หลินเสี่ยวบังคับให้ตัวเองสงบลง คุกเข่าลงที่ขาของเชนไตหยินและตรวจดูขาที่สวยงามของเธอในระยะใกล้

แม้ไม่มีผ้าไหมสีดำและรองเท้าส้นสูงขาเซ็กซี่ของเจ้าหญิงก็ไม่ได้แย่ไปกว่านี้

เพราะเธอถอดรองเท้าและถุงเท้าออกเท้าเปล่าของเชนไตหยินจึงถูกเปิดเผย เพื่อให้ง่ายต่อการใช้ยาเธอวางเท้าของเธอบนหัวเข่าของหลินเสี่ยวและมอบหมายให้ขาของเธอกับหลินเสี่ยว

ในตอนนี้หลินเสี่ยวสามารถโอบกอดขายาวสีขาวและละเอียดอ่อนนี้แล้วจุมพิตเลียแล้วสนุกไปกับความสุขที่ยากจะมา

แต่ไม่!

เขาระงับความคิดกามอย่างรุนแรงและจดจ่อกับขวดยาในมือของเขา

เขาไม่สามารถทรยศต่อความไว้วางใจที่เจ้าหญิงมีต่อเขา

เขาดึงไม้ก๊อกออกมาพร้อมกับป๊อปเลือดของปีศาจสีแดงเข้มนั้นค่อยๆไหลออกมาพร้อมกับขวดราวกับว่ามันเป็นพิษร้ายแรงความลึกลับของมันทำให้ไม่สามารถช่วยอะไรได้

ประการแรกมันเป็นแผลที่ด้านนอกของขาลดลง

หลินเสี่ยวหยิบอึกใหญ่และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจ้องแผลที่เชนไตหยินไม่ใช่ผิวสีขาวเรียบเนียนของเธอ เขาเอียงขวดยาอย่างระมัดระวังของเหลวที่มีความหนืดสีแดงจะไหลออกอย่างช้าๆและตกลงไปบนแผลที่ตกลงมาโดยหยดและซึมเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ อ้า ~” เสียงครวญครางจาง ๆ มาทันที

บางทีอาจเป็นเพราะเธอประหม่ารู้สึกหนาวสั่นมาจากบาดแผลและทำให้ปวกเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอต้องการขยับแต่ขาซ้ายของเธออยู่ในโอบกอดหลินเสี่ยวและถ้าเธอเคลื่อนไหวมันอาจดูเหมือนว่าเธอกำลังเจ้าชู้อยู่ดังนั้นเธอจะทนอย่างไร้จุดหมายต่อไป เท้าของเธอเกร็งแน่นเป็นเหมือนนักเต้นบัลเลต์มันน่ารักมาก

ถัดไปคือแผลที่ต้นขาด้านใน

“ อืม…พี่สาว ท่านช่วยยกเสื้อผ้าหน่อยได้ไหม” หลินเสี่ยวพูดอย่างงุ่มง่ามขณะถือขวดยาขนาดเล็ก

“?”

เชนไตหยินแข็งทื่อแล้วเธอก็รู้ว่าเนื่องจากเสื้อของหลินเสี่ยวถูกโอบรอบเอวของเธอแผลจึงถูกปกคลุม เพื่อที่จะใช้ยาเธอต้องยก ‘กระโปรง‘ ขึ้น

ดังนั้นเธอสามารถทำตามที่ร้องขอเท่านั้นเธอใช้นิ้วของเธอบีบนิ้วกระโปรงของเธอและยกขึ้นเผยให้เห็นแผลที่ซ่อนอยู่แต่ชุดชั้นในสีขาวของเธอก็ถูกเปิดเผยเช่นกัน

หลินเสี่ยวรู้สึกถึงเลือดของเขาเต้นเป็นจังหวะและไม่สามารถช่วยได้แต่มีความคิดที่จะผลักดันเจ้าหญิงลง

ฉากนี้มันเร้าอารมณ์เกินไป! การยกเจ้าหญิงกระโปรงของเธอ เธอเห็นด้วยที่จะแสดงชุดชั้นในชายของเธอถ้านั่นหลุดออกไปชื่อเสียงของเธอจะไปถึงจุดต่ำสุดและเธอจะไม่มีวันเป็นเจ้าสาวได้!

