ตอนที่ 127 – โลลิผู้บิดเบี้ยวและนักบุญหญิงที่สมบูรณ์แบบ

เมืองวินเทอร์เรส

พลาซ่าหน้าโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์

ลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้คนทุกคนมาดูเหตุการณ์ อาจเป็นเพราะนักบุญหญิงเป็นเด็กและตัวเล็กดังนั้นผู้คนจากโบสถ์จึงสร้างเวทีขึ้นหน้าประตูเป็นพิเศษตราบใดที่เธอยืนอยู่บนนั้นแม้แต่ผู้ชมที่อยู่ไกลที่สุดก็สามารถมองเห็นรูปร่างของเธอได้

มีเวลาเพียงเล็กน้อยจนกว่าจะถึงพิธี นักบุญหญิงยังไม่ปรากฏขึ้นแต่ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างคาดไม่ถึงทุกคนต้องการเห็นคาพแวบหนึ่งที่สวยงาม

“ ว้าวมีคนเยอะเหลือเกิน เอเลน่าติดกับข้า! แม้ว่าเจ้าจะไม่โดดเด่นเท่าวันนี้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกนิสัยเสียบางคนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์และทำร้ายหน้าอกของเจ้า!”

“ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเจ้าถึงกอดข้าตลอดเวลานี้?” เอเลน่าถามอย่างเยือกเย็น

“ เอ่อ…นี่มันเพื่อปกป้องเจ้า! เจ้าไม่ต้องการได้รับประโยชน์จากพวกลามกใช่ไหม?”

“ ดังนั้น…เจ้ากำลังฉวยประโยชน์จากข้าก่อนที่พวกเขาจะทำได้? … ไอ้ลามก เจ้าวางมือของเจ้าอยู่ที่ไหน? นี่เป็นวิธีที่เจ้าปกป้องข้า?” เธอก้มหัวลงแล้วมองที่มือทั้งสองข้างบนหน้าอกของเธอที่เธอต้องการจะตัดออก

“ เอ่อ…ฮิฮิมันเป็นแค่ความเข้าใจผิด แปลก…ทำไมข้าปล่อยไม่ได้เหมือนว่าพวกเขากำลังถูกดูด” หลินเสี่ยวพูดอย่างไร้เดียงสา

เจ้านายและคนรับใช้ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนในจุดที่ไม่ไกลเกินไปหรือใกล้เกินไปรอให้พิธีเริ่มต้น

“ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่ต้องการให้เจ้ามากับข้าทำไมเจ้าถึงมาอีก?” เอเลน่าทนความรู้สึกแปลก ๆ ที่มาจากหน้าอกของเธอและใช้การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ เพื่อให้คนข้าง ๆ เธอไม่ได้สังเกต พยายามปลดปล่อยตัวเองออกจากมือหมูหลินเสี่ยว

หากเห็นว่าเจ้านายชายของเธอกำลังข่มขู่เธอเธอก็จะเข้าใจผิดอย่างแน่นอน แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นหลายครั้งก่อนหน้านี้ … เธอไม่ต้องการที่จะถูกมองอย่างแปลกประหลาดโดยคนอื่น

เอเลน่าเริ่มสงสัยว่าหลินเสี่ยววางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากเธอในที่ที่มีผู้คนจำนวนมากและนั่นเป็นเหตุผลที่เขายืนยันที่จะมากับเธอ

ไอ้ลามกนี้!

“แค่กๆ ข้าเป็นผู้ศรัทธาที่ซื่อสัตย์ข้าไม่ได้มากับเจ้าเท่านั้นข้าก็อยากจะดูเหมือนคนอื่น ๆ ” หลินเสี่ยวถามอย่างอาย ๆ ถอนมือของเขาและชี้ไปที่คนรอบข้าง

“ เจ้าไม่กลัววูและซีซาร์ที่กำลังมองหาปัญหาในการยอมแพ้รอบชิงชนะเลิศ?” เอเลน่าแอบรีดเสื้อผ้า หลินเสี่ยวให้กระพริบตาและถาม

