“ โรซี่ อืม…”

เอเลน่าหันมามองเธออ้าปากพูดและอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลืนคำพูดของเธอ

“เอ๋? เอเลน่า เจ้าต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างหรือ” โรซี่พาเธอเข้ามาใกล้โดยคิดว่าเธอกลัว“ อย่ากลัวเชื่อในนายของเจ้า! แม้ว่าข้าจะสงสัยด้วย แต่เขาก็ยังไม่ทำให้เจ้าผิดหวังเลย!”

“ ไม่ข้าอยากบอกว่าเจ้าสามารถไปช่วยเขา…”

“เอ๋? เอเลน่า เจ้าพูดว่าอะไรนะ? มันดังเกินไปข้าไม่ได้ยิน “

ซีซาร์และเชนไตหยินยังคงต่อสู้อยู่ใกล้ ๆ ด้วยการปะทะกันของโลหะและตะโกน โรซี่จึงไม่ได้ยินเสียงพึมพำของเอเลน่า เลยเธอทำได้เพียงคาดเดาความตั้งใจของเธอ

“ เจ้ากังวลเกี่ยวกับหลินเสี่ยว?”

“ฮะ? เป็นห่วงเขา? ไม่มีทาง.” เอเลน่าพูดอย่างเย็นชาโอบแขนเธอหันหน้าหนีแล้วปฏิเสธมัน

“ อือ…คุณต้องการบอกให้ข้าไปปกป้องเขาด้วยใช่ไหม” โรซี่ยิ้มอย่างคล่องแคล่วและในขณะที่ขอให้เธอขยี้ด้วยร่างข้อศอกของเอเลน่าอย่างประมาท

ช่างสะดวกสบายมาก! สาวใช้คนนี้ประณีตในทุกด้าน!

แม้ผ่านเสื้อผ้าโรซี่ก็รู้สึกประทับใจ

เธอสับสนทำไมเอเลน่าจึงพัฒนาได้ดี เธอไม่ธรรมดาเมื่อไหร่กัน? ถ้าเธอมีรูปร่างเหมือนเอเลน่า ไม่ใช่ว่าซีซาร์จะอยู่เหนือเธอเหรอ?

“ โรซี่…อย่าพอใจกับตัวเอง เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถช่วยเขาได้?” เอเลน่าหันหน้าหนีจากเธอและเย้ยหยันเธออย่างไร้ความปราณี

“ ทำไมข้าทำไม่ได้?” โรซี่ตอบโต้อย่างดื้อรั้น

“ ในสนามต่อต้านเวทมนตร์ เจ้าไม่สามารถใช้เกราะเวทย์มนตร์ได้อย่างอิสระและเจ้าต้องใช้พลังเวทย์มนตร์อย่างต่อเนื่องเพื่อรักษามันไว้ไม่ต้องพูดถึงเวทมนตร์อื่น ๆ … เว้นแต่เจ้าจะกอดเขาอย่างที่เจ้ากอดข้าและร่ายมันใกล้กับเขามากที่สุด ” เอเลน่าเปิดเผยข้ออ้างของโรซี่

“ จะเจ้ารู้ได้ไง?” โรซี่ทนไม่ได้กับการเปิดเผยโดยสาวใช้“ ตราบใดที่ข้าต้องการข้าก็ทำได้! แม้ว่าข้าจะเป็นนักเวทระดับที่สี่เท่านั้น อย่าดูถูกข้า!”

ในขณะที่เธอกำลังพูดโรซี่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจับมือเธอ แต่เอเลน่าสังเกตว่าเธอสวมแหวนเพชรที่สวยงามที่นิ้วกลางของมือขวา

“โอ้?” เอเลน่าดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างและไม่โต้เถียงกับเธอต่อไป

เอเลน่าไม่ต้องการที่จะเถียงกับเธอ แต่ท่าทางของเธอทำให้โรซี่โกรธแค้น เธอเองก็มีความภูมิใจในตนเองและมีอิทธิพลทำให้เธอโกรธยิ่งกว่าสิ่งเลวร้ายใด ๆ !

“ หืมมเอเลน่า อย่าปฏิเสธ! แม้ว่าข้าจะไร้ประโยชน์ … เจ้าก็กังวลเกี่ยวกับนายของเจ้าด้วยใช่ไหม?” โรซี่บุ้ยปากอย่างโกระเคืองกล่าวว่า “เหอะ เจ้าเป็นสาวใช้ แต่เจ้าสวยด้วยเสน่ห์ที่น่าดึงดูดใจใครบางคนโรคจิตอย่างหลินเสี่ยวต้องทนไม่ได้แน่นอนและอาจทำสิ่งที่ผิดกับเจ้าไปแล้ว ใช่ไหม! แต่เจ้ายังทำตัวไร้เดียงสาอยู่ เหอะ…”

“เจ้าพูดอะไร?” เอเลน่ามองเธอด้วยดวงตาสีแดงทับทิมของเธอ

“ ข้าพูดผิด? อย่าคิดว่าเราไม่รู้ แต่เจ้าและหลินเสี่ยวมีความสัมพันธ์แบบนั้นใช่มั้ย?”

