สร้างความตกใจต่อโรซี่ เอเลน่าหนีไปแล้วและอยู่เบื้องหลังหลินเสี่ยว!

เอเลน่า มีวิธีที่จะช่วยหลินเสี่ยว? แต่เธอไม่ใช่นักเวท เธอไม่มีแม้แต่อาวุธเธอจะช่วยเขาได้อย่างไร

เธอวางแผนที่จะใช้หน้าอกใหญ่ของเธอเพื่อกั้นขวานของเขาหรือไม่?

ด้วยความหนาของเนื้อสองแผ่นของเธอขวานปกติคงไม่สามารถรับมือกับมันได้ …

แต่สิ่งที่โรซี่อยากรู้มากกว่าคือเอเลน่าเล็ดรอดไปเมื่อไหร่? เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลินเสี่ยวตกอยู่ในอันตราย แต่เอเลน่าก็อยู่ข้างๆเขาแล้วทำไมจึงมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างพวกเขา?

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ความผิดของโรซี่ เธอเป็นลูกสาวที่ถูกตามใจในครอบครัวที่ร่ำรวยและมีประสบการณ์ในการต่อสู้น้อยไม่เหมือนเอเลน่า

ทักษะการรับรู้ของเธอสามารถครอบคลุมสนามรบทั้งหมดและเธอสามารถเข้าใจได้ทุกการกระทำ

ดังนั้นเมื่อซีซาร์ถูกโจมตีโดยเวเบลนเป็นครั้งที่สาม เอเลน่ารู้ว่าเขากำลังจะลองขว้างขวานเพื่อซุ่มโจมตีหลินเสี่ยวและเธอก็เดินไปข้างหน้าเขาล่วงหน้า

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการยอมรับ แต่เธอก็ต้องการช่วยหลินเสี่ยวแน่นอน

ทำไมเธอถึงดีอย่างกะทันหันและต้องการช่วยหลินเสี่ยว? อืมแน่นอนมีเหตุผลที่ลึกซึ้งมาก!

ตรงไปตรงมาเธอไม่ต้องการอย่างใดอย่างหนึ่ง

หลินเสี่ยวถูกลอบโจมตี รับหัวของเขาบดด้วยขวานหรือไม่?

นั่นคือสิ่งที่เธอปรารถนาในฝันของเธอ! เธอโหยหาหนึ่งวันที่เธอจะตื่นขึ้นมาและหลินเสี่ยวฟองขึ้นปากแล้วเธอก็จะเป็นอิสระ!

ในตอนแรกเธอต้องการวางยาพิษเขา ตอนนี้มีคนทำเพื่อเธอเธอไม่สามารถขออะไรได้อีก!

ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอไปช่วยเขา? มีสามเหตุผล

ก่อนอื่นถ้าหลินเสี่ยวเสียชีวิตที่นี่สถานการณ์ของเธอก็จะน่าอึดอัดใจ

แม้ว่าเธอจะฟื้นอิสรภาพของเธอชั่วคราว แต่อย่าลืมสโนว์ยังมีหลานสาวของเธอ แม้ว่าเธอจะจากหลินเสี่ยวไปเธอก็ไม่สามารถจากเอโลน่าและกลับไปที่ป่าแห่งจุดจบเองได้ หากสโนว์พบ เอโลน่าจะถูกทรมาน!

ประการที่สองเธอยังต้องการความช่วยเหลือจากสโนว์และหลินเสี่ยว

เธอไม่ต้องการยอมรับมัน แต่ในฐานะที่เป็นนักบุญ สโนว์มีข้อมูลมากกว่าเธอโดยเฉพาะเกี่ยวกับปีศาจเลซเซอร์ พวกเขาแนะนำพันธมิตรแล้วเธอไม่ควรทำให้เธอเป็นศัตรูแม้ว่ามันจะเป็นกลอุบายเธอก็ควรใช้สโนว์เพื่อรับข้อมูลที่เธอต้องการ

ประการที่สามและที่สำคัญที่สุด…ใครบอกว่าหลินเสี่ยวจะต้องตายอย่างแน่นอน

ถ้าขวานตีเขาแล้วเขากลายเป็นคนงี่เง่าหรือกระทบกับที่อื่นและเขากลายเป็นคนพิการเธอก็จะไม่ต้องดูแลเขาตลอดชีวิตของเขาหรือ?