“ เอ่อข้าพูดว่าข้าเป็นผู้ศรัทธาที่เคร่งครัดในเทพี” หลินเสี่ยวพูดซ้ำ ๆ

ด้วยเทพธิดาเป็นเกราะป้องกันเขาไม่กลัวอะไรเลย

ราชอาณาจักรลอมบาร์ดเป็นที่ที่โบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์มีอิทธิพลมากที่สุดมีผู้ติดตามของเทพธิดาจำนวนมากถึงแม้ว่ามันจะยากสำหรับพวกเขาที่จะเข้าร่วมโบสถ์แต่ความเชื่อของพวกเขาจะไม่มีวันลังเล

ผู้คนรอบข้างเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุดมีความสนใจอย่างมากกับการปรากฎตัวครั้งแรกของนักบุญหญิง มันชัดเจนที่จะเห็นว่ามันเกิดขึ้นที่ใดในหัวใจของมวลชน

ตราบใดที่หลินเสี่ยวไม่ลดละอ้างว่าเขาเป็นผู้ศรัทธาแล้วโรงเรียนจะไม่สามารถทำอะไรได้ ท้ายที่สุดถ้ามันออกมาว่านักเรียนถูกลงโทษทางวินัยเพราะเขาเป็นผู้ศรัทธาที่ซื่อสัตย์บางทีอาร์คบิชอปแอนเดอร์สันอาจจะมาที่วิทยาลัยลอรัน ในวันถัดไปเป็นการส่วนตัวและให้อาจารย์บรรยายเกี่ยวกับเทววิทยา

“ เฮ้อมันคงจะดีถ้าข้าเข้าร่วมโบสถ์แสง” หลินเสี่ยวคิดด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง

ในฐานะองค์กรที่ใหญ่ที่สุดทั่วทั้งทวีปผลประโยชน์มีความเอื้อเฟื้ออย่างมากมีทั้งเงินอำนาจและความงาม หากเขาสามารถปีนขึ้นไปสู่ตำแหน่งของอาร์คบิชอปแล้วไม่เพียงแต่เขาจะได้รับเกียรติและความมั่งคั่งที่ไร้ขีดจำกัดเท่านั้นเขายังสามารถครอบครองแม่ชีทั้งหมดของสังฆมณฑลได้อย่างง่ายดายความงามทั้งหมดจะเป็นของเขา แม้ว่าเขาจะทำแม่ชี…โอ้ไม่แนะนำแม่ชีทุกวันเขาอาจมีรูปแบบที่แตกต่างกันทุกวันตลอดทั้งปี!

แต่อนิจจาความฝันของเขาไม่ได้บรรลุผล

เมื่อสโนว์ทิ้งเขาเข้าร่วมกับโบสถ์เขาก็คิดถึงการเข้าร่วมและเริ่มต้นเป็นผู้เศรัทธาแล้วค่อยๆเริ่มเป็นแต่เขาถูกปฏิเสธระหว่างการสัมภาษณ์

แม้ว่าการแสดงของเขาจะโดดเด่นและสามารถหลอกลวงผู้สัมภาษณ์ที่ดีที่สุดได้แต่เขาก็ไม่สามารถหลอกลวงเทพธิดาได้

ฮืมเหมือนเทพธิดาสามารถมองผ่านความคิดของเขาได้? หยุดล้อเล่น

นอกจากนี้มีอะไรผิดปกติเพียงแค่พักผ่อนรอบ ๆ และใช้ชีวิตอย่างเสื่อมโทรม? หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเขาเป็นเป้าหมายและไม่ได้รับการปฏิบัติที่เป็นธรรม

ในทางตรงกันข้ามเขาได้รับการปฏิบัติตรงข้ามกับเขาอย่างสมบูรณ์บุคคลที่สัมภาษณ์สโนว์คือผู้หญิงที่ดูมีความรู้อายุประมาน 30 เธอเป็นผู้ศรัทธาระดับสูงในเมืองเชอร์รีลชื่อจัสมีน มันบอกว่าเธอเป็นแม่ม่ายและสวยงามมาก เธอยังมีลูกสาวที่อายุใกล้เคียงกับสโนว์ซึ่งเป็นผู้ศรัทธาเช่นกัน

