ที่ตั้งแคมป์ วิทยาลัยลอรัน

มีชายหนึ่งและหญิงสามคนถูกบีบลงในเต็นท์ที่ไม่กว้างขวางฉากนั้นค่อนข้างเร้าอารมณ์…ไม่ จริงๆแล้วมันเป็นเจ้าหนู สาวน้อยและแมวสาวน่ารักสองตัว

“ พี่ชายข้าอยากกินส้ม! เลี้ยงส้มข้า!”

“ โอเคโอเค…เด็กดี เอานี่ส้ม”

วัยรุ่นที่มีผมสีดำกำลังกอดเด็กหญิงตาบอดที่น่ารักอยู่บนเตียงและเลี้ยงส้ม

เหมือนที่พวกเขาพูดว่าการรวมตัวกันหลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นหวานกว่าฮันนีมูน ปัจจุบันความรักที่หนักหน่วงของพวกเขาเกือบจะทะลักออกมาจากอารมณ์ของพวกเขา

มันไม่สำคัญเลยที่พวกเขามาพบกันที่นี่สิ่งสำคัญคือพวกเขาอยู่ด้วยกันในตอนนี้

“ พี่รู้ไหมว่าส้มของอาณาจักรเฮโนอร่อยมากพวกมันหวานกว่าของเมืองวินเทอร์เรสซะอีก!”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? โอเคอ้าปากอ้าาาาา…”

“อ้าาาา!”

เพราะเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มองไม่เห็นเธอจึงทำได้แค่รอลูกไก่ตัวเล็ก ๆ เหยียดคอและอ้าปากแล้วรออาหาร

เด็กหนุ่มนำส้มมาจากลังครึ่งหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาปอกเปลือกออกจากผิวและให้เปลือกส้มกับเด็กผู้หญิงอย่างระมัดระวัง

ความรู้สึกถึงริมฝีปากของเธอเธอรู้ว่าพี่ชายของเธอป้อนอาหารเธอดังนั้นเธอจึงปล่อยให้น้ำผลไม้ที่ชุ่มฉ่ำห่อหุ้มปากของเธอทีละนิด

“ อืม…หวานจัง! พี่ชาย ข้าต้องการมากกว่านี้! “สโนว์เลียริมฝีปากของเธอและยังคงขี้เกียจอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายของเธอ

เธอนั่งบนต้นขาของเขาและโน้มหัวเธอลงบนหน้าอกของเขาและยังคงถูเหมือนเธอต้องการมากขึ้นเพื่อปิดระยะทางที่จะกลายเป็นหนึ่ง

“ โอเคโอเคข้าจะป้อนเจ้าเองไม่ว่าเจ้าต้องการทานอะไร”

“จริงๆ?“

“จริงๆ!”

“ งั้นพี่ชาย… ข้า ข้า…ข้าต้องการท่าน! โปรดให้ข้ากินท่าน! ข้า…. อา! มันเจ็บ! ตีหัวของข้าทำไม?”

หลินเสี่ยวก็ทำแซนด์วิชสนับมือของเธอเพื่อหยุดอาการหลงผิด

“ แค่กๆ…หยุดล้อเล่นเจ้าเป็นน้องสาวข้า เพียงแค่เชื่อฟังกินส้มของเจ้า!”

“แต่! ข้า… อือออออ!”

หลินเสี่ยวใช้พลังส้มเพื่อปิดปากเธอโดยไม่รอให้เธอตอบ

เหมือนกับที่เธอพยายามแสดงให้เห็นถึงความทุกข์ทรมานเธอก็ส่งเสียงแปลก ๆ ไปที่ลำคอของเธอและในที่สุดก็กลืนส้ม หากใครก็ตามที่อยู่นอกเต็นท์ได้ยินเสียงพวกเขาอาจคิดว่าพี่ชายของเธอกำลังทำสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้กับเธอ

ในขณะที่พี่น้องกำลังให้อาหารซึ่งกันและกันอย่างมีความสุขในอีกด้านหนึ่งสาวใช้ที่ทุกข์ทรมานทั้งสองคนกลับมาพบกันอีกครั้ง

“ นานะ แม่มดนั่นแกล้งเจ้าหรือเปล่า? เอ๊ะมันเป็นเพราะข้า…” เอเลน่ากอดหัวหลานสาวของเธอมือของเธอปัดสร้อยคอเงินรอบคอของเธอ

“ อืออ ท่านเอเลน่าข้าสบายดี…ตราบใดที่ข้าเชื่อฟังเป็นสาวใช้ของเธอเธอจะไม่รังแกข้า แต่…” โดยพูดว่านานะก้มหัวลงและอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ลังเล

เอเลน่าถอนหายใจไม่ต้องการที่จะสัมผัสหัวข้อและเอื้อมมือไปที่ท้องเล็ก ๆ ของเอโลน่าความรู้สึกอ่อนนุ่มที่คาดหวังมาอย่างรวดเร็ว