แต่ไม่ว่ายังไงข้ายินดีที่จะรับผิดชอบหลินเสี่ยวคิดอย่างจริงจัง

“ หลินเสี่ยว?” เนื่องจากเขาหยุดเคลื่อนไหวไปครู่หนึ่ง เชนไตหยินอดไม่ได้ที่จะได้รับความอับอายและเร่งรีบ“ โปรดหยุดจ้องที่ชุดชั้นในของข้า…”

“ แค่กๆ…ไม่มีทางข้าไม่ได้มองอย่างแน่นอน!” หลินเสี่ยวข้องแวะด้วยความละอาย

“ เฮ้อ รีบใส่ยาเร็วเดี๋ยวมีคนมา”

“อะ–โอเค.”

หลินเสี่ยวจับริมฝีปากของเขาอย่างงุ่มง่ามและเอนตัวไปข้างหน้าวางขวดยาไว้เหนือต้นขาด้านในเตรียมที่จะหยดยา

ด้วยสิ่งนี้เขายิ่งใกล้กับกางเกงชั้นในสีขาวของหิมะของเชนไตหยินจนเขาเกือบจะดมกลิ่นได้

ไม่ไม่ไม่เขาเป็นสุภาพบุรุษซื่อตรงไม่ใช่คนนิสัยผิด!

เขาตบตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในหัวแล้วก็จดจ่อการประยุกต์ใช้ยา

ทันทีที่เลือดของราชาปีศาจหยดลงบนแผลของเหลวสีแดงอันน่าอัศจรรย์ก็ไหลซึมลงสู่ผิวอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าความรู้สึกคันทำร้ายเธอ เชนไตหยินยิ่งรู้สึกประหลาดใจว่าแผลหยุดเลือดและเนื้อหนังก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วและแผลก็เล็กลงอย่างเห็นได้ชัด

ยาของหลินเสี่ยวมีผลอย่างน่าอัศจรรย์!

แม้ว่าแผลจะหายเร็วมากความรู้สึกคันก็รุนแรงขึ้น แต่เชนไตหยินก็อดไม่ได้ที่จะลงไปและเกามัน

“ ท่านอย่างพึ่งแตะมัน พี่สาว!” เมื่อเห็นเธอขยับมือหลินเสี่ยวคว้าแขนของเธอ“ ท่านแตะมันไม่ได้แม้ว่าจะเป็นอาการคันมิฉะนั้นจะทำให้เป็นแผลเป็น!”

“ โอ้” เชนไตหยินเป็นเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดพลาดและพยักหน้าอย่างแรง

หลังจากเขาให้ยาเสร็จเขาก็ไขประตูและพบผ้าโปร่งจากห้องอื่นจากนั้นเขาก็ช่วยเธอแต่งบาดแผลของเธอ จากนั้นเช่นพยายามแสดงให้เห็นว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาเขาผูกมันไว้กับโบว์ผีเสื้อที่สวยงามหล่นบนต้นขาของเธอมันค่อนข้างเหมาะสม

“ ตอนนี้มันดีแล้วมันจะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ภายในเวลาไม่กี่วันด้วยการพักผ่อนและมันจะไม่มีรอยแผลเป็นแน่นอน!” หลังจากเสร็จสิ้นหลินเสี่ยวก็พยักหน้ายินดี

“ขอขอบคุณ…”

เมื่อมองไปที่ผ้ากอซที่ขาของเธอเองและคิดถึงเหตุการณ์ที่น่าอับอายที่เพิ่งเกิดขึ้น เชนไตหยินมีความรู้สึกที่ไม่สมจริง

