สโนว์ชื่อของเธออธิบายได้ดีร่างกายเล็ก ๆ ของเธอนั้นเย็นชาแต่ก็น่าพึงพอใจเหมือนหิมะที่อ่อนโยนเพียงแค่โอบกอดเธอทำให้เธอรู้สึกสงสารเธอและต้องการที่จะรักษาสมบัติของเธอกอดเธอไว้ตลอดไปโดยไม่ปล่อยเธอไป

“พี่ชาย …”

ความอบอุ่นที่สโนว์ไม่เคยสัมผัสมาเป็นเวลานานทำให้เธอหน้าแดง แต่เธอก็ไม่หดกลับไปแทนเธอค่อย ๆ เดินไปตามแขนของหลินเสี่ยวและกอดเขาไว้

หนึ่งปีสามเดือนและสิบห้าวันต่อมาพี่น้องที่แยกจากกันก็กลับมารวมตัวกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง

“ สโนว์…ข้าคิดถึงเจ้า!”

“ ในที่สุดท่านก็กำลังพูดความคิดของท่าน…ข้าคิดถึงท่านตลอดเวลาเช่นกัน!”

“สโนว์!”

“ อ้าพี่ชายท่านไม่ร้องไห้ใช่มั้ย อย่าทำตัวไม่ดีมันก็ไม่สายเกินไปที่จะช่วยเรื่องซาบซึ้งหลังจากที่ข้าได้เป็นภรรยาของท่าน “

“แต่…”

“ แค่กๆ ผ่อนแรงหน่อย…ถ้าท่านกอดข้าแบบนี้ข้าจะหายใจไม่ออก….”

“ อ๊ะ…ขอโทษ”

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ตระหนักว่าเขามีพละกำลังมากเกินไป

สโนว์เป็นเด็กและเพราะเธอฝึกเวทย์มนตร์ดำ เธอจึงผอมและอ่อนแอกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเด็กหญิงธรรมดาผิวของเธอก็ซีดผิดปกติเธอจึงไม่สามารถทนกับหลินเสี่ยวได้

หลินเสี่ยวเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาต้องการบอกสโนว์และเธอเช่นกัน ดังนั้นเขานั่งบนตักของเขาและพวกเขาก็เริ่มกระซิบกันและกันบนโซฟา

เมื่อเห็นพวกเขากอดกันและกันในที่สุดเอเลน่าก็งุนงง

การใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าพวกเขาแสดงความรักต่อสาธารณะ เอโลน่าแอบแอบมองที่เอเลน่าและเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

“นานะ …”

“ท่านเอเลน่า!อืออออออ…” หลังจากกอดกันไม่นานเอเลน่าเกือบร้องไห้ หลังจากที่ทุกข์ทรมานมากเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถเห็นเอเลน่าได้อีก

“ ท่านเอเลน่า ท่านโอเคไหม? ข้าได้ยินมาว่าท่าน…เรียบร้อยแล้ว…อืออออ” เอโลน่าพยายามกลั้นน้ำตาของเธอแต่ในที่สุดเธอก็เริ่มร้องไห้

“? ข้า…อะไรนะ?” เอเลน่างงงวย

แม้ว่าเธอจะถูกย้ายจากการเห็นหลานสาวของเธอปลอดภัยแต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องร้องไห้อย่างถูกต้องใช่มั้ย?

“ท่านเอเลน่า ข้าได้ยินจากเจ้านาย…โอ้ไม่แม่มดเหม็นนั่นท่านเสร็จหลินเสี่ยว…” เอโลน่าพูดติดอ่างและอายจะพูดมัน

“ นานะ เธอพูดอะไรน่ะ?”

“ แม่มดเหม็นพูดว่าท่านได้กลายเป็นสาวใช้ของหลินเสี่ยวไปแล้วและกลายเป็นของเล่นของเขาที่ถูกรังแกโดยเขาทุกวันตั้งแต่เช้าจนค่ำ อืออออ…เอเลน่าท่านยากแล้ว!” หลังจากนั้นเธอกระโจนเข้าสู่ร่างกายของเอเลน่ามือข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเธอและอีกมือโลภทำร้ายเธอเหมือนต้องการเอาร่างของเอเลน่ากลับมาจากความผิด

“อะไรนะ? ขะของเล่น?” เอเลน่าเกือบระเบิดด้วยความโกรธ

แม่มดที่น่ากลัวนั่นเธอช่างกล้าหาญแค่ไหนที่ใช้ชื่อของเธอต่อหน้าหลานสาวของเธอ! หลินเสี่ยวปฏิบัติต่อเธออย่างดีและไม่รังแกเธอ!

เดี๋ยวก่อน … เอเลน่ารู้ตัวทันใด

สโนว์พูดเรื่องเลว ๆ เกี่ยวกับเธอหรือเปล่า?

