เมืองวินเทอร์เรส

บ้านของหลินเสี่ยว

เพื่อไม่ให้เอเลน่าระเบิดกลางถนนหลินเสี่ยวพาเธอกลับบ้านด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง

หลังจากเข้าไปในบ้านของเขาแล้วหลินเสี่ยวก็รู้สึกรำคาญจนถึงจุดที่ไม่ได้ล็อคประตูหน้าบ้านของเขา เขาโยนเธอลงบนโซฟาอย่างคร่าวๆแล้วเริ่มดุด่าเธอ

“ เอเลน่าข้าเป็นพลเรือนข้าไม่ด่าหรือสาปแช่งมากใช่ไหม? แต่วันนี้เจ้าประณามข้าจนโกรธจริงๆ!”

หลินเสี่ยวถูกล้างด้วยความโกรธเขาคว้ายาเลือดราชาปีศาจแล้วโยนลงบนพื้น ขวดแก้วใสขนาดเล็กแตกเป็นเสี่ยง ๆ และเศษเล็กเศษน้อยก็กระแทกเอเลน่า

“ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นแมวเนื่องจากเจ้าเป็นแมวดำตาแดง… แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นหมาเนื่องจากมีเพียงสุนัขเท่านั้นที่กัดคน!”

หลินเสี่ยวแสดงท่าทางด้วยมือของเขาที่ยังมีรอยกัดของเอเลน่า

“ และการกัดข้าครั้งหนึ่งก็ไม่เป็นไรเพราะทุกคนมีเวลาเมื่อพวกเขาเสียสติและเจ้าเป็นแม่บ้านของข้าและนั่นคือสิ่งที่ข้าควรอดทนในฐานะเจ้านายดังนั้นข้าจะไม่เถียงเรื่องนี้… แต่ตอนนี้? ข้ารู้ว่าข้าผิดเจ้าไม่ใช่สุนัข ถ้าเจ้าเป็นสุนัขหลังจากข้าเลี้ยงเจ้ามานานแล้วอย่างน้อยเจ้าควรมีความรู้สึกกับข้าใช่ไหม? แต่แล้วเจ้าล่ะ เจ้าเป็นแค่แมวเหม็นที่ไม่สามารถเลี้ยงได้!”

ในขณะที่หลินเสี่ยวพูดเขาก็เงยหน้าขึ้นและเหยียดคอของเขาเผยให้เห็นบาดแผลเลือดนองเลือดหลายครั้งเพื่อแสดงเอเลน่า

“ ข้าขัดขวางเจ้าไม่ให้ตายแต่เจ้ากับข่วนข้า นี้คือวิธีการเกี่ยวกับการเตะผู้มีพระคุณด้วยฟันหรือยังไง!”

ระหว่างทางกลับไปขณะที่หลินเสี่ยวพาเธอไปโดยธรรมชาติเอเลน่าจะไม่ปล่อยให้เขาทำตามที่เขาพอใจในระหว่างที่เธอดิ้นรนเธอใช้เล็บมือของเธอเพื่อสร้างรอยเลือดเปื้อนบนต้นคอของเขา แม้ว่าบาดแผลจะไม่ร้ายแรงแต่พวกเขาก็ดูน่ากลัวเหมือนเขาถูกแมวข่วน

“ ไปลงนรกซะ มือของเจ้ามีมือ? แม้กระทั่งดูเหมือนว่ากรงเล็บให้ข้า! ข้าสาบานว่าจะซื้อที่ตัดเล็บขนาดใหญ่พิเศษพรุ่งนี้และตัดมันออกทีละอัน!”

