเขา

“ เด็กเหลือขอ…” วูดูเด็กหนุ่มบนเวที

หากไม่ใช่เพื่อให้เขาพบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นเชนไตหยิน หลินเสี่ยวคงจะไม่เปิดเผยความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาใช่ไหม

คนอื่น ๆ กำลังแสดงความแข็งแกร่งอย่างสิ้นหวังแต่เขาก็ซ่อนความสามารถและความสามารถของเขาไว้และไม่เปิดเผยจนกว่าเขาจะต้องทำ

เขากำลังคิดอะไรอยู่

“เดี๋ยว! ถ้าเขาซ่อนพลังที่แท้จริงของเขาตลอดเวลานี้…” วูก็รู้บางสิ่งบางอย่าง

ถ้าหลินเสี่ยวซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาตลอดเวลานี้แล้วความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาในตอนนี้คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาแน่?

เขาจะไม่มีอะไรซ่อนในแขนเสื้ออีกใช่ไหม?

วูและมัมเฝ้าดูหลินเสี่ยวอย่างตั้งใจจากเบื้องล่างรอคอยสิ่งที่เขาจะทำต่อไปแต่การแสดงออกของหลินเสี่ยวกลายเป็นหลุมฝังศพมากขึ้น

‘ก้าวพริบตา‘ และ ‘การร่ายรำเชอร์รี่‘ของเชนไตหยินทำให้เขาเหงื่อออก

เขาเพิ่งเห็นมันจากข้างสนามมาก่อนและเขารู้เพียงว่าเชนไตหยินนั้นเร็วมาก แต่หลังจากประสบมันโดยตรงนั่นไม่ใช่แค่ความเร็ว

เขารู้ว่าทั้งสองเทคนิคนี้ควรเป็นเทคนิคระดับต่ำหลังจากได้เห็นดอกไม้แสงจันทร์แต่พลังของมันน่ากลัว

ก่อนหน้านี้ เชนไตหยินปราบออร่าของเธอหลบเวทมนตร์ของหลินเสี่ยวและโจมตีจากด้านหลัง แม้แต่ดินแดนที่ถูกจำกัดด้วยการผูกมัดด้วยเวทมนตร์ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับ ‘ก้าวพริบตา‘ หากไม่ใช่หลินเสี่ยวคาดการณ์ไว้เขาก็คงจะแพ้ไปแล้ว

“ พี่สาวหยิน ข้าเอาจริงอยู่แล้วท่านไม่ได้วางแผนเอาจริง? ดาบสั้นนั่น นักล่าวิญญาณ ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะต้องเข้าประตู?”

แม้ว่าเขาจะไม่ทราบถึงความแข็งแกร่งของเชนไตหยินแต่ทว่าสัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าดาบอันยาวหิมะอยู่ด้านหน้าและพลังที่แท้จริงคือกริชที่ไม่มีชื่อ

“ นักล่าวิญญาณ? ยังไม่ถึงเวลา” เชนไตหยินส่ายหัวของเธอแล้วยิ้ม“ หลินเสี่ยว เจ้าเอาจริง จริง ๆ เหรอ? จากสิ่งที่ข้ารู้การร่ายฉับพลันไม่ได้เป็นเทคนิคเดียวที่เจ้ารู้”

“ …เห้อ” หลินเสี่ยวถอนหายใจอย่างต่อเนื่องรู้สึกหดหู่มาก

เชนไตหยินเห็นเขาฝึกมาแล้วและรู้เทคนิคของเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถซ่อนมันได้อีกต่อไป

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม้ว่าเขาจะต้องเปิดเผยตัวเองอย่างสมบูรณ์เขาก็ต้องเอาชนะเชนไตหยิน!

“ Explosive flame!”

อีกครั้งที่หลินเสี่ยวเล็งไปที่ร่างบอบบางของเชนไตหยินและยิงเวทมนต์โจมตีขนาดใหญ่ และหลังจากนั้นเขาไม่เคยหยุด …

“ Ice Burst!”

กรวยน้ำแข็งจำนวนมากกระจายตัวอยู่กลางอากาศและภายใต้การควบคุมที่แม่นยำของหลินเสี่ยวมันยิงเข้าหาเชนไตหยินจากทุกมุม

แต่มันยังไม่จบ

“ Lightning Strike!”

