โรซี่เป็นอันดับที่สามสำหรับกะกลางคืน ปัจจุบันคือซีซาร์ที่เป็นอันดับสอง

แสงจันทร์นุ่มนวลและสวยงามแต่ละดวงดาวแต่ละดวงระยิบระยับแสงส่องผ่านใบไม้และทะลักเข้าสู่ร่างกายของเยาวชน

มันเงียบและไม่มีใครอยู่ที่นั่น ไม่มีแสงไฟจากทุกทาง ทุกคนกลัวที่จะเปิดเผยตำแหน่งของตนเองดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าจุดไฟในตอนกลางคืน ทุกอย่างทำในความมืดและวิทยาลัยลอรัน ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ซีซาร์ลดความเร็วในการเดินและลดความเร็วในการหายใจ เขาเหยียบลงบนพื้นหญ้านุ่ม ๆ เบา ๆ เบา ๆ พร้อมกับเสียงร้องของจิ้งหรีดมันเงียบอย่างไม่มีที่เปรียบ

ซีซาร์เสร็จสิ้นการสำรวจอย่างเคร่งครัดมองไปรอบ ๆ และกลับไปที่ค่ายหลังจากยืนยันว่าไม่มีศัตรู

ในค่ายเชนไตหยิน, โรซี่และซีวาร์ต่างก็นอนหลับอยู่คนเดียวไม่มีอะไรพิเศษ แต่หลินเสี่ยวไม่เขายืนยันที่จะนอนกับสาวใช้ของเขา

เหตุผลก็คือแน่นอนเพราะความปลอดภัย

ค่ำคืนนั้นอันตรายเกินไปเขารับประกันความปลอดภัยของเธอได้ก็ต่อเมื่อเธอนอนหลับข้างๆเขา เอเลน่ามีเรดาร์วิเศษหากพวกเขานอนด้วยกันเธอสามารถบอกเขาได้โดยเร็วที่สุด

มันเป็นการตัดสินใจที่สมเหตุสมผลพวกเขาอยู่ร่วมกันมานานแล้วดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะนอนด้วยกันในตอนกลางคืน แต่สำหรับคนอื่น ๆ หลินเสี่ยวและเอเลน่าเป็นสุนัขที่อยู่ในความร้อน

นี่ทำให้โรซี่แน่ใจขึ้นในการคาดเดาของเธอว่าเอเลน่าเป็นของเล่นของหลินเสี่ยว! มันเป็นวันที่สี่ของการแข่งขันถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังคงคิดที่จะทำอะไรที่น่าอับอายในตอนกลางคืน ช่างอนาจาร!

เอเลน่าไม่ได้พูดอะไรเลยเธอยิ้มอย่างแผ่วเบาเพื่อแสดงว่าเธอไม่สนใจแล้วไปนอนคนเดียว แต่ร่างเรียวของเธอที่เดินกลับไปดูเหงาเล็กน้อย

“ เห้อ จริงๆ…”

เมื่อซีซาร์เดินไปตามที่หลินเสี่ยวและเอเลน่านอนหลับซีซาร์ไม่สามารถช่วยได้ แต่เขย่งและกระโดดข้ามร่างของพวกเขา

แม้แต่ท่านอนของพวกเขาก็แปลกมาก

หลินเสี่ยวนอนอ้าอย่างสมบูรณ์เช่นบุคลิกของเขาตามปกติ ในทางกลับกันเอเลน่าแตกต่างจากบุคลิกที่ห่างไกลของเธอร่างกายของเธอขดตัวเธอคุกเข่าเข้าหากันและจับมือเหมือนแมวตัวเล็ก ๆ นอนอยู่บนกองหญ้าแห้ง

แล้วก็มีเสียงตีตบ …

เสียงแปลก ๆ ทำให้เสียงเงียบลง

“ลูกพีช! เอเลน่า ข้าต้องการกินลูกพีช…”

หลินเสี่ยวน้ำลายไหลขณะหลับพูดเขาหันและเหวี่ยงแขนไปด้านข้าง

ทั้งหมดที่เขาทำคือเกลือกกลิ้ง แต่อีกคนหนึ่งได้รับผลกระทบอย่างน่าสังเวช เพราะทั้งสองคนนอนหลับสนิทกันมากในกองหญ้าแห้งกองเดียวกันเขาจึงเผลอแขนขวาลงบนเอเลน่าโดยไม่ตั้งใจ

เอเลน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและเคลื่อนไหวในการนอนหลับของเธอราวกับว่าเธอต้องการขับไล่ความรู้สึกอึดอัด แต่หลินเสี่ยวก็หลับสนิทและคนที่อยู่ในสวนผลไม้พีชในความฝันของเขาก็ตื่นเต้นสุด ๆ

“ลูกพีช! พวกมันใหญ่มาก! ฮิฮิ…”

ใครจะรู้ว่าเขาเห็นอะไรบางทีเขาอาจจะเดินเข้าไปในสวนพีชและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเห็นลูกพีชขนาดใหญ่มากมาย คุณสามารถเห็นเขาพึมพำขณะที่เหวี่ยงแขนไปรอบ ๆ

“ อ๋า … ไม่ …. อ๋า!”

