วันหนึ่ง

นอกเขตแดนของอาณาจักรลอมบาร์ด

รถโดยสารมาถึงเขตพื้นที่ชนบท

ปัจจุบันหลินเสี่ยวพูดคุยเกี่ยวกับการแข่งขันกับวูและคนอื่น ๆ และเอเลน่าในฐานะสาวใช้กำลังเตรียมที่จะช่วยเจ้านายของเธอทำอาหารแห่งความรัก

แม้จะบอกว่าเธอทำเพียงการอุ่นอาหารที่คนอื่นเตรียมไว้แล้วสิ่งเดียวที่ทดสอบทักษะการทำอาหารของเธอคือซุปหม้อ

ซุปสตูอาจเป็นหนึ่งในสิ่งที่ง่ายที่สุดในการทำอาหารมันเป็นเรื่องยากที่จะสับสนแต่ตอนนี้เอเลน่าต้องใส่ใจกับหม้อต้มน้ำซุปต่อหน้าเธอ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ต้องทำอาหารให้เป็นเรื่องที่ซับซ้อนสิ่งที่เจ้าต้องทำคือผลักอาหารทั้งหมดเข้าไปในปากของเจ้าจนกว่าเจ้าจะอิ่มแต่พวกเขายังต้องการซุปเหมือนกัน

“ น้ำส้มสายชู พริกไทย ซอส…”

ปัจจุบันเอเลน่าถือขวดเล็ก ๆ หลายขวดที่ใส่ลงไปและไม่รู้ว่าจะใช้อะไรเพื่อทำให้หม้อซุปรสชาติอร่อยมากขึ้น

“ เนื่องจากเป็นเครื่องทำข้าสามารถเพิ่มทุกอย่างได้ใช่ไหม? มันจะอร่อยอย่างแน่นอน…โอ้เดี๋ยวครั้งล่าสุดที่ข้าทำอย่างนั้นหลินเสี่ยวสาปแช่งว่าข้าวางยาเขา… ชิ ช่างเป็นคนที่น่ารำคาญข้าจะวางยาเขาไม่ช้าก็เร็ว!”

เอเลน่ายังคงลังเลอยู่แต่ซุปในหม้อก็เดือดปุด ๆ อย่างแรงราวกับว่าให้เธอรีบตัดสินใจ

ถ้าเธอไม่เพิ่มเครื่องทำใด ๆ ในเร็ว ๆ นี้ซุปจะระเหยไป!

“บ้าเอ้ย น่ารำคาญจริงๆ!”

ในที่สุดเอเลน่าผู้น่ารังเกียจก็ขว้างขวดอีกสองขวดทิ้งไปเหลือแต่เพียงน้ำส้มสายชู เธอดึงจุกออกและเตรียมที่จะเทขวดทั้งหมดเข้าไป!

“ จะไม่มีปัญหาแน่นอนถ้าข้าแค่เพิ่มน้ำส้มสายชู!”

ตรรกะแปลก ๆ ของเอเลน่าเริ่มนำไปใช้จริง

ทิ้งความจริงที่ว่าเธอกำลังเติมน้ำส้มสายชูลงในซุปถ้าเอเลน่าเทขวดทั้งหมดเข้าไปจริง ๆ แล้วเธอก็จะเป็นคนเดียวที่สามารถดื่มมันได้ … ตั้งแต่เธอเป็นปีศาจเธอก็มีความอยากอาหารและการย่อยอาหารที่ดี มันรสชาติไม่ดีเธอจะไม่เป็นไรแม้ว่าเธอจะเทลงในกระเพาะอาหารของเธอแต่ถ้าเป็นคนอื่นพวกเขาจะตายเพราะมันเปรี้ยวเกินไป

“ ก็แค่ใส่ไปให้หมด…เอ๊ะ?”

