เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของเชนไตหยิน ในครั้งสุดท้ายหลินเสี่ยวใช้ใบมีดลมที่แข็งแกร่งซ่อนตัวเพื่อบังคับให้เธอกลับมาในวินาทีสุดท้ายแต่คราวนี้เธอได้เตรียมไว้แล้ว แม้ว่าเขาจะใช้เวทฉับพลันใบมีดแต่เธอก็จะหลีกเลี่ยงด้วยก้าวพริบตาและจะไม่หยุดการโจมตี

ในอีกด้านหนึ่งของเวทีเวทมนตร์จำนวนมากที่ลอยอยู่กลางอากาศได้หายไปจากการควบคุม เชนไตหยินกำลังเร่งไปหาหลินเสี่ยวแล้วเวทมนตร์เหล่านั้นก็ไร้ประโยชน์แล้ว เวทย์มนตร์สูญเสียเป้าหมายของพวกเขาและระเบิดอย่างต่อเนื่องเปลี่ยนเป็นเมฆหมอกควันระยิบระยับ

ใครจะรู้ว่าหลินเสี่ยวร่ายเวทไปเท่าไหร่ แต่หมอกที่ตกค้างจากการระเบิดทำให้บล็อกสายตาของผู้ชมไม่ได้ ตลอดทั้งเวทีมีหมอกและมองไม่เห็นอะไรนอกจากแสงที่เปล่งออกมาจากดาบของเชนไตหยิน

ปัจจุบันมีเพียงมัมและวูเท่านั้นที่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ขยับ

เป๊าะ

เสียงดีดนิ้วที่คมชัดและชัดเจนซึ่งหมายความว่าเขาใช้เวทฉับพลันอีกครั้ง

มันเป็นใบมีดลมหรือไม่? ไม่คราวนี้เขาเลือกใช้เทคนิค Hidden Fog

มันเหมือนไซโลแป้งที่ระเบิดโดยหลินเสี่ยวในฐานะที่เป็นศูนย์กลางเมฆสีขาวหนาพุ่งทะยานไปข้างหน้ารอบตัวพวกมันประมาณสิบเมตร มันห่อหุ้มพวกเขาทั้งสองไว้อย่างสมบูรณ์เนื่องจากเชนไตหยินบุกเข้าไปในดินแดนที่ถูกจำกัด

ด้วยวิธีนี้ไม่เพียงแต่การก้าวเดินของเชนไตหยินจะช้าลงแต่แม้วูและมัมก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้

“ หลินเสี่ยว เจ้าคิดว่าเทคนิคการซ่อนเร้นเพียงอย่างเดียวสามารถรั้งข้าไว้ได้? ดูเหมือนว่าเจ้าหมดแผนแล้ว!” เสียงหัวเราะของ เชนไตหยินเต็มไปด้วยความสุขที่โปร่งใส“ ดาบของข้าสามารถตัดหมอกได้!”

ดอกซากุระที่งดงามกำลังบานพร้อมกับหยดน้ำฝนที่ตกลงมาระหว่างเชนไตหยินและหลินเสี่ยวก็แยกย้ายกันไปอย่างสมบูรณ์แม้แต่พายุหิมะในท้องฟ้าและกากตะกอนบนพื้นดินก็ทำความสะอาดด้วยฟันเดียว

เชนไตหยินยืนยิ้มอย่างเงียบ ๆ และมองดูหลินเสี่ยวซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวราวกับว่าเธอกำลังประกาศชัยชนะของเธอ

“แผน? ฮิฮิ บางทีนะ” หลินเสี่ยวหัวเราะอย่างขมขื่น“ พี่สาวหยิน ท่านไม่คิดว่าเทคนิค Hidden Fog มีความหมายสำหรับท่านใช่ไหม”

“ ไม่ใช่เหรอ?”

“ ไม่อย่างแน่นอนเทคนิค Hidden Fog ของข้าถูกใช้เพื่อจัดการกับวูและมัม” หลินเสี่ยวตอบอย่างสงบ

“ จัดการกับพวกเขาเหรอ?”

ได้ยินคำพูดของหลินเสี่ยว เชนไตหยินตระหนักเพราะการระเบิดเวทมนตร์ขนาดใหญ่ผู้ชมไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและเทคนิคการซ่อนเร้นยังปิดกั้นสายตาผู้ตัดสินทั้งสองนั่นหมายความว่าเธอโดดเดี่ยวกับหลินเสี่ยวอย่างสมบูรณ์

แปลก นี้เป็นแผนการของเขามาตลอด?

เชนไตหยินสังเกตเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างน่าตกใจเธอไม่รู้ว่าเมื่อไปถึงที่นั่นแต่มีเขตแดนวงกลมสีแดงเลือดที่ด้านหลังมือขวาของหลินเสี่ยว

ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่าเธอตกหลุมพรางแต่มันก็สายเกินไปแล้ว

ด้วยเหตุผลบางอย่างร่างของหลินเสี่ยวเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย เขากลัวไหม ไม่เขาไม่ได้สั่นเพราะเขากลัว แต่เพราะเขายังคงรักษาวงจรที่คล้ายกันหลายสิบตัวในเวลาเดียวกัน

เมื่อหมอกเริ่มสลาย เชนไตหยินสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นวงจรเหล่านี้เป็นวงกลมสีเขียวอ่อนเส้นไหลวงจรนั้นดีและโปร่งใส

เธอรู้ว่ามันเป็นวงจรสำหรับใบกังหันลม แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจไม่ใช่แค่นั้น

ปัจจุบันมีวงจรนับสิบที่อยู่ถัดจากร่างของหลินเสี่ยวทั้งสองด้าน พวกเขารวมกันเหมือนปีกคู่หนึ่งซึ่งห้อยอยู่ข้างๆเขาพร้อมกับการไหลของเวทมนตร์ปล่อยเสียงสะท้อนที่นุ่มนวลออกมา

หลายสิบ? ไม่มันมีอย่างน้อยหนึ่งร้อยถ้าไม่ใช่เพราะเทคนิคหมอกที่ซ่อนอยู่ของหลินเสี่ยวเสี่ยวส่วนใหญ่เขาจะเป็นดวงอาทิตย์ที่ดวงดาวโคจรรอบพระมหากษัตริย์ที่ควบคุมทั้งหมด

มัลติแคสร้อยเท่าใบมีดลม

ในกรณีนั้นวงจรทั้งหมดหายไปทันทีและสิ่งที่แทนที่พวกมันคือใบพัดลมที่เต็มไปด้วยท้องฟ้า

“ มัลติแคสร้อยเท่า? ข้ารู้แล้วข้าควรจะรู้เจ้า…” เชนไตหยินยังยิ้มเบา ๆ

เธอจับดาบของเธอเบา ๆ และเหวี่ยงมันในแนวโค้งที่สวยงามในเวลาเดียวกันดาบของเธอก็เริ่มฮัมเพลง!

เทคนิคการลอบสังหาร「ดอกไม้วิญญาณแสงจันทร์」…

“ ใต้แสงจันทร์ การร่ายรำผีเสื้อ!”

การร่ายรำผีเสื้อที่สวยงามบินอยู่ใต้แสงจันทร์ที่งดงามดาบจำนวนมากลอยอยู่ในอากาศฉากนั้นดูเหมือนจะเป็นภาพวาดที่ด้านหน้าของหลินเสี่ยว

ความงามการร่ายรำดอกไม้การร่ายรำแบบผีเสื้อการตายภายใต้ดาบของเชนไตหยินต้องเป็นสิ่งที่น่ายินดีใช่มั้ย

เมื่อใบลมตกลงมาจากท้องฟ้าหลินเสี่ยวถอนหายใจอย่างเศร้าโศก

…

Boom, boom, boom …การระเบิดที่เจาะหูยังคงดังก้องอยู่และคงอยู่เป็นเวลาหนึ่งนาทีโดยไม่หยุด

ด้านล่างเวที มัมและวูเริ่มใจร้อน

“ แย่ละ เราไม่เห็นอะไรเลย? เฮ้ ตาเฒ่าวู เราควรจะไปไหนดี? เราควรช่วยเหรอ?” มัมพูดขณะที่เขาเริ่มวิ่งไปที่เวทีแต่ถูกดึงกลับมาโดยวู

“ช่วย? ช่วยใคร?”

“ แน่นอนว่าไอ้หลินเสี่ยว! เชนไตหยินอยู่ข้างเขาแล้วด้วยความเร็วของเธอไม่มีทางที่เขาจะต่อต้านได้! …อ๊ะหยุดดึงข้าถ้าข้าไม่ช่วยเขาเธออาจตัดคอของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ!”

“ แค่กๆ…เจ้ารีบไปหาอะไร? รอสักครู่…ข้าเห็นแล้ว! ลองดูสิ!”

วูค้นพบอย่างตื่นเต้นว่าเมื่อเสียงระเบิดหยุดลงหมอกบนเวทีก็แยกย้ายกันไปในที่สุด

หลังจากเวทมนตร์หายไปเรื่อย ๆ มีเพียงชายหญิงเท่านั้นที่เหลืออยู่บนเวที

พวกเขาถูกแยกออกจากกันด้วยสองขั้นตอนและหลังของพวกเขาหันหน้าเข้าหากันเหมือนพวกเขาเพิ่งข้ามซึ่งกันและกัน

หลินเสี่ยวไม่มีบาดแผลเพียงแต่ด้านหน้าของเสื้อของเขาถูกตัดเปิด

เชนไตหยินอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชมากขึ้น

แม้ว่าเสื้อผ้าของเธอจะไม่ได้รับความเสียหายแต่ขาเรียวของเธอก็สาหัสถุงน่องผ้าไหมสีดำก็ขาดรุ่งริ่ง ขาของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลเล็ก ๆ บาดแผลที่รุนแรงที่สุดคือสองที่ขาซ้ายของเธอหนึ่งที่ด้านในของต้นขาของเธอและอื่น ๆ ที่ด้านนอกของน่องของเธอ แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึกแต่ก็มีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

