ชายฝั่งของเกาะเดสแปร์

วัยรุ่นที่มีผมสีดำชี้ไปที่ชายและหญิงด้วยความโกรธ

“ เจ้าเจ้ากำลังพยายามจะทำอะไร?” หลินเสี่ยวชี้และด่าอย่างโกรธเคืองระเบิดความโกรธออกมา

“ หลินเสี่ยว เจ้าตะโกนอะไร? ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า?” ซีซาร์ตกตะลึงด้วยความไม่พอใจขณะที่ชัก Dragon Slayer ดาบแสงสีแดงเข้มดูแปลกราวกับว่าไม่ใช่ดาบแต่เป็นกระดูกชิ้นหนึ่ง

“ แน่นอน ใช่! เจ้าลืมเกี่ยวกับแผนของเรา?” หลินเสี่ยวประณามอย่างโหดเหี้ยม

เขาไม่กล้ารับความผิดพลาดของเขาหรือ?

ก่อนหน้านี้หลินเสี่ยวจะไม่ไปทะเลาะกับเขา แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นทีมเขาจะไม่ปล่อยให้เขาลากลงมา!

“แผน? อันที่จะหลบหนีและรักษาพลังงาน? แน่นอนข้าจำได้”

“ เจ้าชายของข้า เจ้าจำได้แต่เจ้าไม่ทำตาม? มีอะไรผิดปกติในสมองของเจ้า?”

“ ฮึ่ม เจ้าเอาอะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ข้าเหรอ? เราชนะการต่อสู้เร็ว ๆนั่นคือสิ่งที่สำคัญไม่ใช่หรือ?” ซีซาร์ตอบว่าเป็นเรื่องจริง

“ มันดีตราบใดที่เจ้าชนะ? ไอ้…” หลินเสี่ยวแทบทนไม่ไหวแล้ว

ในขั้นต้นภายใต้แผนของเขาเป้าหมายของพวกเขาคือการรักษาพลังงานและหลบหนีจากการต่อสู้จนจบ จากนั้นพวกเขาสามารถเริ่มต้นการติดตามในตอนท้ายเพื่อให้พวกเขาสามารถขี้เกียจ … โอ้ไม่เพิ่มโอกาศสสูงสุงเป้าหมายของพวกเขา

แต่ทันทีที่พวกเขามาถึงซีซาร์ก็เริ่มต่อสู้!

“ นอกจากนี้หลินเสี่ยวนั่นไม่ใช่ความผิดของข้า” ซีซาร์เป็นธรรม

เขายังไม่ต้องการต่อสู้

เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ วูและมัมเลือกสถานที่ห่างไกลเพื่อมาขึ้นฝั่งโดยเฉพาะ มันเป็นทางเข้าของลำธารเล็ก ๆ ที่มีภูมิประเทศที่ซับซ้อนและพืชพันธุ์รก ต้องขอบคุณพลังเวทที่แข็งแกร่งของวูทำให้เขาสามารถลงจอดในร้านได้สำเร็จ

พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้สำเร็จแต่พวกเขายังพบกับศัตรู

“ ข้าเห็นใบไม้สีเงินและข้ากำลังจะหยิบมันจากนั้นก็มีลูกศร…เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรละ?” ซีซาร์เล่าต่อไปเรื่อย ๆ เพื่ออธิบายตัวเอง

ขณะที่พวกเขามาถึงฝั่งพวกเขาพบผลไม้สีเงินที่ซ่อนอยู่ในวัชพืชถัดจากลำธารซีซาร์ก็รีบไปเก็บมันทันที แต่น่าเสียดายที่พวกเขาถูกซุ่มโจมตี

มันเป้นวิทยาลัยลูเร็นจากอาณาจักรก็อดแธม เป็นโรงเรียนขนาดเล็กที่ไม่รู้จักดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทราบความแข็งแกร่งของวิทยัยลอรัน

พวกเขาเห็นว่าทีมของพวกเขาประกอบไปด้วยสาวงามและเป็ดหล่อ (นอกเหนือจากหลินเสี่ยว) และพวกเขาก็นำสาวใช้แสนสวยมาด้วยดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าพวกเขาเป็นลูกของขุนนางและสามารถมีส่วนร่วมเพราะครอบครัวของพวกเขาดังนั้นจึงต้องการปล้นซีซาร์เพื่อคะแนนปล้น

“ อืม ใครสนถ้าเจ้าเป็นเจ้าชายหรือเจ้าหญิงมันก็ไร้ประโยชน์บนเกาะเดสแปร์! ดังนั้นส่งมอบคริสตัลของเจ้าอย่างเชื่อฟังไม่งั้นเรา วิทยาลัยลูเร็นจะไม่ระงับ!”

