เมืองวินเทอร์เรส

วิทยาลัยลอรันทางเข้าหลัก

ในมุมที่ไม่ไกลนักเด็กสาวสวยที่มีขาเรียวยืนยองข้างร้านขายขนมโดยหมกมุ่นอยู่กับการเลือกซื้อขนมหลากสีที่สวยงาม

หญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงถุงน่องผ้าไหมสีดำเซ็กซี่พันรอบขาเรียว แต่เนื่องจากดาบแปลก ๆ สองตัวที่ห้อยอยู่ข้างเธอจึงไม่มีใครกล้าเข้าหาเธอและมองจากที่ไกล ๆ เท่านั้น

วันนี้เจ้าหญิง เชนไตหยินยังคงมีเสน่ห์เหมือนเมื่อก่อนดวงตาที่รักของเธอถูกปกปิดด้วยผมสีดำอันวาววับของเธอ

ตู้รถไฟของวิทยาลัยลอรันกำลังรออยู่ที่ทางเข้าหลักเธอจึงต้องออกจากเมืองวินเทอร์เรสเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันวินเทอร์เรส

ก่อนหน้านั้นเธอต้องเลือกขนมหนึ่งชิ้น

“ เสี่ยวฮัวข้าจะต้องไปเร็ว ๆ นี้” เธอทำให้เธอลดระดับลงและเลือกลูกอมแต่พูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเจ้าของร้านก็พยักหน้าเล็กน้อย

มันเป็นเด็กสาวคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าธรรมดาและมีแดดจัดเพียงแค่ก้มศีรษะลงเล็กน้อยหมวกก็จะมีรอยยิ้ม

เธอไม่แตกต่างจากคนเร่ขายปกติแต่ออร่าที่เธอปล่อยออกมานั้นไม่ใช่สิ่งที่นักเร่ขายปกติควรมี

ความรู้สึกของการดำรงอยู่น้อย มันสามารถอธิบายได้อย่างนั้น

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเด็กสาวและควรจะสะดุดตาด้วยการขายขนมที่นี่ แต่คนที่เดินผ่านไม่มีความสนใจในการดำรงอยู่ของเธอ การเคลื่อนไหวของเธอทุกครั้งละลายลงในพื้นหลังเหมือนก้อนกรวดข้างถนนหรือเป็นรอยขีดข่วนบนผนังแม้ว่าจะมีตัวตนอยู่ทั้งคู่ไม่มีใครจะจดจำพวกเขาได้

“ ข้ากินขนมสามชิ้นไปแล้วเด็ก ๆ ก็ไม่สังเกตเห็นว่าทุกอย่างจะสำเร็จ” เชนตหยินรายงานกับเด็กสาวคนนี้ชื่อเสี่ยวฮัวอย่างเงียบ ๆ

แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าขนมสามชิ้นมีความหมายอย่างไร

“ คุณหนูขอบคุณสำหรับการทำงานหนักทั้งหมดของท่าน” ความจริงใจของเธอไม่ได้ดูเหมือนของปลอมแม้ว่าการแสดงออกของเธอจะถูกคลุมด้วยหมวกของเธอ

“ อ่า” เชนไตหยินตอบอย่างตรงไปตรงมาและเร่งฝีเท้าของเธออย่างรวดเร็ว“ ดังนั้นข้าแค่ต้องเชื่อฟังบทบาทของคู่หมั้นต่อจากนี้ใช่ไหม? แม้ว่าข้าจะไม่ต้องการจริงๆ แต่ข้าจะฟังคำสั่งของข้า”

“ ไม่” เซียวฮัวส่ายหัวของเธอหยุดชั่วคราวราวกับว่าบรรทัดต่อไปนั้นมีความกล้าหาญมาก“ คุณหนู…ท่านยังมีขนมอีกชิ้น”

“อะไร? ยังมีอีก?” เชนตยินขมวดคิ้วสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในดวงตาที่เหล่ของเธอก็ไม่พอใจ“ แต่ท่านพูดอย่างชัดเจนว่าตราบใดที่ข้ากินสามข้าสามารถ…”

“ คุณหนู…ขอโทษด้วยนี่เป็นคำขอของนายท่าน” เซียวฮัวชะลอตัวลงและดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

“ ชิ!” เชนไตหยินเดาะที่ลิ้นของเธอแล้วพูดอย่างไม่เต็มใจ“ แต่นี่เป็นอันสุดท้ายหรือไม่”

“ ควรจะ…ขอโทษคะ”

