วางแผนที่จะแอบจูบเมื่อเทพธิดาของเขาหลับไป แต่เมื่อเห็นดวงตาของเธอเปิดออกเมื่อเขาประสบความสำเร็จและดูเขาอย่างเงียบ ๆ … ประสบการณ์แบบไหนกันนะ?

หลินเสี่ยวชื่นชอบความสุขจากริมฝีปากของเขาในขณะที่ต้องการย้อนเวลากลับและรู้สึกงงงวย

เนื่องจากริมฝีปากของพวกเขาติดกันลมหายใจที่แผดเผาของเธอจึงพัดผ่านใบหน้าของเขาพร้อมกับกลิ่นจาง ๆ ของเธอและดวงตาที่ไม่กะพริบซึ่งถูกล็อคไว้กับเขามันทำให้เขารู้สึกหนาวสั่น …

พวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้และถูกจับได้ในการกระทำเขาจะไม่สามารถหลุดพ้นจากสิ่งนี้ได้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร … เขาควรจะทำยังไงดี?

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็หักออกและย้ายไปอย่างรวดเร็ว

“อืม …”

ในขณะที่หลินเสี่ยววอกแวก เชนไตหยินถามคำถามที่ไม่คาดคิด …

“ รู้สึกดีไหม” เชนไตหยินถามอย่างไม่มีอารมณ์

“ ครับ ดีมาก” หลินเสี่ยวตอบโดยสัญชาตญาณแล้วฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วจับมือของเขา“ ไม่ไม่! มันไม่…เอ่อไม่ถูกต้อง ข้าแค่เอ่อ…”

“ รู้สึกดีหรือไม่ดี”

“ดี.” หลินเสี่ยวพูดตามตรง

“ ถ้ารู้สึกดีทำไมไม่ทำต่อไป แม้ว่าเจ้าจะทำอย่างอื่นต่อไปข้าก็ไม่ขัดขืน ” เชนไตหยินกระพริบตาและพูดอย่างจริงจัง

“เอ่อ …”

เธอล้อเลียนเขาหรือเปล่า หรือเธอพูดจากใจ หลินเสี่ยวไม่รู้

แม้ว่าเขาจะแอบจูบเธอก็ยังคงนอนในอ้อมกอดของเขา เธอไม่ได้ต่อต้านหรือตำหนิเขาและถามว่าทำไมเขาไม่ไปต่อ มันเป็นเหมือนที่เธอบอกว่าเธอเป็นอิสระสำหรับการเลือกของเขา

“ อืม…ทำไมท่านถึงตื่นขึ้นมาทันที” หลินเสี่ยวเปลี่ยนหัวข้ออย่างเชื่องช้า

“ ข้าตื่นขึ้นเมื่อไม่นานมานี้และกำลังเหล่ตา เจ้าไม่สังเกตเอง”

“ อืมครู่หนึ่งแล้ว นั่นหมายความว่า…”

“ ใช่ ตั้งแต่เจ้าเช็ดขาของข้า แอบจูบข้า ข้ารู้ทุกอย่าง”

“อา!? ฮ่าฮ่า…อืม…”

เมื่อได้ยินการตอบสนองของเธอหลินเสี่ยวก็แค่เกาหัว

เขายิ้มเล็กน้อย แต่ข้างในเขามีภาพที่ชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา

มันจบแล้วเขาระยำ

“ พี่สาว ข้าผิดไปแล้ว! … แต่ข้าจะต้องรับผิดชอบอย่างแน่นอน!”

หลินเสี่ยวไม่สามารถคิดถึงทางออกที่สองได้นอกจากความหวังเพียงอย่างเดียวแล้วความหวังเดียวของเขาก็คือเธอไม่ได้ฆ่าเขาด้วยความโกรธ

แน่นอนว่าผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือ เชนไตหยินที่ไม่พอใจจะเชื่อว่าตัวเองมัวหมองและต้องการให้เขารับผิดชอบโดยบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ จากนั้นพาเขากลับบ้านเพื่อเป็นบุตรเขยของจักรพรรดิจากนั้นจัดงานแต่งงานจากนั้น …

ถุย! เขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

“เจ้าผิด? ไม่เจ้าไม่” โดยไม่คาดคิดเธอไม่โกรธเธอยังปลอบใจเขาว่า“ เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ดังนั้นความสนิทสนมระดับนี้รับได้”

“ …” หลินเสี่ยวแค่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อมันออกมาเขาก็ไม่มีอะไรจะพูด

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะมีความสุขหรือเศร้าหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบว่าคำพูดของเธอหมายถึงอะไร

เป็นเพราะเขาช่วยชีวิตเธอไว้หรือ

“ เจ้าไม่ดำเนินการต่อหรือ? โอเค เจ้าช่วยตอบคำถามของข้าหน่อยได้ไหม?”