เธอมีความสัมพันธ์แบบนี้กับหลินเสี่ยวอย่างไร

ในตอนแรกเธอแค่อยากรู้เกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่มาจากเผ่าเดียวกันที่มาที่อาณาจักรลอมบาร์ด เธอกำลังแบกรับภารกิจที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแต่ต่อมาเธอได้รับสารภาพ สอนวิธีการใกล้ชิดกับคนอื่น ด้านความลับของเธอถูกเห็นโดยบังเอิญเธอก็พ่ายแพ้พาไปในความงุนงงต่อหน้าผู้ชมและอยู่โดดเดี่ยวกันในห้องชั้นเรียน …

หลังจากนั้นเธอก็ถอดกางเกงและถุงเท้าต่อหน้าเขาและมอบขาอันมีค่าของเธอให้เขาเพื่อให้เขาทำตามที่เขาพอใจร่างกายส่วนล่างของเธอก็ถูกเห็นด้วยแม้แต่ชนิดและสีของเธอก็ถูกเห็น …

สิ่งต่าง ๆ จบลงเช่นนี้ได้อย่างไร

เธอไม่รู้แต่เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่สามารถดำเนินต่อไปเช่นนี้

“ หลินเสี่ยว เจ้ารักษาบาดแผลของข้าดังนั้นข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก” เธอถอนหายใจแล้วทำเสียงของเธอให้แข็ง“ อย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวเจ้าควรจำไว้ว่าข้าเป็นคู่หมั้นของซีซาร์ แม้ว่าข้าจะไม่ได้รังเกียจจริง ๆ แต่เจ้าพาข้าไปต่อหน้าทุกคน … ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันไม่สุภาพเกินไป”

“ …ขอโทษ” หลินเสี่ยวหัวเขาลงเพื่อแสดงความขอโทษ

เขาค่อนข้างประมาทเกี่ยวกับเรื่องนั้นเขาต้องอธิบายให้ถูกต้องในภายหลัง ชื่อเสียงของเขาไม่สำคัญแต่มันจะไม่ดีถ้ามันกระทบต่อเชนไตหยิน

อย่างไรก็ตามคำพูดของเธอช่างแปลก ๆ “ ถึงข้าจะไม่รังเกียจจริงๆ” ทำไมล่ะ?

เธอแค่สุภาพหรือ …

“ แค่กๆ หลินเสี่ยว เจ้าไม่ได้คิดเรื่องหยาบคายใช่ไหม?” เชนไตหยินเหล่ในขณะที่ตั้งคำถาม

“ ไม่ไม่ไม่ไม่แน่นอน!”

“ เห้อ…จริง ๆ แล้วยังไงเจ้าจะเสียใจไม่ช้าก็เร็ว” เชนไตหยินถอนหายใจอย่างไม่ลดละน้ำเสียงของเธอมืดลงกว่าเดิม“ ข้ารู้ว่าคนที่เจ้าชอบไม่ใช่ข้า”

“ไม่ใช่ท่าน?“

“ ใช่…เราไม่ได้รู้จักกันนานใช่ไหม? นอกจากนี้เจ้าเห็นได้ชัดว่ามีใครบางคนที่คู่ควรกับความรักเจ้า … เทียบกับเธอแล้วข้าน่าเกลียดมากใช่ไหม?”

“ เป็นไปได้อย่างไร? ข้า…” หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเขาควรแสดงความรู้สึกอย่างไรดังนั้นเขาจึงพูดต่อ“ ถ้าอย่างนั้นท่านน่าเกลียดมากแค่ไหน?”

“เอ๊ะ?”

เห็นได้ชัดว่าเชนไตหยินไม่ได้คาดหวังว่าหลินเสี่ยวจะถามอะไรเช่นนั้น เธอยกหัวขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็นอ้าปากพูดแต่ไม่รู้จะตอบยังไง

“ ท่านน่าเกลียดนักเหมือนเจ้าหญิงที่มอบเหรียญให้น้องสาวขอทานเหล่านี้ไหม?” หลินเสี่ยวยิ้มเบา ๆ และพูดอย่างจริงจัง“ ข้าคิดว่าท่านน่ารักมาก”

เชนไตหยินหยุดและจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานและหัวเราะ

“ หลินเสี่ยวเจ้าแตกต่างจริงๆ ข้าบอกให้เจ้าลืมอย่างชัดเจน ทำไมเจ้าไม่เชื่อฟังอย่างนั้น?”

