“ฮะ? เจ้าต้องการถามข้าว่าภารกิจของเราเป็นอย่างไร? เอเลน่า ทำไมเจ้าถึงถามเกี่ยวกับเรื่องนั้นในตอนนี้ล่ะ …แค่ถาม? หืมเรากำลังอยู่ในระหว่างการแข่งขันในตอนนี้ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังหลังจากนั้น … ไม่? แปลกจัง เจ้าเป็นคนใจร้อนมากขนาดไหน เจ้าไม่รู้เกี่ยวกับมันเช่นกัน? หลินเสี่ยวน่าจะบอกเจ้าแล้ว … รายละเอียดเฉพาะ? มันเกี่ยวข้องกับการที่หลินเสี่ยวไปหรือไม่ …เอ๊ะ จริงๆ? โอเค โอเค ข้าจะบอกเจ้า”

เมื่อเผชิญหน้ากับการถามคำถามซ้ำของ เอเลน่า โรซี่ก็ไม่สามารถห้ามปรามเธอและเริ่มคุยกับเธออย่างเงียบ ๆ

พวกเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดนี่เป็นครั้งแรกที่เอเลน่าพูดกับเธอโดยสมัครใจจากสิ่งที่เธอจำได้ดังนั้นมันจึงรู้สึกใหม่

ในที่สุดแม่บ้านที่โดดเดี่ยวต้องการความช่วยเหลือและไม่สามารถช่วยได้แต่ขอให้โรซี่แบ่งปันข้อมูล และเอเลน่าทำสิ่งนี้เพราะเธอกังวลเกี่ยวกับเจ้านายของเธอ…การตัดสินก่อนหน้านี้ของโรซี่นั้นถูกต้องเอเลน่ามีความสัมพันธ์ทางร่างกายที่เป็นความลับกับเจ้านายของเธอ ดูสิมันไม่ใช่แค่ครึ่งวันและเธอก็เป็นห่วงแล้ว นั่นเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

แน่นอนว่าโรซี่ไม่ใช่คนที่จะจับหางม้าของใครบางคนและไม่ปล่อย เธอชะลอความเร็วและพูดคุยกับเอเลน่าอย่างเงียบ ๆ

สำหรับการดำเนินงานของพวกเขามันเป็นการดีที่สุดที่ซีซาร์ไม่ทราบ แม้ว่าเชนไตหยินอาจเป็นนักฆ่า แต่เธอก็ไม่มีข้อพิสูจน์ที่ชัดเจน การสืบสวนอย่างลับ ๆ ก็เป็นเรื่องหนึ่ง

“ เจ้าควรรู้สถานการณ์โดยประมาณของหลินเสี่ยวใช่มั้ย เจ้าคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง”

“หลังจากนั้น?”

ปรากฏว่าสองสามวันที่ผ่านมา หลินเสี่ยวไปหาโรซี่และทั้งสองก็ตรวจสอบรายละเอียดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเชนไตหยินอย่างละเอียดและพบเบาะแสที่เป็นประโยชน์

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถพิสูจน์ได้ (และแน่นอนว่าหลินเสี่ยวไม่ยอมรับข้อมูลทั้งหมดของเขา) แต่พวกเขาพบความสัมพันธ์ระหว่างการลอบสังหารทั้งสามครั้ง

พ่อค้าแจ็คสัน รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังเดวิดและมหาเศรษฐีฮ็อบสัน … ถ้าทั้งสามคนถูกฆ่าตายโดยเชนไตหยินแล้วก็ต้องมีเหตุผลร่วมกันถ้าพวกเขาสามารถค้นพบมันจะมีความก้าวหน้าครั้งใหม่!

