หลินเสี่ยวจำได้ทันทีว่าศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาไม่ใช่วิทยาลันเฮโนแต่เป็นวิทยาลัยกาโต้!

ทีมนักฆ่าสามคนพร้อมนักธนูนั้นน่ารำคาญเกินไปแม้แต่ตอนนี้หลินเสี่ยวก็ยังไม่ทันตาม

ตอนนี้วิทยาลัยลอรันอยู่ในอันดับแรกดังนั้นจึงมีหลายสายตาที่พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องระวังการซุ่มโจมตีเขายังให้เอเลน่าตรวจจับการเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อมของพวกเขาตลอดเวลา แต่พวกเขายังไม่ได้ค้นพบวิทาลัยกาโต้

พวกเขาไม่พบเจอศัตรูเลยในวันที่สาม

ในวันที่สี่พวกเขาได้พบกับทีมแปลก ๆ จากสถาบันแบมบูซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรลอมบาร์ด พวกเขาไม่ใช่ทีมที่แข็งแกร่ง แต่เป็นโรงเรียนเวทมนตร์เล็ก ๆ ในพื้นที่ชนบทแห่งหนึ่งใกล้กับเมืองวิทนเทอร์เรส

แหล่งที่มาของนักเรียนของสถาบันแบมบูมาจากหมู่บ้านใกล้เคียง นักเรียนส่วนใหญ่ไม่มีความสามารถพิเศษที่มีมา แต่กำเนิด นานๆทีมีนักเวทหนึ่งหรือสองคน แต่พวกเขาจะกลับไปที่บ้านเกิดของพวกเขาและใช้เวทมนตร์เพื่อช่วยฟาร์มหมู่บ้านของพวกเขาให้ดีขึ้น

ทั้งสองทีมวิ่งเข้าหากันโดยไม่ตั้งใจหลินเสี่ยวอยากให้เชนไตหยินจัดการเสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่พวกเขาก็วิ่ง!หนี

“ น้องสาวเหยาซี่ พวกเจ้าหนีไป! ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”

ทันใดที่เห็นเชนไตหยินที่สวยงาม เด็กสาวตัวสั้นจับไม้เท้าของเขาทันทีและใช้เวทมนตร์อย่างรวดเร็วโดยไม่ดูถูกศัตรู

“ กำแพงน้ำแข็ง!”

แซฟไฟร์ที่อยู่ด้านบนของพนักงานปล่อยแสงที่ส่องประกายระยิบระยับและมีกำแพงน้ำแข็งหนาปรากฏขึ้นจับเชนไตหยินภายใน พวกเขาใช้โอกาสนั้นและวิ่ง

“ พี่ชายหลิงเทียน เราควรวิ่งไปทางไหนกัน” เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนเอ่ยออกมา

นั่นเป็นเด็กสาวสวยหัวสูงกว่าหลิงเทียนครึ่งหัว เธอคว้าข้อมือของเขาด้วยความกังวลดูเหมือนว่าเธอจะเป็นน้องสาวของเหยาซี่และคนที่ขว้างกำแพงน้ำแข็งควรเป็นหลิงเทียน น้องชายคนเล็กของเธอ

“ ไม่ต้องกังวลกับข้า วิ่งไป! ข้าสามารถจัดการกับมัน!” หลิงเทียนตะโกน

“ แต่ข้า…” เหยาซี่ลังเลและจะไม่จากไป

“หุบปาก! ยัยผู้หญิงน่ารำคาญ!”

“เอ๋? อ-โอเค …”

“ หลิงเทียน, ​​เหยาซี่?”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาเรียกหากันและเห็นว่าพวกเขามีผมสีดำเหมือนกัน เชนไตหยินหยุดและเดาว่าพวกเขาจะเหมือนกับหลินเสี่ยวของชนเผ่าตะวันออก ดังนั้นเธอจึงมีความอยากรู้อยากเห็นและวางแผนที่จะคุยกับพวกเขา

แน่นอนว่าเธอต้องจัดการพวกเขาทั้งหมดลงก่อนที่พวกเขาจะได้คุย

เบ่งบาน!