เขาควรจะพูดว่าเธอเย็นชาไหม? ไม่การแสดงออกและน้ำเสียงของเธอไม่เย็นชามันไม่แยแส

มันเหมือนกับว่าเธอหมดความสนใจในการสัมผัสร่างกายแบบนั้น แล้วถ้าเป็นจูบล่ะแล้วไง? นั่นเป็นขั้นต่ำที่เธอสามารถทำได้เพื่อผู้ช่วยของเธอ เธอจะไม่ปฏิเสธมัน

หากหลินเสี่ยวต้องการเธอก็เต็มใจที่จะสนองความต้องการของเขา

แต่เนื่องจากเขาไม่ต้องการเธอก็ต้องการความกระจ่าง

“ เชิญครับ” หลินเสี่ยวพยักหน้าและเตรียมพร้อม

“ เมื่อข้าจากไป เจ้าไม่ได้ไปนอนกับสาวใช้ของเจ้าหรือ เจ้ามาที่นี่และช่วยข้าได้อย่างไร”

เชนไตยหินไม่เข้าใจในคืนนั้นเธอจากไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากดูหลินเสี่ยวไปนอน เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“ โอ้ข้าแกล้งทำ ข้าเริ่มติดตามท่านทันทีหลังจากที่ท่านหันหลังให้”

“ ตามข้ามา?” เชนไตหยินเงยหัวเธอสับสน“ แต่เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะไปที่ไหนหรือสิ่งที่ข้าจะทำอย่างไร”

ลืมเหตุผลเพียงแค่ความเร็วของเธอคนเดียวเธอมั่นใจว่าหลินเสี่ยวจะไม่สามารถตามเธอได้ แต่เขาทำได้และเขายังช่วยเธอตอนที่เธอตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร

“ พี่สาวหยินแน่นอนว่าข้ารู้ว่าท่านกำลังจะไปไหน ท่านต้องการที่จะลอบสังหารชาร์ลข้าคิดได้นานแล้ว”

“ เจ้าคิดออก? เจ้ากำลังพูดอะไร? เป็นไปได้อย่างไร!? เจ้า…”

เชนไตหยินประหลาดใจและพยายามลุกขึ้น แต่การเคลื่อนไหวกะทันหันของเธอส่งผลกระทบต่อบาดแผล ปากของเธอกระตุกและหล่นลงไปที่หลินเสี่ยว

“ อา พี่สาวหยินหยุดเคลื่อนไหว! แม้ว่าท่านต้องการจากไปให้รอจนกว่าข้าจะทายาเสร็จ!”

“ซี๊ดดด …”

เชนไตหยินขมวดคิ้วหลังจากเห็นขวดยาขนาดเล็กที่เขาถืออยู่ เธอนึกถึงตอนที่เขารักษาบาดแผลที่วิทยาลัยลอรันได้ดังนั้นหยุดเคลื่อนไหวและพยักหน้าอย่างแรง

หลังจากได้รับอนุญาตจากเธอเขาสามารถเอาเปรียบได้อย่างเปิดเผย…ไม่ๆ ทายา

หลินเสี่ยวมีเลือดไม่มากเขาจึงไม่สามารถเสียเปล่า เขาใช้อย่างระมัดระวังเล็กน้อยจากนั้นใช้มือของเขาเกลี่ยให้ทั่วและปล่อยให้มันค่อย ๆ กระจายเข้าสู่ผิวของเธอ จากนั้นเขาก็จะสลับจุดและทำซ้ำ

เขาจำได้ว่าเมื่อเขาช่วยทาเธอยาในครั้งที่แล้ว เธอเขินอายแก้มแดงและหายใจหยาบ ๆ ทำให้มันรู้สึกตระการตา แต่คราวนี้มันตรงกันข้ามอย่างสมบูรณ์

เธอนอนอย่างเงียบ ๆ และจ้องมองเขาด้วยตาเปล่าของเธอ

หลินเสี่ยวมีความคิดชั่วร้าย แต่หลังจากได้เห็นสิ่งนั้นเขาไม่สามารถดำเนินการต่อได้ ดังนั้นเขาเพียงแค่ทายาต่อไปในขณะที่บอกเธอในสิ่งที่เธออยากรู้

“ ชาร์ลจะไม่นำผู้คุมมากเกินไปเมื่อเข้าร่วมในเกาะเดสแปร์ ดังนั้นนี่จึงเป็นเวลาที่เหมาะสำหรับการลอบสังหารเขา ถ้าข้าเป็นนักฆ่าข้าก็จะเลือกทำที่นี่ด้วย…”

“ แต่เจ้าหาข้าได้อย่างไร”

“ เห้อ อย่าพูดถึงมัน”

หลินเสี่ยวรู้สึกหดหู่เพียงแค่คิดถึงมัน

เขาวางแผนไว้ว่าจะติดตามเธอ แต่เธอก็เร็วเกินไปและทิ้งห่างเขาไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป โชคดีที่เขารู้เป้าหมายของเธอแล้วตราบใดที่เขาสามารถหาชาร์ลได้เขาก็จะพบเธอ