จัสมินหลงเสน่ห์ในทันทีที่เธอจับจ้องมองสโนว์ ลักษณะที่น่ารักของเธอพร้อมกับอดีตที่น่าเศร้าของเธอเพิ่มเป็นสองเท่าดังนั้นเธอจึงประสบความสำเร็จในการสัมภาษณ์และกลายเป็นผู้ศรัทธาอย่างเป็นทางการ

นั่นไม่ยุติธรรมเกินไป! หลินเสี่ยวเต็มไปด้วยข้อร้องเรียน

เขายังสงสัยว่าไม่มีเทพธิดาการสัมภาษณ์ก็เป็นของปลอม แต่มันเป็นเพราะสโนว์เป็นโลลิน่ารักและเขาก็ดีสำหรับสิ่งที่ไร้ค่าอยู่บ้านทั้งวันและไม่สูงหล่อหรือน่ารักและต้องการใช้ชีวิตที่เสื่อมโทรมดังนั้นเขาจึงถูกกำจัด

ประณาม…เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งนั้น? เขาได้รับการดูถูกจากเทพธิดาแม้หลังจากเดินทางไปยังโลกที่แตกต่างกันหรือไม่?

หลังจากถูกโจมตีด้วยความเป็นจริงหลินเสี่ยวสามารถไปที่วิทยาลัยลอรันและก้าวเข้าสู่ความฝันของเขาในการเป็นฮีโร่สำรอง

“ ไม่รู้ว่าสโนว์กำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้แต่เธอควรจะไม่เป้นไรด้วยสติปัญญาของเธอ…ดูเหมือนว่านักบุญหญิงใหม่จะน่าทึ่งมาก”

เขากลับมาสู่ความเป็นจริงและจ้องมองที่เวทีว่างขณะพึมพำกับตัวเอง

ยังคงมีเวลาอยู่พักหนึ่งก่อนที่นักบุญหญิงจะปรากฏ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เขาก็ถามเกี่ยวกับนักบุญใหม่ก่อนหน้านี้

เขาได้ยินมาว่ามันเป็นเด็กสาวอย่างสโนว์ แม้จะอายุน้อยเธอก็จัดการกับสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างเต็มที่แต่เธอก็มีความสามารถและเด็ดขาด ในสนามรบเธอเป็นผู้บัญชาการที่โดดเด่นและกลับมาที่โบสถ์ เธอเป็นนักบุญหญิงที่ใจดี

การดำรงอยู่ของเธอเป็นพรอย่างไม่ต้องสงสัยต่อโบสถ์แต่ความเป็นเลิศของเธอดึงดูดการวิพากษ์วิจารณ์และชื่อเล่นมากมาย

แม่มดสโนว์เป็นชื่อหนึ่งเธอยังมีชื่อเล่นที่ไม่พึงประสงค์อื่น ๆ อีกมากมายเช่น ‘คนบ้าตาบอด‘, ‘แม่มดตาบอด‘, ‘สาวน้อย ***‘, ฯลฯ …

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้กับใบหน้าของเธอเพราะคนโง่คนสุดท้ายที่ทำเช่นนั้นได้รับอาหารสุนัขแล้ว

“ เอ่อ…ทุกคนกลายเป็นคนเลวขี้โมโหเมื่อคนตาบอดหรือ?” หลินเสี่ยวยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากขึ้นคนแปลกหน้าก็รู้สึก

ทุกสิ่งที่เขาได้ยินเกี่ยวกับนักบุญหญิงนั้นเหมือนกับสโนว์ที่มีลักษณะเหมือนสองหน้าโหดร้าย เสแสร้ง บิดเบี้ยวและไร้ยางอาย แต่เป็นคนที่เห็นอกเห็นใจในสายตาของทุกคนมันคือสำเนาของสโนว์!

เธอเป็นญาติของสโนว์หรือเปล่า?

“ เธอยังไม่มา?”

หลังจากรอครึ่งวันนักบุญก็ยังไม่ปรากฏตัวและหลินเสี่ยวก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย

เอเลน่าแสดงออกว่าไม่ต้องการพูดเธอยกแขนทั้งสองขึ้นมาและเดินไปข้างหน้าเธอปกป้องตัวเองอย่างดีเพื่อที่หลินเสี่ยวจะไม่มีโอกาสได้ใช้ประโยชน์จากเธอ

หลินเสี่ยวเบื่อตายเขาอยากคุยแต่เอเลน่าไม่สนใจเขา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ

ผู้คนที่อยู่ด้านหน้าเริ่มกระสับกระส่าย

“ เฮ้ดูคนสองคนออกมาจากโบสถ์…นั่นคือนักบุญ?”