ในไม่ช้ากำแพงน้ำแข็งก็กลายเป็นเศษน้ำแข็ง เชนไตหยินเริ่มเตะเบาๆจากพื้นและหายไป

“ น้องสาววิ่ง!” หลิงเทียนร้องออกมาด้วยเสียงเตือน

แต่เดิมเขาต้องการที่จะใช้เวทมนต์ต่อไปเพื่อหยุดการโจมตีของเชนไตหยินแต่เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอเพิกเฉยต่อเขาอย่างสิ้นเชิงและตรงไปที่เหยาซี่!

จากคทาที่เขาถืออยู่มันชัดเจนว่าเขาเป็นนักเวทน้ำแข็งและสามารถใช้เวทมนตร์ป้องกันน้ำแข็งได้อย่างรวดเร็วและค่อนข้างน่ารำคาญ ดังนั้นเชนไตหยินจึงตัดสินใจว่าหญิงสาวจะจัดการได้ง่ายกว่าดังนั้นเธอจึงใช้ก้าวพริบตาและปิดระยะทาง

ชิ้งงงงง

ดาบถูกหุ้มด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ยากด้วยตาเปล่า

“น้องสาว!!!”

“? อา!”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่ชายเธอก็หันหลังกลับและเห็นเชนไตหยินใกล้เข้ามาด้วยดาบหิมะอันงดงาม เธอรู้ว่าเธอจบแล้วและกรีดร้องโดยสัญชาตญาณ!

“ไม่!”

“ การเต้นดอกซากุระ, เบ่ง…เอ๊ะ?”

ในตอนแรก เชนไตหยินคิดว่ามันเป็นการเสียเปล่าสำหรับเธอที่จะใช้การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอถูกต้อง

ขณะที่เธอกำลังจะลดระดับลงผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมองเธอ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เชนไตหยินรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากนั่นคือประสาทสัมผัสที่หกของเธอในฐานะนักฆ่า ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนทิศทางของเธอและไม่ไล่ตามเธอแทนมุ่งไปที่ดอกซากุระของเธอเบื้องล่าง

ในทันใดที่กลีบดอกไม้ตกลงบนพื้น กำแพงน้ำแข็งคมก็ถูกยิงจากพื้นดิน! ชนเข้ากับคมดาบของเชนไตหยินและระเบิดเป็นชิ้นน้ำแข็ง

มันแตกต่างจากกำแพงน้ำแข็งที่หนาและแข็งแรงที่หลิงเทียนร่ายมาก่อนหน้านี้ กำแพงนี้เต็มไปด้วยน้ำแข็งที่คมกริบ ถ้าเชนไตหยินช้ากว่านี้เธอจะต้องถูกแทงจนเต็มรู

ช่างเกือบไปแล้ว!

เชนไตหยินยังคงมีความกลัวเมื่อเธอหลบมัน พี่น้องก็หนีไปไกลแล้วพร้อมกับการปกป้องเพื่อนร่วมทีมของพวกเขา

“ พี่สาว! ท่านสบายดีไหม?” หลินเสี่ยวรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการให้เชนไตหยินบาดเจ็บ แต่ถ้าเธอเป็นเช่นนั้นเขาจะต้องดูแลเหมือนก่อน!

“ข้าสบายดี.” เชนไตหยินส่ายหัวของเธอเล็กน้อยพลิกดาบของเธอและเก็บฝักแต่สายตาของเธอยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในทิศทางที่พวกเขาวิ่งออกไป

“เกิดอะไรขึ้น?” ซีซาร์ก็วิ่งไปหาเศษน้ำแข็งบนพื้นด้วยความงุนงง

กำแพงน้ำแข็งสุดท้ายมาจากไหน นักเวทน้ำแข็งหลิงเทียนนั้นยังอยู่ห่างและไม่มีโอกาสที่จะใช้เวทมนตร์ … ดังนั้นถ้าไม่ใช่เขาแล้วเป็นใคร

“ ผู้หญิงคนนั้น เหยาซี่ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าข้าไม่เห็นมัน …” เชนไตหยินถอนหายใจและกล่าวโทษตัวเองในความผิดพลาด

“ พี่สาวหยิน ท่านกำลังพูดว่า…” หลินเสี่ยวเข้าใจ

“ อ่าใช่แล้ว” เชนไตหยินให้ภาพลักษณ์ที่ดีแก่เขา“ เวทย์ฉับพลัน เธอร่ายเวทกำแพงน้ำแข็งฉับพลัน”

“อะไร?”

