นั่นไม่ใช่การยั่วยุโดยเจตนาเพียงแค่ปฏิกิริยาสัญชาตญาณของเชนไตหยิน

ใช้มือของเธอลูบแก้มของใครบางคนเป็นสิ่งที่พี่สาวมักทำกับเธอ

มันแปลกจริงๆแต่การสัมผัสทางผิวหนังเช่นนั้นทำให้รู้สึกสบายใจอุปสรรคระหว่างกันหายไปและมีเพียงความอบอุ่นและการพิจารณาเท่านั้น

“ พี่สาว?”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเชนไตหยินถึงต้องจับใบหน้าของเขาเพียงเพราะเธอเป็นห่วงว่าเขาป่วย? หยุดนะ เขาจะทนการยั่วยุแบบนี้ได้อย่างไร?

เขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึกในหัวใจยกแขนขึ้นและจับมือเล็ก ๆ ของเธอ

“เอ๋? หลินเสี่ยว เจ้า…” เห็นได้ชัดว่าเชนไตหยินยิ่งไม่รู้ว่าการกระทำของเธอเป็นอย่างไรและไม่เคยคาดหวังว่าหลินเสี่ยวจะจับมือเธอ

เช่นเดียวกับที่ทั้งสองจ้องมองกันด้วยใบหน้าที่แดงและบรรยากาศก็ดูแปลก ๆ เรือสั่นอย่างรุนแรง!

“ ลมแรง ระวัง!” มัมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

ทันใดนั้นคลื่นก็เริ่มก่อตัวขึ้นเหนือทะเลสาบอันเงียบสงบเรือเริ่มสั่นสะเทือนและไม่หยุดจนชั่วครู่นึง

“ พวกเจ้าโอเคไหม…อา? เกิดอะไรขึ้น” มัมหันกลับมาและถามอย่างเป็นกังวลแต่สังเกตว่าทุกคนดูแปลก

อย่างแรกคือซีซาร์นั่งใกล้ด้านหน้าพร้อมกับผิวคล้ำที่มีใบหน้าไม่สบายเหมือนเขากินอะไรที่น่ารังเกียจด้วยมือของเขาจับแน่นที่ขอบของเรือ เขาจ้องมองออกไปไกลเหมือนทำท่าว่าไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย

เอเลน่าและโรซี่ก็คล้ายกับเขามองไปไกล แต่การแสดงออกของเอเลน่านั้นเย็นกว่าและกัดฟันราวกับว่าเธออยากจะฆ่าใครซักคน

“ พวกเจ้าเป็นอะไรกันเนี่ย?” มัมจับหัวงงแล้วหันไปหาหลินเสี่ยวและเชนไตหยินในที่สุดก็เข้าใจ

พวกเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ และสนิทสนมกันมาก

เนื่องจากหลินเสี่ยวจับมือของเชนไตหยินอยู่แล้วรวมทั้งเรือสั่น เชนไตหยินจึงเสียการทรงตัวของเธอและตกลงไปในอ้อมแขนของหลินเสี่ยวดังนั้นพวกเขาจึงดูเหมือนว่าพวกเขากำลังโอบกอดเหมือนคนรัก

“ เจ้ากำลังทำอะไร…” มัมกระพริบตาและถาม

คู่หมั้นของเชนไตหยิน ไม่ใช่ซีซาร์หรือ? ทำไมเธอถึงกอดหลินเสี่ยว?

เกิดอะไรขึ้น?

“ ข้า – มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น!”

เชนไตหยินเขินและสะบัดจากหลินเสี่ยวอย่างรวดเร็วเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขาในขณะที่จัดผมยุ่งของเธอ

“ โอ้อุบัติเหตุ…เจ้าต้องระวังนะ เราเกือบจะอยู่ที่เกาะดังนั้นจงรักษาจิตวิญญาณของเจ้าและอย่าประมาทศัตรู”

“โอออออ …”

ทุกคนตอบครั้งเดียวด้วยการขาดความกระตือรือร้นทำให้มัมถอนหายใจซ้ำ ๆ เขาไม่ต้องกานเสียเวลาไปกับเด็กเลวเหล่านี้และกลับไปหาที่จอดเทียบท่าดีกว่า