“ หลังจากข้าบอกหลินเสี่ยวถึงข้อมูลทั้งหมดที่ข้าได้รับข้อสรุปของเขาคือการค้ามนุษย์!” โรซี่โน้มตัวเข้าหาหูของเอเลน่าอย่างจริงจังขณะที่จ้องมองซีซาร์กลัวว่าเขาจะได้ยิน

ดูเหมือนว่าทั้งสามคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้อง แต่อย่างใด แต่พวกเขาก็มีบางสิ่งที่เหมือนกัน…พวกเขาทุกคนมีความสนใจอย่างใกล้ชิดกับการค้ามนุษย์

“ แจ็คสันเป็นผู้ค้าทาสในตอนแรก เขามีการผูกขาดในราชอาณาจักรลอมบาร์ด เขายังทำการค้ามนุษย์ในตลาดมืด เขาแอบเพิ่มอิทธิพลของเขาอย่างลับๆตอนนี้ว่าเขาตายไปแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็พังลง”

“ เดวิดเป็นเกราะของแจ็คสันพวกเขาสมคบคิดกันบ่อยครั้ง ตอนนี้เขาตายไปแล้วอุตสาหกรรมทาสทั้งหมดกำลังถูกปรับปรุงใหม่และการผูกขาดถูกทำลายลง … จริงๆแล้วเมื่อไม่นานมานี้พ่อของข้าบอกว่าเขาต้องการเข้าสู่การค้าทาส แต่ข้าไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน? เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ข้าไม่ต้องการให้เขาถูกลอบสังหารเพราะทำผิดศีลธรรม!”

เมื่อโรซี่เดินออกนอกหัวข้อเอเลน่ามองเธอและเธอก็รีบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ ฮืมฮ็อบสันเป็นคนสุดท้าย…สิ่งที่แปลกคือเขาเป็นคนชอบธรรมมากและมีบันทึกที่สะอาด เขาเป็นหนึ่งในปราชญ์ที่น่าเชื่อถือที่สุดหากเจ้าต้องหาการเชื่อมต่องั้น…เขาสนับสนุนให้มีการควบคุมการค้ามนุษย์อย่างเข้มงวดและ จำกัด การค้าทาสโดยมีเป้าหมายขั้นสุดท้ายที่ห้ามไม่ให้มีการค้าประเวณี เขาเป็นคนในอุดมคติเกินไปและบางทีเขาอาจแตะต้องคนที่เขาไม่ควรทำและถูกทำเครื่องหมายโดยไม่ตั้งใจ”

หลังจากฟังข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับสามคนนี้แล้วเอเลน่าก็คิดอย่างลึกซึ้ง

นั่นคือข้อมูลทั้งหมดที่หลินเสี่ยวและโรซี่มี แต่เอเลน่าไม่เข้าใจ

การค้ามนุษย์เกี่ยวข้องกับเชนไตหยินอย่างไร … เธอช่วยคนดูแลพวกเขาหรือไม่ ทำไมเธอต้องมาที่ราชอาณาจักรฉันเพื่อช่วยใครซักคน?

มันคือใคร ไอ้อ้วนแอนเดอร์สัน?

“ เดี๋ยว…หลินเสี่ยวเดาเป้าหมายต่อไปของเชนไตหยินแล้วหรือยัง” เอเลน่าพึมพำอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองก็หายตัวไปทันที!

บางทีหลินเสี่ยวอาจบอกได้ว่าเป้าหมายต่อไปของเธอคือใครจากข้อมูลเขาจึงแอบติดตามเธอหลังจากเธอออกไป

ต้องเป็นอย่างนั้น เขาชอบเธอมากจนเขาต้องทำอะไรแบบนั้น!

แต่ตอนนี้คำถามคือใครเป็นเป้าหมายต่อไปของเธอ

เอเลน่ามีข้อมูลทั้งหมดแล้วทุกอย่างที่หลินเสี่ยวรู้ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจแผนของเชนไตหยิน…

เมื่อเธอจากไปอย่างลับ ๆ แล้วนั่นหมายความว่าอย่างน้อยเป้าหมายของเธออยู่ที่เกาะเดสแปร์… แต่ทีมไหนล่ะ?

เป็นพี่น้องที่แปลกใหม่จากสถาบันแบมบู?

ไม่ พวกเขาไม่ควรเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์

หรือเป็นเจ้าชายจากวิทยาลัยเฮดน?

ไม่ ทำไมเขาต้องเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ เขาก็ไม่ได้พยายามห้ามเหมือนฮ๊อปสัน

วิทยาลัยกาโต้และสถาบันน้ำถูกกำจัดไปแล้วและเอเลน่าไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับทีมที่เหลือ ยังมีคนอื่นที่สำคัญในหมู่พวกเขา? ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงไม่มีทางรู้แน่!

เธอทำได้แค่ขอให้โรซี่ดูว่ามีใครในทีมที่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์เช่นพวกอันธพาลผู้ค้าทาส ฯลฯ หรือไม่

โรซี่พยายามนึกแต่แบมือเปล่า

เอเลน่าถอนหายใจอย่างไร้ความปราณีและส่ายหัวด้วยความผิดหวังอย่างสุดจะพรรณนา

หลินเสี่ยวได้รับคำตอบแล้ว แต่เธอยังอยู่ในความมืดและไม่สามารถช่วยได้เลย… แต่ทำไมเธอถึงต้องช่วย

ในความคิดที่สอง เอเลน่าบังคับให้เธอละทิ้งความคิดที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้น

ถ้าหลินเสี่ยวเข้ามามีส่วนร่วมและเสียชีวิตมันจะดีกว่าไหม จากนั้นเธอก็ไม่ต้องไปหาสโนว์เพราะสัญญาทาสจะหายไปจากการตายของหลินเสี่ยว

“ ปล่อยเขาตาย…”

เอเลน่าพึมพำและหยุดรบกวนโรซี่ด้วยคำถาม

ในวันที่ห้าของการแข่งขันส่วนที่เหลืออีกสามคนจากวิทยาลัยลอรันเดินตามแม่น้ำและมุ่งหน้าสู่สมรภูมิสุดท้าย

อีกสองคนไม่ทราบ

…

…

เกาะเดสแปร์ หุบเขา

นักเรียนทั้งสี่สวมเครื่องแบบสีเหลืองเดินเข้ามาอย่างยากลำบากภายในหุบเขา

นี่เป็นเส้นทางสั้น ๆ ที่ตัดผ่านหุบเขา ในฐานะโฮสต์ วิทยาลัยเฮโนรู้เส้นทางนี้และพวกเขายังมีแผนที่ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พลาดทางลัดนี้

แต่พูดง่ายกว่าทำ

เขาได้ยินมาว่าถนนสายนี้เป็นหลุมเป็นบ่อและง่ายต่อการสะดุดแม้ว่าเขาจะฝึกฝนร่างกายเป็นประจำในฐานะนักเวท มันก็ลำบากมาก

มันเป็นได้ดีในวันแรกและชาร์ลเสื้อคลุมยาวแสนสวย ‘Little Princess’ นั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น เขาไม่สามารถช่วยได้เพราะพวกเขามีรายละเอียดสูงมากมันเป็นความผิดของตัวเองที่เสื้อคลุมสีเหลืองของเขาโดดเด่นเหมือนดอกเบญจมาศในป่าสีเขียว

พวกเขาสังเกตเห็นได้ง่ายจากทีมอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลจริงๆ คิดว่าพวกเขารู้ว่ามันคือวิทยาลัยเฮโนแต่พวกเขาทั้งหมดต้องการที่จะลอง เพราะหากพวกเขาประสบความสำเร็จโดยบังเอิญพวกเขาสามารถรวบรวมคะแนนทั้งหมดได้

ภูมิประเทศนั้นยากต่อการนำทางพวกเขาถูกซุ่มโจมตีอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งความอุตสาหะสำหรับเดโวรู ผู้ชำนาญ