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจและมองดูหลินเสี่ยว

“ เอ่อ…อย่ามองข้าอย่างนั้น แม้ว่าข้าจะสามารถร่าย … แต่สำหรับเวทมนต์ระดับต่ำเท่านั้นไม่ใช่กำแพงน้ำแข็งเหมือนเธอ ” หลินเสี่ยวย้ายตัวเองอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเขายืนยันอย่างลับๆกับเอเลน่า พี่น้องทั้งคู่เป็นนักเวทระดับห้าขั้นกลางและยังไม่ทะลุผ่าน หลิงเทียนใช้คทาของเขาเพื่อร่ายเร็วซึ่งทำให้เข้าใจได้ แต่เหยาซี่ทำมันได้อย่างไร … เว้นแต่เธอจะนอกใจเหมือนหลินเสี่ยวและเป็นบั๊ก!

“ เธอแปลกมาก”

เอเลน่าสามารถให้การประเมินสั้น ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

มันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันดังนั้นหลินเสี่ยวจึงไม่คาดหวังให้เอเลน่าให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใด ๆ แต่การถูกประเมินว่าแปลกมากโดยราชาปีศาจนั้นน่ากลัวพอแล้ว

ตลอดเวลานี้มีเพียงพรสวรรค์ทางเวทมนตร์ของหลินเสี่ยวเท่านั้นที่ทำให้เอเลน่าประหลาดใจมาก่อนแม้แต่นักดาบเวทย์ซีซาร์ที่มีพรสวรรค์ก็ยังได้รับการประเมินแค่น่าประทับใจ

หลินเสี่ยวคงไม่เคยคิดว่าสถาบันการศึกษาชนบทขนาดเล็กจะมีบุคลิกที่ทรงพลังที่สามารถร่ายฉับพลัน มันดีที่พวกเขาหนีทันทีที่พวกเขาพบกันหากพวกเขาวางแผนที่จะต่อสู้จริง ๆ แล้วมันอาจจะลำบากในการจัดการกับมัน

“ …อัจฉริยะอีกคน เหอะ!” โรซี่พูดพึมพำกับตัวเองที่อยู่เบื้องหลังทุกคน

ไม่มีใครรวมเธอไว้ในการต่อสู้หรือการอภิปรายมันเหมือนกับว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ วิธีเดียวที่เธอจะได้รับความสนใจคือเมื่อเธอกลายเป็นกระเป๋าเดินทางสำหรับทีมและได้รับการกำหนดเป้าหมายจากศัตรู …

“ หืมแค่เกิดมาโชคดี น่าทึ่งมากหรือไงที่เกิดมาอัจฉริยะ?

ดังนั้นโรซี่ ชิลเด้ที่เกิดในตระกูลพ่อค้าผู้มั่งคั่งผู้ยิ่งใหญ่ตอนนี้ก็บ่นเกี่ยวกับความยุติธรรมของการเกิด

“ มันเป็นเพียงร่ายฉับพลัน…ข้าสามารถเรียนรู้ได้เช่นกันไม่ช้าก็เร็ว! งั่ม งั่ม งั่ม…” โรซี่ยัดไส้ผลไม้สีเหลืองอ่อน ๆ เข้าปากแล้วเคี้ยว

“ นี้ เจ้าบ่นอะไรน่ะเหรอ?” หลินเสี่ยวหันไปถาม

“ ฮืมข้าไม่ต้องการให้เจ้าต้องกังวล!”