เรื่องตลกบนเรือยังไม่จบ

คนแรกที่ไม่สามารถยับยั้งได้คือซีซาร์

เขาไม่ต้องการพูดอะไรเลยในตอนแรก แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้วเขาก็ยังคิดว่าเขาควรจะทำ

คู่หมั้นของเขาอยู่ในอ้อมแขนของชายอีกคนหนึ่งในฐานะคู่หมั้นเขาไม่ควรพูดอะไรบางอย่างหรือ? แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเธอถ้าเขาไม่พูดอะไรเลยมันจะไม่น่าขายหน้าหรอกเหรอ?

“ เชนไตหยิน เจ้า…”

“ ซีซาร์ มีอะไร?” โดยไม่รอให้เขาเสร็จเธอยิ้มแล้วถามเขา

“นั้น…”

「จำมารยาทของเจ้า อย่าทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมในสถานะของเจ้า」

นั่นคือสิ่งที่ซีซาร์ต้องการพูดแต่ก่อนที่มันจะออกมาเขาก็บังคับให้ปิดปากของเขา

นั่นเป็นเพราะเขารู้สึกจ้องมองอีกอันที่น่ากลัว

ใครจะรู้เมื่อโรซี่หันกลับมามองเขาเหมือนเสือจ้องมองเหยื่อ หากซีซาร์กล้าพูดอะไรที่ไม่พอใจเธอจะใช้เขี้ยวแหลมคมของเขาฉีกขาดออกจากกัน

ชิ ช่างมัน … ผู้ชายแท้อย่าต่อสู้กับผู้หญิง

พวกเขายังไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและซีซาร์ก็ดื้อรั้นเกินไปที่จะขอโทษ แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดเล็กน้อยดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะยั่วเธออีกต่อไปดังนั้นเขาจึงแกล้งทำเป็นเมาเรือ

สำหรับหลินเสี่ยวและเชนไตหยินก็…. เห้อ เจ้าสองคนทำในสิ่งที่เจ้าต้องการไปข้าไม่สนละกัน ซีซาร์หลับตาแล้วยอมแพ้

“ อือ…ทำไมเจ้าไม่พูดละ?” เชนไตหยินผู้ที่ไหล่เย็นรู้สึกประหม่าดังนั้นเธอสามารถหันไปที่หลินเสี่ยวเพื่อพูดคุยต่อไปเท่านั้น“ หลินเสี่ยว จะเจ้าก็เมาเรือเช่นกัน?”

เมื่อได้ยินเธอพูดว่า ‘ก็‘ คิ้วของซีซ่าร์กระตุก

“เมาเรือ? โอ้ใช่แล้วข้าก็เมาเรือ…ฮ่าฮ่า” แม้ว่าเขาจะยิ้มเขาก็เหมือนซีซาร์และรู้สึกถึงออร่าสังหาร

โรซี่เป็นลูกสุนัขที่ติดอยู่กับเจ้านายของเธอและจะใช้ความเกลียดชังในการไล่ล่าผู้หญิงเลว ๆ ที่พยายามเข้าใกล้เจ้านายของเธอไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามสิ่งที่หลินเสี่ยวรู้สึกก็คือลูกแมว

เมื่อพบกับการแสดงออกที่เยือกเย็นของเอเลน่าหลินเสี่ยวก็ตื่นขึ้นแล้วปิดปากของเขาและไม่กล้าพูดจากับ เชนไตหยินอีกต่อไป …

“ ฮิฮิ พวกเจ้าก็เมาเรือนี้เอง”

เชนไตหยินจับด้านข้างของเรือพร้อมสัมผัสดาบที่เอวของเธอ

ปลายนิ้วของเธอลูบนักล่าวิญญาณและดวงตาของเธอดำคล้ำ

“ เสี่ยวฮัวเราจะยังสามารถพบกัน…ข้าเดาว่าไม่”

เธอพึมพำขณะที่เรือของพวกเขามุ่งหน้าไปยังเกาะเดสแปร์อย่างช้าๆ

การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว!