ราชอาณาจักรลอมบาร์ด

เมืองเชอร์รีล

สองสามวันนี้ผู้ศรัทธาได้เศร้าหมองมากเป็นเพราะบุคคลที่พวกเขาเคารพและรักบิชอปจัสมินล้มป่วย

บิชอปจัสมินอยู่ในวัยสามสิบต้นของเธอใจดีทำงานหนักไม่ค่อยโกรธและสวยมาก เธอเป็นเหมือนพี่สาวที่อยู่ใกล้เคียงทุกคนชอบเธอมากและเห็นเธอเป็นเทพธิดาของพวกเขา

แม้ว่าเมืองเชอร์รีลจะเป็นสถานที่เล็ก ๆ เพราะการดำรงอยู่ของบิชอปจัสมินชีวิตของพวกเขารุ่งเรืองครอบครัวของพวกเขาก็สบายแม้ว่าจะมีนักบุญแปลก ๆ ทำให้เธอเดือดร้อนมาทั้งวันก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรใหญ่โตเลยเธอเป็นเหมือนเทพธิดาผู้ปกป้องผู้คนในเมืองเชอร์รีล

ข่าวดีก็คือเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในที่สุดก็สโนว์ถูกย้ายไปที่เมืองวินเทอร์เรสเพื่อทำลายผู้คน ทุกคนดีใจมากในที่สุดพวกเขาก็กำจัดตัวเองออกจากเธอและพวกเขาก็เฉลิมฉลองการเดินทางของเธออย่างต่อเนื่อง

ในที่สุดหากไม่มีเจ้าเด็กน้อยที่น่ารำคาญบิชอปจัสมินก็สามารถทำให้เมืองเชอร์รีลเจริญรุ่งเรือง

แต่มันก้าวหน้าไปตรงข้ามกับสิ่งที่ทุกคนหวังไว้

นับตั้งแต่สโนว์ได้จากไปแล้วบิชอปจัสมินที่ขยันหมั่นเพียรล้มป่วยจริง

จัสมินยอมรับตัวเองว่าป่วยหนักและหลบเลี่ยงงานทั้งหมดของเธอขังตัวเองอยู่ในห้องของเธอไม่เห็นใครเลย

ทุกคนตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายถ้าบิชอปจัสมินป่วยใครจะปกป้องพวกเขา

ดังนั้นทุกคนล้อมรอบโบสถ์อยากถามว่าเธอป่วยอะไร บางคนอ้างว่าเป็นหมอชั้นยอดและต้องการรักษาเธอ

จัสมินไม่ตอบสนองต่อความกังวลใด ๆ ของพวกเขาเธอเพียงแต่ปิดตัวเอง

ป่วย? ไม่ถ้าเธอป่วยจริง ๆ แล้วเธอก็สามารถทำให้ผู้ศรัทธารักษาได้ ความเจ็บป่วยปกติจะไม่ส่งผลกระทบต่อเธอแต่ทว่าเธอเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาได้

ไม่มีอะไรสามารถรักษาโรครักได้

“ สโนว์ ข้าจะพบเจ้าอีกเมื่อไร?” จัสมินที่ซึมเศร้าอย่างไม่มีที่เปรียบวางบนเตียงครึ่งเปลือยกายศักดิ์ศรีและอารมณ์ปกติของเธอไม่มีอยู่จริง

เธอยังคงเป็นบิชอปที่เคารพนับถือได้อย่างไรเธอเป็นแค่ป้าที่ไร้ค่า

เมื่อเธอได้ยินว่าสโนว์กำลังจะจากไปก่อนแม้ว่าเธอจะเจ็บปวด แต่เธอก็ยังสามารถจัดการได้ เธอคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่เธออยู่ในวัยสามสิบแล้วดังนั้นเธอจึงควรมีจิตใจที่แข็งแกร่งแม้ว่าสโนว์จะจากเธอไปแล้วเธอควรจะสามารถจัดการได้ด้วยตัวเองเศร้าที่เธอผิด