ในเวลานั้นมีคนสี่คนวิ่งออกมาจากพุ่มไม้นักรบสามคนและนักธนู พวกเขานำหน้าวิทยาลัยลอรัหนึ่งก้าวนและรออยู่ถัดจากฝั่งเพื่อซุ่มโจมตีทีมที่เพิ่งมาถึง

ผลไม้สีเงินที่ซีซาร์พบนั้นเป็นกับดักของพวกเขา ตอนแรกพวกเขาต้องการดูแลซีซาร์ก่อน แต่มันไม่ราบรื่นและซีซาร์สามารถหลบเลี่ยงได้ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา

“ วิทยาลัยลูเร็น? … อ่า ลูเร็น ลูเร็น (เล่นกับผู้สัญจร) …ชื่อนี้ฟังดูแปลกจัง เอ่อ พี่ชายลูเณ้น เราเพิ่งผ่านมาเราไม่ต้องการต่อสู้! เอาเป้นว่าปล่อยพวกเราไปดีไหม?”

ในการเริ่มต้นหลินเสี่ยวเป็นตัวแทนของวิทยาลัยลอรันและยิ้มอย่างไม่เป็นอันตรายและพยายามเจรจาเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ แต่พวกเขาไม่ได้รับมัน

“ หยุดเสียเวลา! เจ้าคิดว่าเราเป็นขยะตาขาวเหรอ?”

“ เอ่อ…เจ้ากำลังพูดอยู่ยังงี้แปลว่าข้าเป็นคนไร้สมอง?”

ใบหน้าของหลินเสี่ยวมืดลงแต่ก็ยังพยายามควบคุม

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบนักธนูของพวกเขาก็เคลื่อนไหวแล้ว!

ลูกศรที่เต็มไปด้วยรัศมีการต่อสู้บินตรงไปที่หลินเสี่ยวพร้อมกับเสียงดัววูเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการเสียเวลาพูดคุยกับเขา

หลินเสี่ยวผิดหวัง

เขาไม่เข้าใจทำไมคนโง่ถึงชอบต่อสู้จัง? พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขและรวบรวมผลคะแนนหรือไง?

เห็นได้ชัดว่าคำตอบคือไม่ ในบรรดาหลายร้อยทีมบนเกาะนี้บางทีเขาอาจเป็นคนเดียวที่ขี้เกียจและไม่ต้องการต่อสู้

พวกเขามาที่นี่เพื่อต่อสู้ไม่ใช่เล่นพวกเขาจะเข้ากับเขาได้อย่างไร

หลินเสี่ยวไร้ประโยชน์ แผนการของเขาล้มเหลวตั้งแต่เริ่มต้นดังนั้นเขาจึงสามารถใช้การร่ายฉัพลันเพื่อปกป้องตัวเองและยุติพวกโง่เขลาเหล่านี้อย่างรวดเร็วแต่แสงแฟลชหน้าเขา

กลุ่มของดอกซากุระลอยไปด้วย

เงาที่สวยงามปรากฏต่อหน้าหลินเสี่ยวแล้วชักดาบของเธอด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าและแยกลูกธนูที่เข้ามาออกเป็นสองส่วน!

ใบมีดที่คมชัดนั้นผ่าลูกธนูลอยมาอย่างนุ่มนวลราวกับไม่มีสิ่งกีดขวางและลูกธนูที่ตายกลายเป็นไม้อันตรายสองอันที่ตกลงมาทั้งสองข้าง

“ พี่สาวหยิน?” หลินเสี่ยวรู้ว่าเชนไตหยินช่วยเขาบล็อคลูกศร

เมื่อพิจารณาจากความเร็วและพลังของลูกธนูคนนั้นอย่างน้อยก็เป็นนักธนูระดับที่สี่คันธนูที่เขาถืออยู่นั้นไม่ธรรมดาเลย ลูกศรนั้นเปรียบได้กับดาบของนักรบระดับที่สี่อย่างเต็มกำลัง แต่เชนไตหยินได้แยกออกเป็นสองอย่างเหมือนไม่มีอะไรเลย

“ เจ้าโอเคไหม” เชไนหยินหันหน้ากลับถามเขา

“ ข้า – ข้าสบายดี…”

แน่นอนว่าเขาสบายดีลูกธนูก็แยกออกเป็นสองส่วนแล้วมีอะไรผิดปกติกับเขาอีกบ้าง?

แม้ว่าเขาจะสบายดีแม้ว่าเธอจะไม่ได้ช่วย แต่เขาก็ยังขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือและรู้สึกอบอุ่นภายใน

เชนไตหยินไม่สนับสนุนซีซาร์แทนเธอไปช่วยเขารายละเอียดเล็ก ๆ นี้เป็นหลักฐานของบางสิ่ง

“ เอฮ้เลิกเล่นเป็นใบ้แล้วมาข้างหลังข้า” หลินเสี่ยวมองเอเลน่าและเตือนเธออย่างใจร้อน“ หน้าอกใหญ่ไม่สามารถบล็อกลูกธนูได้”

“ขยะ”.