หากสโนว์ได้จัดการเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าและส่งเธอไปที่หลินเสี่ยวแล้วสโนว์ต้องหวังว่าเธอจะกลายเป็นทาสของหลินเสี่ยว แต่ตรงกันข้ามเธอยังคงเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา

กล่าวอีกนัยหนึ่งหลินเสี่ยวไม่ได้รังแกเธอเหมือนสโนว์คาดว่ามันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามเขาปฏิบัติต่อเธออย่างดี

การคิดถึงเรื่องนั้นทำให้เอเลน่ารู้สึกโล่งอกอย่างไม่สามารถบรรยายได้และหลินเสี่ยวก็ไม่รู้สึกว่าน่ารังเกียจอีกต่อไป

ถ้าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์จริงๆแล้วมันจะกลายเป็นจริงอย่างที่สโนว์กล่าวและชีวิตประจำวันของเธอจะต้องมืดมิด แต่ตอนนี้เธอสามารถต่อสู้กับหลินเสี่ยวในฐานะที่เป็นแม่บ้านได้เขานับถือเธออย่างชัดเจน

“ท่านเอเลน่า?”

เอโลน่าสังเกตว่าป้าของเธอแปลกไปเล็กน้อยใบหน้าที่ไม่มีอารมณ์ของเธอมีความสุขที่เห็นได้ชัด

“? อืม…นานะอย่าเชื่อแม่มดนั่นเธอโกหก!”

“จริงๆ?“

“ แน่นอน ยิ่งกว่านั้นข้า…นานะ ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นสาวใช้ของเธอละ?”

“อือ ขะข้าก็ไม่ต้องการเช่นกัน!”

จากการพูดถึงประสบการณ์อันขมขื่นของเธอ เอโลน่าถูกำปั้นเล็ก ๆ ของเธออย่างโกรธและเริ่มบ่น

“ แม่มดบ้านั่นเธอรังแกข้า!”

ในขั้นต้นเอโลน่าพาของที่ระลึกของที่หลินเสี่ยวให้เธอมองหาสโนว์ แต่สโนว์ไม่ได้อยู่ที่นั่นและท่านบิชอปพี่สาวที่สวยงามวัยผู้ใหญ่คนหนึ่งพาเธอเข้ามาและอาศัยอย่างคาดไม่ถึงอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งเดือน

ในที่สุดเมื่อสโนว์มาถึงก็ปรากฏว่าสโนว์และแม่มดสโนว์เป็นบุคคลเดียวกัน!

“ เอเลน่าเธอน่ากลัว! เธอเป็นนักบุญแต่รู้มนต์ดำ! ในตอนแรกข้าไม่ฟังเธอและไม่ต้องการเป็นสาวใช้ของเธอดังนั้นเธอจึงไม่ให้อาหารข้าและขังข้าและใส่สร้อยคอนี้ไว้กับข้า … ” ชี้ไปที่เธอพูด

ไอเท็มนี้มีออร่าศักดิ์สิทธิ์และสโนว์ก็ใช้เวทย์มนตร์สีดำเพื่อสร้างมันใหม่ให้เป็น ‘สร้อยคอเจ้าหญิงแมวดำตาแดง‘

สร้อยคอสาวใช้มีเพียงเอฟเฟกต์หนึ่งเดียวเท่านั้นซึ่งก็เพื่อลงโทษเอโลน่า หากเธอไม่ประพฤติตัวตราบใดที่สโนว์โบกมืออย่างแผ่วเบาเวทมนตร์สีดำก็จะพรั่งพรูออกมาอย่างเงียบ ๆ และเธอจะรู้สึกตกใจอย่างรุนแรง! มันจะทำให้ร่างกายของเธอมึนงงแม้กระทั่งควบคุมตัวเองไม่ได้กระเพาะปัสสาวะ …

นอกจากนี้เพื่อเปลี่ยนการเชื่อฟังของเธอให้กลายเป็นนิสัย สโนว์ได้นำเครื่องมือที่น่ากลัวมากมายและใช้มันกับเอโลน่าและเรียกมันว่า ‘คอร์สสาวใช้‘

เอโลน่าผู้น่าสงสารไม่มีทางต่อต้านและกลายเป็นสิ่งทดสอบของสโนว์ อาศัยไปวันๆด้วยความหวาดกลัวและตอนนี้กลายเป็นสาวใช้แมวเชื่อฟังอย่างสมบูรณ์

“ เอเลน่าตอนนี้เราตกอยู่ในมือพวกเขาแล้ว…เราควรทำอย่างไรดี? ข้าสงสัยว่าหลินเสี่ยวและเธออยู่ด้วยกันเราตกหลุมพรางของพวกเขาตั้งแต่แรก!”

