สโนว์ส่ายหัวด้วยความไม่เห็นด้วยกับการไกล่เกลี่ยของหลินเสี่ยว

“ไม่มีทาง! ราชาปีศาจนั้นสาปแช่งข้า!” เธอพูดด้วยความโกรธ

สโนว์เป็นเด็กอายุเพียง 10 ปีในเวลาเช่นนี้

“ พอแล้วสโนว์…เจ้าจะไม่ฟังข้า?”

“ แต่พี่ชาย เธอสาปแช่งข้า! เป็นแค่สาวใช้คนหนึ่งเธอกล้าแค่ไหน…”

“ สโนว์!” หลินเสี่ยวเปล่งเสียงของเขาและเคาะหัวเบา ๆ เพื่อตำหนิเธอ

หลินเสี่ยวยังคงไม่ไหวติงกอดเธอและเขย่าเบา ๆ เพื่อแสดงการยืนกรานของเขา

“ พี่ชายยยยยยยย ~ !!” สโนว์รู้สึกผิดเสียงที่ไพเราะของเธอเริ่มสั่นคลอน

กระต่ายน้อยน่ารักคนนี้พองแก้มของมันไม่สามารถชักชวนเขาและในที่สุดก็พร้อมที่จะปล่อยลง

“ อือออ…จริงๆแล้วข้าจะฟังท่านโอเค”

สโนว์ขยับนิ้วของเธอเล็กน้อยในทันทีแสงสีดำสีม่วงพุ่งกลับเข้าไปในแขนเสื้อของเธอและหายไปจากคอของเอโลน่า

“ ฮึมมม ข้าจะให้เจ้าไปคราวนี้เพราะพี่ชายของข้า เอเลน่า ถ้าเจ้ากล้าดูหมิ่นข้าอีกครั้งข้าจะทำให้หลานสาวของเจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน!” สโนว์ขู่อย่างโหดเหี้ยม

“ เหอะ…” เอเลน่าสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าหลินเสี่ยวจะทำตามความคาดหวังของเธอและช่วยเธอหยุดยั้งวิธีที่ชั่วร้ายของสโนว์แต่เธอกลับรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม

เธอควรทำอย่างไรเธอขอบคุณหลินเสี่ยวหรือไม่?

ไม่มีทาง!

พี่น้องคู่นี้มีความชั่วร้ายอย่างชัดเจนพวกเขาบังคับให้เธอเป็นสาวใช้และตอนนี้เธอต้องขอบคุณพวกเขาสำหรับการรักษาที่ดี?

ผู้เสียหายต้องขอบคุณผู้กระทำความผิด ช่างเป็นเรื่องผิดปกติขนาดไหน!

“ เห้อ…ช่างเป็นแมวที่ไม่น่ารัก” หลินเสี่ยวถอนหายใจและเสียใจที่เธอไม่ชอบความมีน้ำใจของเขา

แน่นอนว่าเขาไม่เคยคาดหวังว่าราชาปีศาจผู้เย่อหยิ่งจะขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้มที่น่ายินดีสำหรับความช่วยเหลือของเขา

“ อือออ…จบแล้วเหรอ?” เอโลน่าพูดที่สร้อยคอของเธอโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

สิ่งที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนเธอมีความสุขที่เกิดขึ้นหลังจากภัยพิบัติ เธอมองเอเลน่าข้างเธอดวงตาเธอน้ำตาไหลและอดไม่ได้ที่จะกอดเธอและเริ่มร้องไห้

“ เอเลน่าข้าขอโทษที่ข้าทำให้ท่านต้องกังวลข้า – ข้าไร้ประโยชน์เลย อือออออ…” เธอทนไม่ได้กับการแสดงของเธอก่อนหน้านี้

ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นปีศาจระดับสูงที่สังหารภายในเมืองมนุษย์เธอจะจบทุกอย่างด้วยกรงเล็บอันเดียวของเธอ แต่นับตั้งแต่ที่เธอพบสโนว์เธอก็ตกหลุมมากขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้เธอไม่เพียงกล้าที่จะต่อต้านเธอไม่เพียงแต่เธอมีความยินดีในความเมตตากรุณาของเจ้านายของเธอ

เธอไม่สามารถกลับไปสู่อดีตได้

“ นานะ…” เอเลน่ากัดฟันเธอและอดทนที่จะฉีกสโนว์เป็นชิ้น ๆ และฝืนยิ้มปลอบใจแมวน้อยตัวสั่นในอ้อมกอดของเธอ

“ ฮึมมม ร้องไห้เลย! ร้องไห้ออกมาทั้งหมด! หลังจากเสร็จแล้วเจ้าควรรู้ที่จะขอบคุณข้า!”

เธอปล่อยเอโลน่าไป แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าความโกรธของเธอถูกระงับ

ก่อนหน้านี้ใครเป็นคนที่ทุบหัวเธอและสอนเธออย่างโหดเหี้ยม?

สโนว์หันหลังกลับและเผชิญหน้ากับหลินเสี่ยวขี่บนตักของเขา เธอดึงหน้าของเธอไปหาเขา

หลินเสี่ยวที่น่าสงสารกลายเป็นเป้าหมายต่อไปสำหรับเธอที่จะกำจัดความโกรธออกไป

“ พี่ชาย…ทำไมท่านถึงช่วยเอเลน่าพูด? ท่านไม่ได้บอกว่าสโนว์เป็นคนสำคัญที่สุดของท่านก่อนหน้านี้?”

“เอ๋? ขะข้าบอกเหรอ?” เขารู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนแรงของเธอที่คอของเขาใบหน้าของหลินเสี่ยวก็ร้อนขึ้นทันที

เมื่อเห็นริมฝีปากของสโนว์ตรงหน้าเขาเขาคิดว่ามันจะไปในอีกทิศทางหนึ่งแต่ทันใดนั้นเขาก็เบิกตาขึ้น! เขาขยับริมฝีปากเหมือนที่เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีอะไรออกมา

“ พี่ชาย ท่านชอบเอเลน่ามากขนาดนั้นไหม? ท่านชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่มากขนาดไหน? “สโนว์ยิ้มพร้อมกับบีบส่วนที่บอบบางที่สุดของเอวของเขาโดยใช้กำลังเต็มที่และบิดไปที่มุมที่ไม่สามารถจินตนาการได้” สโนว์หรือไอ้รราชาปีศาจนั้นสวยกว่ากัน? พี่ชาย ตอบมา!”

“ ข้าข้า!”

หลินเสี่ยวทนความเจ็บปวดแต่ก็พูดไม่ได้

หากมันเป็นเพียงความเจ็บปวดจากเอวของเขาเขาก็ยังสามารถทนได้ แต่กุญแจคือการกระตุ้นหลุมของเขา!

ปีศาจตัวเล็กตัวนี้ได้วางแผนที่จะลงโทษเขาดังนั้นเธอจึงนั่งบนตักของเขาบีบมือของเขาด้วยมือข้างหนึ่งและจับรักแร้อีกข้างหนึ่ง

แม้ว่าสโนว์จะไม่แข็งแรง แต่เธอก็ควบคุมจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดสองแห่งของเธออย่างแม่นยำเธอโจมตีจากมุมที่แตกต่างกันสองแห่งและทรมานเขาอย่างละเอียด

“ ฮ่าฮ่า หยุด … โอ๊ยยยย…ข้า – ข้ายอมแล้ว!”

“ เฮ้ เร็วจัง? แต่ท่านยังคงหัวเราะมันจะต้องสบายดีใช่มั้ย?”

“ถุย! นั่นเป็นเพราะเจ้ากำลังกระตุ้นข้าหัวเราะ! มันไม่สบายย…ฮ่าฮ่า! ยะหยุดหยิกก มันเจ็บ! …อ้า!!!!!!!”

เด็กสาวที่น่ารังเกียจคนนี้แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันก่อนที่เธอออกไปพวกเขาแลกเปลี่ยนกันอย่างน้อย 300 ครั้งในฐานะพี่น้องดังนั้นเธอจึงรู้จุดอ่อนของเขาเช่นหลังมือ

ถ้ามันถูกเปลี่ยนกับเอเลน่าด้วยความซุ่มซ่ามของเธอแม้ว่าเขาจะนอนและไม่ขยับไปไหนและปล่อยให้เธอลงโทษเขา เธอก็จะไม่สามารถทำให้มันรู้สึกเหมือนถูกลงโทษ มันจะรู้สึกเหมือนเป็นการนวดแข็งและเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปด้วยสโนว์

เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดที่สุดตรงไหน

แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นด้วยความฉลาดของเธอเธอก็สามารถโจมตีจุดอ่อนของเขาได้! เช่นเดียวกับอาจารย์ที่จะชี้จุดตายทั้งหมดของเขาอย่างแม่นยำทำให้เขาเจ็บปวดอย่างไม่อาจบรรยายได้!

“ โอ้พี่ชาย ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าท่านอ้วนขึ้น? เนื้อบริเวณรอบเอวของท่านนิ่มและหนามาก”

“เอ๋? จะจริงเหรอ?”

“ ใช่อ้วนขึ้นแน่นอน! …เห้อมันไม่ดีที่จะอ้วนเกินไปนะ ท่านจะกลายเป็นไอ้โอตาคุอ้วน! แม้ว่าท่านจะเคยเป็น…แค่กๆแล้วอย่างไรก็ตามเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์นั้นให้ข้าช่วยท่านลดน้ำหนักละกัน!”

“ฮะ? ลดน้ำหนัก? …จะเจ้ากำลังทำอะไร!?

“ ถ้าท่านมีไขมันมากเกินไปข้าก็บิดมันออกไปหมดท่านจะผอมขึ้นไม่ใช่หรือ?”

“ฮะ!? !! ตรรกะแบบไหนกันเนี่ย? เจ้าจะบิดไขมันออกได้อย่างไร? …เจ้าบ้าไปล้ว! เจ้าต้องการที่จะฉีกชีวิตข้าออกจากกัน?”

“ ฮี่ฮี่ ท่านเดาถูกแล้ว!”

“หยุด! ยัยเด็กบ้า! ข้า…อ้ากกกกก!”

ดังนั้นด้วยเสียงร้องที่น่าสังเวชซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของแผนการลดไขมันส่วนบุคคลของสโนว์

*ตอนนี้ชนอิงค์ละนะครับเลยลงช้าหน่อย