「เอเลน่าเจ้าเป็นแม่บ้านของพี่ชาย ตอนนี้เขาพิการแล้วเจ้าต้องดูแลเขา…อะไรนะ? การฟื้นฟูของปีศาจ ความปลอดภัยของเพื่อนร่วมชาติของเจ้า? ลืมไปซะ ใครห่วงชะตากรรมของพวกเขาข้าจะทิ้งพี่ชายไว้ให้เจ้า! เจ้าต้องดูแลเขาให้ดี! 」

เอเลน่าสามารถนึกภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสโนว์และคำที่เป็นอันตรายเหล่านั้นได้

เธอไม่ต้องการดูแลหลินเสี่ยวตลอดชีวิต! เธอจะต้องให้อาหาร พาเขาเดิน จากนั้นเมื่อเขาแก่ เธอจะต้องพาเขาไปที่ห้องน้ำ … มันน่ากลัวแค่ไหนเมื่อคิดเกี่ยวกับมัน

ดังนั้นหลังจากใคร่ครวญเธอตัดสินใจยืมมือ

ไม่ไม่ไม่ .. เธอไม่ได้ให้ ‘มือ‘ แต่เป็น ‘เท้า‘

ในขณะที่เขากำลังใกล้เข้ามาเธอก็เตะเขาอย่างอ่อนโยน!

เธอไม่ได้ใช้พละกำลังมากเธอวางเท้าข้างหนึ่งบนก้นของเขาและอีกข้างหนึ่งหนุนเธอจากนั้นเธอก็ให้เท้าของเขากดเบา ๆ ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาล้มลงได้ดังนั้นเขาจึงเดินโซเซไปสองสามก้าวแล้ว ร่ายต่อไปในความงุนงง

ความซวนเซที่ช่วยชีวิตของหลินเสี่ยว

ขวานบินที่ควรจะตีเขาบนหัวเปิดรูในทักษะของเขา แต่เนื่องจากเตะของเอเลน่า หลินเสี่ยวขยับเล็กน้อยและขวานคมเฉียดใบหน้าของเขา แต่ไม่ได้ทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย

ในพริบตาขวานบินผ่านและฝังเข้าไปในลำต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่พร้อมกับเสียงอันดัง ขวานทั้งหมดถูกฝังไว้พลังที่น่ากลัวถ้าหากโดนหัวของหลินเสี่ยวมันจะถูกแยกออกอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าหลินเสี่ยวปลอดภัยและ เชนไตหยินก็สามารถถอนหายใจโล่งอกได้ แต่เนื่องจากเธอใช้เงากะพริบตาแล้วเมื่อเธอหยุดเธอก็ยืนอยู่ข้าง ๆ กับหลินเสี่ยวแล้วมองไปที่เอเลน่าโดยบังเอิญ

เชนไตหยินพยายามขอบคุณเธอสำหรับความช่วยเหลือของเธอแต่เห็นสายตาที่เย็นชาของเธอก็ไม่พูดอะไร

เธอไม่รู้ว่าทำไมเอเลน่าถึงเป็นศัตรูต่อเธอและเธอไม่สามารถบอกได้ว่าดวงตาของเอเลน่าล้อเลียนปฏิกิริยาตอบโต้ช้า หรือโอ้อวดว่าเธอช่วยหลินเสี่ยวเป็นคนแรก

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ด้วยความร่วมมือโดยความงามทั้งสอง ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ร่ายมนต์ของเขาเสร็จ!

“ ดัเบิ้ลแชนท์ …การเต้นรำของน้ำแข็งและหิมะ!”

“เหอะ …”

ซีซาร์ควรจะมีความสุขหลังจากที่หลินเสี่ยวร่ายเสร็จแล้ว แต่เขาเดาะลิ้นของเขาโดยไม่รู้ตัวดูวงจรเวทมนตร์ที่ซีดจางด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน

ส่วนที่เหลือของการต่อสู้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไปแม้ว่าเขาจะอยากดูแลเวเบลนเป็นการส่วนตัว แต่เขาต้องออกจากที่นั่นโดยเร็วที่สุดมิฉะนั้นเขาอาจติดเวทมนตร์ของหลินเสี่ยว

“ การเต้นรำน้ำแข็งและหิมะเหรอ?”

เมื่อมองดูเกล็ดหิมะที่ลอยอยู่เวบลนก็นิ่งเงียบ

เวทมนตร์ระดับที่ห้าการเต้นรำของน้ำแข็งและหิมะมันมีระยะกว้างแต่มีพลังทำลายล้างต่ำ มันสร้างน้ำแข็งและหิมะในพื้นที่จำกัดและลดอุณหภูมิมันเป็นเหมือนเวอร์ชันที่อ่อนแอกว่าของพายุหิมะระดับที่เจ็ด‘.