“ พี่สาวหยิน ข้า…” เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยงามของเธอหลินเสี่ยวก็งงอยู่ชั่วครู่

“ อย่าบอกใครเกี่ยวกับเมื่อวานนี้แค่รักษามันเหมือนความฝัน…ในทำนองเดียวกันข้าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับมัลติแคส ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ต้องการเปิดเผยจุดแข็งของเจ้าใช่ไหม?” เชนไตหยินให้ข้อเสนอแนะ

“ …โอเค” หลินเซียวพยักหน้าเท่านั้น

“ แต่เจ้าน่าทึ่งจริง ๆ มัลติแคสร้อยเท่า…ดีที่ข้าเร็วพอไม่อย่างนั้นมันคงแย่มาก!” เชนไตหยินพูดจาตลก ๆ เขา

“ ไม่ พี่สาวท่านยังไม่ได้เอาจริงใช่มั้ย? ท่านไม่เคยแม้แต่ใช้ดาบสั้นตัวนั้น”

เขารู้ว่า เชนไตหยินไม่เคยออกไปไหนเลย

“ นั่น?” เธอแตะกริชสั้น ๆ ที่เอวของเธอเบาๆดวงตาของเธอเริ่มหย่อนยานและเสียงของเธอก็อ่อนไหวและเธอพูดพึมพำอย่างเงียบ ๆ “ ข้าหวังว่าข้าจะไม่ใช้มันอีกแล้ว … โดยเฉพาะกับเจ้า”

“ นพูดว่าอะไร?”

“ไม่มีอะไร ขออภัย ข้าต้องไปแล้วไม่เช่นนั้นทุกคนจะเข้าใจผิด!”

เธอออกจากลาแสนหวานและจากไปอย่างเร่งรีบทิ้งหลินเสี่ยวไว้คนเดียวในห้อง

เอฟเฟกต์ของยาเลือดราชาปีศาจนั้นน่าประหลาดใจเธอเพิ่งกระเด้งเร็ว ๆ นี้แต่ตอนนี้ไม่มีแผลอะไรเมื่อมองไป เมื่อเธอกำลังเดินมีเพียงแจ็คเก็ตชายที่พันรอบเอวของเธอดูแปลก ๆ

เมื่อเห็นการจากไปของเธอหลินเสี่ยวก็จำได้ในทันที

“พี่สาวหยิน กางเกงขาสั้นของท่านและถุงน่องของท่านด้วย!”

เขาตะโกนดัง ๆ หลังจากเธอแต่ก็ไม่มีคำตอบเธอหายไปนานแล้ว

เมื่อเห็นชุดผู้หญิงสองชิ้นหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น

เขาควรทำอย่างไร เขาควรจะเอามันกลับบ้านเหรอ?

แน่นอนว่ามันไม่เหมือนที่เขาต้องการเอากลับบ้านเพื่อสูดดมหรือเลีย … เขาแค่ต้องการหาโอกาสคืนให้กับเชนไตหยิน!

หลังจากความวุ่นวายบางอย่างเขามองไปทางซ้ายและขวาเหมือนขโมยจากนั้นก็พุ่งเข้าหาและพยายามผลักมันเข้าไปในกระเป๋าของเขา

ในเวลานั้นมีเสียงเย็นมาจากทางเข้าประตู

“ ไอ้ลามก ช่างน่ารังเกียจ…และนั่นคือเลือดของข้าใช่มั้ย”

หญิงสาวผมสีแดงสีเงินยืนอยู่ที่ประตูดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“? เอเลน่า? ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่?”

หลินเสี่ยวกระโดดเขาไม่มีเวลาแม้แต่อธิบายก่อนที่เธอจะเทน้ำเย็นใส่เขา

“ ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นความตายของเจ้า”