“ เพื่อที่จะเผยแพร่หลักคำสอนในอีกราชอาณาจักรเราต้องมีทุนมันจะยากถ้าไม่เพียงพอดังนั้นเราจึงเตรียมตัวอย่างเพียงพอและในที่สุดมันก็กลายเป็นทีมขนส่งขนาดใหญ่” แอนเดอร์สันก้มศีรษะลงและพูดอย่างเคารพ“ การไม่แจ้งให้ท่านทราบล่วงหน้า เวลาคือความล้มเหลวของข้า…ขอโทษ ท่านนักบูย ข้าจะดูแลสำหรับคราวหน้า.”

เพราะเขาต้องการเงินและสิ่งของเขาจึงนำทีมขนส่งขนาดใหญ่ฟังดูสมเหตุสมผล แต่สโนว์ไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของแอนเดอร์สัน

สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าแอนเดอร์สันกำลังวางแผนบางอย่าง

แม้ว่าดวงตาของเธอจะเป็นจุดอ่อนของเธอแต่เธอก็คิดแผนไว้แล้วการ์ดลับที่ซ่อนอยู่ของเธอคือเอโลน่า!

ไม่มีใครเชื่อในโบสถ์ที่สามารถเชื่อถือได้หลายคนได้รับการดูแลจากแอนเดอร์สันดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้คนเหล่านั้นเป็นคนรับใช้ของเธอได้ แต่เอโลน่าเป็นปีศาจและไม่เชื่อในเทพีเท่านั้น อาจเป็นดวงตาที่ภักดีของเธอ

นั่นคือเหตุผลที่เธอฝึกเอโลน่า!

“ เอโลน่าไปดูสิ่งของในตู้” สโนว์สั่งเงียบ ๆ

“รอก่อน! …. ท่านหมายถึงอะไร?” หลังจากแอนเดอร์สันได้ยินว่าเขาตื่นตระหนกและยื่นมือออกไปเพื่อป้องกันไม่ให้เอโลน่าจากไป“ ท่านสงสัยข้าเหรอ? สโนว์ภารกิจนี้พิเศษได้รับการอนุมัติโดยปราชญ์เบลโก้แม้เป็นท่านไม่สามารถทำสิ่งที่ท่านต้องการได้!”

“โอ้?”

มันมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับปราชญ์เบลโก้?

ถ้าอย่างนั้นเธอก็ปล่อยมันไม่ได้อีกแล้ว!

“ เอโลน่าฟังคำสั่งของข้า ไป!” สโนว์สั่งอย่างไร้ผล

แม้ว่าแอนเดอร์สันจะขัดขวางเธอแต่คนอื่น ๆ ยกเว้นสโนว์ก็เป็นมนุษย์ชั้นต่ำดังนั้นเธอจึงไม่สนใจแอนเดอร์สันและเดินออกไปเพื่อตรวจสอบสินค้าโดยตรง

แอนเดอร์สันกระทืบอย่างกังวลแม้กระทั่งสโนว์ก็คิดว่าทำไปแล้วแต่รายงานของเอโลน่าทำให้ทั้งสองคนงงงวย

“ เนื่องจากมีผู้ติดตามจำนวนมากดังนั้นรถจึงเต็มไปด้วยอาหารอาวุธม้วนเวทมนตร์และวัสดุคริสตัลมากมาย…”

“แค่นั้น?“

“ แค่นั่น…ขอโทษข้าไม่เห็นอะไรแปลก ๆ ”

“ นักบุญท่านพอใจแล้วหรือยัง?” แอนเดอร์สันเกือบหัวเราะเสียงดังใบหน้าของเขาสั่นเทาเล็กน้อย

เขาคิดว่าคนรับใช้คนนี้เป็นแค่นั้นแต่กลับกลายเป็นว่าเธอเป็นคนงี่เง่า

ทันใดนั้นเขาก็เริ่มเห็นอกเห็นใจกับสโนว์ถ้าเธอไปส่วนตัว เธอจะได้เห็นกลอุบายของเขาอย่างแน่นอนและเขาจะถูกส่งไปยังสเตคแล้วอย่างไรก็ตาม …