เมื่อน้ำส้มสายชูหยดหนึ่งหยดน้ำซุปเดือดเอเลน่าสังเกตเห็นว่ามือของเธอถูกใครจับและน้ำส้มสายชูที่กำลังจะเข้าไปก็หยุดเช่นกัน

“อา! หยุดนะ เจ้าไม่สามารถใส่น้ำส้มสายชูได้! “

เธอหันกลับมาด้วยความประหลาดใจและเห็นหญิงสาวผู้มีเสน่ห์ที่สวยงาม

เชนไตหยินตอบโต้อย่างรวดเร็วและหยุดสิ่งที่เธอทำทันที

พวกเธอเป็นผู้หญิงทั้งคู่ดังนั้นเธอจึงคว้ามือของเอเลน่าแล้วคว้าน้ำส้มสายชูออกไปวางไว้ด้านข้าง จากนั้นเธอก็คว้าทัพพีและกวนซุปรอบ ๆ

“ ขอบคุณพระเจ้า ดีที่เพียงไม่กี่หยด…มันไม่ควรเปลี่ยนรสชาติ”

บอกว่าเชนไตหยินใช้ช้อนและลิ้มรสเล็กน้อยในที่สุดก็ผ่อนคลายหลังจากที่เธอมั่นใจว่าไม่มีปัญหา

“ เอเลน่า เจ้ากำลังทำอะไร!”เชนไตหยินที่มักทำหน้าอ่อนโยนหน้านิ่วคิ้วขมวดและคิดว่าเอเลน่าพยายามเล่นมุขตลกดังนั้นเธอจึงสอนเธออย่างเคร่งเครียด“ ถ้าเจ้าเทน้ำส้มสายชูลงในซุปซุปจะรสชาติไม่ดี เจ้าทำมันทำไม?“

เอเลน่ารู้สึกอึดอัดที่ถูกสอนโดยเธอเธอสามารถหันหัวไปรอบ ๆ แล้วตอบอย่างแผ่วเบาว่า“ ข้าไม่รู้วิธีตุ๋นซุปข้ายังไม่รู้วิธีทำอาหาร”

“เอ๋? เจ้าไม่รู้?” เชนไตหยินปิดปากเธอด้วยความไม่เชื่อว่า“ เจ้าไม่ใช่สาวใช้หรือ เจ้าไม่รู้วิธีทำอาหารได้อย่างไร”

“ ข้าไม่รู้ว่าข้าไม่รู้อะไร” เอเลน่าตอบอย่างที่คาดไว้

“ เอ่อ…ไม่ถูกต้อง” เชนไตหยินแสร้งทำเป็นทำซุปแต่เหลือบมองไปที่เอเลน่า“ ถ้าเจ้าไม่รู้วิธีทำอาหาร…แล้วตามปกติหลินเสี่ยวทำอาหารให้เจ้า? เจ้าไม่ใช่สาวใช้หรือไงและเขาเป็นเจ้านายก็ด้วย”

ในที่สุดเชนไตหยินค้นพบโอกาสจากเหตุการณ์ที่เธอเพิ่มน้ำส้มสายชู เธอเริ่มเปลี่ยนหัวข้อไปที่หลินเสี่ยว เอเลน่าไม่รู้ว่าเธอกำลังพยายามรวบรวมข้อมูลและคิดว่าเธอกำลังพูดคุยเฉย ๆ ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างสงบ

“ หลินเสี่ยวกล่าวว่าเขาวางแผนที่จะหาพ่อครัว”

หลินเสี่ยวพูดจริง ๆว่า“ เจ้าไม่จำเป็นต้องซื้อยาพิษ ยัยงี่เง่า การทำอาหารของเจ้าเองก็เป็นพิษแล้ว! ถ้าข้าไม่หาพ่อครัวข้าจะตายไม่ช้าก็เร็ว! 」

“ หาพ่อครัว?” เชนไตหยินเปิดปากอ้าปากค้างและไม่สามารถตอบสนองได้

เขามีสาวใช้แล้วแต่เขาต้องการมองหาพ่อครัวเป็นพิเศษนี้เขาไม่ได้โอ๋เอเลน่ามากเกินไปหรือ

ถ้าเป็นเช่นนั้นเอเลน่าจะทำอะไร?

แม่บ้านกิตติมศักดิ์?

หรือ … แม่บ้านปลดปล่อยทางเพศ?