“ มันคือเธอ มันคือเธอ เธออยู่ที่นี่ในที่สุด!”

ในที่สุดหญิงสาวผมสั้นสีฟ้าสวมเสื้อคลุมสีขาวเดินออกจากโบสถ์อย่างช้า ๆ ขณะที่หลับตา นอกจากนี้ยังมีหญิงสาวแต่งตัวแปลก ๆ ติดตามเธอ

ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยออร่าที่ดูเป็นเด็กดวงตาขนาดใหญ่ที่เปล่งประกายของเธอก็มีพลังที่อ่อนเยาว์ เธอดูแก่กว่าสาวน้อยนิดแต่เธอไม่ได้สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของโบสถ์แสงแต่เป็นชุดรับใช้ที่สง่างามชุดสีขาวและดำสะอาดตาพร้อมหมวก เธอยังสวมสร้อยคอสีเงินสวยงามบนคอเรียวของเธอมีรูปสลักบนไม้กางเขนในตอนท้ายของมันมันประณีตมาก

ทุกคนรู้ว่าตั้งแต่นักบุญเป็นคนตาบอดเธอต้องการไกด์จึงนำคนรับใช้มาด้วย

แน่นอนว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินไปข้าง ๆ เวทีแล้วค่อย ๆ ยื่นมือซ้าย คนรับใช้หญิงเข้าใจทันทีเธอจับมือเธออย่างรวดเร็วและพยุงเธอทีละก้าวขึ้นไปบนเวทีแม้กระทั่งเตือนเธออย่างเงียบ ๆ เพื่อเตือนให้เปิดเผยความอ่อนโยนของผู้รับใช้

ฉากนี้ทำให้ทุกคนต้องกลั้นหายใจคุณอาจเคยได้ยินแม้แต่เสียงแหลมหยดหนึ่งในพลาซ่าขนาดใหญ่แห่งนี้

เช่นนี้เด็กสาวที่อายุประมาณ 10 ขวบก็ยืนอยู่บนเวที เธอมองดูฝูงชนโดยที่หลับตาลงรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเธอเผยให้เห็นความสงบราวกับว่าเธอควบคุมทุกอย่างในฝ่ามือของเธอ

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวทีก็ตะลึงงันจ้องมองสาวน่ารักคนนั้นที่เหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลน

แม้ว่าพวกเขาจะเคยได้ยินว่านักบุญหญิงยังเด็กและสวยงามมากพวกเขาจะไม่เคยจินตนาการว่ามันเป็นในระดับนี้

บริสุทธิ์และสมบูรณ์แบบแม้ว่าเธอจะตาบอด แต่คนก็เชื่อว่าเธอเป็นนักบุญหญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุด

นี่คือสิ่งที่นักบุญหญิงควรเป็นเช่นนั้น! เธอเกิดมาเพื่อเป็นนักบุญ! ความคิดที่คล้ายกันเกิดขึ้นในใจของทุกคน

เหมือนที่เธอตอบสนองต่อความคาดหวังของทุกคนในที่สุดเธอก็เปิดปากพูด

“ สวัสดีชาวเมืองวินเทอร์เรส ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนข้าชื่อสโนว์ นักบุญหญิงใหม่สำหรับเมืองวินเทอร์เรส จากนี้ไปข้าจะส่งแสงสว่างและความสุขให้ทุกคนภายใต้คำแนะนำของเทพธิดาข้าหวังว่าทุกคนจะชอบข้า!”

น่ารัก ลงสู่พื้นดินแต่ศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่มีใครเทียบ … ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงเชียร์ดังสนั่นดังขึ้นจากเบื้องล่าง

“สโนว์? สโนว์! นักบุญหญิง ท่านน่ารักมาก!”

“ ท่านสโนว์ ข้าชอบท่าน!!!”

“ ขอให้ท่านนักบุญหญิงโลลิ มีชีวิตยืนยาว!”