ช่างน่าเวทนาเหลือเกินที่ท่านจะโทษความโชคดีของท่านเท่านั้นเทพธิดาก็ช่วยให้ท่านมีสมองที่ดีแต่ก็ไม่เคยให้วิสัยทัศน์กับท่านเลย แม้ว่าผู้รับใช้ของท่านจะซื่อสัตย์แต่เธอเป็นคนงี่เง่าและไม่สามารถช่วยท่านได้

สโนว์ยึดฟันของเธอและไม่พูดอะไรเลย

ตอนนี้มันมาถึงที่นี่เธอไม่มีวิธีตรวจสอบเป็นการส่วนตัวและยอมรับได้เท่านั้น

“ อาร์คบิชอปแอนเดอร์สันขอโทษที่สงสัยท่าน”

“ ไม่ไม่ท่านยังเด็กและไม่รู้จะดีกว่าแต่ข้าไม่สามารถเป็นเหมือนท่านได้”

“ อย่างไรก็ตาม…ถ้าภารกิจของท่านคือเผยแพร่หลักคำสอนท่านคนเดียวไม่พอใช่ไหม”

“ อ้า?” แอนเดอร์สันหยุด

เด็กเหลือขอตัวนี้กำลังพยายามดึงอะไรอยู่

“ ข้าจะไปกับราชอาณาจักรเฮโนกับท่าน”

“อะไรนะ? ท่านอยากจะไปด้วย?” แอนเดอร์สันตัวสั่นและตะโกนเหมือนท้องฟ้ากำลังทรุดตัวลง“ ไม่ไม่ไม่ท่านไม่สามารถ มันอันตรายเกินไป!”

“ทำไมจะไม่ล่ะ? เมื่อเทียบกับคนอ้วนอย่างท่านผู้คนจะชอบข้าดีกว่าใช่มั้ย” สโนว์เอียงหัวของเธอจับผมยาวสีฟ้าของเธอแล้วยิ้มหวาน ๆ “ ข้าจะไปที่นั่นมันไม่ง่ายกว่า?”

“ ถูกต้องแต่…”

“ อาร์คบิชอปแอนเดอร์สันใช้สิ่งนี้เป็นคำขอโทษของข้า ข้าไม่ควรทำให้ท่านเดือดร้อนโดยไม่มีเหตุผลข้าจะรู้สึกดีขึ้นถ้าข้าสามารถช่วยท่านได้ “สโนว์เยือกเย็นว่า” ข้าทำไม่ได้เหรอ? “

ถ้าการมาไม่ได้ผลเธอจะใช้วิธีที่เบากว่าเธอคิดว่าเธอจะทำตามและดูว่าแอนเดอร์สันกำลังทำอะไรอยู่!

“เอ่อ …”

“ ถ้าไม่มีปัญหาก็ไปกันเถอะ! เอโลน่าเก็บกระเป๋าของเรากำลังจะไป”

“คะ เจ้านาย”

“ เฮ้เฮ้!”

แอนเดอร์สันรู้สึกเมือนอึ

แผนของเขาไม่สามารถทนต่ออุบัติเหตุได้แม้ว่าสโนว์จะต้องไม่สะดวกเขาก็สามารถผลักดันผ่านได้ อย่างไรก็ตามเขาได้รู้แจ้งอยู่แล้วเขาไม่สนใจที่จะลากเขาลงไปอีก

“ ท่านขอสิ่งนี้ดังนั้นท่านไม่สามารถตำหนิข้า…”

เขาพึมพำและพวกเขาทั้งหมดออกเดินทาง

ต่างจากรถม้าปกติสถานะของสโนว์เป็นที่โด่งดังตามธรรมชาติเธอเลือกที่จะนั่งคนรับใช้ของเธอคนเดียวในรถม้าที่งดงาม ม้าสองตัวชิดผู้ขับขี่ตรงกลางดึงเหมือนรถม้าบ้านและล้อมรอบด้วยผู้คุ้มกัน