ความคิดต่าง ๆ รอบตัวเธอและรอยยิ้มของเชนไตหยินก็แข็งตัวโดยไม่รู้ตัว

“ฮิฮิ เอเลน่า เจ้าไม่ต้องเสียเวลาหาพ่อครัวหรอก” เธอไล่ตามริมฝีปากแล้วพูดต่อ“ ข้ารู้วิธีทำอาหารโดยเฉพาะอาหารตะวันออกมาก ๆ ที่พวกเจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน!”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ?” เอเลน่าไม่แสดงความคิดเห็น

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงพูดอย่างนั้นกับเธอคุณรู้วิธีทำอาหารมีอะไรเกี่ยวข้องกับข้าบ้าง

“ อืม…เอเลน่า”

เชนไตหยินนั่งถัดจากเอเลน่าและยังคงกวนซุปในหม้อ สายตาของเธอดูเหมือนจะมองซุปแต่ก็มองดูความว่างเปล่าที่อยู่เหนือมัน

เชนไตหยินยิ้มและพูดเบา ๆ

“ ถ้าข้าจะช่วยเจ้าทำอาหารเป็นอย่างไร? ข้าเบื่อที่จะอยู่บ้านคนเดียวมันจะไม่ดีหรือไงถ้าเรากินด้วยกัน?”

“ ช่วยทำอาหาร ‘ เอเลน่าขมวดคิ้ว

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถตรวจสอบความอาฆาตพยาบาทจากคำพูดของเธอแต่เธอก็ยังตื่นตัวอยู่ ท้ายที่สุดแล้วเชนไตหยินก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับปีศาจเลซเซอร์ดังนั้นเธอจึงถูกตรึงในฐานะศัตรูที่มีศักยภาพตั้งแต่เริ่มต้น

แต่สำหรับเชนไตหยิน เอเลน่าดูเหมือนเธอจะโกรธเหมือนแมวตัวเมียที่บุกเข้าไปในอาณาเขตของเธอ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เห็นด้วย เชนไตหยินก็มีพลังมากขึ้น

“ มันไม่โอเคหรอ? ข้าคิดว่าหลินเสี่ยวน่าจะพอใจ … เขาจะชอบอาหารที่ข้าทำอย่างแน่นอน!”

“ โอ้เป็นอย่างนั้น” เอเลน่าตอบอย่างย่ำแย่

แน่นอนหลินเสี่ยวจะมีความสุขเขาพูดไปแล้วว่าเขาตกหลุมรักเชนไตหยินตั้งแต่แรกเห็น แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเธออย่างไร? ทำไมเธอถึงรบกวนเธออยู่เรื่อย ๆ ?

เอเลน่าสับสน

“ หืม …กลิ่นอะไรเนี่ย?”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดเอเลน่าก็ตรวจพบว่ามีกลิ่นเปรี้ยว อาจเป็นเพราะขวดไม่ปิดสนิทใช่ไหม? เธอคิดว่าปิดขวดแน่นแล้วนะ

“ เนื่องจากเจ้าไม่ได้ต่อต้านงั้นก็โอเคนะ! หลังจากการแข่งขันข้าจะไปทำอาหารตะวันออกที่แสนอร่อย!” เชนไตหยินยกธงเล็ก ๆ ขึ้นมาสำหรับตัวเธอเอง

“โอ้.”

หลังจากการแข่งขันงั้นหรอ ในเวลานั้นเอเลน่าน่าจะลบสัญญาทาสของเธอแล้วออกไปแล้ว

“ ใช่แล้ว…เอเลน่าทำไมหลินเสี่ยวถึงต้องพาเจ้าไปร่วมการแข่งขันครั้งนี้ด้วยละ?” เชนไตหยินเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็วอีกครั้งและถามอะไรบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

ในบรรดาสี่คนที่เข้าร่วมการแข่งขันมีเพียงหลินเสี่ยวคนเดียวที่พาแม่บ้านมาอย่างดื้อรั้น วูและมัมไม่ได้หยุดเขา เอเลน่าเป็นแม่บ้านของเขาดังนั้นเขาจึงสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาชอบกับเธอ

แต่เชนไตหยินต้องการทราบเหตุผล

“ …” เอเลน่าเงียบ

เธอควรตอบอย่างไร เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเพราะสัญญาทาสดังนั้นเธอจึงต้องติดตามหลินเสี่ยวรอบ ๆ เหมือนหางของเขาใช่ไหม?

ดังนั้นเธอจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเธอและไม่ตอบ

“ มีผู้คนมากมายมาด้วยในครั้งนี้ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้พาแม่บ้านของเขามาเขาก็จะได้รับการดูแลอย่างดี”

เชนไตหยินไม่ยอมแพ้แต่เมื่อถึงจุดนี้เธอก็อาจจะขุดคุ้ยได้

“ ดังนั้นเอเลน่า…เจ้าต้องการไปกับเขาใชไหม?” เธอถามอย่างจริงจัง

ใครเป็นคนริเริ่มนั่นเป็นคำถามที่สำคัญที่สุด!

