มันบอกว่าหลุมเงินเต็มไปด้วยผลไม้สีเงินมีอย่างน้อยหนึ่งร้อย ชาร์ลเปิดเผยว่ามันมีมากกว่านั้นเยอะ

ทีมที่มีศูนย์คะแนนสามารถเข้าสู่ห้องนิรภัยและได้รับคะแนนมากพอที่จะเป็นผู้ชนะ! ดังนั้นหากพวกเขาต้องการให้แน่ใจว่าจะได้ที่นั่งชิงแชมป์พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องเอาชนะคู่ต่อสู้เท่านั้น ที่สำคัญกว่าพวกเขาต้องพบหลุมเงินที่ซ่อนอยู่!

“ หลุมอยู่ในป่าตรงกลางของเกาะ ภูมิประเทศนั้นซับซ้อนและต้นไม้ปกคลุมท้องฟ้า มันง่ายมากที่จะหลงทางดังนั้นเจ้าจะไม่สามารถหาทางเข้าได้หากไม่มีแผนที่” ชาร์ลใช้นิ้วมือของเขาในการบีบแผนที่แล้วส่ายมันแล้วโอ้อวดว่า“ แผนที่นี้ค่อนข้างสำคัญสำหรับพวกเจ้าใช่มั้ย?”

หลินเสี่ยวจ้องที่แผนที่หนังวัวสีเหลืองอ่อนในมือของเขาแล้วถาม

“ ถ้ามันเยี่ยมขนาดนั้นทำไมเจ้าถึงบอกเราละ? ข้าไม่เชื่อในมื้ออาหารฟรี…” หลินเสี่ยวเปลี่ยนเรื่องและดูไม่สนใจ

ชาร์ลรู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเขาและเปิดเผยรอยยิ้มที่มีความสุข

หลินเสี่ยวคนนี้น่าสนใจเกินไปจริงๆ เขาเป็นแค่เด็กอายุ 15 ปีจริง ๆ หรือ เขาจะสงบสติอารมณ์ที่ล่อลวงเช่นนี้ได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้ ชาร์ลใช้แผนที่เดียวกันเพื่อเจรจากับทีมอื่น แม้ว่าพวกเขาจะแกล้งทำรอบคอบแต่พวกเขาไม่สามารถทนการล่อลวงของแผนที่ได้ แต่คำถามที่เหมือนเด็กที่พวกเขาโพล่งออกมาทำให้เขาส่ายหัว

「เจ้าได้รับแผนที่มาจากไหน」

「เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าแผนที่นั้นเป็นของจริง? 」

แม้ว่าจะถามเกี่ยวกับความถูกต้องของแผนที่แต่ก็ไม่ควรเป็นสิ่งแรกที่เกิดขึ้นระหว่างการเจรจา หากเจ้าปล่อยให้ความปรารถนาของเจ้าออกมา เจ้าจะถูกใช้ประโยชน์

นั่นเป็นข้อห้ามที่ยิ่งใหญ่สำหรับการเจรจา

มันเป็นตรรกะง่าย ๆ สมมติว่าแผนที่ของชาร์ลเป็นจริงแล้วทำไมเขาไม่ซ่อนมันไว้แทนที่จะเสนอมันล่ะ

เนื่องจากเขานำของมีค่าออกมาในระหว่างการเจรจา เขาจึงถือว่าเป็นชิปต่อรองและพยายามหาสิ่งที่คุ้มค่ามากกว่าแผนที่ นั่นหมายความว่า วิทยาลัยลอรันมีบางสิ่งที่เขาต้องการ!

นั่นหมายความว่าหลินเสี่ยวไม่ต้องกังวลมากเกินไปแม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองผ่านแผนชาร์ลได้อย่างสมบูรณ์แต่ก็ไม่เป็นไรแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับแผนที่เพราะนั่นหมายความว่าชาร์ลยังไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการและนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

ช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์

นอกจากนี้ชาร์ลถอนหายใจเข้าด้านในด้วยความประหลาดใจของเขา แม่บ้านที่อยู่ถัดจากหลินเสี่ยวเผยให้เห็นการแสดงออกที่ดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อพูดถึงสิ่งแปลกประหลาด ชาร์ลมองดูเธอมาก

นับตั้งแต่ที่พวกเขาพบกัน ทุกคนเห็นว่าพวกเขาเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามและมีการแสดงออกที่รุนแรงเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่สนใจ เธอยืนอย่างเชื่อฟังถัดจากนายของเธอโดยไม่กังวลหรือหวาดหวั่นราวกับว่าเธอไม่กลัวตราบใดที่เจ้านายของเธออยู่ข้างเธอ

เธอเชื่อใจเจ้านายของเธอมากขนาดนั้นเลย?

ชาร์ลรู้สึกถึงความอิจฉาริษยา

“ ไม่ต้องกังวล ข้าพบคนวาดแผนที่นี้ก่อนการแข่งขันมันแม่นยำมากและมีสองชุดดังนั้นข้าสามารถให้เจ้าหนึ่งอัน…สำหรับความถูกต้องข้ารับประกันว่ามันน่าเชื่อถือดังนั้นเจ้าไม่ต้องสงสัยอะไร”

เนื่องจากหลินเสี่ยวไม่ได้ริเริ่มเขาจึงสามารถวางไพ่ได้สองสามใบก่อน

“ แล้วเจ้าต้องการอะไร?” หลินเสี่ยวถาม

“ ฮิฮิ เนื่องจากเจ้าฉลาดมากเจ้าไม่สามารถเดาได้เหรอ?” ชาร์ลยั่วยุเขา

โดยไม่รอการตอบสนองของหลินเสี่ยว ซีซาร์เสียความใจเย็น

“ หลินเสี่ยว ชาร์ลเป็นคนเจ้าเล่ห์และเก่งเรื่องสงครามจิตวิทยา พี่ชายของข้าบอกว่าไม่ควรยุ่งกับเขา! หยุดเสียเวลา เราต้องเอาชนะพวกเขาเพื่อรับแผนที่!”