นี่คือสิ่งที่ควรเป็นสำหรับนักบุญหญิงแต่แอนเดอร์สันนั่งอยู่ในรถม้าหลังสโนว์โดยไม่เจตนาซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะถ่อมตัวเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง

สโนว์ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาวางแผนไว้เธอพยายาม คิดแต่ไม่เข้าใจอะไร

แม้ว่าเอโลน่าไม่สามารถช่วยเธอได้เธอก็ไม่ได้บ่นอะไร

เธออยู่คนเดียวตลอดเวลาดังนั้นเธอจึงมีความสุขอยู่แล้วที่เอโลน่าเชื่อฟังมาก

“ เห้อ ข้าไม่รู้ว่าพี่ชายของข้าคิดเกี่ยวกับข้าหรือไม่”

สโนว์จำได้ทันทีว่าว่าวันนี้เป็นวันที่ทีมวิทยาลัยลอรันออกเดินทางรวมถึงหลินเสี่ยว อย่างไรพี่ชายของเธออยู่กับสาวใช้หน้าอกใหญ่คนนั้นและเจ้าหญิงขายาวเและลืมเกี่ยวกับน้องสาวของเขา

นั่นคือตอนจบที่เธอคาดหวัง

แม้ว่าพี่ชายของเธอจะถูกลืม แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่เธอต้องทำให้เสร็จ หากเธอยังคงกังวลเกี่ยวกับความรักเก่า ๆ คงไม่มีความหมายที่จะออกไปในตอนเริ่มต้น

ในไม่ช้าพวกเขาก็จะออกจากเมืองสโนว์วางศีรษะของเธอบนหน้าอกของเอโลน่าสะบัดความกังวลของเธอออกไปเพลิดเพลินกับหมอนที่หรูหราที่สุดอย่างง่วงนอนขณะกอดเอวเรียวของเธอทำให้ตัวเองเสีย

“ ขอโทษด้วย เจ้านาย ก่อนหน้านี้ ข้าทำไม่ได้…”

“ ฮิฮิไม่ต้องห่วงหรอก เอโลน่ามาเลย เมี๊ยวสำหรับข้า!”

“ โอเคเจ้านาย… เมี๊ยวววว~” เอโลน่าทนความรู้สึกแปลก ๆ และส่งเสียงครวญครางในขณะที่หน้าแดง

เธอไม่ได้เป็นแค่คนรับใช้ของสโนว์แต่เป็นตัวปลดปล่อยความเครียด ทุกครั้งที่สโนว์ไม่มีความสุขเธอก็มาหาเธอเพื่อทำความคุ้นเคย

แม้ว่าเอโลน่าไม่ได้เกลียดมันร่างของสโนว์ค่อนข้างเย็นและสบายเธอชอบกอดสโนว์ …

“ เจ้านาย…เอ๊ะ?”

ก่อนที่เธอจะสามารถดำเนินต่อไปตะโกนใหญ่มาจากข้างนอก

“ น้องสาวปีศาจไม่มี **!”

สโนว์หยุดเธอรู้สึกว่าเสียงฟังดูคุ้นเคย ประโยคนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์สำหรับเธอเมื่อหนึ่งปีก่อน

ยามทั้งหมดถูกตะโกนด้วยความตะโกนของเขาคิดว่าเป็นการลอบสังหารดึงดาบของพวกเขาและรีบไป

“ เฮ้ เจ้าไพร่ เจ้าตะโกนหาอะไร? ท่านนักบุญอยู่ในรถม้าเจ้ากล้าส่งเสียงดังได้ยังไง?”

“ ไม่เป็นไรถ้าเจ้ากล้าตะโกนอีกครั้งข้าจะจบชีวิตของเจ้า”

ทุกคนเครียดมากมีเพียงสโนว์ที่ดูอึดอัดภายในรถ

เจ้าลามกนั้นคงไม่สามารถคิดจริงจังใช่ไหม?