หลังจากการดิ้นรนตลอดทั้งวันดวงอาทิตย์ตกและตกกลางคืนอย่างช้าๆ พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถผ่อนคลายได้ในที่สุด แต่ก็เพิ่งเริ่มต้น

พวกเขาเกือบจะออกจากหุบเขาและป่าเดสแปร์ หลังจากคืนนี้พวกเขาจะสามารถเข้าไปในป่า สิ่งแรกในตอนเช้าและมุ่งหน้าไปยังหลุม

ปัญหาคือไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมที่จะนอนที่นี่! มันเป็นเรื่องง่ายที่จะซุ่มโจมตีในตอนกลางคืนดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน

หลังจากที่พวกเขาตั้งแคมป์และจุดไฟแคมป์ทั้งสี่ก็กอดกันเพื่อพัก

เมื่อคืนที่ผ่านมาเปลวไฟวูบวาบเปล่งประกายใบหน้าที่น่ารักของชาร์ลทำให้ผมสีแดงเพลิงของเขาสดใสยิ่งขึ้นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขาดูเหมือนเด็กสาวสวย

“เอ๋? มีอะไร เดโวรู เจ้าคอยจ้องมองข้าแบบนั้น” ชาร์ลเงยหน้าขึ้นด้วยมือของเขายิ้มแล้วถาม

เขาสังเกตเห็นเดโวรูซึ่งนั่งตรงข้ามเขาจ้องมองที่เขาอย่างว่างเปล่า

“ มะไม่มีอะไร เจ้าชาย แต่…” เดโวรูผู้เคร่งขรึมที่วางหอกของเขาลงแล้วหันเหสายตาของเขาอย่างเชื่องช้าเมื่อชาร์ลถามและพูดอย่างเงียบ ๆ “ นางฟ้าสีเลือด…”

“โอ้? ฮิฮิ เป็นเวลานานแล้วที่ข้าถูกเรียกแบบนั้น เจ้าทำให้ข้าจำความทรงจำอันไม่พึงประสงค์มากมายได้”

ไม่ค่อยมีใครรู้ชื่อเล่นนั้นอีกแล้วถ้าเป็นไปได้ชาร์ลหวังว่าทุกคนจะลืมมัน

“ เจ้าชายข้าจะไม่ยอมให้อดีตพูดซ้ำอย่างแน่นอน” ด้วยเหตุผลบางอย่าง เดโวรูก็พูดอย่างอื่น

“ โอเคข้ าเชื่อเจ้า” ชาร์ลพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่เขาหมายและยิ้ม

“ เจ้าชายโปรดนอนหลับ ท่านสามารถปล่อยยามกลางคืนให้เราได้”

คืนที่มืดและมันเป็นเวลานอน เดโวรูหยุดการมีส่วนร่วมในการพูดคุยหยิบหอกของเขาและเตรียมพร้อมที่จะเริ่มต้นการลาดตระเวนกับอีกสองคน

“ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของเจ้า มันเป็นวันที่หกของการแข่งขันหลังจากคืนนี้เจ้าต้องไม่หละหลวม”

“ครับ!”

“ หาวววว …ราตรีสวัสดิ์” ชาร์ลหาวหดตัวลงในเสื้อคลุมของเขาและเตรียมที่จะนอนหลับ

เดโวรู ดับไฟหลังจากที่เขาเห็นชาร์ลนอนลงและเริ่มลาดตระเวน

ร่างที่สวยงามประกายในความมืดไม่เป็นที่รู้จักของใคร

ผมสีดำยาวของเธอไหลไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนขาเรียวเรียวของเธอเดินอย่างสง่างามเท้าเล็ก ๆ ของเธอที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดงเข้มคู่หนึ่งให้ความรู้สึกที่สวยงาม

“ ขอโทษนะ นางฟ้าสีเลือด”