ก่อนหน้านี้โรซี่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับครอบครัวของเชนไตหยิน

ภายในหมู่เกาะจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นประเทศที่เกี่ยวกับระบบศักดินานอกเหนือจากสายเลือดตระกูลจักรพรรดิแล้วยังมีขุนนางที่เกี่ยวข้องอีกหลายคนและตระกูลเชนไตหยินก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง

แม้ว่าตระกูลเชนไตจะไม่มีอำนาจมากนักแต่พวกเขาก็สนิทกับตระกูลของจักรพรรดิโดยเฉพาะกับจักรพรรดินี ในปีที่ผ่านมาสถานะของพวกเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างมากในหมู่ขุนนางชั้นสูงดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถประเมินได้

เอเลน่าสงสัยว่าไอ้ลามกนี้มีความคิดเกี่ยวกับครอบครัวของเชนไตหยิน!

ถ้าหลินเสี่ยวแต่งงานกับเชนไตหยินแล้วเขาก็จะกลายเป็นบุตรเขยของจักรพรรดิที่เคารพนับถือและเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิดังนั้นเขาจึงสามารถเพลิดเพลินไปกับความร่ำรวยได้ตลอดชีวิตโดยไม่ต้องทำอะไรเลย

นั่นเป็นสาเหตุที่เขาต้องการเป็นฮีโร่สำรองดังนั้นเขาจะผ่านโอกาสที่ง่ายกว่าการเป็นฮีโร่สำรองได้อย่างไร

“เป็นลูกเขยของจักรพรรดิ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะเอเลน่าเตือนเขาเขาเกือบลืมเรื่องนั้นไป

เขาไล่ตามเชนไตหยินเพราะเขาต้องการที่จะเป็นบุตรเขยของกษัตริย์มันแปลกที่เขาเพิ่งตระหนักถึงสิ่งที่ดี

“ ยังแสดงอยู่?” เอเลน่ารู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำตอบของเขาและไม่สามารถช่วยได้แต่เยาะเย้ยเขา“ เจ้างี่เง่าบางทีเป้าหมายการลอบสังหารต่อไปของเธอจะเป็นเจ้า!”

“ข้า? …ถ้าเช่นนั้นเกี่ยวข้องกับเจ้ายังไง” หลินเสี่ยวไม่ยอมแพ้

“ โอ้ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลยข้าหวังว่าเธอจะฆ่าเจ้า… แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ว่าเนื่องจากเชนไตหยินนั้นเกี่ยวข้องกับปีศาจเลซเวอร์นั่นหมายความว่าเธอเป็นศัตรูของข้า!”

“ศัตรู?“

หลินเสี่ยวเพิ่งรู้ตั้งแต่เชนไตหยินเชื่อมต่อกับปีศาจเลซเซอร์และเอเลน่าถูกไล่ล่าจากป่าแห่งจุดจบโดยปีศาจเลซเซอร์ ดังนั้นนั่นหมายความว่าไม่ช้าก็เร็วเอเลน่าและเชนไตหยินก็จะกลายเป็นศัตรูกัน

เมื่อถึงเวลาเขาจะต้องเลือกระหว่างปีศาจหรือจักรวรรดิฉิน แม้ว่าจะไม่มีอำนาจใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเขาเขาแค่อยากจะเป็นคนปกติและไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับข้อพิพาทหรือการสมรู้ร่วมคิดใด ๆ แต่เขาต้องเลือกข้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

นั่นเป็นเพราะแต่ละอำนาจเป็นตัวแทนของผู้หญิงสองคนที่เดินเข้ามาในชีวิตของเขา …

คนแรกคือราชาปีศาจที่ 89 เอเลน่า ซานเต้มีเรี่ยน

และอีกคนคือเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์ฉินผู้ยิ่งใหญ่เชนไตหยิน

เขาเลือกได้เพียงอันเดียวเท่านั้น

“อ้ากกกกก… ทำไมจึงเป็นแบบนี้” หลินเสี่ยวรู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองถูกยิงออกไปในทิศทางที่แปลกไป

เห็นได้ชัดว่าเขาอยากเป็นฮีโร่สำรองธรรมดาและรับเงินโดยไม่ต้องทำงานเพื่อสนุกกับชีวิตของเขาในโลกที่แตกต่าง แต่ทำไมเขาถึงสนใจในแผนการสมคบที่แปลกประหลาดเหล่านี้ทีละคน?

เมื่อไหร่ที่มันเริ่มเบี่ยงเบน? โอ้ใช่.

ถ้าเขาไม่เคยเอาเอเลน่าเข้ามาทุกอย่างก็คงจะเรียบร้อยดี

หากเขาไม่เคยสารภาพกับเชนไตหยินทุกอย่างก็คงจะเรียบร้อยดี

“ มันเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะหาแฟนธรรมดา?” หลินเสี่ยวเงยหน้าขึ้นและถอนหายใจ

“ หืมม คนโง่”

เอเลน่าไม่อยากฟังการพูดพร่ำของหลินเสี่ยว เธอพูดในสิ่งที่เธอต้องการพูดแล้วดังนั้นเธอจึงไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารด้วยตัวเอง

แม้ว่าหลินเสี่ยวจะถูกกำจัดโดยจิ้งจอกและกลายเป็นศัตรูของเธอ แต่ปัจจุบันเธอยังคงเป็นแม่บ้านของหลินเสี่ยวดังนั้นเธอจึงต้องทำงานอย่างน้อยที่สุดในปัจจุบัน