สายฟ้าฟาดลงมาตามทางที่บิดเบี้ยวที่แบกแสงที่พราว

“ Waterspout !”

“ Chain Wind Arrow!”

“ Raging Inferno!”

หลังจากนั้นอีกหนึ่งเวทมนตร์ออกมาจากหลินเสี่ยวราวกับว่าเขากำลังเล่นกลเขาใช้มือข้างหนึ่งเพื่อทำให้วงจรพื้นฐานสมบูรณ์ขณะที่สลับกับจังหวะอื่น ๆ ด้วยความเร็วที่รวดเร็วที่สุดและวิธีการที่เหมาะสมที่สุดในการปลดปล่อยเวทมนตร์โจมตีทุกรูปแบบเพื่อหยุดและเอาชนะเชนไตหยิน

แม้ว่าเวทมนตร์ของแต่ละอันจะไม่ได้ทรงพลังมากนักแต่ตราบใดที่เธอโดนหนึ่งแล้วก็ก้าวของเธอจะถูกโยนออกไปและเธอจะถูกโจมตีโดยที่สองจากนั้นก็สามถ้าเธอถูกตีด้วยจำนวนมากที่เธอจะถูกจัดการ! ดังนั้นเธอสามารถหลีกเลี่ยงได้

โชคดีที่เวทมนตร์ของหลินเสี่ยวไม่สามารถตอบสนองต่อความเร็วของก้าวพริบตาเลย! blade dancer นี้ทิ้งร่องรอยอันสวยงามของภาพติดตาบนเวทีเป็นการเต้นรำที่ชวนให้หลงใหล

การระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องบนเวทีไม่ว่าเขาจะร่ายเวทย์มนตร์มากแค่ไหนก็ตามพวกเขาก็ถูกหลบไปแต่นั่นไม่ใช่เวทมนตร์ของหลินเสี่ยวที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่าเธอจะสามารถหลบพวกเขาได้ แต่เธอก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงที่จะโจมตีเขาได้

สถานการณ์เริ่มหวาดระแวง

คนสองคนอยู่บนเวทีคนหนึ่งกำลังร่ายเวทมนตร์คนหนึ่งกำลังหลบหลีกแต่ผู้ชมโง่เขลาและกรามของพวกเขาเกือบจะสัมผัสพื้น

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลินเสี่ยวจะนำการแสดงมายากลที่สนุกสนานและงดงามมาให้พวกเขา

วัยรุ่นที่มีผมสีดำคนนั้นยืนอยู่ตรงกลางเวทีอย่างกล้าหาญและไม่เคยก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของเชนไตหยิน! เขาเป็นเหมือนป้อมปราการที่แข็งแกร่งและแขนทั้งสองของเขาเป็นกระบอกปืนยิงกระสุนเวทย์มนตร์ใส่ศัตรูของเขาอย่างเมามัน!

เขาไม่กลัวที่จะหมดพลังเวทย์มนตร์ด้วยการขว้างอย่างซุกซนหรือเปล่า? นอกจากนี้ด้วยความเร็วในการร่ายอย่างรวดเร็วเขาจะควบคุมมันได้อย่างไรอย่างแม่นยำ? หากเป็นคนอื่นพวกเขาอาจจะสูญเสียการควบคุมและระเบิดตัวเองไปแล้ว

เวทมนตร์ที่งดงาม, การควบคุมที่แม่นยำ, พลังเวทย์มนตร์มากมาย … วันนี้หลินเสี่ยวได้สอนวิชาเวทมนตร์นักเรียนทุกคนเป็นการส่วนตัวบนเวที

นักเวทไม่สามารถเอาชนะนักรบได้หรือ

นักเวทย์อพ้ทางตามธรรมชาติต่อนักรบในการดวลกันหรือไม่?

ถุย! โกหก!

หลินเสี่ยวใช้การกระทำของเขาเพื่อบอกคุณว่านักเวทย์แข็งแกร่งเพียงใด! แม้ว่ามันจะเป็นเชนไตหยินที่ไร้เทียมทาน เธอก็ยังคงถูกผลักไปยังจุดที่ไม่สามารถตอบโต้ได้