“ เอโลน่าเปิดหน้าต่าง” เธอสั่ง

“ คะ” เอโลน่ายกผ้าม่านอย่างเชื่อฟังไปที่หน้าต่างแคร่ทันทีที่เธอทำเช่นนั้นพวกเขาได้ยินเสียงแหลมชัดเจน

“คว้ามัน.”

“ เจ้านายคว้าอะไร…เอ๊ะ?”

ก่อนที่เธอจะถามเธอทันใดนั้นก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่บินไปหาพวกเขา

เธอต้องการดึงผ้าม่านเพื่อปิดกั้นโดยสัญชาตญาณ แต่เนื่องจากเจ้านายของเธอสั่งเธอเธอจึงต้องมีสมาธิและเอื้อมมือออกไปจับมัน

เสียงนุ่มนวลที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน โลน่าค้นพบว่าเป็นการ์ดขนาดเล็ก

“ อ่านมัน”

“ เจ้านาย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็นบัตร นอกจากนี้ยังไม่มีสิ่งใดเขียนที่นี่” เอโลน่าถามอย่างงงงวย

“ ด้านหลังเจ้าโง่! เจ้าตาบอดด้วย? “สโนว์ส่ายหน้าอกเธอด้วยความไม่พอใจ

“กลับ? …เอ๊ะมีคำพูดอยู่ด้านหลัง! เจ้านายรู้ได้อย่างไร ท่านมองไม่เห็นอย่างชัดเจน “ เอโลน่าพลิกไปมาแล้วเห็นคำสองสามคำที่เขียนอย่างเร่งรีบ

“ ข้าเดารีบอ่านมัน!”

“ระวังไขมัน」…อาจารย์มีเพียงห้าคำเท่านั้น”

“ เขาอ้วน…เขากำลังพูดถึงแอนเดอร์สันเหรอ? นี้ พี่ชายรู้ได้อย่างไร?”

สโนว์หัวเราะอย่างขมขื่นหัวเราะที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหมดหนทาง

เธอเริ่มอ่อนแอเมื่อต้องการความช่วยเหลือจากสิ่งที่ดีเพื่ออะไร

“ เอโลน่าบอกยามออกไปข้างนอกเพื่อไล่เขาออกไป…โอใช่ก่อนหน้านั้นบอกให้เขาสาปแช่งเขาบอกว่าเขาเป็นโอตาคุที่น่ารังเกียจเขาเป็นสังคมที่แย่เหมือนกระดาษพิลึก ถ้าแม่บ้าน**และเจ้าหญิงจะไม่เป็นส่วนหนึ่งของฮาเร็มของเขาและน้องสาวของเขาก็หนีไปกับไขมันที่เขาพูดถึงแล้ว!”

“ ประณามโอตาคุ?”

“ เจ้าแมวน้อยเจ้าไม่รู้แต่พี่ชายของข้าชอบถูกทำร้ายยิ่งเป็นคนเลวเจ้ายิ่งมีความสุขมาก เขาเป็นไอ้โรคจิตจริง ๆ …. ดังนั้นอย่าถามคำถามใด ๆ และทำตามที่ข้าพูด”

เมื่อพูดอย่างนั้นสโนว์มีรอยยิ้มชั่วร้าย เอโลน่ารู้นั่นคือการแสดงออกที่น่าตื่นเต้นที่เธอมีเมื่อหยอกล้อใครบางคน

“ คะคะ … เจ้านาย”

อีโลน่าจับหัวเธอออกไปนอกหน้าต่างทันทีและส่งคำสั่งของสโนว์

หลังจากได้รับคำสั่งของพวกทหารยามสาปแช่งชายอย่างโหดร้ายทันทีและขับรถพาเขาไปด้วยอาวุธของพวกเขา

“ เจ้านายคนนั้นดูแปลกมาก”

“ ใช่แล้วเหมือนสุนัข” สโนว์แผ่ซ่านไปทั่วอกของเอโลน่าและกอดแน่นด้วยสีหน้าของชายชราที่มีกิเลส