เอเลน่าพลิกสายตาของเธอใส่เขา แต่ก็ยังซ่อนอยู่ข้างหลังเขา

“ คนเหล่านี้น่ารำคาญจริงๆ” เชนไตยหินเหล่ตาของเธอซึ่งกำลังแสดงเจตนาฆ่า

จากนั้นซีซาร์ที่ถูกซุ่มโจมตีในที่สุดก็ไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไป

เขาทนแผนการหลบหนีของหลินเสี่ยวพอแล้วดังนั้นเขาจึงต้องการปล่อยเป็นอิสระบ้าง ตอนนี้พวกเขาเป็นคนที่โจมตีเขาไม่สามารถทนชัก Dragon Slayer ได้แล้ว

“ หืมม เจ้าขอเองนะ!”

เพียงแค่ดึงดาบของเขา ซีซาร์ก็เปลี่ยนพลังที่หลั่งไหลออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่องผมสีทองสั้นของเขากำลังบินราวกับว่ามีพลังน้ำวนรอบตัวเขา

พลังเวทย์มนตร์สีเขียวของเขาเป็นเหมือนพายุที่รุนแรง ออร่าการต่อสู้สีน้ำเงินนั้นเร็วและว่องไว พลังงานที่แตกต่างกันสองอย่างรวมกันเป็นหนึ่งและก่อให้เกิดพลังที่ไม่แน่นอนอย่างมากในซีซาร์

ลายเซ็นของนักดาบเวท การหลอมรวมของพลังเวทย์มนตร์และออร่าต่อสู้

ใบมีดกระเพื่อม ฟ้าร้องลมเฉือน!

พลังที่ไม่เสถียรอย่างรุนแรงพุ่งเข้าใส่ดาบสีแดงเข้มและแสงที่ส่องทะลุผ่านตา

ผู้คนจากวิทยาลัยลูเร็นตกตะลึงพวกเขาเคยเห็นการหลอมรวมมาก่อนที่ไหน? ทันใดนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับพลังอันยิ่งใหญ่พวกเขากลัวตายไปครึ่งหนึ่งและเกือบทิ้งดาบของพวกเขาไป

“ ซีซาร์ที่รักของข้า! ใจเย็นลง!” เมื่อเห็นเขาใช้ทักษะนั้นหลินเสี่ยวก็อยากจะหยุดเขา

แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเขาก็รู้ว่ามันทรงพลังอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นเช่นนั้นแน่นอนว่ามันใช้พลังเวทย์มนตร์และออร่าในการต่อสู้มากมาย

ถ้ามันใช้กำลังมากแล้วแน่นอนเขาไม่สามารถใช้มันได้อย่างเรื่อยเปื่อย

ยังมีอีกหลายวันจนกระทั่งสิ้นสุดการแข่งขันถ้าเขาจะใช้มันจัดการกับมันฝรั่งทอดขนาดเล็กเช่นนี้แล้วพวกเขาจะทำอะไรต่อไปละ? ความแข็งแกร่งทางกายภาพของซีซาร์นั้นถูกจำกัด เขาไม่ได้เป็นหลินเสี่ยวที่สามารถฟื้นพลังเวทย์มนตร์ผ่านการนอนหลับได้ถ้าเขาใช้กำลังมากเกินไปหลินเสี่ยวจะต้องทำงาน!

ไม่มีทาง! เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน! ซีซาร์เป็นคนงานที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเขา…ไม่วีรบุรุษผู้น่านับถือที่สุดเขาจะใช้พลังงานอันมีค่าของเขาได้อย่างไร

ขณะที่หลินเสี่ยวกำลังจะหยุดเขาทันใดนั้นเขาก็ละทิ้งการเคลื่อนไหว

ทำไมเขาไม่ต่อสู้อีกแล้วเหรอ? เพราะไม่มีความจำเป็น

เสียงกรี๊ดเลือดไหลก้องก้องอยู่บนเกาะ

“อ๊ากกกกกกกก!!!”

ซีซาร์และหลินเสี่ยวมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

ซีซาร์ทำหน้าไร้ประโยชน์ในขณะที่เขาชักดาบออกไปช้าๆ

ในทางตรงกันข้ามหลินเสี่ยวก็กัดริมฝีปากด้วยกันโดยไม่รู้ว่าเขาควรสาปแช่งหรือสรรเสริญ

เพราะในทันใดที่เสียงดังขึ้น นักรบทั้งสามก็ขว้างอาวุธของพวกเขาออกไปยกมือขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นถึงการยอมแพ้และพวกเขาก็ออกมาผลึกของพวกเขาพร้อมที่จะส่งมอบมัน

เหตุใดจึงมีเพียงสามคนและไม่ใช่สี่คน

นั่นเป็นเพราะนักธนูมีบาดแผลที่พาดผ่านท้องของเขาและคุกเข่าลงกำกระเพาะอาหารเพื่อไม่ให้เลือดพ่นออกมา

พร้อมกับเสียงร้องที่เจ็บปวดราวเสียงโลหะแหลม

‘หิมะ‘ ถูกชักออกมาแล้ว