ทันทีที่สโนว์จากไปหัวใจของเธอก็รู้สึกว่างเปล่า…และบางคนที่สูญเสียหัวใจไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่

วันหนึ่งสองวัน…หลังจากสโนว์จากไปสามวันมันก็เหมือนว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณและสูญเสียความสามารถขั้นพื้นฐานของเธอในฐานะมนุษย์อย่างสมบูรณ์

ดังนั้นเธอสามารถเลือกที่จะปิดตัวเองในห้องของเธอและใช้ความเจ็บป่วยเป็นข้ออ้าง

“ สโนว์ ข้าไร้ประโยชน์หรือ…” เมื่อนึกถึงเด็กที่แปลกประหลาดจัสมินกอดหมอนของเธอและเริ่มหัวเราะอย่างโง่เขลา

เธอรู้ว่าเธอเป็นคนโหดเหี้ยมมีบุคลิกภาพที่ชั่วช้ามีหัวของเธอเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจากพี่ชายที่ชั่วร้ายของเธอและไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะชอบเธอและปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวของเธอเอง

บางทีจัสมินหลอกตัวเองตั้งแต่แรก

สามีของเธอหายไปเร็วดังนั้นเธอและลูกสาวจึงต้องพึ่งพากันแต่ความโชคร้ายมาเป็นคู่ ลูกสาวที่มีค่าของเธอถูกฆ่าโดยปีเตอร์สันและเธอก็เห็นว่าลูกสาวของเธอถูกตัดทอน

ไม่มีใครรู้ว่าจัสมินรู้สึกอย่างไรในเวลานั้น

ความโกรธ? ไม่คนที่มีหัวใจที่ตายแล้วจะไม่โกรธ เธอในตอนนั้นเป็นซอมบี้ที่ไม่มีหัวใจแล้วมีเพียงเหตุผลเดียวที่เธอยังเคลื่อนไหวอยู่

เพื่อฆ่าปีเตอร์สันและล้างแค้นลูกสาวของเธอ!

และคนที่ช่วยเธอให้ได้นั่นคือสโนว์

บังเอิญสโนว์ก็คล้ายกับลูกสาวของเธอ (แน่นอนไม่มีใครอื่นนอกจากจัสมินเห็นด้วย) สโนว์เป็นคนฉลาดเฉลียวและเข้าใจคนอื่นได้ดีดังนั้นจัสมินจึงตกหลุมรักอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเป็นต้นมาลูกสาวในความทรงจำของเธอยังคงผสมกับสโนว์จนพวกเขาผสมผสานอย่างกลมกลืนและเธอได้รับสโนว์ในฐานะลูกสาวของเธอเองอย่างสมบูรณ์

การดำรงอยู่ของสโนว์เต็มไปด้วยความว่างเปล่าในใจของเธอความเมตตาและพระคุณกลับมาที่จัสมิน แต่ในที่สุดมันก็เป็นแค่ความฝัน

สโนว์ไม่ใช่ลูกของเธอเลยตอนนี้เธอตื่นแล้วหัวใจของเธอก็ว่างเปล่าอีกครั้ง

“ สโนว์ เจ้าบอกข้าว่าเจ้าจะย้ายข้าไปที่เมืองวินเทอร์เรส …จริงหรือ? เจ้าไม่ได้โกหกแค่ปลอบใจข้าใช่ไหม?”

สิ่งที่สโนว์พูดเมื่อเธอจากไปคือการสนับสนุนทางจิตใจครั้งสุดท้ายของเธอ

ถ้าเธอถูกย้ายไปเมืองวินเทอร์เรสเพื่อเป็นอาร์คบิชอป พวกเขาก็สามารถทำงานร่วมกันได้อีกครั้งและเธอจะได้เห็นสโนว์ทุกวัน!