ความรู้สึกแปลก ๆ ทำให้เอเลน่ารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากแม้ว่าเธอจะหลับอยู่ก็ตาม แต่ใบหน้าที่ซีดจางก็จางหายไป

“ จะเจ้าห้ามนะ…ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้? … นี่เป็นวิธีเดียวที่จะให้พลังเวทย์มนตร์แก่เจ้า? อือ เป็นไปได้ยังไงกันอ้า! …ไม่มีทางไม่แน่นอน!”

เอเลน่ายังคงดิ้นรนร่างกายของเธอเหงื่อเย็น ๆ สองหยดปรากฏบนหน้าผากของเธอ เธอดึงแขนของเธอออกมาอย่างไม่รู้ตัวและต้องการที่จะถอดสิ่งแปลก ๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบนของเธอ แต่เธอทำไม่ได้!

“ มันเยี่ยมมาก…พีชนั้นอร่อยมาก! ข้าอยากอยู่ที่นี่และกินลูกพีชตลอดไป! เฮ้…ฮ้า…”

“ไม่หยุดนะ…”

เมื่อได้ยินการพูดคุยที่หลับไหลแปลก ๆ ซีซาร์รู้สึกถึงหนังศีรษะของเขาและไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งคู่กำลังฝัน เขาแกล้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นหรือไม่ได้ยินอะไรเลยและมองหาโรซี่เพื่อรับช่วงต่อ

ในเวลานั้นมันลึกลงไปในตอนกลางคืน

ดวงจันทร์เลื่อนลงอย่างช้า ๆ และเกือบจะเป็นเวลากลางวันหลังจากเวรของโรซี่มันเกือบจะเป็นเวลาที่พวกเขาจะลุกขึ้นและเดินบนถนน

มันบอกว่ามืดที่สุดก่อนรุ่งสางและนั่นอาจเป็นเมื่อผู้คนเหนื่อยที่สุด

แม้แต่ซีซาร์ที่เอาแต่ใจไม่สามารถหยุดหาวได้ เขาตบอย่างรวดเร็วและตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อปลุกโรซี่ วางแผนที่จะนอนหลับเพิ่มอีกเล็กน้อยก่อนรุ่งสาง

“ โรซี่ เจ้า…เอ๊ะ?”

เขาคิดว่าเธอจะเป็นเหมือนก่อน นอนตายแล้วมันต้องใช้ความพยายามเล็กน้อยในการเรียกเธอขึ้นมา แต่วันนี้คุณผู้หญิงที่ขี้เกียจตื่นขึ้นมาแล้ว

“ ชิ เจ้าเอง…”

โรซี่แสดงอารมณ์ไม่ชัดเจนและอุ้มท้องของเธอขณะนั่งบนพื้น

“ ถึงเวรเจ้าแล้ว” ซีซาร์กล่าวว่า

“ โอเค…ไม่อะไรนะ? อย่าสั่งให้ข้าไป!” โรซี่ชี้ไปที่จมูกของซีซาร์แล้วพูดว่า

“ ข้าง่วงนอนเกินไป” ซีซ่าร์ไม่ได้โต้เถียงกับเธอส่ายหัวแล้วเดินไปที่จุดของเขาและโกหก “ ตะโกนถ้าเจ้าสังเกตเห็นศัตรูข้าจะนอนสักหน่อย”

“ ฮึม เจ้าไม่ต้องกังวลกับมัน!”

โรซี่ลุกขึ้นยืนและกำลังตกตะลึงเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัวปิดขาแน่นและดูแปลก ๆ

“เอ๋? เกิดอะไรขึ้น” ซีซ่าร์สังเกตว่าเธอทำตัวประหลาดและถาม

“ ข้าบอกไปแล้วว่าคุณไม่ต้องกังวลกับมัน!” โรซี่อายและพูดว่า

“ตกลง.”

ซีซาร์พยักหน้าแล้วทรุดตัวลงและหลับไป

“ จริงๆแล้วข้า…” โรซี่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอสังเกตเห็นว่าซีซาร์กำลังกรนแล้ว“ เฮ้! เจ้านอนหลับแล้วหรือ เจ้าไม่กังวลกับข้าจริงเหรอ? เฮ้! ตาบ้า…”

หากซีซาร์ไม่ได้สนใจเขาเขาก็ไม่สามารถริเริ่มได้ เธอทำได้เพียงแค่กอดขาของเธอเองและเดินโซเซไปตามพุ่มไม้

“ อือ แปลกจัง…เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมข้าอยากไปห้องน้ำจัง…” โรซี่กุมกระเพาะของเธอและสะดุด

นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่เธอตื่นขึ้นมา

ทันทีที่เธอเผลอหลับเธอก็จะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเพื่อไปห้องน้ำและต้องแอบออกไป หลังจากนั้นเธอก็นอนไม่หลับเลย เมื่อซีซาร์กลับมาก่อนหน้านี้ถูกต้องเมื่อเธอลุกขึ้นเพื่อไปอันดับหนึ่งนั่นเป็นเรื่องน่าอาย

มันอึดอัดเกินกว่าที่จะอุ้มฉี่เธอไว้ความรู้สึกนั้นน่ารำคาญและหนักใจกับสภาพจิตใจของเธอ เธอกลัวว่ากระแสน้ำอุ่นจะผ่านเขื่อนและทะลักออกมา!