พร้อมกับเสียงดังกราวสองสามครั้งกลิ่นที่แสนอร่อยก็ดังออกมาจากห้องครัว แต่หลินเสี่ยวยังคงเป็นอัมพาตอยู่บนโซฟาและพูดพึมพำกับตัวเอง

“ ไม่ มันยังไม่ได้รับการยืนยันว่าเชนไตหยินเป็นฆาตกรเธออาจจะพูดสิ่งเหล่านั้นโดยเจตนา? …เรามาอ่านข่าวกันก่อน”

ราวกับว่าเขาต้องการที่จะเอาความคิดของเขาออกไปหลินเสี่ยวเลือกหนังสือพิมพ์ของวันนี้ พาดหัวในวันนี้คือ…「อาชญากรรมต่อเนื่องของฆาตกรลึกลับ มหาปราชญ์ ฮ๊อปสันถูกลอบสังหาร」

“อะไร? มีคนเสียชีวิตอีกแล้วเหรอ?”

MO ของนักฆ่านั้นเหมือนกับก่อนหน้านี้สองคนหนึ่งถูกตัดที่คอและอีกอันอยู่ที่หัวใจการลอบสังหารที่สะอาดและมีประสิทธิภาพ

นี่เป็นผลงานของเชนไตหยิน?

เมื่อคืนก่อนที่ถูกต้องเมื่อการแข่งขันเสร็จสิ้นแต่ขาของเธอได้รับบาดเจ็บในวันนั้นแม้ว่าหลินเสี่ยวจะรักษาแต่ก็ไม่ได้รักษาอย่างสมบูรณ์

การลอบสังหารใครบางคนในขณะที่ได้รับบาดเจ็บจะไม่มากไปหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น มหาปราชญ์ ฮ๊อปสันยังแตกต่างจากสองคนก่อนหน้านี้ไม่เพียงแต่เขาจะมีอำนาจภายในโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์แสงเท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่มีบอดี้การ์ดเขาก็สามารถพลิกสถานการณ์และใช้ชีวิตของเธอได้อย่างง่ายดาย

“ พี่สาวหยินไม่ควรแข็งแกร่งขนาดนั้นใช่ไหม…ถ้าเธอฆ่าฮอบสันได้เธอจะไม่แพ้ข้า”

หลินเสี่ยวปลอบโยนตัวเองแต่บางทีเหตุผลที่เหลืออยู่ของเขาก็ตะโกนใส่เขาดังนั้นเขายังคงอ่านเพื่อรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติม

“ จากการสอบสวนฆาตกรทิ้งผ้าเปื้อนเลือดแปลก ๆ ไว้ในที่เกิดเหตุซึ่งดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บ…” เมื่อเห็นแนวบรรทัดหลินเสี่ยวเบิกตาและอึกทึกอย่างประหม่า

แม้ว่าบรรทัดนั้นอาจดูไม่สำคัญสำหรับคนอื่น ๆ แต่หลินเสี่ยวก็ไม่คิดเช่นนั้น

ราวกับว่าพวกเขาต้องการทำให้ข่าวชัดเจนยิ่งขึ้นพวกเขาก็โพสต์รูปภาพของสถานที่เกิดเหตุและผ้าชิ้นนั้นอยู่ในมุมที่ไม่ธรรมดาและแทบจะมองไม่เห็นถ้าไม่มีใครพยายามมองหามัน

เขาจ้องมองผ้าที่คลุมเครือในภาพอย่างระมัดระวังและในไม่ช้าก็สังเกตเห็นจุดสำคัญมันเป็นราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าใส่

“ทำไม…”

ในเวลานั้นเอเลน่าก็ทำอาหารเสร็จในขณะที่เธอกำลังนำอาหารออกมาเธอตกใจกับรูปร่างที่ดูโง่ของหลินเสี่ยว

“ นี้ เจ้าตายแล้ว?”

เธอเดินไปอย่างอยากรู้อยากเห็นและติดตามสายตาของหลินเสี่ยวเพื่อดูภาพในหนังสือพิมพ์

“ มหาปราชญ์ฮอบสันผู้ยิ่งใหญ่ถูกลอบสังหาร…ฆาตกรทิ้งผ้าเปื้อนเลือดหรือ?” เอเลน่าพึมพำเมื่อเธออ่าน

ผ้าชิ้นนั้นดูแปลก ๆ ราวกับถูกพันด้วยบาดแผล แต่ถูกตัดออกด้วยดาบดังนั้นขอบจึงแปลกอย่างสมบูรณ์ มันอาจตกลงมาในระหว่างการลอบสังหารผ้าชนิดนี้ก็ธรรมดามากไม่มีอะไรน่าสนใจ

สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเอเลน่าคือมีปมผีเสื้อเปื้อนเลือดอันสวยงามบนผ้าผืนนั้น

โบว์ผีเสื้อ?

หากเอเลน่าจำได้อย่างถูกต้องเธอเห็นว่ามีปมผีเสื้ออยู่ที่ไหนสักแห่ง

วันก่อนเมื่อวานเมื่อหลินเสี่ยวช่วยเชนไตหยินแต่งบาดแผลของเขาเขาใช้ปมเดียวกัน

โบว์ผีเสื้อที่หลินเสี่ยวผูกด้วยตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ

นั่นเป็นหลักฐานสำคัญชิ้นหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

“ เชนไตหยิน …เธอเป็นฆาตกรจริงๆ”

หลินเสี่ยวพึมพำอย่างเงียบ ๆ