แต่พูดง่ายกว่าทำ อาร์คบิชอปแอนเดอร์สันปัจจุบันเป็นรุ่นพี่แม้ว่าเขาจะมีน้ำหนักมากจนกลายเป็นคนต่ำช้าและสูญเสียตัวเองไปในอาหารแต่เขาก็ยังเรพในเทพธิดาและยังไมได้ทำผิด(อย่างน้อยบนพื้นผิว)

ตราบใดที่แอนเดอร์สันยังอยู่ที่นั่นเธอไม่สามารถย้ายไปที่เมืองวินเทอร์เรส

“ เดี๋ยวก่อน…ตอนนี้สโนว์อยู่เมืองวินเทอร์เรสนั่นหมายความว่าเธอต้องอยู่กับแอนเดอร์สัน!” คิดว่าทันใดนั้นเธอก็กระโดดขึ้นจากเตียงชุดนอนเล็ก ๆ ของเธอเลื่อนไหล่และเผยมะละกอรอบสอง

“ ประณาม…ข้าจะลืมได้อย่างไร!”

สโนว์อันเป็นที่รักของเธอต้องเผชิญกับไขมันที่น่าสังเวชตลอดทั้งวัน! จัสมินทนได้อย่างไร?

ใครจะรู้ว่าแอนเดอร์สันจะเหมือนปีเตอร์สันเก่าแก่ที่สกปรกและวางมือบนผู้หญิงตัวเล็กที่อ่อนแอ! สโนว์ก็ตามืดบอดและอยู่คนเดียวในเมืองวินเทอร์เรส ถ้าเธอถูกรังแกโดยแอนเดอร์สันล่ะ?

“ ขอบคุณพระเจ้าที่เอโลน่าอยู่กับเธอ…โอ้ใช่แล้วพี่ชายของเธอที่ชื่อหลินเสี่ยว…หลินเสี่ยวฮา ชื่อแปลกจัง เผ่าตะวันออก?”

เนื่องจากมีเอโลน่าและหลินเสี่ยวปกป้องสโนว์ จัสมินควรรู้สึกโล่งใจแต่เธอก็เป็นห่วงมากกว่า

เอโลน่าเป็นคนแบบไหน? ไม่เธอไม่แม้แต่เป็นคน! เธอเป็นปีศาจระดับสูงแมวดำตาแดงศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโบสถ์!

จัสมินเข้าใจว่ามีอะไรผิดปกติกับสโนว์และต้องฝึกเอโลน่าให้เป็นสาวใช้และนำเธอไปที่เมืองวินเทอร์เรส

หากตัวตนของเธอถูกเปิดเผยว่าสโนว์จะไม่เป็นขนมปัง?

นอกจากนี้พี่ชายที่ไม่น่าเชื่อถือของเธอ … ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยพบเขาแต่จากคำอธิบายของสโนว์ จัสมินรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลย สโนว์จะรับความเกียจคร้านอย่างแน่นอนถ้าเธออยู่กับเขา!

เธอไม่รู้จริงๆว่าสโนว์ตัดสินใจให้เขาเป็นพี่ชายได้อย่างไรและเธอก็ชอบเขามากเป็นเรื่องไร้สาระ

“ สโนว์ที่น่ารักของข้าเจ้าต้องปลอดภัยแม้ว่าเจ้าจะไม่พาข้าไปตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าก็ไม่เป็นไร”

เอโลน่า, ​หลินสี่ยว,แอนเดอร์สัน … ทุกอย่างหมุนวนไปมาในหัวของเธอแน่นอนรอบ ๆและศูนย์กลางก็คือสโนว์อันเป็นที่รักของเธอ

แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากสวดภาวนา

…

…

เมืองวินเทอร์เรส

โบสถ์

ภายในห้องที่กว้างขวางและหรูหราชายวัยกลางคนอ้วนนั่งอยู่บนโต๊ะพร้อมผ้าเช็ดปากซุกที่คอของเขาแยกทางซ้ายมือและมีดอยู่ทางขวาจ้องมองสเต็กไขมัน โอในจานของเขาโดยไม่สนใจความสวยงามทั้งสองต่อหน้าเขา