หลินเสี่ยวนำของกำนัลมาแต่กำเนิด นำศีลธรรมสูงโจมตีเอเลน่าแต่เดิมเอเลน่าก็โกรธและพร้อมที่จะทะเลาะกับหลินเสี่ยวแต่หลังจากเห็นเขาอย่างนั้นเธอก็สงบลงเล็กน้อยและคิดเกี่ยวกับการกระทำของตัวเองและรู้สึกว่าเธอไม่ควรไปไกลขนาดนั้น

ก่อนอื่นเธอไม่ควรหุนหันพลันแล่น

ลืมว่าสโนว์พูดบนเวทีแม้ว่าเธอจะยืนอยู่ตรงหน้าเธอเธอก็ไม่ควรพยายามฆ่าเธอ แม้ว่าเอโลน่าจะกลายเป็นคนรับใช้ของเธอด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็ยังดูปลอดภัยดังนั้นเธอก็ยังไม่รู้ว่าสโนว์เป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรู สำหรับตอนนี้สโนว์ไม่ใช่คนที่เธอต้องฆ่าด้วยชีวิตของเธอ

ประการที่สองแม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่หลินเสี่ยวหยุดเธอเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอตายอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหกเรื่องนั้น

แต่มันเกี่ยวกับอะไร แม้ว่าเขาไม่ต้องการให้เธอตายแล้วการบังคับจูบมันเกี่ยวอะไร?

“ ไอ้ลามก อย่าพยายามหลอกข้า! แล้วเจ้าจะจจะจูบข้าก่อนหน้านี้เจ้าอธิบายได้อย่างไร?”

“ฮะ? แน่นอนว่าต้องช่วยเจ้าถ้าข้าไม่ทำอย่างนั้เจ้าก็คงจะเป็นแมวที่ตายแล้ว!”

“โกหก! แล้วทำไมเจ้าต้องใช้ละลิ้นของเจ้า จะเจ้าไม่มีมือหรือไง?”

“ ข้ามีแต่เจ้าจะไม่กัดข้าอีกหรือไง?”

“ ถ้าเจ้าไม่รังแกข้าข้าจะกัดเจ้าทำไม”

“ ตรรกะแบบไหนกันเจ้าแมวเหม็น?”

แต่การพูดอย่างตรงไปตรงมาเขากำลังจูบเธออย่างไม่คิดอะไร?

ในช่วงเริ่มต้นอาจจะแต่ภายหลังมันให้ความรู้สึกเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

เขาให้จูบแรกกับเอเลน่าโดยบังเอิญก่อนหน้านี้และตอนนี้เขายังให้ตั้งใจจูบครั้งแรกกับเอเลน่ามันเป็นการโกหกที่จะบอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไร

ไม่เพียงเท่านั้นมันให้ความรู้สึกน่าหลงใหลเมื่อเขาเห็นริมฝีปากของเธอเขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะทำมันอีกครั้ง …

“ ชิ เก็บข้อแก้ตัวของเจ้าซะ!”

เอเลน่าสังเกตว่าเขาจ้องมองที่ริมฝีปากของเธอตลอดเวลาเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เธออดไม่ได้ที่จะอายและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“ แล้วคราวนี้คืออะไรละ? เจ้ารักแรกพบกับไอ้บอดนั้น? ใช่แล้ว นักบุญหญิงทำให้ผู้คนมีจินตนาการมากกว่าเจ้าหญิงและเธอยังเป็นเด็กไม่บรรลุนิติภาวะ โลลิ …ไอ้ขยะลามก”

“รักแรกพบ? เจ้ากำลังพูดถึงอะไรข้ารู้จักเธอนานแล้ว” หลินเสี่ยวลังเลเล็กน้อยและตอบโต้อย่างจริงจัง

“ โอ้เป็นอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขาความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ของจิตใจของเธอก็โล่งใจ แต่เธอก็ตื่นตัวขึ้นมาหันหัวของเธอ

“ แล้วความสัมพันธ์ของเจ้ากับเธอคืออะไร”

“ อืม…ข้าคิดว่าเราถือว่าเป็นพี่ชายและน้องสาว”