“ เจ้ากิน…ผลไม้เงิน?” หลินเสี่ยวถามด้วยความอยากรู้

“ แน่นอนเรารวบรวมคะแนนไปแล้วทำไมไม่กินผลไม้ที่ดีอย่างสมบูรณ์แบบด้วยล่ะ” โรซี่ป่องแก้มของเธอและตอบกลับด้วยความโกรธ

เนื่องจากเธอไม่ได้มีประโยชน์ในการต่อสู้หลินเสี่ยวทำให้เธอต้องรับผิดชอบในการเก็บผลไม้เงินแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจเธอก็แค่ฟังอย่างเชื่อฟัง

ในขณะที่เธอเก็บผลไม้เธอไม่ได้ทำอะไรเลยดังนั้นเธอจึงลองทำดู เธอพบว่ามันอร่อยดีดังนั้นมันจึงกลายเป็นของว่างแสนอร่อยของเธอ

“ เอเลน่า มันมีพิษหรือเปล่า? เจ้าจะไม่ปวดท้องใช่มั้ย”

หลินเสี่ยวรู้ว่าราชาปีศาจมีประสบการณ์และมีความรู้

“มันไม่มี.”

“ดีแล้ว.”

“แต่…”

“แต่อะไร?” การหยุดชั่วคราวของเธอทำให้หลินเสี่ยวตกใจเล็กน้อย

“ ข้าได้ยินมาว่าใบเงินมีผลช่วยเสริมอก” เอเลน่าตอบกลับอย่างจริงจัง

“ เอ่อ…เจ้าได้ยินจากใคร?”

“ ข้าได้ยินจากพ่อครัวเมื่อข้าทำอาหารให้เจ้าที่ค่าย”

“ อกของเจ้าใหญ่เพราะเจ้ากินพวกมันตลอดเวลาเมื่อตอนเด็กหรือเปล่า” หลินเสี่ยวลดหัวลงและดูที่หน้าอกของเอเลน่า

“ เหอ ๆ ๆ ” เอเลน่าบังคับหัวเราะกอดอกเธอแล้วจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“ ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงข่าวลือ…”

“เอ๋? เจ้าพูดอะไร? เสริมอก?” โรซี่วิ่งไปพร้อมกับผมหางม้าน่ารักสั่นคลอนในการสนทนา

ถ้ามันมีผลอย่างนั้นจริงๆเธอก็ต้องกินให้มากขึ้น!

“ เสริมอก?” ขณะที่เขาแปรงฟันเธอ ซีซาร์ซึ่งได้ยินเสียงของเธออย่างไม่เชื่อสายตา

แม้ว่ามันจะมีผลกระทบที่เกิดขึ้นกับสนามบินปัจจุบันของเธอ หากเธอต้องการที่จะไล่ตามเอเลน่า กินผลไม้ทั้งหมดบนเกาะนี้ก็ไม่เพียง…

“ นี้ เจ้ากำลังมองอะไร ทะลึ่ง!” โรซี่สังเกตเห็นการจ้องมองของซ๊ซาร์และหน้าแดง

การแสดงออกของซีซาร์ทำให้โรซี่สงสัยว่าเขากำลังจะพูดอะไรที่ไม่สุภาพ แต่ซีซาร์เพิ่งหยิบผลไม้สีเหลืองสองใบออกมาจากกระเป๋าของเขา

“ ข้าแค่เก็บพวกเขามา เอานี่”

“เอ๋? ทำไมเจ้าให้ข้าเป็นพิเศษ? โอเคเนื่องจากเจ้าให้ข้าแล้วข้าจะรับมัน…ขอบคุณ” โรซี่ยอมรับผลไม้ แต่ได้ยินบางสิ่งที่ทำให้เธอโมโห

“ ถ้ามันมีประสิทธิภาพจริงๆ เจ้าควรจะกินมันให้หมด”

“ …เอ๊ะ จะเจ้าพูดอะไรนะ”

“ ไม่มีอะไรไปเถอะ”

“ไอ้บ้าซีซาร์ อย่าคิดว่าข้าไม่ได้ยินเจ้า…เจ้ากำลังเรียนรู้จากเจ้าลามกหลินเสี่ยว! เจ้ากล้าล้อเล่นกับข้าได้อย่างไร ขอโทษซะ!”

โรซี่สาปแช่งขณะที่ทานผลไม้ต่อไป แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าผลไม้แปลก ๆไป