“ เจ้านาย ข้า…”

“ มันคืออะไรเอโลน่า? เจ้าหิว? แม้ว่าเจ้าหิว เจ้าไม่สามารถพูดได้”

“แต่…”

“ เอโลน่าให้ข้าบอกความลับแก่เจ้าว่าเจ้าจะตายไปก่อนหน้านี้และจะมีอาการเจ็บป่วยที่น่ากลัวทุกชนิดถ้าเจ้ากินสเต็กไขมันและเนื้อย่าง เจ้าต้องการที่จะตายก่อน?”

“ ไม่ไม่ไม่ข้าไม่อยากตาย! ข้าต้องการอยู่อีกต่อไป…”

“ ฮิฮิแล้วอดทนนิดหน่อยข้าจะพาเจ้าไปกินของอร่อย ๆ ในภายหลัง”

สาวสวยสองคนกำลังสนทนากันในการสนทนาที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

เมื่อเปรียบเทียบกับราชาปีศาจที่น่าภาคภูมิใจ เอโลน่ามีคุณสมบัติมากกว่านี้มาก ด้วยการฝึกฝนของสโนว์ทำให้เธอจดจำบทบาทของเธอในฐานะสาวใช้อย่างสมบูรณ์

แต่การสนทนาของพวกเขาค่อนข้างเจาะหูกับบางคน

“ เฮ้เฮ้นักบุญ ท่านไม่สาปแช่งข้าจนตายตอนนี้ใช่มั้ย” หลังจากกลืนเนื้อเข้าไปในปากของเขาชายวัยกลางคนที่อ้วนก็พูด

เขาเป็นอาร์คบิชอปแห่งเมืองวินเทอร์เรส แอนเดอร์สันและการดื่มด่ำที่ใหญ่ที่สุดของเขาคือการรับประทานอาหารเขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับนักบุญหญิงใหม่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาเขาแค่อยากกินสเต็กของเขา

“ฮี่ฮี่ จะเป็นยังงั้นได้ยังไง? อาร์คบิชอปแอนเดอร์สัน ท่านปฏิบัติต่อข้าอย่างดีข้าไม่สามารถขอบคุณได้มากพอ ” สโนว์ไม่ได้สนใจที่เขาจะไม่พูดคุยกับเธอในขณะที่กำลังกินและตอบโต้ด้วยการหัวเราะคิกคัก

“ อ่าไม่มีอะไรพวกเราทุกคนล้วนเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งแสงสว่างพันธมิตรที่ต่อสู้เพื่อเป้าหมายเดียวกันและท่านก็เป็นนักบุญหญิงด้วยดังนั้นมันจึงเป็นที่คาดหวัง”

แอนเดอร์สันโบกมืออย่างกล้าหาญแล้วหั่นสเต็กชิ้นใหญ่สองชิ้นบรรจุครึ่งหนึ่งในปากของเขาแทงอีกครึ่งหนึ่งด้วยส้อมของเขาแล้วเขย่าที่สโนว์

“ นักบุญ ท่านต้องการบางอย่าง? สเต็กนี้อร่อยมาก! ท่านได้รับความอยากอาหารเพียงแค่มองดู” เขากล่าวอย่างไม่ชัดเจนในขณะที่เคี้ยวเนื้อในปากของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าสโนว์เป็นคนตาบอดแต่ตั้งใจส่ายสเต็กต่อหน้าต่อตาของสโนว์แม้แต่เอโลน่าที่ไร้เดียงสาก็รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาท

“ ฮี่ฮี่ไม่จำเป็น วันนี้ข้ามาถามท่านบางอย่าง”

สโนว์ไม่ได้โกรธและรักษาโทนเสียงปกติของเธอ

“ มีบางอย่างเกิดขึ้นภายในคริสตจักรหรือไม่? รถม้าบ้างนอกคืออะไร ทำไมข้าจึงไม่ได้รับแจ้งอะไรเลย”