เสี่ยวฮัวขอโทษอีกครั้งด้วยความจริงใจคิดว่าเชนไตหยินจะโกรธแต่เธอไม่เคยบ่นอีกเลย

“ โอเคไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้านี่คือโชคชะตาของข้า” เชนไตหยินสูดหายใจลึก ๆ และยิ้มอย่างขมขื่นพูดว่า“ แล้วมันเป็นยังไง? ตอนนี้มันมาไกลขนาดนี้แล้วหนึ่งหรือสองคนจะไม่สร้างความแตกต่าง”

“คุณหนู…”

ในที่สุดเสี่ยวฮัวก็ยกหัวของเธอ

ซ่อนอยู่ใต้หมวกของเธอเป็นใบหน้าที่ยังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะเธอไม่สวยน่าเรียกว่าธรรมดามากกว่า มีกระบางปกคลุมจมูกเล็กปากและแก้มกลมเหมือนน้องสาวของแถวบ้าน

เสี่ยวฮัวที่กำลังนั่งบนเก้าอี้งอและลองขนมห่อด้วยกระดาษแล้วส่งมอบให้กับเชนไตหยิน

เธอยอมรับมันและจ้องมองสิ่งเล็ก ๆ ในฝ่ามือของเธออย่างงุนงงอย่างเงียบ ๆ

“ คนสุดท้าย…” เธอถอนความรู้สึกที่ไม่จำเป็นออกไปดึงเสื้อคลุมและหยิบขนมออกมา มันเป็นลูกบอลสีแดงเล็ก ๆ ขนมโปร่งแสงเปิดเผยลวดลายที่สวยงามภายใต้แสงอาทิตย์ทำให้เราอยากเลียมันปล่อยให้ลิ้นละลายในความหวานนั้น

“ เขาทุกคน…” รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของเธออีกครั้ง

แน่นอนว่าเป็นเพียงรอยยิ้มแห่งการลาออก

“ ข้าจะทำมัน” เชนไตหยินตอบ

“ ท่านจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน คุณหนู!”

“ ฮี่ฮี่ถ้าเพียงอย่างเดียว” เชนไตหยินยืนขึ้นโยนขนมสีแดงชิ้นนั้นออกไปเตรียมที่จะออกไปแต่ในเวลานั้นเสี่ยวฮัวหยุดเธอ

“คุณหนู!”

“ ยังมีอะไรอีก?”

“ อืมข้าแค่อยากจะถาม…” เซียวฮัวมองที่เชนไตหยินด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและพูดติดอ่าง“ ข้าดูเหมือนว่าท่านใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่ง…บุคคลนั้นดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเจ้าชายซีซาร์”

“ เอ๊ะ?” เชนไตหยินหยุด

แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะคลุมเครือและเธอไม่เคยระบุอีกฝ่าย แต่พวกเขาก็ตระหนักดีว่าเธอกำลังพูดถึงใคร

หลังจากมาที่วิทยาลัยลอรันแล้วไม่มีชายอื่นที่เธอสนิทกว่าหลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวเป็นตัวแปรในแผนเขาไม่ได้มาจากจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่แต่เป็นลูกหลาน เขาไม่เข้าใจหรือรู้อะไรเลยดังนั้นเขาจะไม่คุกคามแผนการแต่การดำรงอยู่ของเขาส่งผลกระทบต่อบุคคลสำคัญ

ตัวเชนไตหยินเอง

“ คุณหนู บางทีท่านอาจไม่ได้สังเกตเห็นด้วยตัวเองแต่ข้าบอกได้เลย” เซียวฮัวพูดอย่างจริงจัง“ ไม่เคยมีผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในโลกของท่านมาก่อน แต่การดำรงอยู่ของหลินเสี่ยวทำให้จิตใจของท่านวุ่นวาย … ท่านไม่สามารถออกนอกลู่นอกทางได้”

“ เสี่ยวฮัวหยุดพูดเล่น! หลงผิด…เป็นไปไม่ได้!” เชนไตหยินเขินอายและปฏิเสธอย่างรวดเร็วแต่สิ่งที่เธอเห็นคือสายตาที่จ้องมองเธอ

ในเวลานี้เธอมีใบหน้าสีแดงผิดปกติและการปฏิเสธกังวลไม่เพียงแต่สนับสนุนสิ่งที่เสี่ยวฮัวพูด หากเธอไม่ได้รับผลกระทบทำไมเธอถึงทำตัวแปลก ๆ

เธอได้พบกับชายผู้สูงศักดิ์นับไม่ถ้วนที่ติดพันเธอ แต่เธอก็ไม่เคยตอบสนองทำหน้าที่เป็นเจ้าหญิงที่สมบูรณ์แบบ

แต่คราวนี้แตกต่างเธอได้รับผลกระทบ …

จากคำสารภาพครั้งแรกของเขาไปจนถึงพวกเขาค่อยๆเข้ามาใกล้เขาเห็นด้านหนึ่งของเธอที่ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายถูกบังคับให้เข้าห้องมืดมิด …

เสี่ยวฮัวรู้ทุกอย่าง

ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธไม่ได้

“ คุณหนู อย่าลืมท่านเป็นคู่หมั้นของซีซาร์ท่านไม่สามารถเข้าใกล้คนอื่นได้! มิฉะนั้น…”

ได้ยินเธอหัวใจของเชนไตหยินตกลงไป

ประณาม!