ทัศนคติของเอเลน่าต่อหลินเสี่ยวคืออะไร?

“ ใครเป็นผู้ริเริ่ม? …ข้าลืมไปแล้ว” เอเลน่าส่ายหัว

เธอไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เชนไตหยินกำลังทำอยู่แต่กลิ่นเปรี้ยวแปลก ๆ กลับมา

“ เปรี้ยวจัง” เอเลน่าพึมพำ

“เอ๋? เจ้าพูดว่าอะไรนะ?

“ มีกลิ่นน้ำส้มสายชู”

“น–น้ำส้มสายชู?”

“ ใช่ เจ้าไม่ได้กลิ่นมันเหรอ? ดูเหมือนว่าขวดน้ำส้มสายชูจะรั่ว”

เอเลน่าหยิบขวดน้ำส้มสายชูขึ้นมาข้างๆเธอและตรวจดูมัน เมื่อรู้ว่ามันไม่รั่วเธอเอียงศีรษะแล้วคิด

“ มันไม่รั่ว…แปลกจัง”

“ เอเลน่า เจ้า?”

เชนไตหยินไม่รู้ว่าเธอควรจะหัวเราะหรือร้องไห้เธอยังต้องการถามคำถามนั้นอีกครั้งแต่เอเลน่าชี้ไปที่หม้อซุป

“ ถ้ายังคงทำอาหารต่อไปซุปจะระเหยไปหมด”

“เอ๊ะ?”

เชนไตหยินจึงสังเกตเห็นว่าซุปทั้งหมดเกือบจะหายไปในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยอยู่ดังนั้นเธอจึงรีบย้ายหม้อและเก็บที่เหลือไว้

“ เอเลน่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น…”

เธอยังคงต้องการถามต่อไป แต่สังเกตว่าเอเลน่าวิ่งออกไปแล้ว

“เฮ้!”

เมื่อเห็นเอเลน่าออกไป เชนไตหยินรู้สึกไม่ดีเกินไป

เธอไม่ได้รับการตอบสนองสำหรับคำถามที่เธอพยายามจะถามในที่สุด เธอรู้สึกว่าเธอไม่เคยเข้าใจความตั้งใจของเธอหรือเพียงแค่ไม่สนใจเธอ

สิ่งเดียวที่เอเลน่าห่วงใยคือนายของเธอ ฉากต่อหน้าเธอเป็นข้อพิสูจน์คนที่เรียกเธอก่อนหน้านี้คือหลินเสี่ยว

เอเลน่าวิ่งหนีไปหลังจากได้ยินเสียงเรียกของนายเธอ

พวกเขาอยู่ไม่ไกลเกินไปดังนั้นเธอยังสามารถได้ยินพวกเขาพูดคลุมเครือ

“ นี้ พวกเจ้าพูดอะไรกันเหรอ?” หลินเสี่ยวดึงแขนของเอเลน่าและถามอย่างสงสัย

“ เธอสอนข้าเกี่ยวกับการทำซุป” เอเลน่าตอบอย่างเย็นชา

“ซุป? ข้าคิดว่า…โอเคแล้วเจ้าเรียนรู้ไหม?”

“ ไม่” เอเลน่าหันกลับมามองที่เชนไตหยินพูดอย่างจริงจัง“ เธอพูดก่อนหน้านี้ว่าเธอจะมาที่บ้านของเราเพื่อช่วยทำอาหารหลังการแข่งขัน”

“ จริง ๆ !?” หลังจากได้ยินสิ่งนั้นหลินเสี่ยวเกือบจะเริ่มกระโดดจากความสุข หากไม่ใช่เพราะสายตาที่เย็นชาของเอเลน่าเขาอาจกอดเธอไว้เพื่อเฉลิมฉลอง

“ แล้วเจ้าต้องการอะไร? ซุปพร้อมแล้ว”

“ อ๊ะลืมซุปไป…เรากำลังเดือดร้อน” หลินเสี่ยวขมวดคิ้ว“ ไม่สิ พูดให้ถูกคือเจ้ากำลังเดือดร้อน”

“ข้า?“

เอเลน่ากระพริบตา

แม่บ้านสามารถมีปัญหาอะไร?