“ เจ้าคิดว่าเป็นพี่น้อง…นั่นหมายความว่ายังไง? มันมีคิดว่าแบบพี่น้องด้วย?” เอเลน่าเหล่“ เจ้าบอกว่าเจ้าพร้อมที่จะตายเพื่อเธอนั้นดูไม่เหมือนว่าสิ่งที่มนุษย์จะทำกัน”

“ นี้ อย่าใช้โอกาสดูถูกข้า”

“ ชิ …แล้วทำไมหลานสาวของข้ารับใช้น้องสาวของเจ้าด้วยล่ะ”

“ ข้าไม่รู้… แต่สโนว์จะไม่ทำอันตรายเธอข้าแน่ใจ”

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้แปลกเกินไปแม้เขาก็งุนงง

สโนว์ได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วได้อย่างไรกลายเป็นนักบุญในเวลาเพียงหนึ่งปีและได้รับฉายาที่น่ากลัวของแม่มดสโนว์

ทำไมสโนว์ถึงทำให้เอโลน่าเป็นคนรับใช้ของเธอและทำไมเธอถึงย้ายมาเมืองวินเทอร์เรส?

เธอมาหาเขา? อาจจะไม่.

หลินเสี่ยวสับสน

อันที่จริงเขายังคงครุ่นคิดเรื่องเมื่อเธอจากไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอมักจะอยู่ที่เมืองเชอร์รีลแต่เขาไม่เคยไปหาเธอเลย

เธอไม่ใช่แค่น้องสาวหรือไง เธอสามารถจากไปได้ถ้าเธอต้องการ มันเป็นอย่างไร

หลินเสี่ยวยังคงอาศัยอยู่เมื่อเธอจากเขาไป เด็กน้อยคนนั้นไม่ได้บอกลาเขาเธอจากไปอย่างเงียบ ๆ และมีประสิทธิภาพทิ้งเขาไว้ตามลำพังในบ้านที่ว่างเปล่าราวกับว่าเธอต้องการวาดเส้นแบ่งระหว่างชีวิตของเธอตลอดไป

ทำไมเธอถึงมาตอนนี้?

“ เฮ้อ…เจ้าเด็กเหลือขอคิดอะไรอยู่นะ?” หลินเสี่ยวบ่นอย่างมีเหตุมีผลแต่เขาก็ได้รับคำตอบโดยไม่คาดคิด

เสียงนั้นไม่ใช่เอเลน่ามันมาจากข้างหลังเขาเป็นเสียงหวานที่คุ้นเคย

“ เรียกข้าว่าเป็นเด็กเหลือขอ … พี่ชายหลินเสี่ยวท่านเป็นคนใจร้ายจริงๆ”

“เอ๊ะ?”

เขาหันกลับมาทันทีและเห็นเด็กหญิงสองคนยืนอยู่ที่ประตูหน้าของเขาหนึ่งสูงหนึ่งสั้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หลับตาและกำลังยิ้มและมอง ‘เขา‘

สิ่งแรกที่เข้ามาในมุมมองของเขาคือผมสีฟ้ายาวของเธอสาวน้อยผู้บริสุทธิ์ยืนอยู่ที่ประตูมือซ้ายของเธอถูกจับโดยคนรับใช้ผู้เชื่อฟังของเธอเหมือนเธอเป็นคุณหนูจากครอบครัวที่ร่ำรวยหรือเหมือนนางฟ้าที่ตกลงมาจากท้องฟ้ามีเสน่ห์

นานแค่ไหนแล้วนับตั้งแต่ที่หลินเสี่ยวเห็นสาวน้อยแสนสวยคนนี้ครั้งสุดท้าย

“สโนว์…”

เขายืนอยู่ที่จุดของเขาเรียกชื่อเธอเบาๆราวกับว่ามันเป็นความฝัน ความเล่นๆตามปกติของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ มะไม่เจอกันนานเลยนะ”

ก่อนหน้านี้เขายังใคร่ครวญแต่หลังจากได้เห็นเธอจริงๆเขาไม่มีทางผ่อนคลาย

“ ใช่เป็นเวลานานแล้ว…พูดให้ถูกขึ้นมันเป็นเวลาหนึ่งปีสามเดือนกับสิบห้าวัน พี่ชาย” สโนว์ยิ้มเหมือนเธอกำลังพูดอะไรบางอย่างเกินปกติ.