มีสองเส้นทางสู่ป่าเดสแปร์ เขารู้ว่าชาร์ลจะเลือกเส้นทางหุบเขาที่มีความเสี่ยงสูงกว่าอย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงวิ่งไม่หยุดพักก่อนที่เขาจะทันได้ในที่สุด

แต่เขาก็ยังสายเกินไป เชนไตหยินก็เต็มไปด้วยบาดแผลและ ณ จุดที่พยายามจะแลกเปลี่ยนชีวิตของเธอกับชาร์ล

มันเป็นสิ่งที่ดีที่หลินเสี่ยวสามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็วและร่ายเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดที่มีประสิทธิภาพเพื่อทำลาย เดโวรู และช่วยเธอในช่วงที่สับสน

หลังจากฟังเขาแล้ว เชนไตหยินก็เงียบไปครู่หนึ่งและตระหนักถึงปัญหาสำคัญ

“ ดังนั้น…เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะลอบสังหารชาร์ล”

“ ท่านลืมแล้ว? นี่คือภารกิจที่สี่ของท่านหลังจากมาที่ลอมบาร์ด สามภารกิจก่อนหน้านี้ของท่านให้ข้อมูลที่เพียงพอแก่ข้า “

“ สามคนก่อนหน้า? เจ้ารู้ว่ามันเป็นข้าหรือ?”

“ข้ารู้.”

เป้าหมายก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเธอนั้นไม่มีข้อยกเว้นเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์และการค้าทาสทั้งนั้น จากเหตุผลดังกล่าวชาร์ลไม่เกี่ยวข้องและหลินเสี่ยวติดอยู่

แต่ถ้าเขาคิดในมุมที่แตกต่างเขาจะเห็นภาพที่ใหญ่ขึ้น

ความสัมพันธ์ที่แท้จริงไม่ใช่การค้าขาย แต่เป็นลูกโซ่!

“ลักลอบ”.

ดวงตาของ เชนไตหยินเริ่มมืดหลังจากได้ยินสิ่งนั้น

เอเลน่าและโรซี่เห็นเพียงการค้ามนุษย์เท่านั้น แต่ไม่สนใจการค้าขายผิดกฎหมายเอง

“ ข้าถามซีซาร์ในเวลาต่อมาและเขาบอกว่าทั้งสามนั้นไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์เท่านั้น แต่ยังผูกขาดเครือข่ายลักลอบขนสินค้าขนาดใหญ่อีกด้วย พวกเขาเกี่ยวข้องกับการค้าอาวุธภายในราชอาณาจักรและมีความสัมพันธ์กับก๊อดแธม และ อาณาจักรหลินเหอหนาน ข้าเดาว่าจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่นั้นมีความสัมพันธ์กับพวกเขาเช่นกัน แต่มีข้อพิพาทดังนั้นท่านจึงต้องการกำจัดพวกเขา”

ด้วยเหตุผลดังกล่าวมีเพียงเจ้าชายชาร์ลแห่งราชอาณาจักรเฮโนเท่านั้นที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับการลักลอบขนสินค้านั้น

ชาร์ลยังเด็กแต่ก็มีอำนาจจำนวนมากเขาได้ยินจากโรซี่ว่าเขาทำงานหนักและดูแลพลเมืองของเขาและปราบปรามการลักลอบขนสินค้า

หากจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่ต้องการลักลอบนำสิ่งใดออกจากอาณาจักรลอมบาร์ดพวกเขาจะต้องผ่านอาณาจักรเฮโนแต่เนื่องจากการปราบปรามอย่างเข้มงวดของชาร์ล พวกเขาไม่สามารถผ่านได้อย่างง่ายดาย

“ การลอบสังหารชาร์ลเมื่อสองสามปีก่อนนั้นเกี่ยวข้องกับพวกท่านด้วยใช่มั้ย การลอบสังหารราชาในอนาคต…อาจไม่ใช่แค่การลักลอบขน แต่ก็มีอย่างอื่น”

ในที่สุดหลังจากรักษาขาของเธอเขาใช้ผ้าห่อเท้าของเธอแล้วผูกโบว์ผีเสื้อและยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“ …เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นนักฆ่า”

“ถูกต้อง.”

“ได้อย่างไร? ข้าไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ข้างหลัง ข้ารู้ว่าโรซี่กำลังสอบสวนข้าอยู่ แต่เธอไม่พบข้อพิสูจน์ เจ้ารู้ได้อย่างไร เจ้ามีหลักฐาน? หรือเจ้าแค่สงสัยข้า?”

“ …วันนั้นก็เหมือนกันกับวันนี้ จำได้ไหมว่าข้าช่วยท่านทายา” หลินเสี่ยวไม่ตอบคำถามของเธอโดยตรงและแทนที่จะพูดถึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้อง

“เอ๊ะ?”

ยา?

เชนไตหยินก้มศีรษะลงและเห็นปมผีเสื้อโค้งที่ขาของเธอ

เหมือนกันกับครั้งสุดท้าย