โรซี่เป็นกังวลว่าท่วมถึงครึ่งทางดังนั้นเธอจึงใช้กำลังทั้งหมดเพื่อจับขาของเธอและใช้แรงกดดันทางกายภาพเพื่อป้องกันเขื่อนเพื่อไม่ให้มันรั่ว …

ถ้าเธอรั่วไหลออกมาที่นี่มันจะจบลงสำหรับเธอ! การถูกศักดิ์ศรีจะไม่สำคัญเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าของเธอที่สกปรก!

คนใช้ของเธอไม่ได้อยู่บนเกาะนี้และเธอไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าเธอเปื้อนเสื้อผ้าเธอจะทำอะไรวันพรุ่งนี้ ถ้ามันออกมาชื่อเสียงของเธอก็จะถูกทำลายและเธอก็อาจจะไม่สามารถแต่งงานได้!

ครอบครัวอเล็กซ์จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนหนึ่งสวมกางเกงในครอบครัวพวกเขาจะทำอย่างไรถ้าซีซาร์ถูกกดดันให้ปิดตัวเธอ

โรซี่อดทนที่จะปล่อยมันออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพบที่ซ่อนตัวหมอบลงและทำธุรกิจ

“ วันนี้ข้าดื่มน้ำมากเกินไปหรือไม่? ไม่เลย”

เธอพึมพำกับตัวเองขณะที่เธอถอดเสื้อ

“ อือ…ข้าจะไม่ถูกเห็นใช่มั้ย” โรซี่มองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า

ไม่มีเสียงอื่นนอกจากเสียงจิ้งหรีดและลมที่พัดผ่านใบไม้

ทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นโรซี่ผ่อนคลายและถอดมันออกไปเรื่อย ๆ

ถัดไปคือกางเกงใน

“ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวคนโตของตระกูลิชลเด้ผู้มีเกียรติจะทำสิ่งนี้ในป่า… อืออ ไม่มีห้องน้ำที่นี่ดังนั้นมันไม่สำคัญใช่มั้ย”

หลังจากถอดมันออกแล้วมันก็รู้สึกเย็นที่นั่น เธอสั่นไหวแล้วจึงล้มตัวลงอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดทุกอย่างก็ปลดปล่อย เธอไม่ต้องทนกับความรู้สึกไม่สบายและทุกอย่างถูกปล่อยออกมา

“อ่าาา…”

มันเป็นป่าและไม่มีใครเห็นเธอดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวล! ยังไงก็ตามเธอก็เป็นมนุษย์เหมือนกันมันเป็นเรื่องปกติไหมที่จะทำเสียงหลังจากปล่อยมันหลังจากถือไว้นาน ๆ ไม่มีอะไรน่าอาย

ในที่สุดหลังจากที่เธอเสร็จสิ้นเธอเปิดเผยรอยยิ้มที่พอใจ

เธอยกกางเกงชั้นในของเธออย่างสบาย ๆ จัดเสื้อผ้าและเดินออกจากพุ่มไม้

เธอไม่รู้สึกไม่สบายอีกต่อไปและไม่ต้องกำขาของเธอ ในที่สุดเธอก็สามารถเริ่มลาดตระเวนโดยเงยหน้าขึ้นมอง!

“ ฮิฮิ ตอนนี้ข้ารู้สึกสบายแล้วถึงเวลาเริ่มลาดตระเวน!”

โรซี่เต็มไปด้วยความมั่นใจและอยู่ในสภาพพร้อมเต็มที่บางทีแม้แต่ความสามารถในการเล่นเดี่ยวทั้งทีม!

“ ซีซาร์ บอกให้ข้าตะโกนถ้าข้าตกอยู่ในอันตราย … จริง ๆ แล้วข้าอ่อนแออย่างนั้นเหรอ?”

เธอพึมพำไม่พอใจขณะที่มองแหวนที่นิ้วกลางของมือซ้าย

จากนั้นโดยไม่มีการเตือนใด ๆ แหวนก็เปล่งแสงออกมาอย่างฉับพลัน!

“เอ๋? เกิดอะไรขึ้น?”

โรซี่ก็สะดุ้งตกใจหลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงธนูจากข้างหลังเธอ

เธอไม่สามารถตอบสนองได้ แต่แสงที่เปล่งออกมาจากวงแหวนกลายเป็นเกราะเวทมนตร์ทันทีและห่อหุ้มโรซี่

แกร้งงงง

โรซี่หันกลับมาและเห็นลูกธนูปักไว้บนโล่เวทมนตร์