“กับดัก?”

“ ใช่พวกเขาต้องการให้เราเป็นสาวใช้ของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดเป็นพวกลามกรักสาวแมว!”

“เอ่อ …”

เป็นอย่างนั้นเหรอ?

สโนว์ไม่ได้อะไรเลยจากการทำให้พวกเขากลายเป็นสาวใช้ของเธอ เธอเป็นแค่พวกลามกรักสาวแมว?

เป็นไปไม่ได้

เอเลน่ามองดูแม่มดที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเธอจมลงเข้าไปในความคิด

ในขณะที่เธอพูดกับหลานสาวของเธอ สโนว์และหลินเสี่ยวก็แนบชิดยิ่งมากขึ้น

หลินเสี่ยวกอดเอวของสโนว์ในขณะที่เธอนั่งบนตักของเขาและคางของเขาวางอยู่บนหัวของเธอเพลิดเพลินกับผมยาวนุ่มของเธอในขณะที่ฟังเรื่องราวของเธออย่างเงียบ ๆ

ใครจะคิดว่านักบุญหญิงที่เพิ่งได้รับการเคารพจากคนหลายพันคนบนเวทีก่อนหน้านี้ถูกกอดอย่างน่ารักในอ้อมกอดของหลินเสี่ยวเช่นกระต่ายที่พยายามจะเอาชนะความรักของเจ้านาย ช่างเสียศักดิ์ศรี!

นั่นเป็นเรื่องจริงที่ว่าทำไมเธอถึงต้องการสิ่งนี้ต่อหน้าพี่ชายของเธอ? สโนว์บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในปีที่ผ่านมาเธอแค่บอกเขาว่าดีและระงับสิ่งเลวร้าย แต่หลินเสี่ยวก็ยังเข้าใจความยากลำบากที่เธอพบ

อย่าลืมสโนว์ยังเป็นแค่เด็กหญิงอายุ 10 ขวบและเธอตาบอด เด็กผู้หญิงอายุเท่านั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ที่บ้านพร้อมกับแม่ของพวกเขาแต่เธอก็เข้าสู่โลกของผู้ใหญ่แล้วช่วยให้ผู้ใหญ่ที่ฉลาดแกมโกงต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ

หลินเสี่ยวรู้สึกผิดเพียงอย่างเดียว

“ พี่ชายมันไม่ยากเลยตั้งแต่ท่านสอนข้าทุกอย่างคนโง่เหล่านั้นก็ไม่ใช่คู่ของข้าเลย!”

“ ขะข้าสอนอะไรเจ้า?”

“แน่นอน! ท่านสอนให้ข้าเป็นคนเลวทรามและไร้ความปราณีซ่อนตัวตนที่แท้จริงของข้าเป็นหมาป่าในชุดแกะ … ข้าเรียนรู้ทุกอย่างจากท่าน! “สโนว์ถูแก้มของเธอบนแขนของหลินเสี่ยวเหมือนลูกสุนัข

“ เอ่อ…ข้า – ข้าไม่ได้แย่ขนาดนั้นใช่มั้ย” หลินเสี่ยวรู้สึกอึดอัดใจ นี้มันคำชมหรือคำด่า?

แม้ว่าสโนว์จะพูดเกินจริงถ้าเขาคิดถึงมันเมื่อเขาอยู่กับสโนว์เขาก็ไม่เคยสอนอะไรที่ซื่อสัตย์กับเธอเลย

แต่แล้วอีกครั้งสโนว์ถูกลิขิตให้อยู่ในความมืดถ้าเขาดึงเธอออกมาอย่างแรงภายใต้ดวงอาทิตย์เธอคงละลาย … หลินเสี่ยวและเธออาจกล่าวได้ว่าอิสรภาพน่าจะเป็นอย่างงั้น

“ เฮ้ เจ้าสองคนจะแสดงรักกันอีกนานแค่ไหน? เจ้าแม่มดทำไมเจ้าถึงข่มเหงหลานสาวของข้าด้วย”

“ อิอิอะไรนะ? ป้าต้องการที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อหลานสาวของเธอ?” สโนว์ยังคงกอดแขนของหลินเสี่ยวต่อไปเหมือนที่เธอต้องการให้เขาทำคนเดียว“ ราชาปีศาจข้าไม่เคยรังแกเธอเลย”

“อะไร? เจ้ากล้าโกหกฟันของเจ้าเหรอ? มันชัดเจน…”

“ ไม่อีกอย่างข้าตาบอดแต่เจ้าไม่นิใช่มั้ย ราชาปีศาจโปรดดูดีเธอไม่ดูอวบอ้วนและมีสุขภาพดี? เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับการดูแลอย่างดี”