“ ความสัมพันธ์แบบไหนกันนะ?”

เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ซับซ้อนของเธอเอเลน่ารู้สึกว่าคำต่อไปนี้จะทนไม่ได้

และเธอพูดถูก

“ อย่าแกล้งทำเป็นว่าเจ้ามีเกียรติและมีคุณธรรม เอเลน่าเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็นแค่ของปะดับของหลินเสี่ยว! เจ้าหมายถึงว่าเจ้ากลายเป็นสาวใช้ในการชำระหนี้ หรือเจ้าจะบ้าคลั่งถ้าเจ้าปล่อยเขา ฮึม มันโกหกทั้งหมด! ถ้าร่างกายของเจ้าจำเขาไม่ได้! เจ้าคุ้นเคยกับการมีความต้องการทางเพศจนถึงจุดที่เจ้าจะคลั่งถ้าเจ้าไม่ทำ****!”

“ จะเจ้าพูดอะไร!? เจ้า!!” เอเลน่าไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นแบบที่โรซี่เห็นเธอ

แม้ว่าจะมีสาวใช้สาวสวยจำนวนมากที่มีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ทางกายภาพกับเจ้านายของพวกเขาและมันก็ไม่ใช่สิ่งใหม่แม้แต่การตั้งครรภ์ก็เป็นเรื่องปกติ แต่เอเลน่าคิดว่าเธอเป็นคนพิเศษ เธอคือราชาปีศาจแม้ว่าเธอจะล้มลงและกลายเป็นสาวใช้ของใครบางคนเธอก็ยังคงเป็นสาวใช้ที่สะอาดสะอ้านและไร้มลทิน!

ในท้ายที่สุดเธอล้มเหลว

“ เจ้าปฏิเสธไม่ได้! ครั้งสุดท้ายที่ข้าไปที่บ้านของเจ้าข้าเห็นพวกเจ้ายุ่งบนพื้น … นั่นเป็นข้อพิสูจน์!”

“ ไม่ใช่ นั่นมัน…” เอเลน่าอยากอธิบาย แต่เธอก็พบว่าตัวเองพูดไม่ได้

ในครั้งนั้นหลินเสี่ยวก็ตรึงเธอไว้ที่พื้นเพื่อลงโทษเธอที่ขโมยเงิน…บ้าเอ้ย มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

ใบหน้าของเอเลน่าโบกสะบัดและเธอต้องการหารอยแยกเพื่อคลานเข้าไป

“ หืมมข้าผิด? เจ้าทำอะไรที่ไม่ดี แต่เจ้ายังไม่สามารถยอมรับมันได้? เอเลน่า ช่าง*****!”

“จะจะเจ้า!!”

เอเลน่าสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอไม่สามารถแสดงความโกรธของเธอได้

“ ปล่อยข้าไป!”

เอเลน่าพูดไม่ออกโรซี่ดังนั้นเธอจึงวางแผนวิ่ง

“ ไม่เจ้า*** สงวนไว้เป็นพิเศษสำหรับหลินเสี่ยว! หากเจ้าได้รับบาดเจ็บ หลินเสี่ยวจะไม่มายุ่งกับข้าเลยเหรอ?” โรซี่กำแขนของเอเลน่าโดยไม่ปล่อยให้เธอไป“ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า ข้าจะหาสาวใช้ที่น่าสนใจเท่าเจ้ามาชดเชยเขาได้อย่างไร”

“ ข้าไม่ใช่ หยุดเรื่องไร้สาระ!” เอเลน่าปฏิเสธแต่ไร้ประโยชน์

“ หืมใครจะเชื่อละ! …เอ๊ะ รอสักครู่…ดูเหมือนว่าหลินเสี่ยว…”

ในขณะที่ความงามทั้งสองยังคงดึงซึ่งกันและกันเหมือนไม่มีใครอยู่รอบข้างโรซี่ก็รู้สึกแปลก ๆ

ดับเบิ้ลแชนท์ของหลินเสี่ยวในที่สุดก็เข้าสู่ขั้นตอนสุดท้าย

เมื่อคาถาถูกอุ้มไปที่หูของเธอทีละคำพลังเวทมนต์เริ่มไหลเวียนรอบ ๆ หลินเสี่ยวอย่างช้าๆราวกับพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัว

โดยปกติแล้วผู้คนจะสังเกตเห็นเมื่อเขาเริ่มต้นร่ายดับเบิ้ลแชนท์แต่เนื่องจากสนามเวทมนตร์ต่อต้านเวท พลังดับเบิ้ลแชนท์ก็ลดลงดังนั้นสถาบันน้ำไม่เคยสังเกตเห็นคาถาของหลินเสี่ยว พวกเขาคิดว่าเขากลัวและอธิษฐาน

“ หิมะที่ใสสะอาด น้ำค้างแข็งวับวาว ปลดปล่อยตราประทับน้ำแข็ง….”

