***เปลี่ยน หลิงเทียนเป็นหลินเทียน

“ฮ๋า! พวกเราเห็นเจ้าแล้ว! ออกมาซะ!”

แม้ว่าหลินเทียนจะไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกเขา แต่เนื่องจากพี่สาวของเขาพูดอย่างนั้นมันก็ต้องเป็นเช่นนั้น เขากำไม้เท้าของเขาและวิ่งไปพร้อมกับการร่ายเวทมนตร์

“ฝนน้ำแข็ง!”

ฝนน้ำแข็งโจมตีเข้ากิ่งไม้หนาทึบบดขยี้กิ่งไม้ทั้งหมดในทางของมัน หลินเทียนวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อยืนยันสถานการณ์ แต่พบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น

“ แปลก พวกเขาอยู่ที่ไหน”

หลินเทียนย่อตัวลงและเห็นรอยเท้าและร่องรอยเลือดยืนยันว่ามีคนอยู่ที่นี่ แต่เขาหามันไม่พบ

“ ****…พวกเขาไปไหนกัน” หลินเทียนบ่น

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงดีดที่ชัดเจน

แป๊ะ

“ระวัง!”

ด้วยเหตุผลบางอย่างเหยาซี่ก็ตะโกนทันที!

“เอ๋? พี่สาว เจ้า…”

หลินเทียนหันกลับมาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงตกใจมากแต่ก่อนที่เขาจะถามเธอก็ตะครุบเขาลงดิน

มีบางอย่างแปรงเหนือเขาและชนกับต้นไม้ใหญ่ข้างหลังเขาตัดครึ่ง

“ ใบมีดลม? มันเป็นการซุ่มโจมตี! เราติดกับแล้ว!” หลินเทียนสาปแช่งและเตรียมที่จะตอบโต้แต่ถูกเหยาซี่ดึงไว้

“ เงียบ รีบวิ่งหรีเร็ว!” เหยาซี่ไม่ลังเลและเริ่มวิ่งทันทีหลังจากดึงเขาขึ้นมา

“เอ๋? อีกครั้ง? ไม่ ข้าไม่วิ่ง ข้าจะสู้!”

“ หยุดเป็นคนงี่เง่าซะ! เราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้!”

“ แต่พี่สาว เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นใคร เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้”

“ ข้า…ข้ารู้ละกัน! แค่เชื่อข้า! ข้าจะไม่โกหกเจ้า ไปเร็ว!” เหยาซี่ซึ่งปกติจะอ่อนแอก็กลายเป็นแข็งกร้าว เธอกับเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนประกบหลินเทียนและวิ่งหนีไป

“ ****…”

หลินเทียนไม่เต็มใจแต่เขาก็ต่อต้านไม่ได้และทั้งสี่ก็รีบหนีไปเหมือนหนู

…

…

“ ฟู่ เกือบไปแล้ว ดีที่ข้ากลับมาตรงเวลาไม่เช่นนั้นเจ้าถูกจับแล้ว” หลินเสี่ยวแบกสาวงามเงียบ ๆ และเช็ดเหงื่อของเขา

เชนไตหยินซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้อย่างดีแต่ถูกพบโดยเหยาซี่ หลินเสี่ยวกลับมาทันเวลาและย้ายเธอไปอย่างเงียบ ๆ

หลินเสี่ยวพร้อมที่จะต่อสู้เพราะพวกเขาไม่แข็งแกร่งขนาดนั้นแล้เขาสามารถจัดการพวกเขาด้วยตัวเอง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือพวกเขาไม่ได้เลือกที่จะต่อสู้

เด็กชายคนนั้นที่มีนามสกุลเดียวกับเขาเป็นเพียงคนโง่ แต่เหยาซี่นั้นแปลกเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่เธอจะสังเกตเห็นใบมีดฉับพลันของหลินเสี่ยวที่ซ่อนอยู่และสามารถหลีกเลี่ยงได้ เธอประเมินความแข็งแกร่งของเขาได้ในทันทีและเลือกที่จะวิ่ง …

เธอรู้ได้อย่างไรว่าแปลก เธอมีทักษะการรับรู้เช่นเอเลน่าหรือไม่? ไม่เป็นไปไม่ได้ เธอเป็นมนุษย์

อีกสิ่งหนึ่งที่หลินเสี่ยวสังเกตก็คือพวกเขาถือแผนที่ดูเหมือนไปทางหลุมศพสีเงิน

แปลกจัง ชาร์ลกล่าวว่ามีแผนที่เพียงสองฉบับดังนั้นทำไมพวกเขาถึงมีมัน

พวกเขาเก็บได้?