“ เอ่อ…เจ้ากำลังบอกว่าเราควรฉกมันโดยตรงหรือ?”

“ แล้วทำไมล่ะ? นี่คือการแข่งขันเราไม่ได้เล่นในบ้าน!”

“ อืม…นั้นก็จริง” หลินเสี่ยวหลงกล

อันที่จริงการขโมยแผนที่เป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด หลุมเงินนั้นคุ้มค่ากับความเสี่ยงและหากพวกเขาสามารถจบวิทยาลัยเฮโนได้ที่นี่พวกเขาจะได้แชมป์อย่างแน่นอน!

ปัญหาคือชาร์ลเห็นได้ชัดว่าไม่ได้วางแผนที่จะต่อสู้และหากพวกเขาต้องการหนี หลินเสี่ยวก็ไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถจับพวกเขาได้

นั่นคือจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของวิทยาลัยลอรัน ความยืดหยุ่น เนื่องจากพวกเขามีเอเลน่าและโรซี่

ดังนั้นคำถามต่อไปคือสิ่งที่ชาร์ลต้องการจากพวกเขา

ในตอนแรก วิทยาลัยลอรันไม่มีคะแนนมากนักดังนั้นมันไม่ใช่คำตอบพวกเขาไม่มีสมบัติใด ๆเช่นกัน มีแค่ดาบของซีซาร์เท่านั้นที่มีค่าแต่ก็เป็นไปไม่ได้

ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะสำหรับสินค้าวัสดุ

ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วข้อมูลละ

ไม่ นั่นก็ไม่ใช่

พวกเขาพึ่งชนะไปเพียงสามทีมเล็ก ๆ เท่านั้นดังนั้นข้อมูลที่พวกเขามีจำกัด ในทางกลับกันพวกเขาเก็บข้อมูลที่มีค่าออย่างหลุมเงิน

หากไม่ใช่คำตอบก็จะเหลือคำตอบเดียวเท่านั้น

“ เอเลน่ายังมีศัตรูอยู่ใกล้ ๆ อีกใช่ไหม?” หลินเสี่ยวดึงเธอเข้ามาใกล้

เอเลน่าเหลือบมองมาที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถาม แต่เธอก็ยังเชื่อฟังอย่างระมัดระวังเริ่มสำรวจสภาพแวดล้อมของพวกเขาอย่างระมัดระวัง

“เอ๊ะ?”

เอเลน่าหันไปมองด้วยความตกใจและจ้องมองเข้าไปในป่าลึกในความงุนงง

“ มีหรือไม่?”

“มี แต่เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ …เพียงแค่บอกข้าว่าพวกเขาอยู่ใกล้ไหม ทั้งสี่คนเคลื่อนที่หรือเปล่า?” หลินเสี่ยวเร่งเร้าเธอ

“ เจ้าถึงกับจำนวนคนที่ถูกต้อง… หลินเสี่ยว! เจ้ามีทักษะการรับรู้ด้วย?” เอเลน่ารู้สึกประหลาดใจ

“ ยัยแมวโง่! ถ้าข้ามีสิ่งนั้นข้าก็ไม่แค่สังเกตเห็นหรอก!”

“ชิ …เจ้าเดา?”

“ แน่นอน” หลินเสี่ยวไม่ได้สนใจที่จะอธิบายและหันมาพูดกับชาร์ล“ นี้ เจ้าต้องการให้เราเป็นนักเลงรับจ้างใช่ไหม?”

“โอ้? เจ้าถูกต้อง น่าประทับใจจริง ๆ ” ชาร์ลพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเขาหันมาพูดกับเดโวรู“ ส่งสัญญาณ ให้พวกเขาเข้ามา”

“ ครับ ฝ่าบาท”

เดโวรู้ก้าวถอยหลังเหวี่ยงหอกยาวหัวทองสร้างอาร์คประกายระยิบระยับจากนั้นด้วยแรงขับอันดุเดือดมันพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าระเบิดเป็นควัน

“ ขอให้โชคดีหลินเสี่ยว” ชาร์ลไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขาหมอบลงอย่างช้า ๆ และวางแผนที่ลงบนพื้นอย่างนุ่มนวลจากนั้นก็ถอยกลับอย่างรวดเร็วภายใต้การคุ้มครองของเดโวรู

“เอ๋? ทำไมเขาถึงจากไป?” เชนไตยหยินเข้าหาหลินเสี่ยวและคว้าแขนด้วยการสูญเสียสิ่งที่ต้องทำ

เธอไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลินเสี่ยวกับชาร์ล

พวกเขากำลังพูดถึงข้อตกลงดังนั้นเหตุใดเขาจึงวางแผนที่และหนีไป?

นอกจากนี้เขาหมายถึงอะไรโดยการว่าจ้างอันธพาล?

“ หลินเสี่ยว เจ้าต้องการให้ข้าไปหยิบแผนที่ไหม?” เชนไตยหินถามอย่างหงุดหงิด

“ เฮ้อ พี่สาว อย่าพึ่งรีบ…ซีซาร์เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้! โรซี่ระวังตัวด้วย เอเลน่าซ่อนหลังข้า” หลินเสี่ยวถอนหายใจอย่างไร้จุดหมายและไม่รีบวิ่งไปที่แผนที่แทนเขาสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

หลังจากชาร์ลออกไป มีสี่คนรีบวิ่งออกจากป่าอย่างรวดเร็วสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินอ่อนซีซาร์ก็จำได้ทันที

“ สถาบันน้ำ?”