ป่าอันเงียบสงบกลายเป็นกระสับกระส่ายอย่างรวดเร็วท้องฟ้าแจ่มใส แต่เดิมกลายเป็นสีจางแม้แต่เวเบลนก็สามารถรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป

“เกิดอะไรขึ้น?“

คนอื่น ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ และมองไปรอบ ๆ อย่างไม่สบายใจ

เวเบลนเริ่มระวังและผลักซีซาร์ที่น่ารำคาญออกไปด้วยโล่ขนาดใหญ่ของเขาแล้วมองออกไปในที่สุดก็เห็นภาพอันน่าสะพรึงกลัว

วัยรุ่นที่มีผมสีดำยืนค้ำยันลมมือของเขาพับแยกคำพูดที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์ที่ชัดเจนและแตกต่างพลังเวทมนตร์เพิ่มขึ้นจากร่างกายของเขาได้รับผลกระทบอย่างสมบูรณ์โดยสนามต่อต้านเวทมนตร์และสะสมอย่างต่อเนื่องในวงจรเวทมนตร์สีน้ำเงินเข้มเหนือเขา

วงจรที่มีความยาวแขนใหญ่ก่อนหน้านี้มีความกว้างหลายเมตรรูปแบบที่มีรายละเอียดและซับซ้อนทำให้ใครรู้สึกหนาวสั่นและพวกเขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าเวทมนตร์อะไร

“บ้าเอ้ย!” เวเบลนสาปแช่ง

เขาคิดว่าวัยรุ่นที่มีผมสีดำก็แค่ใครบางคนดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจเขาและมุ่งเน้นไปที่การโจมตีของซีซาร์และเชนไตหยิน เขาจะไม่คาดหวังว่าเขารู้ดับเบิ้ลแชนท์?

นั่นไม่ใช่เทคนิคขั้นสูงที่มีแต่นักเวทระดับหกขึ้นไปเท่านั้นที่ใช้ได้? เขาจะใช้มันได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นนักเวทระดับหก?

หยุดล้อเล่น!

เวเบลนรู้สึกเสียใจอย่างหนักที่ประเมินศัตรูของเขาต่ำเกินไปเขาคิดว่าตราบใดที่พวกเขาสามารถใช้สนามต่อต้านเวทมนตร์ได้สำเร็จพวกเขาก็สามารถระงับเวทมนตร์ทั้งหมดของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้มันเพื่อผลประโยชน์ของเขาในการใช้ดับเบิ้ลแชนท์เพื่อซุ่มโจมตีพวกเขา

ดับเบิ้ลแชนท์สามารถขยายเวทมนตร์ให้ถึงขีดจำกัดเพื่อกำจัดผลกระทบของสนามต่อเวทมนตร์และมันสามารถลดการเคลื่อนที่ของเวทมนต์ในระหว่างการร่ายมนต์ได้อย่างมาก มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับสนามต่อต้านเวทมนตร์

“ หัวหน้าเขาเกือบจะร่ายเสร็จแล้ว เราต้องหยุดเขา!” ทั้งสองให้ความร่วมมือและสกัดกั้นการจู่โจมอย่างประหลาดใจของปีศาจ เชนไตหยิน ถอยห่างจากเวบลน และกล่าวอย่างใจจดใจจ่อ

“ อ่า แน่นอนข้ารู้!”

ไม่น่าแปลกใจที่ซีซาร์และเชนไตหยินนั้นน่ารำคาญเหลือเกินไม่มุ่งโจมตีหรือถอยกลับพวกเขาพยายามถ่วงเวลา!

“ เจ้าสองคนคอยซัพข้า! บาร์ท เจ้ายังสามารถไหวไหม?”

“ไม่มีปัญหา!” บาร์ทที่อ่อนแอในที่สุดก็ฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อย

“ นั่นดี…จากนั้นช่วยข้าเราต้องหยุดการijkpมนต์ของเขา!” เวเบลนมองเด็กหนุ่มผมสีดำคนนั้นดวงตาของเขาแทบพ่นไฟ เขาไม่รู้สึกถึงทีมของเขาอีกต่อไปและบังคับให้บาร์ทที่อ่อนแอลงต่อสู้ต่อไป

หากพวกเขาไม่หยุดมัน สถาบันน้ำทั้งหมดจะนอนที่นี่!

“ ไม่ต้องกังวลผู้นำ!”

ในขณะที่เขาพูด บาร์ทอดทนกัดฟันกรามของเขาและใช้เวทมนตร์ที่เหลืออยู่เพื่อเสริมความแข็งแกร่งครั้งสุดท้าย!

“ วัวป่าเถื่อน!”

ควันสีแดงอ่อน ๆ ระเบิดออกจากฝ่ามือของเขากลมกลืนไปกับเวเบลนและมีเครื่องหมายสีแดงปรากฏขึ้นบนผิวสีฝุ่นเดิมของเขาจากเวทย์มนตริ์วหิน

“ อะไรอีก? แม้ว่าเจ้าจะเป็นวัวตัวจริง เจ้าจะต้องถอนตัวอย่างเชื่อฟัง!”

ซีซาร์คำรามและปลุกออร่าการต่อสู้ของเขาให้สมบูรณ์!

เขาสัญญากับหลินเสี่ยวว่าเขาจะถ่วงเวลาดังนั้นเขาจะปล่อยให้เวเบลนผ่านไปได้อย่างไร