ถ้าเช่นนั้นโชคไม่ดีเกินไปหรือ

เขาไม่เข้าใจว่ามีอะไรกับพวกเขา แต่เขาไม่สนใจและขี้เกียจเกินกว่าที่จะไล่ตามพวกเขาดังนั้นเขาจึงปล่อยพวกเขาไป

แทนที่จะต่อสู้มีสิ่งที่สำคัญกว่าที่เขาต้องทำ เขาวางแผนที่จะใช้เวลาที่เหลือเพื่อปลอบโยนเชนไตหยิน!

ในที่สุดเขาก็กอดภรรยาในอนาคตของเขาได้เขาจะพลาดโอกาสที่สมบูรณ์แบบนี้ได้อย่างไร

ในขณะที่หลินเสี่ยวหายไป เชนไตหยินก็มีโอกาสที่จะสงบลงในขณะที่เธอฟื้นตัว ในที่สุดการแสดงออกของเธอก็กลับมาเป็นปกติดวงตาของเธอไม่ได้ว่างเปล่าและกลับไปสู่ความดึงดูดและเสน่ห์แบบปกติของเธอ

เมื่อเห็นการกลับมาของเจ้าหญิงที่สง่างาม หลินเสี่ยวก็มีความสุขมากและลืมที่จะปล่อยเอวเรียวของเธอแม้หลังจากที่สถาบันแบมบูหนีไป พวกเขาเป็นเหมือนคู่รักที่รักยืนพิงต้นไม้และสนทนากันอย่างสนิทสนม

“ พี่สาว ขอโทษที่ทำให้ท่านต้องรอ!”

“ เจ้ากลับมาแล้ว” เชนไตหยินผู้ที่นอนในอ้อมกอดของเขาตอบอย่างเงียบ ๆ “ เจ้าไปไหนมา? ข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้กลับมาแล้ว”

“เป็นไปได้อย่างไร? พี่สาวหยิน ไม่มีทางที่ข้าจะทิ้งท่านไว้!”

“ ฮิฮิ อย่างงั้นเหรอ? …ขอโทษ ข้าลืมตัวไปก่อนหน้านี้ ข้าไม่เคยคิดว่าข้าจะมีชีวิตรอด แต่เจ้าช่วยข้าและแม้แต่พูดสิ่งเหล่านั้นดังนั้น…เจ้าเข้าใจใช่ไหม”

“ ใช่ ข้าเข้าใจแล้ว” เห็นได้ชัดว่าหลินเสี่ยวไม่ได้สนใจเรื่องการแยกแยะที่หายากของเธอและพูดต่อไปอย่างนุ่มนวลว่า“ พี่สาวหยินจริงๆแล้ว ข้าก็…”

“ หลินเสี่ยวเพราะเจ้าเข้าใจแล้วเจ้าก็รู้โดยธรรมชาติว่าทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราใช่ไหม” เชนไตหยิน ขัดจังหวะเขาราวกับว่าเธอเดาได้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

“… ทำไมจะไม่ล่ะ?”

ทำไมเธอถึงนำเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง?

“ หลินเสี่ยว อย่าทำเป็นโง่ ข้าไม่สงสัยความรู้สึกของเจ้า แต่ถึงแม้ว่าข้ายินดีที่จะแต่งงานกับเจ้าข้าไม่สามารถทำได้…จริงๆแล้วข้าไม่ได้ล้อเล่นก่อนหน้าสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ตอนนี้คือให้ร่างกายของข้า”

“ เอ่อ…พี่สาวหยิน ท่านควรรักษาร่างกายของท่านให้ดีกว่านี้ สถานการณ์ปัจจุบันของท่านไม่สำคัญกว่าหรือ?” หลินเสี่ยวเกาหัวของเขาด้วยความรำคาญและเปลี่ยนหัวข้อ

“ข้า?”

“ ใช่แล้ว ตั้งแต่ท่านไม่ฆ่าชาร์ล ท่านจะไม่ถูกลงโทษเหรอ?”

“อาจจะไม่.”

เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเปลี่ยนหัวข้อเช่นนี้

หลินเสี่ยวกำลังกอดเธอจากด้านหลังเสียงของเขามาจากข้างหลังหูของเธออย่างมั่นคงเช่นการคุยกับชา มันเป็นธรรมชาติและไม่เป็นทางการและทำให้เธอรู้สึกสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา ไม่มีเลือดและการฆ่าเกิดขึ้นเธอไม่ใช่นักฆ่าเพียงแค่หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งถูกคนรักของเธอโอบกอด

มีสิ่งหนึ่งที่เชนไตหยินไม่สามารถเข้าใจได้หลินเสี่ยวจะพูดถึงสิ่งเหล่านี้อย่างสงบได้อย่างไร เขาไม่สนใจเลยเหรอว่าเธอเป็นนักฆ่า? ถ้าเป็นคนอื่นที่เห็นด้านข้างของเธอพวกเขาคงจะหนีไปได้นานแล้ว

“ แม้ว่าชาร์ลจะไม่ตายพวกเขาก็จ่ายราคาและตัวตนของข้าก็ไม่เปิดเผย ดังนั้นข้าสบายดีแม้ว่าข้าจะล้มเหลว น่าจะ… “

ถ้าเสี่ยวฮัวรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ใครจะรู้ว่าเธอจะแสดงออกเช่นไร เธอยังมีชีวิตอยู่และชาร์ลก็เช่นกัน ทั้งสองฝ่ายสามารถเอาชีวิตรอดจากความพยายามลอบสังหารครั้งนี้มันไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ ตราบใดที่ท่านโอเค” หลังจากได้ยินการตอบสนองของเธอ หลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นก็นำบางสิ่งออกมาข้างหลังเขาและส่งมันให้เธอ“ นี่”

“เอ๋? นี่คือ…”

เชนไตหยินก้มศีรษะลงและเห็นดาบสองอันที่คุ้นเคย

เธอไม่สามารถคุ้นเคยกับพวกเขาอีกต่อไป ดาบยาวของเธอหิมะและดาบสั้นนักล่าวิญญาณ

“ คงลำบากถ้าดาบของท่านถูกทิ้งไว้ที่นั่นใช่มั้ย บางคนจะทราบดังนั้นข้าจึงไปหาให้ท่าน” หลินเสี่ยววางดาบไว้ในมืออย่างไม่กลัวแล้วหัวเราะแล้วพูดว่า“ สำหรับเสื้อผ้าและรองเท้าที่ท่านถอดออกข้าก็อยากจะเอาไป แต่…เอ่อ อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้วางแผนเอากลับบ้าน! จริงๆนะ!”

“ ฮิอฺ มันโอเคตราบใดที่เจ้าชอบ”

เชนไตหยินยิ้มหลังจากได้ยินเรื่องตลก เธอไม่สนใจและกอดดาบที่เธอรัก

ไม่มีโคลนหรือเลือดติดอยู่ในดาบเห็นได้ชัดว่าหลินเสี่ยวเช็ดทำความสะอาดแล้ว ดอกไม้ที่สวยงามสลักบนฝักทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

ดาบยาวเป็นของขวัญจากน้องสาวของเธอเมื่อเธออายุน้อยและมันถูกทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ เธอคิดว่าเธอจะตายดังนั้นเธอจึงไม่ไปหยิบมันแต่ไม่เพียงแต่เธอไม่ตายเท่านั้นเธอยังได้รับดาบคืน …

“ หลินเสี่ยวข้าไม่เข้าใจเจ้าจริงๆ เจ้าเป็นคนงี่เง่าหรือเปล่า”

“อา?” ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะได้รับการขอบคุณแต่กลับถูกตำหนิแทน

“ เจ้ารู้อย่างชัดเจนว่าข้าเป็นนักฆ่า แต่เจ้าไม่กลัวที่จะคืนดาบของข้าหรือ? ถ้าเจ้าไม่ใช่คนโง่ เจ้าเป็นอะไรละ?” อย่างที่เธอบอกว่าเธอตั้งใจจับฝักของหิมะ

“ ข้ารู้ว่าท่านชอบดาบนี้ดังนั้นข้าต้องคืนให้ท่าน ข้า…”

“ หลินเสี่ยว! เจ้าไม่กลัวที่ข้าจะฆ่าเจ้าเหรอ?”

ทันใดนั้นเธอก็ดึงดาบของเธอ แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนักเธอก็ยังเร็วเท่ากับสายฟ้าผ่า ในระยะใกล้เขาไม่สามารถแม้แต่จะเห็นการเคลื่อนไหวของเธอและใบมีดก็ถูกวางไว้ที่คอของเขา

“ หลินเสี่ยวเนื่องจากเจ้ารู้ความลับของข้าและเห็นข้าเปลือยกาย ข้าไม่ควรฆ่าเจ้าหรือ”

“เอ่อ …”

หลินเสี่ยวกลืนน้ำลายเมื่อเขารู้สึกถึงความรู้สึกเย็นชาที่คอของเขา