“ นานะเจ้าอ้วนขึ้นอีกแล้วเหรอ?” เอเลน่าพูดติดตลก

“ อืออออ…ขอโทษท่านเอเลน่า เจ้านาย…ไม่ไม่แม่มดนั่นให้อาหารอร่อยมากมายบอกว่ามันเป็นรางวัลที่ข้าทำได้ดีมากข้าเลยหยุดตัวเองไม่ได้…อือออ…” นานะเขินและร้องออกมาด้วยความสำนึกผิด“ ขอโทษดูเหมือนว่าข้าได้รับการฝึกฝนเพื่อเป็นสาวใช้ที่ไร้ประโยชน์แล้ว! อืออ ข้า – ข้านั้นโง่มาก!”

“ เห้อออ…” เมื่อมองดูหลานสาวที่กำลังร้องไห้อารมณ์ต่าง ๆ ก็ซึมซาบอยู่ข้างในเธอ

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่เอโลน่าเข้าถึงสาวใช้อย่างมากและสโนว์ปฏิบัติต่อเธออย่างดีดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงกลมกลืนกันอย่างผิดปกติ

เอโลน่าไม่ได้เป็นเพียงสาวใช้ของสโนว์เธอได้กลายเป็นผู้นำทาง นัยน์ตาของเธอและสหายเพียงคนเดียวของเธอแล้ว

แม้ว่าสโนว์ได้สวมสร้อยคอของเธอและใช้วิธีการที่โหดร้ายเพื่อฝึกฝนให้เธอเป็นสาวใช้ของเธอตราบใดที่เธอเชื่อฟังเธอก็จะได้รับการปฏิบัติที่ดี

เอโลน่ารู้ว่าต้องทำอะไรและผลลัพธ์ที่ได้คืออะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร่างกายและจิตใจเอโลน่าจะจำตัวเองได้ว่าเป็นสาวใช้ของสโนว์

การเรียกเจ้านายสโนว์ที่อยู่ด้านหน้าของเอเลน่านั้นเป็นหลักฐานที่ดีที่สุด

สำหรับเอเลน่าเธอจะไม่มีวันเรียกโรคจิตหลินเสี่ยวว่านายท่าน เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

เว้นแต่ … แค่กๆๆ

บางครั้งการยอมจำนนก็ยกโทษให้ได้! แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ความร้อนของเธอต่อหลินเสี่ยว! ความภาคภูมิใจของเอเลน่านั้นนังเด็ดเดี่ยว

แต่เธอสามารถทำสิ่งนั้นได้ด้วยตัวเองและเธอไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนกับเธอ

“ นานะไม่ต้องกังวลข้า ข้าสบายดี สำหรับเจ้า…เห้อแค่ฟังแม่มดนั่นแล้วปล่อยให้เธอปกป้องและดูแลเจ้า”

สวรรค์รู้ดีว่าเอเลน่าผู้ไม่เคยยอมแพ้นั้นใช้ความพยายามมากแค่ถึงพูดคำเหล่านั้น

“เอ๋? เอเลน่า ท่าน…จะทิ้งข้าไป?” นานะกลายเป็นกังวลและคิดว่าเอเลน่ากำลังดุด่าเธอ

“ เปล่านานะ…” เอเลน่าส่ายหัวรอยยิ้มที่หายากเกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เธอวิเคราะห์ว่าสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับเอโลน่าที่จะอยู่ในปัจจุบันคือสโนว์

ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะเกลียดเธอเธอก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเธอไม่ใช่ศัตรู แต่เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ชอบยุ่งกับคนอื่น

เอเลน่ายังถูกผูกติดอยู่กับหลินเสี่ยวตามพะนธสัญญาส่วนรัฐเผ่าปีศาจยังไม่ชัดเจนและเอโลน่าไม่มีสถานที่ที่จะไปเธอสามารถมีชีวิตที่มั่นคงโดยอาศัยสโนว์

ศักดิ์ศรีเทียบกับชีวิตคืออะไร?

“ อะไรราชาปีศาจ ในที่สุดเจ้าก็คิดออก?” ในเวลานั้นสโนว์ที่ทำตัวเหมือนเด็กใจแตกบนตักของหลินเสี่ยวขัดจังหวะพวกเขาทันที

“ ตราบใดที่เธอเชื่อฟังในฐานะสาวใช้ข้าจะไม่แกล้งเธอ อย่าลืมสิ ข้าเป็นพันธมิตรของเจ้า!”

“ ชิ …” เอเลน่าแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงสโนว์และพูดกับเอโลน่าอย่างโหดเหี้ยม“ มันไม่ใช่เวลาที่จะดื้อรั้นเธอควรรับใช้แม่มดคนนั้นอย่างเชื่อฟัง… แต่เชื่อข้าเถอะข้าจะพาเธอกลับบ้านสักวัน!”

บางสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเอเลน่าที่ไม่แยแสใครเผยรอยยิ้มแห่งความรักเหมือนแม่ดูเหมือนจะเป็นแสงอาทิตย์ส่องแสงสั่นคลอนหัวใจของเอโลน่า

“เอโลน่า! อือออ…ข้า – ข้าจะฟังทุกสิ่งที่ท่านพูด!”

“นานะ …”

“ นี้ เจ้าเรียกข้าแม่มดอีกแล้วข้าได้ยินนะ!” สโนว์ขมวดคิ้วและถูกคุกคาม“ เจ้าไม่กลัวที่ข้าจะหลบซ่อนความขุ่นเคืองหรือ?”

“ แล้วไงล่ะ?” ความอ่อนโยนของเอเลน่าก็หายไปทันทีเธอหันมามองสโนว์ด้วยความแค้น

“ โอ้ เป็นแค่สาวใช้ยังกล้าที่จะเถียง…เจ้าคิดว่าข้าจะไม่แตะต้องเจ้าเพียงเพราะพี่ชายให้ท้ายเจ้า?”

“ คะใครต้องการให้เขาให้ท้ายข้า!?”

“ ชิ …โอเคด้วยความเคารพต่อพี่ชายของข้าข้าจะไม่เถียงกับเจ้าแต่หลานสาวของเจ้าเป็นของข้า!”

สโนว์พูดอย่างงั้นแล้วก็ขยับนิ้วของเธอและทันใดนั้นแสงสีม่วงก็ออกมาจากปลายนิ้วของเธอ

“ มนต์ดำ…ราชาปีศาจ เจ้าควรเห็นสิ่งนี้มาก่อนใช่ไหม”

“ จะเจ้ากำลังทำอะไร?”

เธอเบิกตากว้างเห็น นักบุญหญิงผู้บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ยิงเวทมนต์ดำจากปลายนิ้วของเธอ แสงสีม่วงอันน่าสะพรึงกลัวหลายใบพุ่งผ่านดวงตาของเธอและเข้าไปในสร้อยคอของเอโลน่า!

เมื่อเห็นแสงสีม่วงนั้นเอโลน่าคุกเข่าลงอย่างหวาดกลัวทันทีและเริ่มขอความเมตตาเหมือนภาพสะท้อนที่มีเงื่อนไข

“ขะข้าขอโทษ! เจ้านาย! ข้าผิดไปแล้ว! โปรดยกโทษให้ข้า!”

“เอ๋? เอโลน่า!?”

เอเลน่าสะดุ้งเพราะปฏิกิริยาแปลก ๆ ของหลานสาวของเธอจากนั้นเธอก็ตระหนักว่าพลังเวทย์มนตร์อันรุนแรงกำลังพลุ่งพล่านจากรอบสร้อยคอของเธอ

เอโลน่าเริ่มสั่นและคว้าสร้อยคอการแสดงออกของเธอเพี้ยน

“หยุด! ยัยแม่มด!” ในที่สุดเอเลน่าก็ตระหนักว่าสโนว์นั้นเอาจริง!

“ เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

“ ข้าบอกให้เจ้าหยุด!”

“ ทำไมข้าควรฟังเจ้า? เว้นแต่เจ้าจะเรียกข้าว่าสโนว์ซามะ”

“ เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” เอเลน่ากัดฟันของเธอ

ก้มหัวให้ยัยแม่มดร้ายนี้? เป็นไปไม่ได้! แต่สถานการณ์เลวร้ายเธอไม่ต้องการให้เอโลน่าต้องทนทุกข์เพราะเธอดังนั้นเธอจึงพึ่งคนอื่นได้เท่านั้น

“ เอ่อ…อย่ามองข้าแบบนั้นสิ”

เขาควรทำอย่างไร? เขาควรช่วยใคร?

เขาไม่ต้องการที่จะขวางทางสโนว์ถึงแม้จะมีเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะชี้สั่งเธออีกต่อไป แต่การแสดงออกของเอเลน่าน่าสงสารมาก …

เอเลน่าเป็นเหมือนแมวน้อยที่ติดกับดักจ้องมองเจ้านายของเธออย่างน่าสงสารหวังว่าเจ้านายของเธอจะช่วยชีวิตเธอ แต่ไม่เต็มใจที่จะสูญเสียศักดิ์ศรีเหมือนแมว

“เฮ้อ …”

เขาเกาหัวแล้วสังเกตว่าเขาไม่สนใจคำขอของเธอ

“ ลืมมันไปเถอะ สโนว์ ข้ารู้ว่าเธอแค่อยากทำให้หล่อนกลัว หยุดเถอะ”

เขากอดเธอแน่น ๆ เพื่อบอกให้เธอหยุด