“ อดีต…คู่หมั้น?” หลินเสี่ยวเกือบร้องไห้

เขาได้ยินเพียงแค่อดีตสามีไม่เคยได้ยินอดีตคู่หมั้น

ปรากฎว่าเมื่อสองสามปีก่อน เชนไตหยินหมั้นกับชาร์ลีไม่ใช่ซีซาร์ ทั้งสองรู้จักกันดีแล้วแต่เนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันชาร์ลีถูกไล่ออกจากเชนไตหยินดังนั้นเขาจึงเป็น “อดีตคู่หมั้น” เท่านั้น

ในแง่ของความเหมาะสมชาร์ลีก็เหมาะที่จะเป็นสามีของเชนไตหยินมากกว่าซีซาร์ หลายคนในตระกูลเชนไตก็คิดเช่นกัน

ประการแรกชาร์ลีเป็นเจ้าชายรัชทายาทดังนั้นเขาจึงมีสถานะที่สูงกว่าซีซาร์ดังนั้นเชนไตหยินจึงสามารถกลายเป็นราชินีถ้าพวกเขาแต่งงานกัน สถานะแบบนี้เป็นสิ่งที่ซีซาร์ไม่สามารถให้ได้ ประการที่สองแม้ว่าชาร์ลีจะดูเหมือนเด็กผู้ชายที่น่ารักแต่เขาแก่กว่าเชนไตหยิน เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงดังนั้นเขาจึงดีกว่าซีซาร์มากและเหมาะที่จะเป็นสามีของเธอ

พวกเขาได้ตัดสินใจเดทกันแต่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

ด้วยเหตุผลบางอย่างจักรพรรดินีแห่งราชวงศ์ฉินผู้ยิ่งใหญ่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นการเจรจาจึงนำไปสู่การแยกจากกันและการหมั้นของพวกเขากลายเป็นเรื่องตลก

“ อืม…เธอเป็นคนที่ได้รับความนิยมจริง” แทนที่จะเยาะเย้ยแฟนเก่าที่โชคร้ายเขาต้องการเยาะเย้ยการหมั้นแบบไม่เป็นทางการ

นี้คือสุดที่รักเขา? หรือเครื่องมือในการประจบประแจงราชวงศ์?

เหตุใดเชนไตหยินจึงถูกปฏิบัติเหมือนเป็นวัตถุถูกเตะไปทั่ว ทำไมเธอถึงไม่มีอิสระที่จะเลือกด้วยตัวเอง?

จุดประสงค์ของการมีอยู่ของเชนไตหยินเพื่อที่จะได้เป็นภรรยาที่แสนเอาใจของเจ้าชายเหรอ?

ตลก!

แม้ว่าหลินเสี่ยวเป็นคนไม่มีอะไรดีไม่มีความทะเยอทะยานแต่ถ้าเขาไม่สามารถช่วยผู้หญิงที่เขารักจากการแต่งงานทางการเมืองได้เขาจะเป็นผู้ชายแบบไหนกัน?

ถ้าเป็นเขา เขาคงรักษาเธอเขาจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนชิปต่อรองที่โต๊ะเจรจาได้อย่างไร

ราวกับว่าเธอสังเกตเห็นการจ้องมองอย่างแรงของหลินเสี่ยวเธอจึงจ้องมองที่หลินเสี่ยวในขณะที่ติดต่อกับชาร์ลี

เมื่อดวงตาของพวกเขาพบกันเธอก็เงยขึ้นที่มุมปากเล็กน้อยทำให้เขายิ้มอย่างอ่อนโยน มันเหมือนกับว่าเธอกำลังบอกเขาว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตัวเธอและเธอสามารถจัดการกับมันได้ด้วยตัวเอง แต่เธอไม่รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่น่าเศร้าใจแค่ไหนเมื่อมองมาที่หลินเสี่ยว

“ เจ้าหญิงถึงแม้ว่าท่านจะเกลียดข้า ท่านก็ไม่ควรจะแสดงออกเช่นนั้นใช่ไหม? ผู้คนจะเข้าใจผิดและคิดว่าข้าเป็นคนที่ทิ้งท่านไป”

“ อย่าพูดว่าทิ้งมันไม่เหมาะสม…” เชนไตหยินตอบอย่างเชื่องช้า

“ ฮืม ท่านพูดถูกท่านไม่เคยยอมรับข้าเลย”

“ ขอโทษ” เชนไตหยินส่ายหัวของเธอไม่ต้องการดำเนินการต่อในหัวข้อนี้

หลินเสี่ยวงงงวยขณะที่ฟังด้านข้าง

เกิดอะไรขึ้น? กับดักนี้ยังคงมีความรู้สึกกับเชนไตหยิน?