แต่ด้วยดับเบิ้ลแชนท์มันก็ไม่ได้อ่อนแออีกต่อไป

อุณหภูมิของป่านิ่งและเงียบสงบดิ่งลงปกคลุมชั้นน้ำค้างแข็งปกคลุมด้วยหญ้าและรอยแดงบนร่างของเวเบลนก็จางลง

พายุหิมะหมุนตัวทันที

คนแรกที่โดนไม่สามารถกรีดร้องก่อนที่เขาจะถูกฝังอยู่ในหิมะเขาถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

เวเบลนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกและพยายามวิ่ง แต่มันก็สายเกินไปแล้วหิมะบดบังสายตาของเขาและเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาควรหนีไปทางไหน

มันไม่สำคัญหรอกเขาแค่ต้องรีบตรงไป! แน่นอนเขาสามารถวิ่งออกไปจากช่วงของมัน

เขาตัดสินใจและเริ่มวิ่ง แต่เขาก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเขาวิ่งไม่ได้มันเหมือนว่าเขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้ขาของเขาก็หนักชา

พื้นดินนั้นปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะอย่างสมบูรณ์ในแต่ละขั้นตอนที่เขาทิ้งรอยเท้าลึกไว้ ทุกย่างก้าวของเขาใช้พลังงานมากและเขาก็เริ่มเหนื่อยล้ามากขึ้นสติของเขาก็สลัวลง ในท้ายที่สุดโดยที่เขาไม่สังเกตเห็นเขาก็แข็งตัวเป็นรูปสลักน้ำแข็ง

เช่นนั้นสมาชิกทั้งสี่จากสถาบันน้ำกลายเป็นไอติมและการต่อสู้ก็สิ้นสุดลง

เมื่อเห็นหิมะตกต่อเนื่องหลินเสี่ยวก็ไม่รีบปล้นคริสตัล แต่เขามองไปข้างหลังและเห็นขวานฝังอยู่ในต้นไม้

แน่นอนว่าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเอเลน่าให้เขายืม ‘เท้า‘

เขาพึมพำกับตัวเองแล้วหันไปจ้องมองเอเลน่า

“ ทำไมเจ้าถึงเตะข้า” เขาไม่เคยพูดในสิ่งที่เขาต้องการถามจริง ๆ ในขณะที่เขาปัดทิ้งรอยเท้าที่ชัดเจนที่ทิ้งไว้ข้างหลังเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกผ่อนคลายขณะใช้เสียงอยากรู้อยากเห็นเพื่อสอบสวนเธอ

“ เพราะเจ้ากำลังขอมันอยู่” เอเลน่าตอบกลับอย่างเย็นชา

“ เหอะ เหอ… จะเจ้าไม่ได้พยายามช่วยข้าใช่มั้ย” เขากวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของเอเลน่าแล้วมองออกไปและพูดพึมพำว่า“ แปลกมาก เจ้าอยากจะวางยาพิษข้าก่อนหน้านี้ดังนั้นทำไมเจ้าถึงช่วยข้าวันนี้…เอเลน่าข้าจะไม่ขอบคุณเพราะนั่นเป็นหน้าที่ของเจ้าในฐานะแม่บ้าน .”

เขาคิดว่าเอเลน่าจะอาย แต่เธอก็ไม่ขยับเขยื้อนและพูดในสิ่งที่เธอได้เตรียมไว้

“ เจ้างี่เง่า อย่าทะนงตัวเกินไป ข้าแค่คิดว่ามันน่ารำคาญมันจะดีกว่าถ้าเจ้าตายหลังจากที่เรากำจัดสัญญา”

“เอ่อ …”

แม้ว่ามันจะเป็นธรรมชาติ แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจและไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง

“ จริงๆแล้วข้าคาดหวังกับการซุ่มโจมตี! แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ช่วยข้าข้าก็สามารถหลีกเลี่ยงได้ง่าย” หลินเสี่ยวมองเธอและพูดอย่างดื้อรั้น

“ โอ้ดีแล้ว เจ้าแข็งแกร่งมากเจ้าสามารถหลบการโจมตีได้ในขณะที่ดับเบิ้ลแชนท์…เจ้าต้องแสดงให้ข้าดูครั้งต่อไป” เสียงโทนเดียวของเอเลน่าฟังดูเสียดสีอย่างมาก

“ มันยากขนาดไหนเกี่ยวกับเรื่องนั้น? ข้ายังสามารถแสดงมัลติแคสในขณะที่ดับเบิ้ลแชนท์ด้วย เจ้าเชื่อข้าไหม?“

“ ใช่ เจ้าแข็งแกร่งมาก”

“แน่นอน.”

“ เจ้าสามารถบินได้ เปลี่ยนเป็นแมวดำตาสีแดงและตบข้าจนตาย”

“เอ่อ … .”

หลินเสี่ยวอ้าปาก แต่ไม่รู้ว่าจะตามอย่างไร เขาทำได้แค่จ้องมองเธอจากนั้นรอหิมะอย่างเงียบ ๆเพื่อปล้นเขา

ในช่วงเวลานั้นเขาหมกมุ่นอยู่กับการทะเลาะวิวาทกับเอเลน่าถามว่าทำไมเธอถึงช่วยเขา แต่ลืมไปว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่อยากจะช่วยเขา

“ฮิฮิ…”

ตั้งแต่ต้นจนจบ เชนไตหยินไม่สนใจทั้งสองเหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของพื้นหลัง เธอไม่สามารถขัดจังหวะและยืนยิ้มได้อย่างเงียบ ๆ

นี้เธอกังวลเปล่าหรือไม่?