เมื่อได้ยินตัวเลขนั้นหัวใจของหลินเสี่ยวก็สั่น

“ สโนว์ ข้า…”

“ นี้ ถ้าท่านต้องการที่จะขอโทษจากนั้นก็เก็บมันถ้าท่านต้องการที่จะบรรยายข้าก็ไม่อยากฟัง…ดังนั้นพี่ชายนอกจากนั้นท่านมีอะไรที่ท่นอยากจะพูดไหม”

ถ้ารู้สึกว่าชีวิตประจำวันของพวกเขาในขณะที่พี่น้องกลับมาเหมือนเดิมหลินเสี่ยวก็ไม่สามารถพูดนอกใจเธอได้

และดังนั้นทั้งสองก็ยังคงเงียบ

เมื่อเห็นอย่างนี้คลื่นก็ซัดเข้าไปในเอเลน่า

สถานการณ์นี้เป็นอย่างไร ทำไมความสัมพันธ์ของพวกเขาถึงคลุมเครือ?

‘หนึ่งปีสามเดือนและสิบห้าวัน‘ เธอจำได้อย่างแน่นอนว่าตอนที่เธอแยกทางกับหลินเสี่ยว

สัมผัส? ไม่เอเลน่ารู้สึกหนาวสั่นทั้งสองคนนั้นไม่ใช่พี่น้องธรรมดา!

“ท่านเอเลน่า! ท่านเอเลน่า!”

ทันใดนั้นเอเลน่าได้ยินคนเรียกเธออย่างเงียบ ๆ ปรากฎว่าผู้รับใช้ผู้เชื่อฟังที่อยู่ถัดจากสโนว์กำลังโบกมือพยายามขอความสนใจจากเธอ

“ นานะ” เอเลน่าก็เรียกชื่อเธอเบา ๆ

เอโลน่าพยักหน้าและเปิดเผยรอยยิ้มที่มีความสุขดูเหมือนว่าเธอต้องการที่จะเข้ามาใกล้แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปข้างหน้าเธอก็สั่นสะเทือนราวกับว่าเธอสัมผัสกฎที่เธอไม่สามารถต่อสู้ได้

‘ขออภัย ท่านเอเลน่า‘ เธอขอโทษอย่างไม่ลดละและชี้ไปที่สร้อยคอของเธอบอกว่าเป็นเครื่องมือเวทมนต์ที่ทรงพลัง

เมื่อเห็นอย่างนั้นเอเลน่าเข้าใจว่าเธอถูกควบคุมและสามารถเป็นผู้รับใช้ต่อไปเท่านั้นและรอโอกาส

“ พี่ชาย ท่านวางแผนจะจ้องที่ข้าอย่างเดียว? ถึงแม้ว่าข้าจะสวยมากถึงแม้ว่าท่านจะจ้องมองที่ข้าข้าไม่สามารถลืมตาได้เพราะข้ามองไม่เห็น “สโนว์ใช้มุกฝืดทำลายความเงียบ

“ เอ่อ…มันไม่สามารถรักษาด้วยการสวดอ้อนวอนจากพระเจ้าได้? เจ้าไม่ได้เป็นนักบุญหญิงอยู่แล้ว?”

“ ไม่ข้าอาจไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ตลอดชีวิตของข้า แทนที่จะเป็น…พี่ชายท่านเป็นยังไงบ้าง?”

“โอเค …”

“ โอเค? ท่านควรจะมีความสุขมากกับแม่บ้านที่คอยดูแลท่าน”