ข่าวดีก็คือแม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น เชนไตหยินยังคงออกห่างจากเขาเพราะเธอหมั้นกับซีซาร์ แม้ว่าเธอมักจะไม่ได้ออกอากาศกับหลินเสี่ยวให้คนอื่นแต่เธอก็ยังต้องรักษารูปแบบที่สง่างามของเธอ

อย่างไรก็ตามมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องเมื่อหลินเสี่ยวดูที่เชนไตหยิน นอกเหนือจากการปฏิเสธยังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อยเพราะเธอทำอะไรผิดกับเขา …

เขารู้สึกปวดหัว

ความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์นั้นมากเกินไปสำหรับคนธรรมดาอย่างเขาที่จะเข้าใจเขาสามารถรอโอกาสที่จะถามโรซี่เท่านั้น

นอกจากนั้นหลินเสี่ยวก็ได้ข้อมูลอีกชิ้นหนึ่ง

ดูเหมือนว่าชาร์ลีกำลังเตรียมที่จะเป็นตัวแทนของวิทยาลัยเฮโนและเป็นหนึ่งในสี่สมาชิก ความแข็งแกร่งของเขาไม่เป็นที่รู้จัก แต่เมื่อพิจารณาจากแขนและขาผอมของเขาเขาอาจสู้ไม่ได้มาก

“ เจ้าหญิง ท่าน…”

“ เจ้าชายชาร์ลี!”

ชาร์ลียังคงต้องการระลึกถึงกับเชนไตหยินแต่ชายหนุ่มรูปงามสวมชุดเกราะที่พุ่งเข้ามาในเต็นท์ แม้ว่าเขาจะยังคงรักษารูปลักษณ์อันเคร่งขรึมแต่จังหวะเร่งรีบของเขาก็หักหลังความกังวลภายในของเขา

เขาไม่สนใจสภาพแวดล้อมวิ่งตรงและคุกเข่าต่อหน้าชาร์ลี“ เจ้าชายครับ ท่านมีแขก!”

“แขก? … เร็วจัง เดโวรู เจ้าแน่ใจเหรอ?

“ครับ ฝ่าบาท นอกจากท่านอาร์คบืชอปแล้วยังมีแขกอีกคนหนึ่ง”

“เอ๋? ยังมีอีก?“

หลังจากแลกเปลี่ยนสั้น ๆ ชาร์ลีก็ไม่ลังเลและทิ้งไว้กับเจนนิเฟอร์ทันที

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้วจึงเหลือแค่คนของวิทยาลัยลอรันที่จ้องมองหน้ากัน

“ แขกคนไหนที่เจ้าชายต้องรับพวกเขาเป็นการส่วนตัว?” หลินเสี่ยวที่ไม่เข้าใจสิ่งใดเป็นคนแรกที่ถาม

ในครั้งนี้แม้แต่โรซี่ที่รู้แจ้งก็ไม่มีทางที่จะตอบเขา

เนื่องจากเรื่องของเอเลน่าได้รับการดูแลแล้วเขาจึงไม่มีอะไรทำดังนั้นจึงตามพวกเขาไป

เขายังคงจับมือเอเลน่าและทั้งสองหลังจากตามชาร์ลีอย่างเงียบๆและในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นรถม้าแปลก ๆ นอกค่ายพักแรม

มีอยู่สองกลุ่มส่วนหนึ่งที่บรรทุกสินค้าหันไปสู่อีกทิศทางตั้งแคมป์อีกส่วนรถม้าสีขาวคุณภาพสูงที่เหลือดำเนินต่อไป

คนขับรถม้าเห็นว่ามีคนต้อนรับพวกเขาดังนั้นเขาจึงเริ่มชะลอตัวลงและหยุดลงในที่สุด

ชาร์ลีที่กำลังรออยู่ด้านหนึ่งรีบพาคนรับใช้ของเขาขึ้นมาต้อนรับพวกเขา

หลังจากรถม้าทรงตัวชายอ้วนวัยกลางคนที่ลงจากรถม้าคันสุดท้ายสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวและขณะที่เขาลงท้องขนาดใหญ่ก็ส่าย

คนแรกที่ลงจากรถคันอื่นคือเด็กสาวที่สวมชุดแม่บ้านเธอไม่รีบออกมาแล้วหันหลังกลับและยื่นแขนเธอออกมา

ไม่นานหลังจากนั้นมือสีขาวเรียวจับมือเธอและสาวน่ารักตาบอดค่อยๆปีนออกมาตามแขนของแม่บ้านของเธอและเข้าไปในหน้าอกของเธอ จากนั้นสาวใช้ก็จับเธอไว้และค่อยๆพาเธอออกจากรถ

“ วิ้ว…ในที่สุดเราก็มาถึง”

เด็กสาวตาบอดลูบผมสีฟ้ายาวของเธอ