ผลของการต่อสู้ครั้งนี้ได้ตัดสินใจแล้ว

เชนไตหยินถอนหายใจแล้วปลอกดาบของเธอแล้วหันหัวของเธอไปหามัมที่กำลังจะรีบขึ้นไปบนเวทีแล้วพูดว่า “ข้ายอมแพ้”

“ อ้า?” มัมเปิดอ้าปากกว้างด้วยความงุนงงและตอบไม่ได้

ไม่เพียงแต่เขาแต่ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมขาของเชนไตหยินจึงมีบาดแผลหลังจากหมอกหายไปและมีเพียงเสื้อผ้าของหลินเสี่ยวเท่านั้นที่ถูกตัด? หลินเสี่ยวใช้เล่ห์เหลี่ยมอุบายหรือไม่?

แต่ที่สำคัญที่สุด… เชนไตหยินยอมรับความพ่ายแพ้นั่นไม่ได้หมายความว่าหลินเสี่ยวชนะ

มีความเงียบสงบอย่างแน่นอนในบริเวณการฝึกซ้อมที่อัดแน่นทุกคนกลั้นลมหายใจรอการพลิกกลับและหวังว่าการยอมรับของเธอเป็นเพียงภาพหลอน

พวกเขาจะต้องฟังผิด! เจ้าหญิง เชนไตหยินแพ้ได้อย่างไร

แต่การกลับรายการที่คาดไว้ไม่เคยเกิดขึ้น เชนไตหยินผู้ยอมแพ้ไม่หยุดนาน เธอสนับสนุนขาซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บของเธอและเดินกะโผลกกะเผลกออกจากเวทีในฐานะผู้แพ้

อย่างที่เธอพูดมาก่อนเธอจะไม่มีวันหลั่งน้ำตาเพราะความเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่ ก่อนที่เธอจะลงจากเวทีความเจ็บปวดจากบาดแผลของเธอทำให้ขาซ้ายของเธออ่อนนุ่มและเธอเสียสมดุล

“อา!”

เธอคิดว่าเธอจะล้มลงอย่างแน่นอนและหลอกตัวเองแต่มือข้างหนึ่งสนับสนุนเธอ

หลินเสี่ยววิ่งตรงเวลาใช้ร่างของเขาเพื่อช่วยเหลือเธอและถามด้วยความกังวลอย่างลึกซึ้ง

“พี่สาวหยินข้าขอโทษ…บาดแผลจะต้องเจ็บใช่ไหม”

“ ฮิฮิมันโอเคข้าแค่กลัวที่จะใส่แรงมากเกินไป มันจะไม่เป็นไรตราบใดที่ข้าหยุดเลือดอย่างรวดเร็ว” รอยยิ้มของเจ้าหญิงนั้นมีเสน่ห์อยู่เสมอไม่ว่าเวลาและสถานที่จะเป็นยังไงก็ตาม

ในขั้นต้นเมื่อนักเรียนได้รับบาดเจ็บอาจารย์ผู้สอนจะให้การปฐมพยาบาลทันที แต่ในวันนี้ทั้งวูและมัมต่างตกรางทั้งสองก็ยืนมองดูด้านข้างและลืมหน้าที่ของตนไปโดยสิ้นเชิง

“ อืม…แผลดูลึกมากมันอาจทำให้เกิดแผลเป็น?”

“แผลเป็น? อาจจะไม่. แม้ว่ามันจะทำให้เกิดแผลเป็น แต่ตราบใดที่ข้าใส่ถุงน่องพวกเจ้าจะไม่สามารถมองเห็นได้ใช่ไหม?” เชนไตหยินกล่าว

“ มองไม่เห็นเหรอ?” หลินเสี่ยวส่ายหัว

ไม่เป็นไรเพราะเจ้ามองไม่เห็น? หลินเสี่ยวจะอนุญาตได้อย่างไร

เขาไม่สนใจเรื่องการแข่งขันอีกต่อไปผลที่ได้ตัดสินใจไปแล้วดังนั้นเขาจะปล่อยให้อาจารย์ที่เหลือตอนนี้เขาต้องชดเชยความผิดพลาดของเขาอย่างรวดเร็ว

ขาสวยของเชนไตหยินไม่สามารถถูกทำลายได้ด้วยมือของเขา!

“ โปรดเชื่อใจข้า…” เขาพึมพำด้วยเสียงเงียบ ๆ แล้ววางมือข้างหนึ่งไว้บนหลังของเชนไตหยินก้มลงและมืออีกข้างใต้ต้นขาของเธอ

เชนตไยหนิกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ตระหนักว่าร่างกายของเธอเบาลงในทันใด

“?หลินเสี่ยว เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”

เธอรู้ว่าหลินเสี่ยวอุ้มเธอขึ้นมาพร้อมกับอุ้มเจ้าหญิงต่อหน้าผู้ชม

“ พี่สาวข้าสามารถรักษาขาของท่าน!”

หลังจากพูดอย่างนั้นหลินเสี่ยวก็วิ่งหนีไปกับเธอในอ้อมแขนของเขา