นายท่านไม่สามารถทราบเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของหลินเสี่ยวมิฉะนั้นเพื่อกำจัดตัวแปรจากแผนเขาจะ … แน่นอนในเวลานั้นแม้เธอจะไม่สามารถช่วยเขาได้!

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนพิเศษของเธอแต่เธอก็ไม่ต้องการให้เขาเจ็บปวดเพราะเธอ

เธอควรทำอย่างไร ถามเสี่ยวฮัวเพื่อเก็บความลับ? แต่เธอไม่มีเหตุผลที่จะเสี่ยงเพื่อช่วยเธอ!

“ เสี่ยวหัวข้า…”

“ฮิฮิ ไม่ต้องกังวลข้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง” โดยไม่ต้องรอให้เชนไตหยินวิงวอนเธอเธอเป็นผู้นำ

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเชนไตหยินก็เบิกตากว้าง

เธอไม่เคยคาดหวังว่าเสี่ยวฮัวจะเสนอให้ช่วยเธอเก็บความลับ

ทำไม?

“ อย่างไรก็ตามท่านต้องตอบคำถาม”

“ โอเคอะไรก็ได้!”

“ ใช่คำถามของข้าคือ…ท่านคิดว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่”

“ เขาเหรอ?” เชนไตหยินคิดว่าเธอล้อเล่นแต่หลังจากได้เห็นสายตาที่เร่าร้อนของเธอเธอก็คิดอย่างรอบคอบและในที่สุดก็ให้คำตอบว่า“ งั้น ๆ เขามีความสามารถแต่เขาก็ขาดแรงบันดาลใจ ไม่มีความทะเยอทะยาน ไร้ศีลธรรมและผิดศีลธรรมแต่ที่สำคัญที่สุดเขามีผู้หญิงอยู่ข้างเขาแล้ว…กับข้า…”

เชนไตหยินไม่สามารถจบประโยคของเธอได้ดังนั้นเสี่ยวฮัวจึงมารับมัน

“ท่านหมายถึงสาวใช้หน้าอกใหญ่คนนั้นใช่ไหม? ผู้รับใช้แบบนั้นจะเปรียบเทียบกับท่านได้อย่างไร”

“ เฮ้อเธอไม่ใช่แค่สาวใช้” เชนไตหยินอยากอธิบายให้เธอฟังว่าสถานที่สำคัญ ๆ ที่เอเลน่าเข้ามาในใจของหลินเสี่ยวเป็นอย่างไร แต่สังเกตได้อย่างรวดเร็วว่าการสนทนาเบี่ยงเบนไปอย่างแปลกประหลาด“ ไม่! เสี่ยวฮัวไม่ใช่สิ่งที่เจ้าคิด! ข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น…”

“ ฮิฮิ คุณหนูไม่ต้องอธิบายเสี่ยวฮัวรู้เสี่ยวฮัวรู้ทุกอย่าง”

โดยกล่าวว่าเธอยิ้มแล้วส่ายหัวอีกครั้งก้มเงยหน้าปกปิดหมวกและลดความรู้สึกของเธอ

“คุณหนู ท่านต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”

เธอจัดกระเป๋าขนมของเธอทีละเล็กทีละน้อยเตรียมออกเดินทาง

“เที่ยวให้สนุกนะ.”

“ เสี่ยวฮัว?”

เห็นเธอลาทันทีเชนไตหยินงุนงงจนเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ พี่สาวหยิน?”

“เอ๋? หลินเสี่ยว?”

เธอหันกลับไปหาเด็กหนุ่มผมสีดำ

“ พี่สาวหยิน ท่านกำลังทำอะไรอยู่”

“ขะข้าก็แค่…”

เชนไตหยินต้องการอธิบายว่าเธอกำลังซื้อขนมแต่เธอสังเกตเห็นว่าเสี่ยวฮัวหายไปนานแล้วหลังจากที่เธอหันหลังกลับ

สมควรแก่การได้ชื่อว่า ‘นินจา‘ ที่โดดเด่น

“ ไม่มีอะไร…ไปพบพวกเขากันเถอะ เจ้าไปทำอะไร ทำไมเจ้าเพิ่งกลับมา”

“ข้า? ข้าต้องการค้นหาใครบางคนแต่เธอไม่พบข้า! เฮ้อ.”

การพูดอย่างนั้นหลินเสี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